Aftersummerdip

Het lijkt wel of het ieder jaar langer duurt.

Mijn aftersummerdip.

Of beter: nadevakantiedip.

Ieder jaar kom ik heerlijk ontspannen thuis.

Ieder jaar is dat heerlijke gevoel binnen een dag verdwenen.

Zoef, en daar ging mijn zen.

Binnen een dag getackled door de was, de telefoon en alles dat direct, en dan bedoel ik ook direct, aandacht behoeft.

Ieder jaar na de vakantie bekijk ik mijn leventje en denk ik: 'Is dit het nou? Moet ik het hiermee doen?'

En dan wil ik alles anders. Beter, gelukkiger en vooral relaxter.

Zoals het op vakantie was.

Toen ik niets hoefde. Behalve eten, drinken en genieten van mijn gezinnetje.

Dit jaar lijkt het of ik er nog meer moeite mee heb dan anders.

Zelfs het troostvreten is weer begonnen: menig zak chips vond zijn weg naar mijn mond.

Dankzij het hardlopen gelukkig niet naar mijn kont.

Maar hoe moet het dan anders?

Hoe hou je dat relaxte gevoel van de vakantie nog maanden vast?

Bij voorkeur tot je weer op vakantie mag.

Weet u het?

Nog maar vijf weken en vijf dagen

Deze vakantie is amper twee dagen oud en ik heb al moordneigingen. Het zou heel gezellig kunnen zijn vandaag. Met vier meiden van 8, 6 en bijna 6 jaar oud. Maar mijn kroost is niet echt uitgeslapen. En gedraagt zich als een stel slechtgehumeurde oude wijven. Niets is goed, alles is een reden om te zeiken.

Zou ik ze nog kunnen aanmelden voor vijf dagen NSO per week??

Het aircomannetje

Het is om af te leggen in mijn kantoor. Zo heet, zo heet.
(Natuurlijk, ik weet het, bij u ook maar daar gaat het hier even niet om)
Vorige week bestelde ik een splitunitairco bij Gert. Gert uit piep. En vroeg wanneer hij 'm kon installeren.
'Volgende week zaterdag', zei Gert. 'En als het kan eerder 's avonds doordeweeks.'
Ik hield op slag van Gert en keek deze hele week naar zijn telefoontje uit.
Checkte drie keer per dag of ik soms zijn oproep gemist had.
Voor het geval hij graag wilde komen maar dacht dat hij niet terecht kon.
Echt, ik kéék Gert bijna hierheen.
Maar het bleef stil.
Akelig stil.
En nu dacht ik ineens: 'Wat als Gert me vergeten is? En dan krijg ik zaterdag nóg geen airco. En dan leg ik het volgende week wéér af in dat hok.'
Dus ik belde Gert. En vroeg hoelaat ik 'm zaterdag kan verwachten.
'Ja, we hebben een afspraak hè? Dus dan kom ik zaterdag. Ik denk rond een uur of tien, half elf', zei Gert spijtig.
Die had natuurlijk liever zaterdag met z'n kloten aan het water gelegen.
Met tranen van dankbaarheid in mijn stem bedankte ik Gert. Ik zal het bier koud zetten.

Ongewenste gezinsuitbreiding

Ik zie hem altijd liever gaan dan komen.
Vroeger beleefde ik er veel plezier aan, tegenwoordig levert 'ie vooral ergernis op.
De kermis.
Want van de kermis worden mijn meiden, eh..... minder leuke mensjes.
Op slag veranderen ze in verwende prinsesjes met bijbehorend, tenenkrommend gedrag.
Op slag vergeten ze dat ze redelijk opgevoed zijn en gedragen ze zich als.... als.... krengen.
'Nee' schrappen ze spontaan uit hun vocabulaire en vervangen het door 'ik wil, ik wil, ik wil' en 'ja maar, ja maar'.
Meestal gevolgd door een driftbui en een moeder met moordzuchtige blik.
Maar goed.
We hebben het weer gehad en de kermis is weer vertrokken tot volgend jaar juni.
Halleluja, dat duurt nog een jaar.
Naast de gebruikelijke knuffels en van dat speelgoed waarvan je gewoon weet dat het binnen drie minuten stuk is, hebben we dit jaar een wel zeer ongewenste gezinsuitbreiding:



It's freakin' MJ!

