De reformwinkel

Er zijn mensen die ervan gruwelen.
Van een reformwinkel.
Maar ik kom er eigenlijk graag.
Al die übergezonde dingetjes, daar word ik blij van.
En hebberig.
Gisteren was ik er weer eens.
Ik kocht appelvlierbessiroop, gemengde kiemgroenten en een theekuur van Yogi Tea.
Zes dagen thee drinken en ik ben een ander mens.
Een thee voor 's morgens, een thee voor bij de lunch, een thee tegen de middagtip en een thee om 's avonds lekker te slapen.
En nu zit ik dus aan de groene thee.
Héél gezond.
Dus.
Ik heb zin in koffie.

Kaal

Het is wel even wennen. Erg wennen, moet ik zeggen.
Ik heb er moeite mee. Meer dan nodig is.
Ik vind het zo kaal!
Ruim zeven jaar sierde een kinderzitje mijn fiets.
Eerst alleen een voorzitje en later, toen Merel er was, ook een achterzitje.
Aan mijn fiets kon heel de wereld zien dat ik moeder was. Ben.
Nu is mijn fiets leeg. Kaal.
Natuurlijk was het zitje al een tijd niet meer gebruikt.
Merel wordt tenslotte over twee maanden al zes.
Die past echt niet meer met haar kont billen in het zitje.
We deden het af en toe wel maar dat was voor haar operatie. Toen ze nog continu moe was. Nu loopt ze probleemloos de avondvierdaagse dus een eind fietsen kan ze ook.
Ik sloopte het zitje van mijn fiets dit weekend.
Om meteen in de melancholie te verzakken.
Over hoe het was.
Voor het eerst met Anne op de fiets.
De trots dat de hele wereld kon zien dat IK de moeder was van die prachtige baby.
Later met Anne achterop en Merel voorin. Zo mogelijk nóg trotser laveerde ik, ondanks de gele mamafiets, wiebelig naar de supermarkt. En langs de dijk op zomeravonden.
Dat is allemaal geweest. Mijn meiden worden groot. Die loodzware mamafiets ruilde ik al eerder in voor een lichter model.
Zo af en toe zullen ze heus nog wel eens achterop kruipen.
Maar aan mijn fiets kun je niet meer zien dat ik mama ben.
En da's best wennen.

Lopen maar

Het kan wel 25 jaar geleden zijn dat ik 'm liep. Sterker nog, ervan uitgaande dat ik in de zesde klas voor het laatst meeliep, is het op de kop af 25 jaar geleden.
De avondvierdaagse.
Dit jaar lopen Anne en Merel hem voor het eerst. Gisteren liepen ze met vriendin I. mee en vanavond neem ik de honneurs waar.
Het roept zoete herinneringen op. Aan lopen langs de weilanden.
Aan mooie zomeravonden.
Aan de intocht met bloemen, altijd van die speciale, hoe heten ze toch ook al weer?
Aan de halve komkommer die je van je moeder meekreeg, o.a. voor de dorst.
Aan het snoep dat je na de intocht kreeg.
Aan de medaille en later, als je voor de vierde keer meedeed, die schuifspeldjes voor op het lintje van je gouden medaille.
Ik word er zowaar een beetje melancholiek van.

Nog even doorbijten

Dat was het deze week. Nog éven doorbijten.

Want hier keek ik tegen aan, deze week.



Mijn prachtige woonkamer was af. Maar de kinderhoek nog niet. In de kinderhoek stond namelijk al onze zooi te wachten tot de huiskamer af was. En deze week was dat dus andersom. Nu stond alle zooi uit de kinderhoek in de woonkamer te wachten tot de kinderhoek af was. Een beetje verdrietig werd ik er wel van. Mijn mooie woonkamertje stond wéér vol met zooi.

Maar nu is de kinderhoek dan ook geschilderd en staat alles weer op z'n plek.

Er moeten nog wat deuren afgelakt worden en verder zijn er nog wat afwerkpuntjes. Zoals de lelijke streep die u kunt zien op de foto van de plafondlijsten. Daar was de kit blijkbaar nog niet droog genoeg om overheen te schilderen. Ben ik even blij dat we daar de schilder voor betalen.


Verder is er nog breaking news: manlief is weer een working man. Als ZZP-er heeft hij een project voor drie maanden binnengesleept. Een aantal dagen per week is hij dus van huis. Halelujah!


De dingen gaan dus de goede kant op in huize Natasja. Ik duim dat het zo blijft.

