Bij gebrek aan inspiratie.

Een 'wist u dat'je.

Wist u dat:
- ik vanmorgen al om 7.15 uur rond de plas jogde? (deels vanwege de hitte, deels omdat ik het zo druk heb)
- ik deze week enkele dagen geheel kinderloos en enkele dagen half kinderloos ben? (dat heb ik beter geregeld dan vorige week!)
- het in mijn kantoor uitstekend toeven is dankzij de aico?
- ik overweeg de vakantie naar Italië af te blazen en in plaats daarvan een luchtbed in m'n kantoor te gooien?
- ik al een hele kledingmaat van mijn dijen heb afgetraind?
- ik daar heel blij van word?
- dat er op dit moment maar liefst 262 boeken op mijn e-reader staan?
- ik in de vakantie dus alleen zal lezen en verder niets? (naast het joggen dan)
- ik overal lijstjes heb liggen met dingen die ik moet doen danwel kopen?
- ik daar hartstikke gestoord van word?
- ik dus blij zal zijn als we volgende week zaterdag in het vliegtuig zitten?
- ik (nog) geen iPhone heb en in de vakantie dus niet zal bloggen?
- ik nu als de sodemieter weer aan het werk ga?

Belangwekkend nieuws

Wat zeg ik? Báánbrekend nieuws!
Mijn legging zakt van m'n kont.
De legging waar ik een paar maanden geleden met moeite mijn benen in wist te persen, zakt nu gewoon van mijn reet.
Hoezee!

That's a first

Vandaag krijg ik voor eerst in heul m'n leven een pedicure. Nooit eerder liet ik mij strikken. Ik heb namelijk een voetending.
Ik vind voeten nogal ehm... vies.
Alleen kleinekindervoetjes kunnen me bekoren. En dan nog alleen als die voetjes net uit bad komen. Want iedere rechtgeaarde moeder weet dat ook schattige peutervoetjes ontzéttend kunnen meuren. Of mag je dat niet zeggen van je eigen kroost?
Ik heb dus een voetenissue.
Laatst werd ik echter gedwongen. Na de nodige weken van struisvogelpolitiek en hetgaatechtwelover moest ik me gewonnen geven en naar de pedicure om een likdoorn te laten verwijderen.
En daar kreeg ik een openbaring. An epiphany.
Ik vond het helemaal niet zo naar dat de pedicure aan mijn voeten zat. En dat terwijl ik nog worstel met een jeugdtrauma van toen mijn moeder nog mijn teennagels knipte.
Want manoman, wat kietelde dat ondraaglijk. Ik denk dat me als vierjarige al voorgenomen heb nóóit naar de pedicure te gaan.
Maar het is dus helemaal niet zo erg als ik dacht. Dus maakte ik een afspraak voor een echte pedicurebehandeling.
Toch een beetje zenuwachtig neem ik plaats in de stoel. Wat hangt me boven het hoofd?
Nou.
Weinig dus.
Een beetje gekriebel.
En hele mooie voetjes.
Dus laat dat zomerweer nu maar komen.
Mijn voetjes Ik ben er klaar voor!

iPhone?

Gisteren las ik bij Novy dat ze een iPhone heeft gekocht.
Want dat is het summum, een iPhone. Blijkbaar.
Nu ben ik niet zo van de gadgets maar het zette me toch aan het denken. Moet ik er één?
Zo’n iPhone is reteduur. Die schaf je niet zomaar aan zonder dat je bankrekening begint te stuiptrekken.
Maar je kunt ook een abonnement nemen. Bij T.mobile.
Waar ik nu een simonly abonnement van een tientje per maand heb.
Dus keek ik op t.mobile.com
En raakte danig in de war.
Dat een iPhone handig is, begrijp ik.
Want dan kan ik overal ter wereld bloggen. Da’s bijna beter dan sex.
Maar.
Welke moet ik dan hebben?
Een witte?
Of een zwarte?
Met 8GB?
Met 16GB?
Met 32GB?
En wat kan zo’n ding nog meer?

Anyone?

Blond, blonder, blondst

Ging ik gisteren nog de diepte in, vandaag moet u het weer doen met een lekker oppervlakkig logje. Over haar. Of eigenlijk mijn haar. Want van uw haar weet ik weinig.

Vanmorgen zat ik bij de kapper. Besloot ik drie maanden geleden nog dat het kastanjebruin moest zijn, vandaag moest het weer blond. Ik heb mijn haar vanaf mijn achttiende al zo'n beetje in alle beschikbare kleuren geverfd. Maar op één of andere manier kom ik toch altijd weer bij blond uit.


Ooit, als kind, was ik net zo witblond als Merel nu is. Maar in mijn tienertijd veranderde dat langzaam in muizig blond. Niet blond, niet donker, gewoon niets. Dat ik door al dat geverf mijn natuurlijke slag kwijt ben geraakt neem ik maar voor lief. Ik zal wel moeten.


En vanaf vandaag ben ik dus weer blond. Back to (early) nature.


Oh. U wilt een foto?


Naah, oké dan.

Mmmm. In 't echt is het blonder. En die wállen.....

Een goed begin

Ik dacht: ‘Laat ik het nieuwe jaar eens goed beginnen.' Met een asperientje en een schijtverhaal poeplogje.