Tijdgebrek

Het wordt een beetje een gewoonte, hè. Dat ik op dinsdag een logje post. Eens per week dus maar. Shame on me.

Maar het is hier nog al een heksenketel. Altijd in juni. In de aanloop naar de zomervakantie puilt onze agenda uit van de BBQ's, zomerfeesten, verjaardagen en ander leuks. Voeg daar aan toe dat Man weer hele dagen van huis is, mijn bedrijf nogal gegroeid is en voilà. Daar heb je het. Tijdgebrek.

Vorige week was het toppunt. De avondvierdaagse én het schoolfeest in één week. Welke halve zool heeft dát bedacht?! Ik liep drie avonden mee met de dames en o, wat kwam ik iedere morgen brak mijn bedje uit. Tussendoor jogde ik ook nog twee centimeter van mijn dijen af, joechee.
Godzijdank had ik de clownsbroeken al lang en breed af. Hee, regeren is vooruitzien, hè?

Hieronder vindt u een foto van mijn prachtige clowntjes. Als u daar niet vrolijk van wordt, dan spoort u vast niet weet ik het niet meer.

Operatie geslaagd

We zijn weer thuis (sinds een uurtje). Alles is goed gegaan, alleen was het wakker worden uit de narcose heel naar. Voor Merel zelf en voor mij om naar te kijken. Het arme schaap stikte bekant in haar eigen bloed!

Maar nu zit ze lekker te spelen met haar nieuwe Playmobilcamper. Die heeft ze ook dik verdiend want ze is ontzettend dapper geweest. Heeft braaf gedronken ieder kwartier en later om het half uur. Dat heeft wel goed geholpen: ze heeft nu met drinken al geen pijn meer. Ze heeft net ook een Paula-toetje op en ook dat deed geen zeer. Ik ben zo trots op mijn meisje!

Ik ben kapot zeg, na zo'n lange dag en voorafgaand daaraan vier slapeloze nachten. En nu ben ik ook nog aan de racekak van de antibiotica. Life's good!

Daar zit ik dan....

.... met mijn goede gedrag.

Met nog heul veul te doen voor 1 mei.

Met klanten die hun spullen maar niet aanleveren.

Zodat ik nu niet verder kan met dat heul veul.

Gelukkig schijnt de zon nu heul veul.

Ga'k maar in de zon zitten.

En eens zien of Anne en Merel me nog herkennen.

Want die hebben me niet heul veul gezien de afgelopen dagen.

Ndoei!

Babyalbum

En dan was er ook nog de kwestie van Het Babyalbum.

Toen ik vers bevallen was van Oudste Dochter kreeg ik van zuslief een zelfgemaakt babyalbum.

Wat een prachtig, lief en leuk cadeau.

Tenslotte is je babyalbum iets blijvends.

Andere kraamcadeaus verdwijnen in de loop der jaren uit je leven.

Maar sieraden, couverts en babyalbums, die blijven.

Zuslief en ik kregen ieder twee kinderen en ieder kind kreeg van zijn of haar tante zo'n album.

Anne kreeg een album met daarin tekeningen uit 'Raad eens hoeveel ik van je hou?'

Omar kreeg een album met een junglethema (voorvoelde ik daar al dat het een jongetje zou worden?).

Merel kreeg een album met allerlei grappige babydiertjes die rollen, kruipen, lachen en brullen.

Voor Daniël zocht ik stad en land af naar geschikt Nijntjemateriaal.

Mooi verdeeld wel: ieder van ons moest dus twee albums maken.

Maar.

Nu is zuslief zwanger van haar derde spruit.

En moet ik dus weer aan de bak.

Doordeweeks heb ik weinig tijd en nog minder puf.

Dit weekend gaan we lekker weg en volgend weekend wordt de spruit verwacht.

Ik was dus eh..... weer lekker op tijd.

De ingrediënten waren al wel in huis. Het thema was uitgekozen, de zilveren stift lag al klaar.

