Belangrijke huishoudelijke mededeling

Het is tijd.
Tijd om anoniem te gaan bloggen.
Zodat ik u nét wat meer kan vertellen.
Want dat wilt u best. Dat snap ik.
Wilt u me blijven volgen?
Mail dan even naar natasja1104 @ live.nl
Dan stuur ik u m'n nieuwe blogadres.
En kunt u fijn blijven lezen over alles wat ik zoal meemaak.
En weet ik eindelijk eens wie al die lezers hier zijn, the curiosity is killing me!

Ja, ik weet het al

Gisteren reed ik eh.... ergens (help! ik weet toch echt mijn god niet meer waar) en toen zag ik 'm. Mijn nieuwe auto.
Nouja, de auto die ik volgend jaar augustus ga leasen.
Want dan loopt het contract voor mijn Picanto pas af. Shit.
Maar. Even terug naar die auto.
Ik reed dus ergens en ineens, vanuit een ooghoek, zag ik 'm staan.
Een ontzettenddiemoetikechthebbenleuke cabrio.
Deze:



En zo ziet hij er on the road uit:


Ik knipperde eens met met mijn ogen en Kabàaf. Ik was verliefd. Op het mooiste cabriootje dat ik ooit zag. Ik wil hem, ik wil hem, ik wil hem!
Nu nog even uitzoeken of ie ook een achterbank heeft.
Anders voorspel ik volgend jaar veel fietsverkeer voor Anne en Merel.

Als ik een toverfee had....

... dan wenste ik:

* dat manlief een leuke baan had
* dat Nicoleke een leuke baan had
* dat Madelief pijnloos door het leven kon
* dat Joeltje zwanger was
* dat Cisca kon teleporteren en dus in een vloek en een zucht in NL was
* dat de Chef van Nicolette met open armen werd ontvangen op zijn werk
* dat Wondelgijn en middelste er samen uit kwamen
* dat Soes' zoon net iets later langs die vuilnisbak was gelopen, of beter: helemaal niet
* dat Ilse niet in een dip zat en haar moeder weer beter werd
* dat ik eindelijk 10 kilo lichter was
* dat ik cupmaat C had

Edit:
* dat Door niet naar de kaakchirurg hoefde

Open dag

Na een nogal shitty start van de dag kwam het allemaal toch nog goed.

Want vandaag was de grote dag.

De open dag van Ilse.

En zo tufte ik naar Harderwijk om me te mogen vergapen aan haar prachtige huis.
Hoewel mijn tomtommetje me de verkeerde kant op wilde sturen in een éénrichtingstraat vond ik toch mijn weg en liep bij toeval precies de goede straat in.
Ineens zag ik twee blonde hoofden de hoek om komen. Madelief en Nicolette, dat kon niet missen!

Eenmaal binnen moest ik me beheersen niet te gaan kwijlen. Wow. No seriously. Wow!
Ik waande me in een chique woonwinkel in plaats van in een woonkamer.

Hartelijk werden we verwelkomd door Ilse. En door Guide en Simone (MadamePebbles).
In de keuken stond heus personeel klaar om ons te voorzien van taart, koffie en ander lekkers.
Man-o-man, wat een verwennerij. Onder de koffie stond ik al te bedenken wat ik allemaal wilde aanschaffen. Want zo ben ik, heel hebberig nauwelijks binnen of ik heb de ruimte al gescand naar mooie spullekes.
En mooie spullekes stonden er! Ik moest me echt bedwingen! Samen met Madelief en Nicolette deed ik een rondje, ondertussen keuvelend over belangrijke zaken als chips likken.
Tussen neus en lippen door liet Ilse ook door het raam nog even de pups zien. Tis dat ik al twee honden heb, anders zou ik zó voor de bijl gaan.

Na óók nog te hebben genoten van heerlijke mini-sandwiches togen Madelief, Nicolette en ik weer richting onze auto's. Op de valreep kwam Soes nog binnen dus die konden we ook nog even de hand schudden. Zo leuk om iedereen 'live' te zien. Zo waren Nicolette en Madelief precies zo als ik me had voorgesteld, tot en met hun stemgeluid aan toe. Ilse daarentegen, die had ik mijn hoofd als een heel klein wijffie. Niks van waar, in het echt is gewoon bijna zo lang als ik!


