Aftersummerdip

Het lijkt wel of het ieder jaar langer duurt.

Mijn aftersummerdip.

Of beter: nadevakantiedip.

Ieder jaar kom ik heerlijk ontspannen thuis.

Ieder jaar is dat heerlijke gevoel binnen een dag verdwenen.

Zoef, en daar ging mijn zen.

Binnen een dag getackled door de was, de telefoon en alles dat direct, en dan bedoel ik ook direct, aandacht behoeft.

Ieder jaar na de vakantie bekijk ik mijn leventje en denk ik: 'Is dit het nou? Moet ik het hiermee doen?'

En dan wil ik alles anders. Beter, gelukkiger en vooral relaxter.

Zoals het op vakantie was.

Toen ik niets hoefde. Behalve eten, drinken en genieten van mijn gezinnetje.

Dit jaar lijkt het of ik er nog meer moeite mee heb dan anders.

Zelfs het troostvreten is weer begonnen: menig zak chips vond zijn weg naar mijn mond.

Dankzij het hardlopen gelukkig niet naar mijn kont.

Maar hoe moet het dan anders?

Hoe hou je dat relaxte gevoel van de vakantie nog maanden vast?

Bij voorkeur tot je weer op vakantie mag.

Weet u het?

iPhone?

Gisteren las ik bij Novy dat ze een iPhone heeft gekocht.
Want dat is het summum, een iPhone. Blijkbaar.
Nu ben ik niet zo van de gadgets maar het zette me toch aan het denken. Moet ik er één?
Zo’n iPhone is reteduur. Die schaf je niet zomaar aan zonder dat je bankrekening begint te stuiptrekken.
Maar je kunt ook een abonnement nemen. Bij T.mobile.
Waar ik nu een simonly abonnement van een tientje per maand heb.
Dus keek ik op t.mobile.com
En raakte danig in de war.
Dat een iPhone handig is, begrijp ik.
Want dan kan ik overal ter wereld bloggen. Da’s bijna beter dan sex.
Maar.
Welke moet ik dan hebben?
Een witte?
Of een zwarte?
Met 8GB?
Met 16GB?
Met 32GB?
En wat kan zo’n ding nog meer?

Anyone?

Liefde is een werkwoord

Als je me dat zo’n vijftien jaar geleden had verteld dan had ik je voor gek verklaard. Als je net verliefd bent is liefde hélemaal niet hard werken! Dan wil je het liefst de hele dag bij je liefste zijn. Uren lang praten, lachen en knuffelen. Liefde komt vanzelf, je hoeft er niets voor te doen.

Helaas gaat die eerste verliefdheid over. Dat stralende geluk wordt de nek omgedraaid door dagelijkse sleur, geruzie over wie wat moet doen en dat dus niet doet, slapeloze nachten, bergen was, poepluiers en ander kinderleed.

En dan wordt liefde een werkwoord. Want dan is die leuke knul ineens diegene die sex wil terwijl jij denkt: ‘In die tijd kan ik ook slapen. Slápen!’ En dan zijn de karaktereigenschappen waar je zo keihard voor viel ineens dingen waar je dood aan kunt ergeren. Dan snap je soms helemaal niets van de ander. En hoe kan hij nou in hemelsnaam niét begrijpen wat jij bedoelt? Vooral als je kindjes nog heel klein zijn is liefde hard werken.

Maar ook als je partner langdurig werkeloos is en jij vanuit huis werkt. En je dus twentyfourseven op elkaars lip zit. Dan is het werken hoor, om elkaar nog lief te vinden. Elkaar te respecteren en elkaar de ruimte te geven.

Maar soms weet je ineens weer waarom je verliefd werd op de ander. Waarom je zo vreselijk veel van hem houdt. Dan ineens is liefde geen werkwoord meer maar gewoon je gevoel.

Een doodgewone zaterdag

Afgelopen zaterdag was eigenlijk heel gewoon. Ik lurkte in bed een dubbele cappuccino weg terwijl de meiden links en rechts van me naar Nickelodeon keken.

Ik streek een megastrijkmarathon die hele ochtend duurde en ruimde nog wat op.

's Middags ging ik met moederlief op jacht naar kraamcadeau's voor zuslief. En nee, ik vertel niet wat dat zijn. Er lezen hier ook tante's, neven en nichten mee die gruwelijk nieuwsgierig zijn naar het geslacht van zusliefs kindje. Die moeten lekker wachten tot eind april.

's Avonds een patatje van de snackbar en lekker op de bank tv kijken.

Genieten.

