Huisman

Sinds manlief in de WW zit, runt hij het hele huishouden. ‘Goed zo,’ zult u denken. En dat is ook hartstikke goed natuurlijk. Maar af en toe levert het wel scheve gezichten op. Want hij runt het huishouden heel anders dan ik. Niet dat mijn manier per definitie de juiste is, maar we (de meiden en ik) zijn het nu eenmaal zo gewend.

Maar het levert ook grappige situaties op. Zo weet ik feilloos welke onderbroeken en sokken van wie zijn. Ik scheid de stapel wasgoed zó in een stapel voor Merel en een stapel voor Anne. Manlief moet daarvoor op de etiketjes kijken naar de maat. Maar er zijn onderbroekjes in maat 110 waar Anne nog jaren in zal passen en er zijn ook onderbroekjes in maat 128 waar Merel nog maar net in kan. Kwestie van verschillende merken. Maar manlief is daar nog niet zo in thuis. En zo komt het dus regelmatig voor dat de dames naar de verkeerde maat ondergoed grijpen.

Laatst maakte manlief het echter wel erg bont. Een uurtje na bedtijd kwam Anne naar beneden trippelen. ‘Mam,’ zei ze, ‘ik geloof toch echt dat deze pyama me te klein is.’ Ahum, dat kon een blinde nog zien. Aan alle kanten stak er een flink stuk Anne uit de pyama. U raadt het al, het was die van Merel. Anne vond het wel grappig, die had tenslotte weer een wereldsmoes om nog even naar beneden te komen en een stukje televisie mee te pikken.