Ik ging op reis...

.... en kwam terug met een nieuw kapsel.

De details volgen later, als ik gestopt ben met klappertanden. Want mén, wat is het koud in dit land!

ciao!

Het is gedaan

Het werk is gedaan. Alles is af.
Morgen en vrijdag kan ik met gerust hart gaan opruimen, wassen, strijken, inpakken en schoonmaken.
Zaterdagmiddag vliegen we naar Italië.
Jeuh!
Hier nog een probeerseltje met de ip.hone.
Ik moet zeggen, ik loop al warm voor m'n nieuwe speeltje!

Taxibedrijf B.

Zo, het ene kind is afgeleverd op paardrijkamp.
Alwaar ik er achter kwam dat ze zó'n groeispurt heeft gehad dat haar paardrijlaarzen in het geheel niet meer pasten. 'Auw mam', klonk het zielig. En om zo'n kind daar dan twee dagen op rond te laten lopen....
Dus met het zweet nog in de bilnaad oksels van het oppompen van haar luchtbed sjeesde ik naar de paardensportwinkel voor een paar nieuwe en vooral grotere rijlaarzen.
Terug op de manege alras het kind van haar pony getrokken om ze aan te trekken.
En gelukkig, ze kon weer ademhalen.
Vanavond moet het andere kind opgehaald worden van de camping bij Beekse Bergen.
Waar ze twee nachten bij opa- en omalief mocht logeren.
Tja, je gunt ze natuurlijk allebei iets leuks, hè.
Om er nou één in haar eentje naar het kinderasiel te sturen is ook zo sneu.
Maar goed, voor nu heb ik even mijn handen vrij.
En mag ik over een uurtje heerlijk gaan relaxen bij de craniosacraal therapeute.
Die alle stress weer als sneeuw voor de zon doet verdwijnen.
Zennnn....

Bij gebrek aan inspiratie.

Een 'wist u dat'je.

Wist u dat:
- ik vanmorgen al om 7.15 uur rond de plas jogde? (deels vanwege de hitte, deels omdat ik het zo druk heb)
- ik deze week enkele dagen geheel kinderloos en enkele dagen half kinderloos ben? (dat heb ik beter geregeld dan vorige week!)
- het in mijn kantoor uitstekend toeven is dankzij de aico?
- ik overweeg de vakantie naar Italië af te blazen en in plaats daarvan een luchtbed in m'n kantoor te gooien?
- ik al een hele kledingmaat van mijn dijen heb afgetraind?
- ik daar heel blij van word?
- dat er op dit moment maar liefst 262 boeken op mijn e-reader staan?
- ik in de vakantie dus alleen zal lezen en verder niets? (naast het joggen dan)
- ik overal lijstjes heb liggen met dingen die ik moet doen danwel kopen?
- ik daar hartstikke gestoord van word?
- ik dus blij zal zijn als we volgende week zaterdag in het vliegtuig zitten?
- ik (nog) geen iPhone heb en in de vakantie dus niet zal bloggen?
- ik nu als de sodemieter weer aan het werk ga?

Nog maar vijf weken en vijf dagen

Deze vakantie is amper twee dagen oud en ik heb al moordneigingen. Het zou heel gezellig kunnen zijn vandaag. Met vier meiden van 8, 6 en bijna 6 jaar oud. Maar mijn kroost is niet echt uitgeslapen. En gedraagt zich als een stel slechtgehumeurde oude wijven. Niets is goed, alles is een reden om te zeiken.

Zou ik ze nog kunnen aanmelden voor vijf dagen NSO per week??

Genieten

Zo'n derde kerstdag (oe, ik gruwel van die term) is bij uitstek geschikt om eens rond te neuzen voor de zomervakantie.

Tuurlijk, Ikea, de Makro en zo nog wat grote winkelketens zijn ook open vandaag. Maar daar lopen al vijftien miljoen andere debielen Nederlanders. Dus daar ziet u mij niet. Hoewel ik vanmorgen dus wel nieuwe laarzen scoorde bij de Makro, maar daar dat heeft u niet van mij. Een vakantie uitzoeken, da's veel leuker!

