ai ai ai-phone

I can take picture with my new iphoney, zei ik gisteren, uiterst grappig, zo'n beetje om de minuut. En het mooiste was: het is geen phoney maar een heuse echte ip.hone.
Ik heb het namelijk gewoon gedaan. Ik ben de winkel ingelopen en stond even later met een witte ip.hone weer buiten. Omdat ik al een (zakelijk) abonnement had lopen bij tm.obile was het een kwestie van simkaart erin proppen, synchroniseren en hoplá.
Hij werkte! Ik verheugde me al op een avondje op de bank. Uitzoeken welke apps ik écht móet hebben, twitteren, surfen en alles wat mijn mooie aaiphone kan.
Maar.
Toen.
Vroeg it.unes of ik de nieuwste versie van de software voor ip.hone wilde installeren.
En ik klikte op ja.
En toen liep 'ie ergens halverwege vast.
En deed mijn ip.hone niets meer.
Zelfs de herstelmodus liep iedere keer vast.
En wat doe je dan, als kersverse ip.hone-eigenaar?
Dan bel je Henk. Henk van Novy.
Want die weet veel.
Gelukkig deed Novy's aaiphone het wel want ze waren niet thuis.
Henk had wel even tijd maar kon helaas geen uitkomst bieden.
Tot 23.00 uur zijn we bezig geweest met pogingen tot restoren.
Via allerei forums zochten we naar een oplossing.
Tot we het, bloedchagrijnig, maar opgaven.
Vanochtend proberen we het nog maar eens via de laptop van Joost.
Want ergens gisteren moest ik ook nog een nieuwe it.unes versie installeren.
En misschien, heel misschien, ging er daar al iets mis.
En anders heb ik geen aaiphone maar ook een ai-ai-aiphone.

Het zwitsers consumentenbureau

De telefoon gaat.

‘Met het Zwitsers Consumentenbureau in Zürich. Gefeliciteerd mevrouw, u zit in de finale.’

‘Huh?’

‘U hebt daar onlangs een brief van gekregen of die krijgt u binnenkort nog.‘

‘Oh?’

‘Ik mag vandaag bellen en de eerste honderd mensen die opnemen zitten in de finale. En de prijzen zijn niet mis hoor, onder onze sponsoren zitten grote namen als BMW en Ikea.’

‘Goh… '

‘En u kunt prijzen winnen als onroerend goed, auto’s, prijzen van 1 miljoen en 10 jaar lang een uitkering van € 3.000 netto per maand! Nou, dat is niet mis hè?’

‘Tjonge.’

‘En zoals u weet is het in de finale niet de vraag óf u wint maar wát u wint.’

‘Fijn!’

‘Zal ik dan nu even onze gegevens controleren? Wat is uw voornaam?’

‘Natasja.’

‘En wat is uw geboortedatum?’

‘….’

Op dat moment hang ik op.

Gek genoeg belde die meneer niet eens terug……

Hebben ze niets beters te doen?

Na de mislukte missie van vorige week besluit ik wederom een poging te wagen om mijn boeken terug te brengen naar de bibliotheek. Maar vooral natuurlijk om een paar fijne exemplaren weer mee naar huis te nemen.

Ver voor ik de stad ik rijd, gaat het al mis. Er is geen doorkomen aan. Heeft Nederland niets beters te doen dan massaal de uitverkoop in te duiken en de kerstgratificatie al uit te geven voordat deze überhaupt binnen is?

Ik zucht. En zucht nog eens. En erger me. Erger me dood. Rot toch op allemaal. Ga wérken! Dan komt het met die crisis ook wel goed. (Dit geldt natuurlijk niet voor degenen onder u die juist als gevolg van deze crisis ontslagen zijn. Dat snapt u. Daar heb ik er zelf ook één van in huis. Hen is het uiteraard vergeven.)

Als ik dan eindelijk bij de parkeerplaats aankom, staat men in rijen van drie te wachten om te mogen parkeren. En dan heb ik het over de betáalde parkeerplaats, hè mensen. Op de gratis parkeerplaats staan alle Turken de mensen vast helemaal uit hun plaat te gaan.

Ontmoedigd keer ik mijn auto en rijd weer naar huis. Het is me weer niet gelukt bij de bieb te komen. Godzijdank heb ik van Y. wat boeken gekregen om me het weekend door te helpen. Maandag nog maar eens proberen. Want in het nieuwe jaar gaat alles beter. En aan de cartoon hierboven te zien moet ik echt nodig een SUV hebben.

Mazzel

Oudste Dochter heeft haar zinnen gezet op Barbie iDesign. Een computerspel waarmee je allerlei outfits kunt invoeren en zo je model aan kunt kleden. Via een cardreader die veel weg heeft van een pinautomaat voer je verschillende outfits, modellen en accessoires in. Oudste Dochter is er weg van.

Toen ik acht was zou ik een moord hebben begaan voor zoiets. Maar toen ik acht was speelde ik nog met poppetjes van stront echte Barbies. Van een computer hadden we thuis nog niet gehoord. We schreven nog gewoon brieven in plaats van mailtjes en die verstuurden we per postduif.