Een beetje afwezig

U vraagt zich waarschijnlijk af waarom ik een beetje afwezig ben.

Of niet en is mijn grootheidswaanzin nu echt helemaal uit de klauwen gelopen.

Dat komt omdat ik het druk heb.

Met deadlines die elk jaar terugkomen maar me toch iedere keer weer verrassen.

Met een huis waarin druk geklust wordt: de timmerman is deze week geweest en de buurman kwam dinsdagavond het plafond nog stucen. Zodat ik om 22.45 uur nog stond te dweilen.

Met afspraken die echt door moeten gaan.

Met zieke kindjes naar mijn moeder brengen omdat die afspraken echt door moeten gaan.

Met manlief die de halve week weg is om te solliciteren en of naar een training is.

Waardoor de zorg voor de kindjes tussen dit alles door deze week ook nog bij mij lag.

En tussen dit alles heb ik nog net genoeg energie om blogjes te lezen.

Maar reacties achterlaten? Nee, sorry, dat zit er even niet in.

Like helli kelly no!

Kent u ze? Die meisjesschoenen van Lelli Kelly? Van die mierzoete zomerschoentjes?


Toen ze net op de markt kwamen, ik denk zo'n vier jaar geleden, vond ik ze nog wel geinig. Zomerschoenen met veel roze en glitter. Een nattemeisjesdroom. Anne kreeg ze dus ook en niet veel later zag ik op het schoolplein menig meisje met Lelli Kellys rondstappen.


Dit jaar komen ze, naast de gebruikelijk marketingwise uiterstslimme makeupcadeautjes, met een schoentje met hakken en verwisselbare enkelbandjes. Gruwelt u even mee?



U begrijpt natuurlijk al dat zowel Anne als Merel ze willen hebben. U begrijpt natuurlijk ook al dat dat pas gebeurt als Pasen en Pinksteren op één dag vallen.

Je kind op Hyves?

Anne wil een Hyvespagina. Want dat heeft haar vriendin ook.
Ik krab me eens achter de oren. Ik vind het niet goed.
Maar het blijkt dat haar vriendin niet de enige is.
Meerdere klasgenootjes hebben Hyves en er wordt wat afgekrabbeld.
Ik vind het ergens belachelijk. Waarom moet een achtjarige op f*ckingHyves?
Ze zijn al zo voorlijk tegenwoordig. Met hun DS-jes en sommige al met een mobieltje. Waar is de tijd dat ze met strontpoppetjes speelden?
En een e-mailadres. Dat vind ik nog oké. Een gmail-account kun je redelijk anoniem aanmaken (zonder zichtbare vermelding van voor- en achternaam, bedoel ik) en is niet zomaar zichtbaar.
Maar op Hyves ben je zichtbaar voor jan en alleman. Dus ook voor mensen met verkeerde bedoelingen. Nu slinger ik ook foto’s van mijn kinderen op mijn blog maar juist op Hyves zoeken dat soort viezerikken naar bevrediging. Je moet er toch niet aan denken dat zo’n perverd zelfs maar naar je kind kijkt!
Natuurlijk houd ik het allemaal niet tegen. Maar van mij hoeft het nu nog niet.
Wat vindt u?

Liefde is een werkwoord

Als je me dat zo’n vijftien jaar geleden had verteld dan had ik je voor gek verklaard. Als je net verliefd bent is liefde hélemaal niet hard werken! Dan wil je het liefst de hele dag bij je liefste zijn. Uren lang praten, lachen en knuffelen. Liefde komt vanzelf, je hoeft er niets voor te doen.

Helaas gaat die eerste verliefdheid over. Dat stralende geluk wordt de nek omgedraaid door dagelijkse sleur, geruzie over wie wat moet doen en dat dus niet doet, slapeloze nachten, bergen was, poepluiers en ander kinderleed.

En dan wordt liefde een werkwoord. Want dan is die leuke knul ineens diegene die sex wil terwijl jij denkt: ‘In die tijd kan ik ook slapen. Slápen!’ En dan zijn de karaktereigenschappen waar je zo keihard voor viel ineens dingen waar je dood aan kunt ergeren. Dan snap je soms helemaal niets van de ander. En hoe kan hij nou in hemelsnaam niét begrijpen wat jij bedoelt? Vooral als je kindjes nog heel klein zijn is liefde hard werken.

Maar ook als je partner langdurig werkeloos is en jij vanuit huis werkt. En je dus twentyfourseven op elkaars lip zit. Dan is het werken hoor, om elkaar nog lief te vinden. Elkaar te respecteren en elkaar de ruimte te geven.

