Spaanse mannen

Na een vermoeiende dag laat ik me dankbaar op de bank zakken. Joost is gaan sporten en Anne en Merel liggen op bed. Wat een hemelse rust! Ik besluit dat ik ab-so-luut geen zin heb in televisie en duik in de kast voor een cdtje. Madonna, Alanis Morissette, The Prodigy, Skunk Anansie, ze vallen allemaal af. Iets rustgevends wil ik! Dan valt mijn oog op een cd van Il Divo. Ik hoor u al denken: ‘Gatgatgatverdamme, Natasja toch!’ Maar wacht even, die muziek is echt heel mooi. En uitermate geschikt voor een avondje alleen op de bank met een boek als gezelschap. Al bij het eerste nummer echter leg ik mijn boek weg en sluit mijn ogen. Drijf gewoon weg op de stemmen van Il Divo.

Il Divo bestaat uit vier heren. Drie ervan doen me helemaal niets. Maar die viérde! Dat is een Spanjaard. En wat zij heeft met Jurgen van den Berg, dat heb ik met Spaanse mannen. Iedere slanke Spanjaard met een donkere stem volstaat eigenlijk. Maar deze Spanjaard in het bijzonder.



Carlos Marin, heet hij. En hij is het prototype viriele Spanjaard. Donkere krullen, rechte romeinse neus en een krachtige kaaklijn. En dan zijn stém. Een bariton. Zo’n prachtige, zuivere, donkere bariton. Van zo'n stem krijg ik kriebels in mijn onderbuik. En als zo’n stem dan zingt Quieros su amor, dan zou ik stiekem best zijn amor willen zijn.......

Ja, niet in het echt natuurlijk, in het echt ben ik gelukkig met manlief. Maar zeg nou zelf, zo af en toe eens wegdromen is toch zalig?