Dom, dommer, domst

Mijn zusje belt om te vragen of we zin hebben om naar het bos te gaan. Het is mooi weer en zin hebben we wel. Anne en Merel niet, maar die hebben voorlopig nog niets in te brengen dus we gaan.

We parkeren bij het theehuis aan de rand van het bos. Voor het theehuis ligt een stuk heide waarachter het bos begint. Ik laat Eefje los en vraag aan Joost of hij denkt dat Teuntje ook los kan. ‘Nee,’ zegt hij, ‘ik denk het niet.’ Maar ik denk van wel en ik ben zo eigenwijs als ik groot ben, dus ik laat Teuntje los. Ze gaat er als een torpedo vandoor maar komt terug als ik haar roep. Dan sjeest ze weer weg en ik probeer het nog eens. Ook dit keer komt ze direct.

Maar dan schiet ze het bospad op. Het is druk en ze loopt van groepje naar groepje. Al gauw zien we haar niet meer. Ik maak me geen zorgen en loop al roepend het pad op. Tien minuten later ben ik toch best bezorgd. Ik roep me schor maar Teuntje is in geen velden of wegen te bekennen. Ze heeft gelukkig wel een penning om met haar naam en mijn telefoonnummer. Maar ik heb mijn mobieltje thuis laten liggen stomme koe dat ik ben dus daar hebben we niets aan.

Na nog eens een kwartier ben ik radeloos. We blijven roepen maar Teuntje is echt weg. Anne loopt te jammeren dat ze vast nooit meer terugkomt en van de zenuwen kaffer ik haar uit. Ik vraag mensen of ze soms een roodbruin hondje hebben gezien maar nee. Moedeloos loop ik met Anne en Merel terug naar de heide, onderweg blijven we om Teuntje roepen. Maar tevergeefs. Opeens vraagt een man of ik een boxerachtig hondje kwijt ben. En hij vertelt dat mensen haar mee hebben genomen naar het theehuis. En dat ze me tevergeefs proberen te bellen. De opluchting is onbeschrijfelijk. In straf tempo marcheer ik richting theehuis, Merel achter me aan sleurend. Op de hei kom ik Joost tegen en meld ik dat Teun weer terecht is. Op het terras van het theehuis tref ik een dolenthousiaste Teuntje in gezelschap van haar redders. Ik bedank ze uit de grond van mijn hart. Gelukkig is alles met een sisser afgelopen. En over een week of wat is Joost vast niet boos meer op me.