Doodgewoon.

In vergelijking met vorig weekend toen iedere minuut tegelijkertijd omvloog en voor mijn gevoel wel een uur duurde.

Een goed begin

Ik dacht: ‘Laat ik het nieuwe jaar eens goed beginnen.' Met een asperientje en een schijtverhaal poeplogje.

Kijk, als ik moet poepen – en ik zeg áls want ik poep nooit – dan is dat altijd zó gebeurd. Ik ga naar het kleinste kamertje en doe wat noodzakelijk is. Zo snel mogelijk. Ondanks mijn gezellige toiletje hou ik mijn business kort.

Er zijn echter mensen, die maken er een ware voorstelling van. Een genoeglijk moment voor zichzelf. Met daarbij wat luchtige lectuur. De Veronicagids, het huis aan huis blad of wat er ook voor handen is. En die zitten dan rustig een héle tijd op het toilet. Waarom doen ze dat?

Vluchten ze voor hun huisgenoten en hopen ze op een kwartiertje voor zichzelf? Kunnen ze zich nergens zo goed concentreren als op de plee? Of genieten ze, stiekem, van de teringlucht kwalijke dampen die ze verspreiden?

Ik weet het niet.

Oliebol, anyone?

Waar is ze toch gebleven?

Die jonge meid die ik zo af en toe nog tegenkom in de spiegel.
Die jonge meid die de hele wereld aan kon.
Die jonge meid die de liefde van haar leven tegenkwam en met hem trouwde.
Die jonge meid die ooit, als ze groot was, dolgraag kindjes wilde.
Die jonge meid met een leuke baan.
Die jonge meid die genoeg verdiende om een leuk leventje te leiden.
Die jonge meid zonder al te veel verantwoordelijkheden.
Die jonge meid die kon gaan en staan waar ze wilde.
Wanneer ze dat wilde.
Die jonge meid die de toekomst stralend en vol vertrouwen tegemoet zag.
Een toekomst vol kansen en mogelijkheden.
Die jonge meid die nooit chagrijnig of bozig was.
What happenend to her?
Life, that’s what happened.
En da’s oké. Ik zou niet veel keuzes anders maken. Maar soms, zo heel en af toe, mis ik haar.

Honest crap.. eh…. Scrap

Van Ilse kreeg ik een Honest Scrap Award. Leuk, zou je denken. Eindelijk erkenning. Maar bij deze award zit een addertje onder het gras. Zeg maar gerust een cobra. Tien geheimen moet ik met u delen. Tien! Nu kan ik natuurlijk lekker oppervlakkig blijven en iets schrijven als ‘ik hou niet van spruitjes’ of zo. Maar dat doe ik niet. Ik ga met de billen bloot. Komt ie:

1. Ik ben aartslui. Nee. Echt. Mijn hobby’s zijn slapen en lezen. Hobby’s waarbij je je minder hoeft in te spannen zijn er volgens mij niet te vinden.

2. Ik heb als tiener eens een lippenstift gestolen bij de HEMA. Ik rechtvaardigde dat voor mezelf omdat zo’n groot concern als de HEMA vast ontzettend veel geld verdiende. Dus dat ene lippenstiftje konden ze wel missen. Vond ik.

3. Ik ben niet de moeder die ik gehoopt of zelfs maar gedacht had te zullen zijn. Ik stelde me vroeger altijd een gezinnetje met twee dochters voor. Die kreeg ik ook, maar dat terzijde. In dat plaatje was ik een ontzettende lieve, zorgzame moeder die veel met haar dochtertjes speelde. In werkelijkheid heb ik een bloedhekel aan spelletjes, knutselen en koekjes bakken. Dat neem ik mezelf best kwalijk.

4. Ik speelde tot mijn veertiende (!) met barbiepoppen. Echt. Ik ben heel lang kind gebleven. Tot mijn verdediging moet ik erbij zeggen dat ik er ook een Ken bij had. En dat hij hele vieze dingen deed met Barbie.

5. Ik ben verslaafd aan chips. Ik zou elke dag, elk moment chips lusten. Eerlijk waar. Mijn utopia is een plek waar je van chips gezond en slank wordt.

6. Ik dacht vroeger dat ik eigenlijk een prinsesje was. Op een dag zouden mijn lieve, mooie en rijke ouders me op komen halen. Mijn babyfoto’s bewezen natuurlijk het tegendeel maar ik bleef toch hopen.