Gisteravond besloot ik dat het er maar eens van moest komen.

Ik zocht alle spullen bij elkaar en pakte het fotoalbum.

Natuurlijk was ik te lam om een schaartje ofzo te pakken dus ik zette, húp, mijn nagel in het plastic.

En bezorgde mezelf met een ferme haal een gigantische papercut ónder mijn nagel.

The horror!

The pain!

Krijgt u al een beetje medelijden met me?

Dus nu loop ik niet alleen met een zere wijsvinger maar ook nog eens gigantisch voor lul met een oranje pleister met roze vogels.

Waarom koop je als je moeder bent alleen nog maar kinderpleisters?.

Ik zette stug door en hoera!, het babyalbum is af.

De spruit kan komen!

En nu ga ik als de sodemieter fatsoenlijke grotemensenpleisters kopen. Tsss.

Eruit!

Eruit moeten ze.
Die keelamandelen van mijn Mereltje.
Dat vond de KNO-arts vanmorgen.
Hij bevoelde het strotje en hoefde eigenlijk al niet eens meer te kijken.
Dat deed ie natuurlijk wel.
Waarop Merel prompt AAAAH begon te blaten.
Wat een welopgevoede dochter heb ik toch.
Dus. Krijgen we binnenkort een oproep.
En kregen we een pak papier mee.
Want waar je vroeger nog gewoon, onvoorbereid, húp naar het ziekenhuis ging, krijg je nu:
- een voorleesverhaal
- een handleiding voor je ouders
- een informatiemiddag waarop je naar het ziekenhuis mag om te kijken hoe het gaat daar op die enge kinderafdeling
- een speelzuster die je komt halen
- en zo kan ik nog wel even doorgaan

Ik ben er maar druk mee. Met het lezen van al die folders. En met het geruststellen van Merel. Die het nu al allemaal vreselijk indrukwekkend vindt. En ik met haar.
Ik hoop alleen allejezushard dat ze pas in mei aan de beurt is.
Tot 1 mei heb ik het harstikke gruwelijk druk.
Dus heb ik geen tijd voor een dag in het ziekenhuis en daarna een volle week thuis.
En voor iedereen over me heen valt: natuurlijk neem ik als ze toch in april in de beurt is vrij.
Want als mijn meisje me nodig heeft, kan de hele wereld doodvallen.
Maar duimt u even mee dat het mei wordt?

Hoe een luie zondag dat dus niet werd

'K heb hard gewerkt vorige week. Ook flink opgeschoten dus het was de moeite waard maar toch. Ik was wel toe aan een luie zondag.

Met een boek liet ik me op de bank zakken. En keek eens om me heen.
En had al wat voorpret van hoe het er straks uit zal zien als de woonkamer geschilderd is.
Wat me eraan deed denken dat in de keuken de muren ook geschilderd worden.
En toen was het gedaan met mijn gemoedsrust.
Want.
De keuken is al heel lang niet schoongemaakt.
Ja. Natuurlijk wel de kastjes en het aanrecht, overal waar je zó bij kunt.
Maar bovenop? In de hoekjes?
Ik geloof niet dat daar iemand geweest is sinds ik de schoonmaakster noodgedwongen moest laten gaan.
Dat moet dus schoon.
Zodat de schilder, ook toevallig de zoon van mijn grootste klant, niet denkt dat ik een viespeuk ben. Ook zijn we dat dus overduidelijk wel.
Rap pakte ik de trap en begon met het daklicht.
Alwaar de afplaktape van de verbouwing in 2000 (!) nog in de nok hing. Dat heb ik maar even verwijderd. Samen met een kilo vliegenstront.
Daarna was de bovenkant van de kastjes aan de beurt.
Daar trof ik een ware jungle aan.
Compleet met begroeiïng en enge beesten.
Van de weeromstuit begon ik ook eindelijk maar aan het opruimen van de kast in de bijkeuken.
Zodat een hele hoop troep op de plank in de keuken nu fijn in de bijkeuken ligt. Uit het zicht.
Aan het eind van de middag plofte ik uitgeput op de bank.
Ik was weer helemaal klaar voor de werkweek. Kan ik tenminste lekker op mijn kont blijven zitten.