Dromen van zwembad, strand en zon terwijl buiten de laatste restjes sneeuw wegsmelten. Da's mijn idee van een leuke tijdsbesteding. En slapen natuurlijk, maar dat kan niet overdag sinds we kinderen hebben.

Italië of Frankrijk. Daar was ik al uit en de rest van mijn gezin heeft niets te willen, zo simpel is het. Vorig jaar huurden we een tent via Tendi.nl en hebben we het gewéldig naar onze zin gehad. Dus dit jaar willen weer een Tendi-tent.

Na een minuut lang wikken en wegen waren we er al uit. Het wordt Italië, de streek Le Marche. Op het landgoed Tenuta Tredici Ulivi. Le Marche is het nieuwe Toscane, als ik het goed begrijp.

Hier wat foto's:

Red Nosed Merel

Met dank aan Inge.

Razendpopulaire frikandellen

Op de laatste vakantieddag hebben we het onzalige plan om de gespaarde (Total)Spetterpunten te verzilveren. Tenslotte krijgen we per persoon 15 euro korting en kunnen zo voor 10 euro naar het Dolfinarium. Dat moet dan wel voor 1 november. En nu is het mooi weer dus nu moesten we maar gaan.

Het begint al goed. De N-weg die naar het Dolfinarium leidt, ligt opengebroken. Hierdoor moeten we al ver voor Harderwijk de polder in voor een omleiding. Samen met nog tienduizend andere debielen leuke papa’s en mama’s staan we in de rij om het Veluwemeer over te mogen steken.

Anderhalf uur later staan we eindelijk op een aftandse parkeerplaats aan de overkant van de vaart. Praktisch als we zijn, haalt Joost een parkeerkaartje en ga ik vast op weg naar de kassa. Anders sta je straks weer in de rij achter dezelfde debielen mensen maar dan nu voor een entreekaartje.

Als Joost eraan komt, heb ik inmiddels de kaartjes gekocht. Met z’n zessen naar binnen voor 60 euri (in plaats van 150) da’s toch mooi. Snel gaan we het park in. Om te plassen. Want dat wil wel, na anderhalf uur in de auto. Na het plassen maar even een kopje koffie. Djiezus, daar staat ook al weer een rij van een half uur.

Eindelijk bij de koffiemachien aangekomen, lijkt het me niet onverstandig om ook maar gelijk iets te eten te kopen. Anders kunnen we over een uurtje de hele exercitie weer herhalen.

De broodjesbar is echter al helemaal leeggeroofd. Op een paar verlepte zalmsandwiches na. ‘Dan maar een patatje,’ denk ik. Bij de patatjesjongen bestel ik drie patat met een frikandel en twee losse frikandellen voor Anne en Merel. Tenslotte eten zij ieder zo ongeveer drie frietjes dus die kunnen ze wel bij mij meepikken.

Ik mag al gelijk mijn bestelling doorgeven. Van de patatjesjongen krijg ik prompt drie borden patat met een frikandel en een bord met twee losse frikandellen. Ik grijp de borden met patat en draai me om naar moederlief die met het dienblad nog bij de koffiemachien staat. Ik draai me terug en…….

Mijn frikandellen zijn verdwenen.

Wie? Wat? Waar? Ik zou toch zweren dat ik nog een bord met twee frikandellen had zien staan?! Dan zie ik ze. Op het dienblad van de meneer naast me. ‘Volgens mij zijn dat mijn frikandellen,’zeg ik voorzichtig. ‘Ik sta hier al veel langer te wachten,’ bijt hij me toe. Blijkbaar staat meneer te wachten op een bestelling met frikandellen en kroketten. Die kroketten liggen nog in het frietvet. ‘Maar,’sputter ik, ‘nu hebben we straks allebei koud eten.’ De man gromt nog eens en draait zich af. Even sta ik totaal flabbergasted om me heen te kijken. Hij incasseert zijn kroketten en smeert hem.