Maar ik dwaal af, we hadden het over iDesign. Een duur spel want het kost maar liefst € 45. Veel te veel om voor je verjaardag te vragen. Behalve dan aan je ouders maar die hebben al liggen bloeden een flinke duit betaald voor een nieuwe fiets. Dus adviseerde ik Oudste Dochter om aan haar vriendinnetjes cadeaubonnen van Bart Smit te vragen. Nog handig voor hun ouders ook want die kun je vanaf € 5 krijgen. En dat vind ik persoonlijk genoeg voor een kinderfeestje.

Zo geadviseerd, zo gedaan. Oudste Dochter kreeg voor € 32,50 bonnen en van familie ook nog veel wat geld. Dus de iDesign kon worden aangeschaft.
Op naar Bart Smit gingen wij. Ik trok de doos uit de stelling want om onverklaarbare reden stond deze op de plank net onder het plafond. Opgetogen ging Oudste Dochter hem afrekenen.
‘Dat is dan € 15,’ zei de kleuter tiener achter de kassa. Hé, dacht ik, da’s de prijs van een aanvullingsset!
‘Klopt dat wel, volgens mij is hij veel duurder,’ zei ik nog.
De kleuter tiener keek me hologig en niet begrijpend aan.
Dan bekijk je het maar, dacht ik, en propte Oudste Dochter vlug voor € 15 cadeaubonnen in haar handen.
En zo is Oudste Dochter dus € 30 goedkoper uit. Omdat Bart Smit te beroerd is om een euro per uur meer te betalen aan goed personeel in plaats van kleuters tieners die er de ballen verstand van hebben.

Oudste Dochter is een iMazzelaar!

Razendpopulaire frikandellen

Op de laatste vakantieddag hebben we het onzalige plan om de gespaarde (Total)Spetterpunten te verzilveren. Tenslotte krijgen we per persoon 15 euro korting en kunnen zo voor 10 euro naar het Dolfinarium. Dat moet dan wel voor 1 november. En nu is het mooi weer dus nu moesten we maar gaan.

Het begint al goed. De N-weg die naar het Dolfinarium leidt, ligt opengebroken. Hierdoor moeten we al ver voor Harderwijk de polder in voor een omleiding. Samen met nog tienduizend andere debielen leuke papa’s en mama’s staan we in de rij om het Veluwemeer over te mogen steken.

Anderhalf uur later staan we eindelijk op een aftandse parkeerplaats aan de overkant van de vaart. Praktisch als we zijn, haalt Joost een parkeerkaartje en ga ik vast op weg naar de kassa. Anders sta je straks weer in de rij achter dezelfde debielen mensen maar dan nu voor een entreekaartje.

Als Joost eraan komt, heb ik inmiddels de kaartjes gekocht. Met z’n zessen naar binnen voor 60 euri (in plaats van 150) da’s toch mooi. Snel gaan we het park in. Om te plassen. Want dat wil wel, na anderhalf uur in de auto. Na het plassen maar even een kopje koffie. Djiezus, daar staat ook al weer een rij van een half uur.

Eindelijk bij de koffiemachien aangekomen, lijkt het me niet onverstandig om ook maar gelijk iets te eten te kopen. Anders kunnen we over een uurtje de hele exercitie weer herhalen.

De broodjesbar is echter al helemaal leeggeroofd. Op een paar verlepte zalmsandwiches na. ‘Dan maar een patatje,’ denk ik. Bij de patatjesjongen bestel ik drie patat met een frikandel en twee losse frikandellen voor Anne en Merel. Tenslotte eten zij ieder zo ongeveer drie frietjes dus die kunnen ze wel bij mij meepikken.

Ik mag al gelijk mijn bestelling doorgeven. Van de patatjesjongen krijg ik prompt drie borden patat met een frikandel en een bord met twee losse frikandellen. Ik grijp de borden met patat en draai me om naar moederlief die met het dienblad nog bij de koffiemachien staat. Ik draai me terug en…….

Mijn frikandellen zijn verdwenen.

Wie? Wat? Waar? Ik zou toch zweren dat ik nog een bord met twee frikandellen had zien staan?! Dan zie ik ze. Op het dienblad van de meneer naast me. ‘Volgens mij zijn dat mijn frikandellen,’zeg ik voorzichtig. ‘Ik sta hier al veel langer te wachten,’ bijt hij me toe. Blijkbaar staat meneer te wachten op een bestelling met frikandellen en kroketten. Die kroketten liggen nog in het frietvet. ‘Maar,’sputter ik, ‘nu hebben we straks allebei koud eten.’ De man gromt nog eens en draait zich af. Even sta ik totaal flabbergasted om me heen te kijken. Hij incasseert zijn kroketten en smeert hem.

Ik wijzig mijn bestelling van twee frikandellen in twee kroketten en kan dan ook naar mijn tafeltje. De man is al niet meer te zien. Als ik, nog steeds in shock, mijn verhaal aan mijn familie vertel, denk ik:’ Ik had hem eigenlijk met die frikandellen om zijn oren moeten slaan!’