Zondag gehaktdag

En omdat je in het leven altijd nóg dieper kunt zinken ging ik naar een film over vallend vlees.

Vallend vlees, mensen.

V.A.L.L.E.N.D. V.L.E.E.S.

Dat u het zich even goed realiseert.

Val-lend Vlees.

In 3D.

Wat dan wel weer wijs was.

Ik heb me kapot gelachen om Merel, bij wie de verhouding hoofd : 3Dbril ongeveer 1 : 4 was.

In het begin vermaakte ik me nog wel. OMG, wat zegt dat over mijn geestelijke vermogens?

Ik kreeg zelfs honger trek bij al dat vallende voedsel.

Terwijl ik zo heldhaftig een bak tacochips met saus had afgeslagen.

Maar.

Na een tijdje begon het me tegen te staan.

Hotdogs zo groot als auto's.

En de spaghetti-tornado.

Enzovoorts. Enzovoorts.

Enigszins onthutst en lichtelijk misselijk stapten we de bioscoop weer uit.

En stopten dus niet bij Golden Arches.

Lekker vrij

Gisteren was ik de hele dag vrij. De HE-LE dag.

'Lekker rustig,' dacht ik nog.

Like not...

Ik ging met moeder- en zuslief naar Ikea om stof uit te zoeken voor dekbedhoesjes* voor haar zoontje en haar ongeboren kindje.

Ik ging voeringstof halen voor Merels nieuwe jurk maar greep naast een blinde rits. Moet ik dus volgende week wéér terug.

Ik ging met Anne en Merel naar de tandarts (hoera, geen gaatjes).

Ik sjeesde naar de bibliobus omdat het boek dat ik had gereserveerd had klaar lag (en binnen een aantal dagen opgehaald moest worden).

Ik ging met Anne naar de craniosacraal therapeute om eindelijk eens alle stress uit dat lijfje te krijgen.

Tussendoor kookte ik ook nog lasagne zodat ik die om zes gewoon de oven in kon schuiven. Regeren is vooruitzien!

Ik was kápot. Om 19.00 uur.


*ja, we weten het: een babietje mag niet onder een dekbed, daar stoppen we gewoon een dekentje in.

Boring.....

Eigenlijk heb ik helemaal niets te melden. Ik heb een doodsaaie week achter de rug, mensen. I worked my ass of. Twee keer in de sportschool en de rest van de week op kantoor. Want het belastingseizoen is weer begonnen hè. En de aangifte omzetbelasting moet ook weer ingediend worden. Ik ben dus druk, druk, druk. En dat blijft nog wel even zo.


's Avonds ben ik zo moe dat ik zelfs geen zin heb om te tv te kijken.
Behalve dan naar die lekkere neger in Private Practice. Man o man, wat een stuk. Ik zou het m'n bed niet uitschoppen! Ik vegeteer wat op de bank, al dan niet met een niet al te snuggere roman. Mijn hersentjes zijn moe, moe, moe.

Het enige leuke deze week was schaatsen op het ijs in de uiterwaarden. Volgens betrouwbare bron was dat ijs woensdag al sterk genoeg. Dus met een stel vaders/moeders/opa's en oma's schoof manlief de sneeuw aan de kant en kon onze kroost zich uitleven. Ik gooide m'n laptop uit en ging mee. Woei! Wat nou druk? Ik ging voor een nieuwe poging mijn tandjes te verliezen schaatsen! Voor het eerst op hockeyschaatsen in plaats van op kunstschaatsen. Nou, dat valt nog niet mee, hoor! Ik bakte er niets van. Hoe kun je nu afzetten als de ijzers zowel van voren als van achteren schuin omhoog lopen?

Links en rechts werd ik ingehaald door kindertjes en niet veel later zelfs door mijn eigen meiden. Die hiervoor nog nooit geschaatst hadden. Want die poging op friese doorlopers en dubbele ijzertjes van vorig jaar tel ik maar niet mee. Dit jaar hebben Anne en Merel zelf hockeyschaatsjes en zoef, daar gingen ze. Al na een half uur mochten de oefenstoeltjes aan de kant. Da's mooi, geef die maar aan mama.

