Therapie

Zullen we het eens hebben over van die dagen?

Van DIE dagen ja.

Want wat doe je als je na het ontwaken ontdekt dat de hond alweer in de keuken gescheten heeft.

Als je kinderen nog steeds weigeren te begrijpen dat ze om 8.15 uur klaar moeten zijn voor school.

Als je die kinderen dus voor de, zeg, duizendste keer moet sommeren hun tanden te gaan poetsen.

Als je dan al voor 8 uur sláánde ruzie hebt.

Als je jongste zó hard staat te schreeuwen dat ze het in het buurdorp gehoord móéten hebben, alleen omdat ze geen zin heeft om haar schoenen boven te gaan halen.

Van die dagen.

Op van die dagen kun je als ontaarde rechtgeaarde vrouw kiezen uit twee dingen.

Óf je geeft toe aan de neiging alles kort en klein te slaan.

Óf je levert je kinderen met een zucht van verlichting af op school en rijdt in één ruk door naar de stad.

En plunder je je spaarrekening en verwen je jezelf met parfum, lingerie, makeup en nieuwe kleertjes.

A girl's gotta do what a girl's gotta do

Nog maar vijf weken en vijf dagen

Deze vakantie is amper twee dagen oud en ik heb al moordneigingen. Het zou heel gezellig kunnen zijn vandaag. Met vier meiden van 8, 6 en bijna 6 jaar oud. Maar mijn kroost is niet echt uitgeslapen. En gedraagt zich als een stel slechtgehumeurde oude wijven. Niets is goed, alles is een reden om te zeiken.

Zou ik ze nog kunnen aanmelden voor vijf dagen NSO per week??

Het zwitsers consumentenbureau

De telefoon gaat.

‘Met het Zwitsers Consumentenbureau in Zürich. Gefeliciteerd mevrouw, u zit in de finale.’

‘Huh?’

‘U hebt daar onlangs een brief van gekregen of die krijgt u binnenkort nog.‘

‘Oh?’

‘Ik mag vandaag bellen en de eerste honderd mensen die opnemen zitten in de finale. En de prijzen zijn niet mis hoor, onder onze sponsoren zitten grote namen als BMW en Ikea.’

‘Goh… '

‘En u kunt prijzen winnen als onroerend goed, auto’s, prijzen van 1 miljoen en 10 jaar lang een uitkering van € 3.000 netto per maand! Nou, dat is niet mis hè?’

‘Tjonge.’

‘En zoals u weet is het in de finale niet de vraag óf u wint maar wát u wint.’

‘Fijn!’

‘Zal ik dan nu even onze gegevens controleren? Wat is uw voornaam?’

‘Natasja.’

‘En wat is uw geboortedatum?’

‘….’

Op dat moment hang ik op.

Gek genoeg belde die meneer niet eens terug……

Hebben ze niets beters te doen?

Na de mislukte missie van vorige week besluit ik wederom een poging te wagen om mijn boeken terug te brengen naar de bibliotheek. Maar vooral natuurlijk om een paar fijne exemplaren weer mee naar huis te nemen.

Ver voor ik de stad ik rijd, gaat het al mis. Er is geen doorkomen aan. Heeft Nederland niets beters te doen dan massaal de uitverkoop in te duiken en de kerstgratificatie al uit te geven voordat deze überhaupt binnen is?

Ik zucht. En zucht nog eens. En erger me. Erger me dood. Rot toch op allemaal. Ga wérken! Dan komt het met die crisis ook wel goed. (Dit geldt natuurlijk niet voor degenen onder u die juist als gevolg van deze crisis ontslagen zijn. Dat snapt u. Daar heb ik er zelf ook één van in huis. Hen is het uiteraard vergeven.)

Als ik dan eindelijk bij de parkeerplaats aankom, staat men in rijen van drie te wachten om te mogen parkeren. En dan heb ik het over de betáalde parkeerplaats, hè mensen. Op de gratis parkeerplaats staan alle Turken de mensen vast helemaal uit hun plaat te gaan.

Ontmoedigd keer ik mijn auto en rijd weer naar huis. Het is me weer niet gelukt bij de bieb te komen. Godzijdank heb ik van Y. wat boeken gekregen om me het weekend door te helpen. Maandag nog maar eens proberen. Want in het nieuwe jaar gaat alles beter. En aan de cartoon hierboven te zien moet ik echt nodig een SUV hebben.