Maar soms weet je ineens weer waarom je verliefd werd op de ander. Waarom je zo vreselijk veel van hem houdt. Dan ineens is liefde geen werkwoord meer maar gewoon je gevoel.

Als ik een toverfee had....

... dan wenste ik:

* dat manlief een leuke baan had
* dat Nicoleke een leuke baan had
* dat Madelief pijnloos door het leven kon
* dat Joeltje zwanger was
* dat Cisca kon teleporteren en dus in een vloek en een zucht in NL was
* dat de Chef van Nicolette met open armen werd ontvangen op zijn werk
* dat Wondelgijn en middelste er samen uit kwamen
* dat Soes' zoon net iets later langs die vuilnisbak was gelopen, of beter: helemaal niet
* dat Ilse niet in een dip zat en haar moeder weer beter werd
* dat ik eindelijk 10 kilo lichter was
* dat ik cupmaat C had

Edit:
* dat Door niet naar de kaakchirurg hoefde

Hij gaat gewoon dood (k*t serie)

George. Gaat. Gewoon. Echt. Dood.

Kijk maar wat ik op de site van net5 las:

20:30
Grey's anatomy Als een collega op tragische wijze komt te overlijden, heeft het ziekenhuispersoneel het moeilijk met het verwerken van zijn dood.


Naajah! Het moest verboden worden. Niet?

The ugly truth

Ik merkte het al aan mijn kleren. En mijn spiegelbeeld zei het eigenlijk ook al. Maar eigenwijs als ik ben, stak ik mijn kop in de grond en snoepte vrolijk verder.

Tot nu. Want vanmorgen ging ik op de weegschaal staan. En ik werd niet vrolijk, mensen, ik werd niet vrolijk. Als ik de tijd had, ging ik nu in een hoekje zitten huilen.

Dus. Ga ik op dieet. Geen chips. Geen koekjes bij de koffie. Geen dropjes. Geen saucijzenbroodjes. Geen bakje vla. Niks. Nakkes. Nada.

Alleen nog brood, fruit, en andere walgelijk gezonde voedingsmiddelen voor Natasja. Zodat ik tegen de kerst 10 kilo lichter ben. Doet u mee?

Home Alone

Merel is naar school en de vlaggen hangen uit.

Joost loopt de hele dag mee met een cursus en de vlaggen hangen uit.

I'm Home Alone.

Ein.De.Lijk.

Het cadeau voor Lydia

Heel de blogwereld weet het al. Alle lezers van Cisca krijgen een cadeautje. Een werkelijk briljant plan. De uitwerking gaf nog enige verwarring het blijven natuurlijk vrouwen hè? Die lezen ‘cadeautje’ en meteen slaan alle systemen op tilt en dan nemen ze geen info meer op. Maar na een lijstje kwam het toch nog goed.

Dus mag ik Lydia verblijden met een cadeau. Maar. Lydia heeft geen weblog. Dus kon ik niet gezellig even buurten om haar wat beter te leren kennen. Oei. Hoe nu? Ik stuurde haar een email en per kerende post email stuurde ze me een beschrijving van zichzelf.

En toen toog ik naar de cadeauwinkel. En zocht en speurde. En wikte en woog. Om uiteindelijk iets te kiezen.

Maar. Nu moest het nog verzonden worden. En je wilt natuurlijk niet dat je met zorg uitgezochte cadeau helemaal verschmotzeld aan komt. Je wilt dat de ontvangster denkt: ‘Wauw, wat een práchtcadeau en wat heeft ze dat leuk bedacht en wat ben ik daar blij mee.’ Dus. Dacht ik na. En vond uiteindelijk, met behulp van manlief, de ideale verpakking.

Nu alleen nog een van die schattige bloemenkaartjes die al jaren in de la liggen erbij en hóp. Maar. Op al die verrekte bloemenkaartjes staat ‘gefeliciteerd’. Kut.

Teuntje heeft de blues

Teuntje is geil loops. Voor de allereerste keer. Nu is ze dus echt pup-af. En nu heeft Teuntje de blues. Want ze weet zich geen raad met al die hormonen. Ze kijkt weemoedig uit haar ogen en is nog aanhankelijker dan anders.