Intussen hield ik het zelf voor gezien en trok mijn moonboots weer aan. Ze zouden het wel snel zat worden, dacht ik nog. Like NOT! De hele middag stond ik te blauwbekken en pas na hevig dreigen kreeg ik ze om half vijf mee.

Gelukkig stond de auto geparkeerd bij het het veerhuis. Daar hebben ze pannenkoeken én een open haard. En zo kwam het toch nog goed.



En omdat die kutbatterijen natuurlijk weer net op waren, heb ik maar één foto als bewijsmateriaal.

Hebben ze niets beters te doen?

Na de mislukte missie van vorige week besluit ik wederom een poging te wagen om mijn boeken terug te brengen naar de bibliotheek. Maar vooral natuurlijk om een paar fijne exemplaren weer mee naar huis te nemen.

Ver voor ik de stad ik rijd, gaat het al mis. Er is geen doorkomen aan. Heeft Nederland niets beters te doen dan massaal de uitverkoop in te duiken en de kerstgratificatie al uit te geven voordat deze überhaupt binnen is?

Ik zucht. En zucht nog eens. En erger me. Erger me dood. Rot toch op allemaal. Ga wérken! Dan komt het met die crisis ook wel goed. (Dit geldt natuurlijk niet voor degenen onder u die juist als gevolg van deze crisis ontslagen zijn. Dat snapt u. Daar heb ik er zelf ook één van in huis. Hen is het uiteraard vergeven.)

Als ik dan eindelijk bij de parkeerplaats aankom, staat men in rijen van drie te wachten om te mogen parkeren. En dan heb ik het over de betáalde parkeerplaats, hè mensen. Op de gratis parkeerplaats staan alle Turken de mensen vast helemaal uit hun plaat te gaan.

Ontmoedigd keer ik mijn auto en rijd weer naar huis. Het is me weer niet gelukt bij de bieb te komen. Godzijdank heb ik van Y. wat boeken gekregen om me het weekend door te helpen. Maandag nog maar eens proberen. Want in het nieuwe jaar gaat alles beter. En aan de cartoon hierboven te zien moet ik echt nodig een SUV hebben.

The healing power of Zen

Na een barre tocht van drie stappen naar mijn kantoor installeer ik me voor een lekker dagje werken. De meiden zijn naar hun reservemoeder dus vandaag moet er gewerkt worden. Zodat ik hopelijk donderdag vrij kan nemen. Wat ik waarschijnlijk toch wel doe, screw de deadlines.

Bij de Makro kocht ik zaterdag een nieuwe cd: The healing power of Zen.
Gisteravond stelde ik me al voor hoe heerlijk ik zou werken, hoe superrelaxed ik zou zijn en hoe heerlijk ik op zou schieten.

Ik prop het schijfje in mijn laptop en bereid me voor op een oase van hemelse muziek.
Krrrrgh, bonk, krrrrgh is het enige dat ik te horen krijg.
Shit Potjandorie, mijn laptop vreet ‘m niet. Of wel, het is maar hoe je het bekijkt. Grrrr!
Zuchtend ruk ik de cd eruit en stop hem in het stereotorentje dat ik ook nog in mijn kantoor heb staan.
En.
Niets. *&%$#%^&*
Dat krijg je ervan als je goedkope kutcd’s wilt afspelen op een gratis bij de kantoorartikelenbestelling gekregen ministereotoren.
Inmiddels is er van mijn Zen weinig meer over en heb ik zin de cd in hapklare brokken te knippen.

’s Middags besluit ik dat ik eigenlijk naar de stad moet. Voor kantoorartikelen en naar de bieb. Ik ben namelijk aan mijn laatste boek bezig. En dan zou het zomaar kunnen dat ik met de Kerst zonder boek zit. En dat kan natuurlijk niet.
Dus ik graaf mijn Picanto uit drie meter dertig centimeter sneeuw en ga op pad. Al na 300 meter besluit ik weer naar huis te rijden. Thuis surf ik naar bol.com en bestel de nieuwste van Santa Montefiore. Morgen wordt ‘ie bezorgd. Tenslotte kan de postbode beter zijn poten breken dan ik. Hij wordt ervoor betaald.