Tot slot nog even groepsfoto (met namen, jaja niets gaat mij voor u bloglezers te ver):

Klik op de foto voor de vergroting!

Honest crap.. eh…. Scrap

Van Ilse kreeg ik een Honest Scrap Award. Leuk, zou je denken. Eindelijk erkenning. Maar bij deze award zit een addertje onder het gras. Zeg maar gerust een cobra. Tien geheimen moet ik met u delen. Tien! Nu kan ik natuurlijk lekker oppervlakkig blijven en iets schrijven als ‘ik hou niet van spruitjes’ of zo. Maar dat doe ik niet. Ik ga met de billen bloot. Komt ie:

1. Ik ben aartslui. Nee. Echt. Mijn hobby’s zijn slapen en lezen. Hobby’s waarbij je je minder hoeft in te spannen zijn er volgens mij niet te vinden.

2. Ik heb als tiener eens een lippenstift gestolen bij de HEMA. Ik rechtvaardigde dat voor mezelf omdat zo’n groot concern als de HEMA vast ontzettend veel geld verdiende. Dus dat ene lippenstiftje konden ze wel missen. Vond ik.

3. Ik ben niet de moeder die ik gehoopt of zelfs maar gedacht had te zullen zijn. Ik stelde me vroeger altijd een gezinnetje met twee dochters voor. Die kreeg ik ook, maar dat terzijde. In dat plaatje was ik een ontzettende lieve, zorgzame moeder die veel met haar dochtertjes speelde. In werkelijkheid heb ik een bloedhekel aan spelletjes, knutselen en koekjes bakken. Dat neem ik mezelf best kwalijk.

4. Ik speelde tot mijn veertiende (!) met barbiepoppen. Echt. Ik ben heel lang kind gebleven. Tot mijn verdediging moet ik erbij zeggen dat ik er ook een Ken bij had. En dat hij hele vieze dingen deed met Barbie.

5. Ik ben verslaafd aan chips. Ik zou elke dag, elk moment chips lusten. Eerlijk waar. Mijn utopia is een plek waar je van chips gezond en slank wordt.

6. Ik dacht vroeger dat ik eigenlijk een prinsesje was. Op een dag zouden mijn lieve, mooie en rijke ouders me op komen halen. Mijn babyfoto’s bewezen natuurlijk het tegendeel maar ik bleef toch hopen.

7. Soms vind ik mijn kinderen helemaal niet aardig.

8. Op de momenten dat ik mijn kinderen helemaal niet aardig vind, vraag ik me af waarom ik zoveel moeite heb gedaan om ze te krijgen. Of ik het feit dat het niet lukte niet gewoon als een teken van God had moeten beschouwen.

9. Als ik zulke gedachten heb, krijg ik altijd een onheilspellend gevoel. Alsof er iets vreselijks gaat gebeuren dat ik over mezelf heb afgeroepen door zoiets zelfs maar te denken. Gelukkig gebeurt er nooit echt iets. Ik zou het mezelf nooit vergeven.

10. De raarste plek waar ik ooit sex heb gehad is…… Ha! Dacht u nu werkelijk dat ik dat met u ging delen? U gelooft ook nog in kaboutertjes? Maar het was niet thuis….


En nu mag u de reactiebox vol plempen met commentaar. Negatieve reacties zullen worden verwijderd om het zieltje van deze blogger te beschermen tegen nare invloeden.

Ohm aa Hum

Op dinsdagavond ga ik altijd naar yoga. Trouwe lezers weten dat want ik schreef er al eens een logje over. Klik Klik.

Yoga is heerlijk. Nooit slaap ik zo lekker als na een yogasessie zelfs niet na een potje sex. Ik kom altijd compleet ontspannen thuis en val, eenmaal in bed, in een diepe coma. Heerlijk!

Gisteravond deden we iets nieuws. We gingen mantrazingen. Op een volledige uitademing zing je de klanken één voor één. In ons geval Ohm aa Hum. Dus eerst een hele lange Ooooohm, inademen, dan een hele lange aaaaaaaaaa, inademen en dan als laatste Huuuuuuuum.