Kijk, als ik moet poepen – en ik zeg áls want ik poep nooit – dan is dat altijd zó gebeurd. Ik ga naar het kleinste kamertje en doe wat noodzakelijk is. Zo snel mogelijk. Ondanks mijn gezellige toiletje hou ik mijn business kort.

Er zijn echter mensen, die maken er een ware voorstelling van. Een genoeglijk moment voor zichzelf. Met daarbij wat luchtige lectuur. De Veronicagids, het huis aan huis blad of wat er ook voor handen is. En die zitten dan rustig een héle tijd op het toilet. Waarom doen ze dat?

Vluchten ze voor hun huisgenoten en hopen ze op een kwartiertje voor zichzelf? Kunnen ze zich nergens zo goed concentreren als op de plee? Of genieten ze, stiekem, van de teringlucht kwalijke dampen die ze verspreiden?

Ik weet het niet.

Oliebol, anyone?

Woordeloze Woensdag

De beste opzweper

En zo stond ik vanmorgen weer in de sportschool.

Want zo ben ik.

Alles of niets.

Of ik eet iedere dag chips. Of nooit.

Of ik sport iedere dag. Of nooit.

Een tussenweg is er bij mij niet. Het is alles of niets.

Graag zou ik in staat zijn om te matigen. Zoals bijvoorbeeld 1x in de week chips. Of 3x in de week sporten.

Maar dat kan ik niet. Ongelukkige die ik ben. Het is alles of niets.

En zo stond ik vanmorgen dus weer in de sportschool.

Om te voorkomen dat het niets wordt, moet ik dus alle dagen gaan sporten.

En da vinnik nie leuk. Dus heb ik een iPod met veel opzwepende muziekjes.

Dat helpt. Dan raak in geïnspireerd en kan er voluit voor gaan.

Mijn ultieme opzweper? Dat is een nummer van Alanis Morisette.

Ik ken geen liedje dat lekkerder crosstrainert (of is het crosstraint?) dan deze.

Precies het goede tempo, zeg ik.

Oh, u wilt wilt graag weten welk nummer? Zodat u ook helemaal los kunt gaan in de sportschool?

Oke, dan. Hier is 'ie



En let u even niet op dat cheezy filmpje. Het gaat om de muziek!

Ik dacht: 'Eens kijken of ze het zien...'

Maar u zag het niet hè? Die piepkleine Micheal Jackson in de poster van Home Alone?

Gnagnanagniffel.

De winterjas en de laklegging (2)

Klik even op de afbeelding voor de vergroting....

 

Eindelijk dan toch!

Het is zomer. Eindelijk dan toch. Zo ziet de zomer er bij ons uit:



Verder oogstte ik de eerste rucola uit eigen kas. En maakte er tezamen met de eveneens zelfgekweekte basilicum pesto van. Rucola Pesto dus. Met parmezaanse kaas en knoflook. Héérlijk.



Daarna smeerde ik de pesto op twee kabeljauwfilets. Een half uurtje in de oven en smullen maar! Manlief bakte er krieltjes bij en maakte een lekkere salade.



En als klap op de vuurpijl kwamen ook de crocjes voor Anne en Merel nog binnen. En nee, Ilse, die zijn helemaal niet stom, kijk maar:



Zo. U bent weer helemaal bij!

Cold Turkey

Nu de zomervakantie met rasse schreden nadert, wil ik toch echt die laatste zes kilo kwijt. Voor we op 25 juli afreizen naar Frankrijk wil ik echt, echt, echt mijn streefgewicht bereikt hebben.
Dus ben ik weer begonnen met sonjabakkeren. Alleen het woord levert al een gruwelreactie bij me op. Dat is twee jaar geleden ook erg effectief gebleken. Handige weekmenu’s waarin precies staat wat je wanneer mag. Zodat je niet in de verleiding om tóch maar een koekje bij de koffie te pakken. En er dan vervolgens drie wegdouwt omdat ze zo lekker smaken. Bovendien hoef je niet na te denken over het avondeten. Staat gewoon voor je opgeschreven.

Overdag houd ik het schema prima vol. Maar ’s avonds komt die nare trek in chips me weer plagen. Wat zeg ik? Terroriseren! Al die martelende uren voor ik ga slapen, heb ik oneindig veel zin in chips. Eens in de week staan we onszelf een halve zak chips toe. Op vrijdagavond. I love Friday! Jammer dat de week geen zeven vrijdagen kent.

Vroeger was ik ook verslaafd aan chocola. Geen tankbeurt zonder een Lion of een Twix. Geen weekend zonder een reep Côte d’Or. Maar doordat ik die van Sonja niet mocht, taal ik er nu niet meer naar. Chocola komt er hier niet meer in.

Maar wacht eens even? Als ik door radicaal te stoppen niet meer naar chocola taal, zou ik dan ook van de chipsverslaving af kunnen komen? Gewoon door het niet, ik herhaal niet, meer te eten? Ik ga het gewoon doen. Ik eet geen chips meer. Ook niet op vrijdagavond. En dan ben ik over een week acht volledig genezen. Zal mijn verslaving me niet iedere avond meer achtervolgen. Ik doe het gewoon. Ik kan het.
Ik. Kan. Het.