Neerslachtig

Dat is het woord dat het best beschrijft hoe ik me voel. Neerslachtig. Alsof ik, emotioneel, bij het minste of geringste om zou vallen. Labiel. Kwetsbaar.

Nu is 2009 ook een kutjaar geweest hier.

Met een werkloze man die dan weer krijgt te horen dat hij overgekwalificeerd is, dan weer dat hij geen recent persnetwerk heeft en dan weer net geen ervaring in de branche van het bedrijf waar hij solliciteert. Dat hij de moed er nog in weet te houden is iets waar ik ontzettend veel bewondering voor heb. Ikzelf was al lang geleden afgehaakt.

Met het rouwen om mijn schoonmoeder die vorig jaar op 23 december overleed. Iets waarbij werkloos thuis zitten natuurlijk ook niet helpt. Anders heb je nog de afleiding van je werk. Iets waar vooral Anne nog lang niet klaar mee is. Die zit nog steeds in de opstandige, boze fase. Ook is ze bang dat de mensen waar ze van houdt dood zullen gaan. En dan vooral ik of haar vader.

Met Anne die nog steeds niet lekker in haar vel zit. Inmiddels zijn we er aardig achter waarom. Een waarom dat ik best met u zou willen delen maar ik vind niet dat ik dat kan maken. Dan zou ik haar privacy schenden. Tenslotte zijn mijn logjes openbaar en kan iedereen ze tot ver in de toekomst nog lezen. Maar neemt u van mij aan dat ze het moeilijk heeft. En ik erbij. Ik zou alles geven om haar van deze gevoelens te verlossen. Mijn ziel en zaligheid.

Dus.

Ben ik labiel, emotioneel en neerslachtig.

En niet in staat tot het schrijven van leuke, luchtige logjes.



Dit nummer van Blof werd gedraaid tijdens mijn schoonmoeders uitvaartdienst. Het beschrijft ook nog eens prachtig hoe ik me voel.

Morning Muse

Vrijdagochtend, 6.50 uur.

Mijn door slaap benevelde brein registreert een geluid.
Mwah, gaat wel over.
Nee, ik hoor weer iets.
Terwijl ik me uit de krochten van de slaap worstel, realiseer ik me dat het woorden zijn die hoor.
'Máám, ik moet póepen!'

Dit wordt vast een topdag, ik voel het aan mijn water.

Kinkhoest

Daarnet belde de kinderarts. Om te vertellen dat Merel geen kinkhoest heeft. Ja, dat léék me ook al sterk.

Merel zelf is vandaag weer thuis. Vanochtend kwam ze met koorts uit bed en ze hoest ook weer. Maar ach, het is twee weken goed gegaan. En als ze dan, door de herfstvakantie, in die tijd toch nog vier dagen naar school is geweest, nou dan mag je als ouder héél niet klagen. *kuch*

Boven water

Zo.
Daar was ik weer eens.
Terug uit de migrainepoel.
En de ikzithetheleweekendthuismeteenziekevijfjarigepoel.
Natasja worstelde zwom en kwam boven.
Iets te melden heb ik eigenlijk niet.
Ja, dat Merel morgen bij de kinderarts terecht kan.
En dat het ziekenhuis vergeten was om ons van dat feit op de hoogte te stellen.
Maar goed dus dat manlief zelf maar even informeerde over hoe en wat.
Verder? Nee. Niets.
Ndaag.

Ho, wacht effe! Toch nog iets: (tromgeroffel....)
Ik heb er allemaal zó de balen van. Van zieke Merels en werkloze Joosten.

Ik weet het, 't is niet briljant.

Aan de weergoden....

Bedankt!


Uitleg voor de gewone stervelingen onder u: Geweldig gepland, die dip in het zomerweer. Gisteren met een huis vol visite en vanmiddag met zes hysterische vijfjarigen. Echt. Heel. Fijn.