7. Soms vind ik mijn kinderen helemaal niet aardig.

8. Op de momenten dat ik mijn kinderen helemaal niet aardig vind, vraag ik me af waarom ik zoveel moeite heb gedaan om ze te krijgen. Of ik het feit dat het niet lukte niet gewoon als een teken van God had moeten beschouwen.

9. Als ik zulke gedachten heb, krijg ik altijd een onheilspellend gevoel. Alsof er iets vreselijks gaat gebeuren dat ik over mezelf heb afgeroepen door zoiets zelfs maar te denken. Gelukkig gebeurt er nooit echt iets. Ik zou het mezelf nooit vergeven.

10. De raarste plek waar ik ooit sex heb gehad is…… Ha! Dacht u nu werkelijk dat ik dat met u ging delen? U gelooft ook nog in kaboutertjes? Maar het was niet thuis….


En nu mag u de reactiebox vol plempen met commentaar. Negatieve reacties zullen worden verwijderd om het zieltje van deze blogger te beschermen tegen nare invloeden.

It does pay off

Met al dat mooie weer komen de zomerjurkjes weer uit de kast. En werd ik vorig jaar nog uitermate treurig van de aanblik van mezelf in zo’n jurkje, dit jaar word ik best blij als ik in de spiegel kijk. Van al dat sporten zijn mijn kuiten een flink stuk slanker dan een jaar geleden. Mijn onderbenen mogen weer gezien worden. Dus ik trek mijn zwart-met-witte-stippeljurk uit de kast. En trek er mijn favoriete pumps onder aan. En kijk zelf: het resultaat mag er wezen. Als die trend zich nu ook nog even naar mijn bovenbenen doorzet ben ik een gelukkig mens! En zijn mijn schoenen niet de absofuckinglutely leukste rode pumps die u ooit zag?


In voorbereiding op onze vakantie ben ik vandaag begonnen met een hardloopschema. Zonde natuurlijk om al dat harde werk gedurende twee weken te laten verslappen! Bovendien ,en nu ga ik even vloeken, ben ik inmiddels best verslaafd geraakt aan mijn (bijna) dagelijkse uurtje beweging. Baantjes trekken is geen optie met alleen een beekje in de buurt dus het wordt hardlopen. Ik las eens de tip om te beginnen met één minuutje hardlopen en twee minuten gewoon lopen, dan weer één minuut hard and so on and so on. Zo bouw je dan als het goed is de tijd op. Mocht het niet lukken dan zal ik uit moeten wijken naar het zwembad in het dichtstbijzijnde dorp. Moet ik wel eerst al die vakantievierende kinderen het zwembad uit slaan. Note to me: neem honkbalknuppel mee.

Anne is ook al helemaal klaar voor de vakantie. Zij gaat in de horeca. Dat kind heeft de ondernemersgeest van haar moeder. Briljant.

Stom!

• Dat er in chips zoveel calorieën zitten
• Dat ik nu nog steeds niet van mijn chipsverslaving af ben
• Dat er in appels zo weinig calorieën zitten
• Dat appels me mijn neus uitkomen
• Dat mannen veel meer calorieën verbranden dan vrouwen
• Dat mijn kinderen me altijd komen storen als ik in bad zit
• Dat mijn rechterknie nog steeds pijn doet
• Dat Eefje iedere dag op het nieuwe kleed plast
• Dat hondenpis zulke nare vlekken geeft
• Dat manlief nog geen baan gevonden heeft
• Dat iedereen met een baan blijft zitten waar hij zit
• Dat er volgend jaar nog 2x zoveel werklozen zullen zijn
• Dat ik nergens maryjanecrocs voor mijn meiden kan vinden
• Dat ik ’s morgens niet meer weet wat ik gedroomd heb
• Dat ik geen miljonair ben
• Dat nagellak altijd maar 1 dag mooi blijft
• Dat mijn dochters zo vaak bekvechten
• Dat het nog steeds geen strandweer is
• Dat de bibliobus maar eens in de week komt
• Dat de nieuwe vaatwasser niet zo goed schoonmaakt als de oude
• Dat ik nooit iets kan vinden in de vrieskist
• Dat Grey’s Anatomy niet het hele jaar door te zien is
• Dat As The World Turns om 17.05 uur komt
• Dat er mensen zijn die op dat tijdstip wél kunnen kijken
• Dat ik niet weet wat het geluid bij Q-music is
• Dat het scheren van mijn benen zoveel tijd kost
• Dat ik aan dit stomme logje toch heimelijk plezier beleef

Weet u wat? Ik maak hier ter plekke een estafette van. Ik geef het stokje door aan Yvon en aan Ilse.