The healing power of Zen

Na een barre tocht van drie stappen naar mijn kantoor installeer ik me voor een lekker dagje werken. De meiden zijn naar hun reservemoeder dus vandaag moet er gewerkt worden. Zodat ik hopelijk donderdag vrij kan nemen. Wat ik waarschijnlijk toch wel doe, screw de deadlines.

Bij de Makro kocht ik zaterdag een nieuwe cd: The healing power of Zen.
Gisteravond stelde ik me al voor hoe heerlijk ik zou werken, hoe superrelaxed ik zou zijn en hoe heerlijk ik op zou schieten.

Ik prop het schijfje in mijn laptop en bereid me voor op een oase van hemelse muziek.
Krrrrgh, bonk, krrrrgh is het enige dat ik te horen krijg.
Shit Potjandorie, mijn laptop vreet ‘m niet. Of wel, het is maar hoe je het bekijkt. Grrrr!
Zuchtend ruk ik de cd eruit en stop hem in het stereotorentje dat ik ook nog in mijn kantoor heb staan.
En.
Niets. *&%$#%^&*
Dat krijg je ervan als je goedkope kutcd’s wilt afspelen op een gratis bij de kantoorartikelenbestelling gekregen ministereotoren.
Inmiddels is er van mijn Zen weinig meer over en heb ik zin de cd in hapklare brokken te knippen.

’s Middags besluit ik dat ik eigenlijk naar de stad moet. Voor kantoorartikelen en naar de bieb. Ik ben namelijk aan mijn laatste boek bezig. En dan zou het zomaar kunnen dat ik met de Kerst zonder boek zit. En dat kan natuurlijk niet.
Dus ik graaf mijn Picanto uit drie meter dertig centimeter sneeuw en ga op pad. Al na 300 meter besluit ik weer naar huis te rijden. Thuis surf ik naar bol.com en bestel de nieuwste van Santa Montefiore. Morgen wordt ‘ie bezorgd. Tenslotte kan de postbode beter zijn poten breken dan ik. Hij wordt ervoor betaald.

Donderdagavond 17.35 uur

- Merel, eet eens door. Wij zijn allemaal al bijna klaar.
- Ja, maar dan moet jij mij helpen.
- Ben jij betoeterd, je bent vijf! Je kunt heel goed zelf eten.
- Dat wil ik niet, jij moet me helpen!
- Dus niet. Ik ken kindjes van drie (E&F!) die niet alleen zelf eten maar zich ook nog zelf aankleden ’s morgens. Dan gaat hun mama douchen en als ze beneden komt zitten er vier kinderen braaf te ontbijten. En jij bent notabene twee jaar ouder! Zelf eten, punt uit.
- Ik zit vol, ik heb geen honger meer!
- Dan krijg je morgen maar geen koekjes en snoepjes. Dan zul je wel honger hebben ’s avonds.
- Geeft niks, dat zijn jullie morgen toch alweer vergeten.
- …

Vriendelijk doch dringend

Ik heb een vriendelijk doch dringend verzoek.

Aan al die dames die met de vakantie in het vooruitzicht ineens in paniek raken en vlug gaan sporten.

Zodat ik, die al vanaf februari keihard zwoegt, mijn trainingsschema niet kan volgen. Omdat al die dames alle apparaten continu bezet houden.

Zodat ik ze niet kan gebruiken wanneer ik dat wil.

Terwijl ik dat recht allang verdiend heb. En jullie niet.

Dus verzoek ik al die dames, vriendelijk doch dringend, op te zouten. Wegwezen! Ksst.

Aan al die moeders die hier iedere morgen om vijf over half negen keihard door de straat scheuren

Zou het niet beter zijn als u de wekker in het vervolg een kwartiertje eerder zet?

Dat scheelt een hoop stress. Voor uw bloeddruk is het vast beter. Voor de mijne in ieder geval wel. Want dan hoeft u niet met zeventig kilometer per uur door mijn straat te racen. Als ik alweer terug loop naar huis. Mijn kinderen zijn namelijk altijd op tijd. Kwestie van normen en waarden. Maar dat zegt u vast niet veel.

Doe het dan maar voor uw kinderen. Want die vinden het vast niet leuk om altijd en eeuwig te laat te komen.