Ik wijzig mijn bestelling van twee frikandellen in twee kroketten en kan dan ook naar mijn tafeltje. De man is al niet meer te zien. Als ik, nog steeds in shock, mijn verhaal aan mijn familie vertel, denk ik:’ Ik had hem eigenlijk met die frikandellen om zijn oren moeten slaan!’

Moeder van het jaar

Ik moet werken. Joost wil klussen. Anne en Merel hebben vakantie.

U voelt 'm al. In deze vergelijking zit één element te veel. Of eigenlijk twee kinderen. Dat werkt zo niet.

Als ontaarde rechtgeaarde moeder huur ik vijf Disneyfilms voor een week en zet het grut de hele dag achter de teevee. Om mijn nominatie als moeder van het jaar zeker te stellen gooi ik er ook nog een zak chips tegenaan. Succes gegarandeerd.

Dat ik 's avonds zal moeten bloeden in de vorm van twee hyperactieve kids als ik nét rustig neer wil ploffen moge duidelijk zijn.

Ja. Het was echt heel naar.

Zucht....

Een alltime low

Een echte alltime low, mensen. Een absoluut dieptepunt. Twee. Twee boeken las ik maar deze vakantie. Twee!! Two. Dos. Deux. Ik schaam me dood.

Wat ik wel deed, wilt u weten?

Stadjes bekijken, marktjes afstruinen. Zwemmen in de rivier, zwemmen in het meertje en zwemmen in een prachtig zwembad dat we bij toeval ontdekten aan de rand van een stuwmeer. Grotten bekeken. Kasteeltje bezocht. Barbecuen. En zo nog honderdenéén andere leuke dingen.

Het was werkelijk een héérlijke vakantie. Een vakantie waarin we voor het eerst sinds 2005 pràchtig weer hadden. Bijna iedere dag schoot de temperatuur naar 30 graden of hoger. Een vakantie waarin ik zelfs met de kinderen speelde. Een vakantie waarin ik zevenendertig negenentwintig werd. Een vakantie waarin ik op mijn verjaardag lekker ging lunchen met mijn zus en haar gezin (die ook in de buurt kampeerden). Op een terras, onder de dakplatanen. Ik geloof dat we er bijna drie uur gezeten hebben. Eerlijk waar. Doet u mij nog maar een café au lait, mevrouw.

Een vakantie op een camping zonder internet. En zonder ontvangst op je mobiel. In geen velden of wegen een Telegraaf te bekennen. Een vakantie waarin we heerlijk en totaal tot rust kwamen en genoten van elkaar en ons gezin. Een vakantie waarin Anne en Merel snel vriendjes maakten en úren in de beek speelden met niets anders dan een schepnetje. Een vakantie waarin we, op één dag na, alle dagen op stap zijn geweest.

Een vakantie die helaas een einde kende. Met zwaar gemoed pakten we onze spullen weer in en vertrokken we. Naar huis. Dit wilden we zó vreselijk niet dat we er nu nog beduusd van zijn.

Op weg

De auto wordt nu schoongemaakt. De kleding en toiletspullen zijn ingepakt en de krat met boodschappen staat al klaar. Morgenochtend heeft Merel nog een zwemles en daarna gaan we op pad.

Twee weken geen telefoon, afwasmachine en huishoudelijke klusjes. En de weersvoorspelling is fenomenaal. Frankrijk, here we come!

A near disaster

Menschen, menschen, ik heb een ramp af weten te wenden. Een ràmp, zeg ik u.