Die weemoedige blik doet me denken aan mijn eigen eerste menstruatie. Vijftien was ik en voordat het gebeurde vond ik dat het hoog tijd werd. Daarna niet meer, dat snapt u.
Het gebeurde op de camping. Tijdens een lang weekend weg. Zuslief en ik wilden gaan zwemmen. We kleedden ons om toen zij zag dat mijn onderbroekje rood gekleurd was. Daar zit je dan, vijftien jaar oud, in een caravan, ongesteld te wezen.
De toiletten waren een flink eind uit de buurt en ’s nachts hield ik het niet droog, als u begrijpt wat ik bedoel. Erger was dat het flink heet was, dat weekend. En ik niet kon gaan zwemmen. Ik opperde nog voorzichtig tampons maar dat leek mijn moeder niet zo’n goed idee, die eerste keer.

Vertwijfeld vroeg ik me af waarom ik hier nu zo naar had uitgezien. Was dit het nou? Buikpijn en iedere ochtend een vieze onderbroek? Ik kreeg er ontzettend de blues van. Net zoals Teuntje nu. Ik zal haar eens extra knuffelen, de komende dagen.

Sex and the City

Eindelijk brengt de postbode dan een pakketje van H&M. Met daarin, naast bikini’s voor Anne en badpakjes voor Merel, mijn zwart-witgeruite rok. Voor bij dé rode pumps en dat ozogoedgelukte topje.

Gretig scheur ik de zak open en breng met moeite het geduld op om A&M in hun bikini’s c.q. badpakjes te hijsen. ‘Prachtig! Prachtig! Staat je leuk!,’ roep ik. En verdwijn dan vlug naar boven. Ik ruk het plastic open en bekijk mijn rok. Oei. Die is een stuk korter dan ik dacht. Maar dat kan ik nu misschien wel hebben. Ik sport me tenslotte niet voor niets een slag in de rondte.

Ik trek de rok aan. Hij past.
Maar.
Dan.
Kijk ik in de spiegel.
En weet niet of ik hard moet gaan lachen of dat ik in huilen uit moet barsten. De rok staat zo bol dat ik wel een tekenfilmfiguur lijk.

Helemaal geen Sex and the City-look. Eerder Sex and the Kindergarten.

’t Is kerremis, ’t is kerremis

Het is kermis in het durp. Drie dagen zwaaien en zwieren. Als ik de post wegbreng zie ik de plaatselijke jeugd al rondhangen. Dat brengt zoete herinneringen naar boven. Aan de tijd dat ik nog fris en fruitig was en me niet bewust van mijn brede heupen.

In het dorp waar ik geboren ben, kwam de kermis er altijd pas tegen de zomervakantie. Als klein kind ging ik met mijn ouders en zusje altijd één avond naar de Kermis. Dan betaalden mijn ouders alles. Hoogtepunten van het jaar waren dat. Vooral dat jaar dat ik met lootjes trekken een prijs won.Ik trok de hele familie van Dallas en mocht iets uitzoeken. Wat ik maar wilde, ik kon kiezen uit de hele kar. Ernstig stond ik dubio. Want ik wilde dólgraag een zitblik van CocaCola. Helemaal de bom toen. Maar er stond ook een wasmachine bij. En zou mijn moeder daar niet heel erg blij mee zijn? Na lang wikken en wegen koos ik met een schuldig gevoel toch het zitblik.

Later wilde ik natuurlijk niet meer met mijn ouders mee. Dat was niet cool. Of tof. Of hoe dat toen ook heette. Nee, nu ging ik zelf. Met mijn oudere nichtje. Lekker slettebakken iedere avond in de hoop de jongen waar je verliefd op was tegen te komen. En dromen dat ‘ie er nu eindelijk voor uit zou komen dat ‘ie ook op jou was.

En ieder jaar was er weer een speciaal ‘kermisliedje’. De zomerhit van dat moment die eindeloos gedraaid werd. Aan deze heb ik speciale herinneringen. Ik was hopeloos verliefd op de jongen van de grijpkraam. Iets wat hun omzet zeker ten goede kwam. En thuis maar dromen, luisterend naar Crowded House.

Aan al die moeders die hier iedere morgen om vijf over half negen keihard door de straat scheuren

Zou het niet beter zijn als u de wekker in het vervolg een kwartiertje eerder zet?

Dat scheelt een hoop stress. Voor uw bloeddruk is het vast beter. Voor de mijne in ieder geval wel. Want dan hoeft u niet met zeventig kilometer per uur door mijn straat te racen. Als ik alweer terug loop naar huis. Mijn kinderen zijn namelijk altijd op tijd. Kwestie van normen en waarden. Maar dat zegt u vast niet veel.