Wat onwennig begonnen we. Na de eerste klank bleef het even stil. Niemand durfde als eerste aan de volgende klank te beginnen. Dus wachtten we allemaal tot de yogajuf dat deed. Maar de yogajuf heeft de langste uitademing van de wereld van iedereen. Dus wachtte ik tot ze klaar was en kreeg zowat een appelflauwte voor ik aan de volgende klank begon.

Na een tijdje kregen we iets meer zelfvertrouwen en zong iedereen gewoon in zijn eigen ritme. Het eerste dat me opviel was dat ons gezang zo mooi en sereen klonk. Zelfs mijn eigen gezang was goed te pruimen normaal klink ik zo vals als een kraai. Het geluid vibreerde in de ruimte en in mijn lijf. Ik voelde een enorme energie en een enorme rust. En tevredenheid. Met het hier en nu.

Ik hoef u, denk ik, niet te vertellen dat ik vannacht beter sliep dan ooit. Dat wil ik iedere nacht wel. Wie komt er bij me zingen vanavond?

Onzeker 2

Goh, wat een lieve reacties kreeg ik op dit logje.

Dat iedereen in zijn pubertijd enige mate van onzeker kent, was me uiteraard wel duidelijk. Maar dat heel veel, ontzettende leuke vrouwen daar óók last van hebben wist ik dan weer niet. En die wetenschap heeft me een hart onder de riem gestoken.

Bovendien vond ik zaterdag ook nog een cadeautje op de deurmat naar aanleiding van dit logje. Van Wondelgijn. Eerder deze week stuurde zij me al een cadeautje in het kader van de payitforwardaktie van Cisca. Een bonequinha (gelukpoppetje). Met een kaartje met uitleg:

De Bonequinhas worden gemaakt in Brazilië. Als je er één op je hart draagt, geeft het gezondheid. Met een bonequinha in je portemonnee, geef je minder geld uit die kies ik, die kies ik!. In de auto biedt het bescherming. En... heb je een bonequinha in je broekzak, ontvang je veel passie.

En toen dus nóg een cadeautje. Een sleuterhanger met twee gebedsmolens. Deze staan bij Tibetaanse boeddhisten symbool voor zegening en geluk. Met daarbij een ontzettend lief kaartje. Dank je wel, Wondelgijn, je bent een schat!

Op veler verzoek: voor én na de Magic Knickers

 

Holy cow! Die Magic Knickers werkt echt! Links mijn favoriete jurkje zónder en rechts mét Magic Knickers. (Edit vrijdag: ik had het gisteren dus precies verkeerd om) Trinny and Susannah rule!

N.B. Het broekje zat niet ongemakkelijk. Daar hou ik het wel een dagje in uit. Wel strak uiteraard, vooral bij mijn knieën. Maar voor wie daar problemen mee heeft: Trinny en Susannah hebben ook een Magic Legging!

Het cadeau voor Lydia

Heel de blogwereld weet het al. Alle lezers van Cisca krijgen een cadeautje. Een werkelijk briljant plan. De uitwerking gaf nog enige verwarring het blijven natuurlijk vrouwen hè? Die lezen ‘cadeautje’ en meteen slaan alle systemen op tilt en dan nemen ze geen info meer op. Maar na een lijstje kwam het toch nog goed.

Dus mag ik Lydia verblijden met een cadeau. Maar. Lydia heeft geen weblog. Dus kon ik niet gezellig even buurten om haar wat beter te leren kennen. Oei. Hoe nu? Ik stuurde haar een email en per kerende post email stuurde ze me een beschrijving van zichzelf.

En toen toog ik naar de cadeauwinkel. En zocht en speurde. En wikte en woog. Om uiteindelijk iets te kiezen.

Maar. Nu moest het nog verzonden worden. En je wilt natuurlijk niet dat je met zorg uitgezochte cadeau helemaal verschmotzeld aan komt. Je wilt dat de ontvangster denkt: ‘Wauw, wat een práchtcadeau en wat heeft ze dat leuk bedacht en wat ben ik daar blij mee.’ Dus. Dacht ik na. En vond uiteindelijk, met behulp van manlief, de ideale verpakking.

Nu alleen nog een van die schattige bloemenkaartjes die al jaren in de la liggen erbij en hóp. Maar. Op al die verrekte bloemenkaartjes staat ‘gefeliciteerd’. Kut.

Voor Ilse

Een close up van de tulpjes

Twee liter water per dag. Het helpt echt!