Al een echte vrouw

Merel wordt wakker en heeft een nachtmerrie gehad.

‘Ik was in de feeënwereld in een winkel met allemaal mooie kleertjes.
Maar het was heel druk en iedereen wilde die kleertjes hebben.
En toen waren alle kleertjes op en ik had niks.’

Mijn dochter. Bijna zes en nu al een echte vrouw.

Early reality check

Als we ons klaarmaken om naar school te gaan vraagt Anne me hoe laat ze van huis moet gaan als ze straks op de middelbare school zit.
Mens, waar maak je je druk om, dat duurt nog meer dan vier jaar.
'Om naar Culemborg te fietsen moet je om rond 8.00 uur wel weg,' is mijn antwoord.
Grote blauwe ogen kijken me verbaasd aan.
'Breng jij me dan niet weg naar Culemborg?'
'Nee, schat, dat dacht ik niet!'

Over tegenvallers gesproken!

Je kind op Hyves?

Anne wil een Hyvespagina. Want dat heeft haar vriendin ook.
Ik krab me eens achter de oren. Ik vind het niet goed.
Maar het blijkt dat haar vriendin niet de enige is.
Meerdere klasgenootjes hebben Hyves en er wordt wat afgekrabbeld.
Ik vind het ergens belachelijk. Waarom moet een achtjarige op f*ckingHyves?
Ze zijn al zo voorlijk tegenwoordig. Met hun DS-jes en sommige al met een mobieltje. Waar is de tijd dat ze met strontpoppetjes speelden?
En een e-mailadres. Dat vind ik nog oké. Een gmail-account kun je redelijk anoniem aanmaken (zonder zichtbare vermelding van voor- en achternaam, bedoel ik) en is niet zomaar zichtbaar.
Maar op Hyves ben je zichtbaar voor jan en alleman. Dus ook voor mensen met verkeerde bedoelingen. Nu slinger ik ook foto’s van mijn kinderen op mijn blog maar juist op Hyves zoeken dat soort viezerikken naar bevrediging. Je moet er toch niet aan denken dat zo’n perverd zelfs maar naar je kind kijkt!
Natuurlijk houd ik het allemaal niet tegen. Maar van mij hoeft het nu nog niet.
Wat vindt u?

Extreme Home Room Makeover

Dit weekend waren we druk. Druk met de metamorfose van Anne’s kamer.
Van een meisjeskamer in een, ik mag wel zeggen, tienerkamer.
Tja, het wicht wordt over drie weken pas acht maar ach, je kunt er maar op tijd bij zijn.
Tenslotte is het een stoere meid.
Niks geen prinsessen, roze of ander kinderachtigs belieft ze.
Niet alleen qua kleding maar ook op haar kamer wordt alles wat enigszins kleinemeisjesachtig is rigoureus in de ban gedaan.

Dus toog ik met Anne naar de meubelboulevard om gordijnen en verf uit te zoeken. Appeltjesgroen en Hemelsblauw moest het worden.
Eerst zochten we verfstaaltjes uit en daarna zouden we met behulp van die staaltjes gordijnen uitzoeken.
Dat bleek een geniale ingeving van mij.
Want wat koos Anne, eenmaal in de bouwmarkt?
Geen Appeltjesgroen met Hemelsblauw.
Nee.
Niet dus.
Madam koos MilkaPaars met OceaanMetallicBlauw.
En als uw kleurgevoel van alleen deze namen al in de stress schiet: wacht maar tot u de foto’s ziet.

Manlief en ik sausten zaterdag de muren en krabden ons eens achter de oren.
God, wat een walgelijke kleurencombinatie.
Een blind paard zou er nog van op hol slaan.
‘Maar ach’, zeiden wij tegen elkander, ‘als Anne er maar blij mee is.’
en
‘Gelukkig komen er nog witte kasten voor.’

Zondag was het tijd om de kasten in elkaar te zetten.
Nu hebben manlief en ik ruime ervaring met in het in elkaar zetten van Ikeameubeltjes. We hebben wat af gek*t met kasten en andere ikearommel in het verleden. Breek me de bek niet open.
De eerste Billy zat in een respectabele 25 minuten in elkaar. Over de tweede deden we zelfs maar een kwartiertje. De derde kast was daarvan zo onder de indruk dat ‘ie zichzelf in elkaar flanste.
Dat schoot dus lekker op.
Maar.
Toen.
Ging manlief de oude secretaire wegbrengen.
En. Bleef ruim twee uur weg.
En toen was het ineens half vijf.
En werd het donker.
Terwijl de stoom uit mijn oren kwam, concludeerde ik dat het dit weekend dus NIET af zou komen.