Doe het dan maar voor uw kinderen. Want die vinden het vast niet leuk om altijd en eeuwig te laat te komen.

Jongensmoeder voor één nacht

Zoals gezegd kwam baby Daniël een nachtje logeren. Dat had ik zuslief, zijn moeder, eens beloofd. Kon ze eens wat leuks gaan doen. Of gewoon lekker slapen. Dat hoefde ik natuurlijk geen twee keer te zeggen. De agenda's werden getrokken en voor broer Omar werd ook een slaapplekje gezocht.

Zatermiddag arriveerde onze kleine logé. Met een goed humeur en een buslading aan babyspullen. Want die heb ik natuurlijk niet meer. Alleen de babyfoon vonden we nog op zolder. Alsof je die nodig hebt, zo'n kind krijst door drie woonlagen heen als het moet. En een campingbedje. Stond bestoft achter op de zolder. De rest moest zuslief dus meetorsen. Want o wee, wat heeft zo'n kleine veel nodig.

Na een kop koffie nam zuslief afscheid van haar zoon en ging ervandoor. Dat vond Daniël iets minder. Ik ben maar vlug een stuk met hem gaan wandelen. Aan het eind van de straat sliep hij al. Anne lag ziek op bed en Merel lag in het zwembad bij de overburen dus ik had het rijk alleen. Met een boek naast de kinderwagen gezeten was het goed toeven.

Daarna werd het druk. Groentenpotje geven, verschonen, spelen en om half acht naar bed. Dat vond meneer maar niks. In een vreemd kamertje, in een vreemd bed? 'Hell no,' moet ie gedacht hebben. Huilen, dus. Huilen, huilen, huilen. Dus ging ik maar naast het bedje zitten. Dat was dikke pret! Een keer of duizend ging hij gezellig staan en een keer of duizend legde ik hem zonder een woord te zeggen weer terug. Dat schoot dus niet op. Toch maar even laten huilen dan. Ik gaf het vijf minuten. Dan zou ik hem gaan halen. Na drie minuten sliep hij. Goes to show.....

Toen konden Anne en Merel naar bed. Anderhalf uur later dan normaal. Omdat Daniël op Merels kamer lag, mocht Merel bij Anne logeren. Dat hebben we geweten. Om tien uur was het nog niet stil. Manlief donderde nog een laatste keer en eindelijk gingen ze slapen. Gelukkig, toen kon ik ook naar bed. Ware het niet dat net op dat moment een puber hier verderop in de straat zijn feest begon. Beng, beng, beng, dreunde het. En bleef het dreunen tot een uur of twee. Daarna viel ik pas in slaap. Om om half vijf wakker te worden door een zielig huiltje. Daniël! Hij moest wat hoesten en wat proesten maar viel gelukkig wel weer in slaap. Tot half zeven. Toen is manlief met hem naar beneden gegaan zodat de meiden niet wakker zouden worden.

Die waren natuurlijk toch om zeven uur wakker. Stel je voor. Dat je uitslaapt als je drie uur slaap tekort komt. Dat doen we hier niet! Nooit. Om acht uur sleepte ik mezelf ook uit bed en konden we ontbijten. En meteen maar aankleden want er stonden drie (3!) verjaardagen op het programma. Eerst die van Lis. Daarna die van Daniëls vader en als afsluiter een BBQ bij zwager P. die 45 werd.

In de tussentijd nog even een fruithapje, sapje en een boterham naar binnen gewerkt. Bij Daniël dan. Ik eet veel minder. Om half twee mocht ik Daniël weer aan zijn moeder overdragen. Met een goed gevoel. Een dagje zorgen is best leuk maar toch ben ik er uit: er komt hier geen derde. Ik ben klaar.

Ter uwer vermaak nog twee foto's van Daniël. Wat is het schatje, hè?

Zo'n camera voor je snufferd is best eng!


Da da!

Donderdag gehaktdag

Gisteren was het gehaktdag in de 2e Kamer. De dag waarop het kabinet financiële verantwoording aflegt aan de Kamer. Ik heb eens zitten kijken. Er waren maar een paar kamerleden zo dapper om op te komen dagen. Iedereen die ook maar de vaagste smoes kon verzinnen was afwezig. Waar was iedereen, kamerleden worden toch betaald om aanwezig te zijn?

En dan het debat. Om te huilen! Het niveau ontsteeg de zandbak bij de peuterspeelzaal niet. En daar moeten we dan de oorlog mee winnen.