Ode aan de metroman

De metroman is uit, zo lees ik in diverse media. Een machoman is wat de vrouw van nu wil.

Eh. Goh?

Ik ben eigenlijk nogal een fan van de metroman en dan in het bijzonder van de mijne.

Zo’n metroman die niet moeilijk doet over een poepluier (of, in een later stadium, billen afvegen).
Zo’n metroman die zijn hand niet omdraait voor het schoonmaken van de badkamer.
Zo’n metroman die ook best een wasje wil draaien.
Zo’n metroman die gerust (en lekker) wil koken.
Zo’n metroman die eigenlijk gewoon ook een moeder is (maar dan met aanhangsel).
Zo’n metroman die daarnaast ook zijn neus niet ophaalt voor het verwisselen van de vuilniszak, het uitlaten van de hond en het plakken van een fietsband omdat dat nu eenmaal mannenklusjes zijn.

Natuurlijk knap ik ook af op zo’n papmannetje dat nog aan moeders rokken hangt. En moet een vent natuurlijk ook gewoon lekker stoer zijn. Maar ik moet er niet aan denken eigenlijk, aan een machoman. Want ik zou binnen de korste keren bonje hebben met zo’n man. ‘Cause I don’t take no crap.

En ineens vraag ik me af: Zouden wij vrouwen de rollen hebben omgedraaid? Zijn wij nu eigenlijk gewoon machovrouwen?