Gelukkig kwam het maandag alsnog goed. Toen lieten we het tweedehands vintage bureaublad op maat zagen en zetten we de laatste puntjes op de i.
Nou ja bijna dan, het allerlaatste puntje zijn de nieuwe gordijnen. Maar die komen pas over zes weken. Dat krijg je ervan als je goedkope gordijnen koopt bij LeenBakker.

En zie hier het resultaat. Anne is er dolgelukkig mee. En ik moet zeggen: die kleurencombinatie is eigenlijk best leuk.

En nu verwacht ik uiteraard van u allemaal de nodige ooh’s en aaah’s. Kom maar. Kommaarkommaarkommaarkommaar!

Nog even niet

‘Mam, zeg eens eerlijk, jij bent toch degene die de cadeautjes in onze schoen doet?’

‘Nee kind, dat doen zwarte pieten.’

Bedenkelijk kijkt ze me aan.

‘Neeee, wees nou eens heel eerlijk, jij doet dat toch?’

‘Nee, echt niet, meisje.’

Opgelucht huppelt ze weg.

Even stond ik ernstig in dubio. Zal ik het haar vertellen en zo een einde maken aan die zoete magische periode?

Nee. Nog even niet.

Blijf jij nog maar heel even klein.

Donderdagavond 17.35 uur

- Merel, eet eens door. Wij zijn allemaal al bijna klaar.
- Ja, maar dan moet jij mij helpen.
- Ben jij betoeterd, je bent vijf! Je kunt heel goed zelf eten.
- Dat wil ik niet, jij moet me helpen!
- Dus niet. Ik ken kindjes van drie (E&F!) die niet alleen zelf eten maar zich ook nog zelf aankleden ’s morgens. Dan gaat hun mama douchen en als ze beneden komt zitten er vier kinderen braaf te ontbijten. En jij bent notabene twee jaar ouder! Zelf eten, punt uit.
- Ik zit vol, ik heb geen honger meer!
- Dan krijg je morgen maar geen koekjes en snoepjes. Dan zul je wel honger hebben ’s avonds.
- Geeft niks, dat zijn jullie morgen toch alweer vergeten.
- …

Grotekleinemeidenverdriet

Er is iets met mijn meisje. Mijn oudste meisje. En ik kan er de vinger niet op leggen. Ze klaagt over buikpijn en heeft deze week al drie keer in haar bed geplast. Daarbij zit ze zichtbaar niet lekker in haar vel.

Nu heeft ze natuurlijk ook een k*tjaar achter de rug. In december stierf haar lieve oma, die ze nog dagelijks mist. In dezelfde week werd manlief ontslagen en draaide haar wereld om. Mama, haar voornaamste zorggever, zat ineens hele dagen in haar kantoor. En papa was hele dagen thuis. Toch ook een behoorlijke verandering in een kinderleven.

Wat ik in ieder geval weet is dat ze erg verdrietig is dat haar beste vriendin zo vaak voor kinderfeestjes uitgenodigd wordt en zij maar af en toe. Dat ze daar zelf deels debet aan is, snapt ze natuurlijk nog niet. Zelf ziet ze het nut van speelafspraakjes op woensdagmiddag niet zo. Dan is ze liever bij mama (op woensdag ben ik altijd vrij, zelfs nu werk ik woensdagmiddag niet). En ’s morgens op het schoolplein hangt ze liever bij de deur rond tot ik naar buiten kom (als ik Merel naar haar klas heb gebracht) dan dat ze lekker gaat spelen.

Het is niet dat ze niet genoeg vriendinnetjes heeft. Maar ze gaat gewoon haar eigen gang. Als 20 kinderen tikkertje willen spelen en Anne niet, dan gaat ze gewoon alleen spelen. En zulk gedrag werkt natuurlijk niet in de hand dat iedereen denkt:’ Laten we Anne vragen, die is altijd zo gezellig! ‘

Tegelijkertijd is dat juist de eigenschap die ik in Anne het meest bewonder. Van groepsdruk heeft ze blijkbaar totaal geen last. Ze doet gewoon haar eigen ding. En dat bewonder ik echt. Maar bevorderlijk voor je sociale leven is het niet.

Ik ben er (nog) niet achter waar m’n meiske allemaal mee zit. Maar mijn meiske heeft verdriet. En ik dus ook.