Ik vlijde net mijn dikke reet bevallige achterwerk op de bank. Het werk was gedaan. Manlief bracht dochters naar oma voor een logeerpartij. En ik was volledig van plan dit uurtje van opperste rust al lezend op de bank door te brengen. Na een minuut of vijf schoot ik als een springveer overeind. De Bibliobus! Ik moet naar de bibliobus! Want volgende week gaat ‘ie met vakantie nee sufferd, niet de bus maar de ménsen van de bibliobus. En aansluitend ga ík op vakantie.

Dus ik moest, moest, moest vandaag nieuwe boeken halen. Want met die vijf Bookazines die ik al weken terug bestelde, kan ik net een paar dagen toe. En wat moet je daarna? Dan zwerf je doelloos door je vakantiebestaan. Hunkerend naar Nederland. Want daar hebben ze tenminste Nederlandstalige boeken. Kom er in Frankrijk maar eens om. En probeer in datzelfde Frankrijk maar eens een Engelstalig boek te vinden. Want daar maal ik ook niet om hoor, lezen in het Engels. Maar die Fransen blijkbaar wel. Want ik ben er nog nooit, maar dan ook nooit iets anders tegengekomen dan Franstalige boeken. En dat gaat me nou net iets te ver. Lezen in het Frans. Ja hé, ik ben met VAKANTIE hoor.

Ik spoedde mij dus richting bibliobus. En zocht aldaar negen boeken uit. Samen met de vijf Bookazines komen we daar de vakantie wel mee door. Stel je voor, je zou zo zonder boek van ellende zomaar met je kinderen gaan spelen, daar in Frankrijk.

Biedgekte

Van nicht D. kreeg ik een tip. Zij wist een website waar je, a la Ebay, kunt bieden op vakanties en weekendjes weg. ‘Zó goedkoop!’

Daar had ik wel oren naar. Want ik ben dol op weekendjes weg. En ik ben dol op goedkoop. En ik ben dol, dol, dol op goedkope weekendjes weg! Vanmiddag checkte ik de site dus maar eens. Oh! Wat leuk! Een weekend in een bungalowpark in Brabant. Hoogste bod € 27. En de veiling loopt over vijf minuten al af! Ik blèr naar Joost of hij het ook een goed idee vindt. Dat vindt ‘ie. Inmiddels sluit de veiling over nog geen twee minuten. Als een razende typ ik onze gegevens op het registratieformulier en sta klaar om te bieden. Shit! Veiling afgelopen. Net te laat.

Maar, niet getreurd. Eronder staat een weekendje naar een park pal naast de Efteling. En daar zouden we toch al naar toe gaan. Met airmiles je bent goedkoop of je bent het niet, tenslotte. Op 30 seconden voor sluitingstijd bied ik vlug een euro meer. Ja. Ja! Nu heb ik ‘m vast. Niet dus. In de laatste tien seconden zijn er nog vier biedingen uitgebracht. Allemaal hoger dan mijn bod. Weer mis.

Inmiddels ben ik helemaal in de ban van de veilingen. I’m hooked. Somebody, stop me! Please!

Ik kijk verder en vind nog wat leuke aanbiedingen. Maar allemaal loop ik ze net mis. Tot ik ineens een geniale inval krijg. Ik wacht tot 15 seconden voor sluitingstijd en bied dan 5 euro meer dan het laatste bod. Mochten er dan nog andere debielen zijn die ook een eurootje meer willen bieden, dan ben ik die te slim af. Godver. Weer niet! Nu zit ik nóg 1 euro onder het hoogste bod.

Nu heb ik door dat de veilingen maar een half uur duren en dat het aanbod best groot is. Ik wacht rustig af en pas 9 seconden voor sluitingstijd ververs ik de pagina en bied 20 euro boven het laatste bod. Een paar tergend langzame seconden staar ik naar het scherm. Met pijn in mijn buik zie ik, 1 seconde voor sluitingstijd, mijn bod verschijnen. Ja! Ja! Ik heb ‘m! Ik heb ’m! Voor 75 euro mogen wij een weekend lang in een mobile home. Dan blaas ik uit. Heb ik het laatste halfuur eigenlijk wel adem gehaald?