Regeren is vooruitzien

Ik geloof niet dat ooit zo goed en zo lang is nagedacht over een kinderfeestje. Al weken lang wikt en weegt Merel over haar kinderfeestje. Begrijp me goed, het wurm is pas op 28 augustus jarig. Dan wordt ze vijf. En dat betekent dat ze voor het eerst een feestje mag geven.

Daar moet je natuurlijk goed over nadenken. Wat ga je doen, bijvoorbeeld. Madam heeft haar zinnen gezet op spelletjes doen. Wekelijks komt er een nieuwe spelletje bij. Als het zo doorgaat zijn we eind september nog bezig met spelletjes doen. En eigenlijk zou ze het ook wel leuk vinden als er een soort van prinsessenthema aan hangt, laat ze weten. Anne biedt spontaan om van kartonnen dozen een kasteel voor haar te maken. ‘Die schilder ik dan in je lievelingskleuren, Merel, roze, paars en geel.’ Hartstikke lief natuurlijk. Maar ikzelf had mijn zinnen eigenlijk gezet op een speelboerderij hier in de buurt. Naja, laat haar maar. Dat vechten we later nog wel uit.

Ook wie er mogen komen is een belangrijk punt. De samenstelling van de genodigden wijzigt bijna dagelijks. Dan is het Daan. Dan is het Kaan. En een dag later toch Ties. En wie het gore left heeft iets te doen dat madam niet bevalt, krijgt gelijk het dreigement ‘dan mag jij niet op mijn kinderfeestje komen’ naar zijn of haar hoofd geslingerd. Zo ben ik al minstens twintig keer verbannen van het feest. Waarop Anne iedere keer verzucht: ‘Maar Merel, mama moet je feestje regelen. Dus als zij niet mag komen dan IS (met een grote klemtoon) er geen kinderfeestje.’

Merel haalt dan haar schouders op. En droomt fijn verder. Over dat machtige mooie prinsessen-spelletjes-feest.

Het einde van een tijdperk

Al sinds jaar en dag is Merel verzot op haar speentje aka ‘tut’. Als heel klein babietje moest ze er niets van hebben. Toen was alleen mijn pink goed genoeg. Maar net toen ik visioenen begon te krijgen van oppassen die, zich de haren uittrekkend, wanhopig met haar rondsjouwden (ik moest tenslotte na 10 weken weer aan het werk), accepteerde ze ineens een speentje. Ook wel tut geheten.

Toen Anne drie jaar oud was heb ik haar tut rigoreus afgepakt. Het was tenslotte slecht voor haar tanden. Jammer voor haar, vond ik streng doch rechtvaardig. Een aantal slopende nachten volgde want mijn oudste was blijkbaar heel erg aan haar tut gehecht. Maar we zetten door en uiteindelijk leerde ze slapen zonder tut. Een half jaar lang ging het goed. Tot we op vakantie in Frankrijk waren. En ze zomaar ineens, out of the blue, haar duim in haar mond stopte. En hem er nooit meer uit haalde. Pas toen ze haar voortanden begon te wisselen en ik drastische maatregelen nam, leerde ze met veel pijn en moeite het duimen af. Maar toen stonden haar tanden al een meter flink eindje naar voren.

Met Merel was ik dus voorzichtiger. Natuurlijk was die tut niet ideaal maar duimen is nog veel slechter voor het gebit. Dus Merel bleef lekker tutteren. Alleen in bed overigens hoor, dat is vanaf het begin de spelregel geweest.

Nu wordt het kind eind augustus vijf en dan is het toch wel tijd om het tutteren af te leren. Stel je voor, straks ligt er hier een puber in bed met een tut. Dàt doen we dus niet! Dus Merel en ik spraken af dat ze op haar vijfde verjaardag haar tut in zou leveren en tutloos door het leven zou gaan. Een afspraak waar we beiden mee konden leven.

Dinsdagavond brak er hier grote paniek uit. Ik maakte die niet mee want ik was naar yoga. Er was een groot probleem: manlief en Merel konden de tut echt nergens vinden. Heel haar kamertje werd uitgekamd. De badkamer, Anne’s kamer en onze slaapkamer ook. De tut bleef onvindbaar. Dus ging Merel slapen zonder tut. En zonder problemen. Ik heb haar de hele nacht niet gehoord. Het ging als vanzelf. Net als alles bij Merel eigenlijk, die werd ook vanzelf zindelijk en leerde ook vanzelf fietsen. Heel relaxed eigenlijk, zo’n Merel.