Ik ben getikt!

En da’s geen 1 april grap. Ik ben echt getikt. Nee, niet gestoord-getikt. Maar getagged. Door haar.

Nu moet ik een vragenlijstje invullen. Mét bonusvraag nog wel!

Dus daar gaat ie:

Mijn obsessie?
Bezuinigen. Of nee, eigenlijk is op dit moment mijn grootste obsessie het vinden van dé perfecte sandalen (voor bij mijn nieuwe zomerjurkjes).

Wat draag ik?
Mijn Mickey Mouse All Stars. Echt, ze zijn ab fab.

Doe ik vaak een dutje?
Nee nooit, kan niet slapen overdag.

Wie heb ik voor het laatst een knuffel gegeven?
Anne en Merel natuurlijk!!

Wat eten we vanavond?
Moet ik zo nog even opzoeken bij Sonja. Is heel makkelijk, hoef ik namelijk helemaal niet over na te denken. Sinds Sonja is de vraag ‘Wat eten we vandaag’ hier niet meer gesteld.

Wat zou ik willen veranderen?
Ik zou graag (nu al) maat 38 hebben. En een beetje meer boezem.

Wat heb ik het laatst gekocht?
Twee te leuke zomerjurkjes van Sissy Boy

Waar luister ik naar?
Q8

Welk weertype is mijn favoriet?
Lenteweer, een graadje of 23 is perfect.

Hoe laat sta ik op?
Zeven uur. Altijd. Ook in het weekend. Of nee, dan ben ik (of eigenlijk Anne) om zeven uur wakker en kijken we tv in ons bed.

Wat zeg ik tegen de persoon die mij getagged heeft?
Dank je, Yvon. Wat een eer. Ik ben er beduusd van!

Met wie zou ik een dagje willen ruilen?
Barack Obama (nee, dat heeft niets met politieke kleur te maken, ik zou gewoon graag eens een dagje the man in charge zijn).

Welke film kan ik keer op keer bekijken?
When a man loves a woman. Suikerzoet, I know, maar wat is het heerlijk als het uiteindelijk toch nog allemaal goed komt.

Wat lees ik momenteel?
Het Venetiaanse Huis van Mary Nickson.

Waar beleef ik plezier aan maar geeft me ook een schuldgevoel?
Logjes schrijven en vooral lezen als ik eigenlijk zou moeten werken.

Wat is het landschap van mijn gedachten?
Eh. Tja. Een zandstorm???

Mijn motto?
Schijt aan de armoe. Of in gewoon Nederlands: leef je leven nu, wie weet komt er geen morgen.

Welke vaardigheden zou ik willen hebben?
Ik zou wel willen dat ik mooi kon zingen. Ik blèr namelijk graag mee met de radio maar zelfs de planten in mijn kantoor laten hun kopjes hangen als ik dat doe.

Waar wacht ik op?
De wonderbaarlijke broodvermenigvuldiging.

Aan wie heb ik het laatst een compliment gegeven?
Aan Anne, voor haar geweldige rapport en het feit dat ze zelfstandig vooruit mag werken.

En wat is het laatste compliment dat ik heb gekregen?
Dat ik lekker romig en toch pittig ben.

En dan de bonusvraag: Welke drie dingen zou ik meenemen naar een onbewoond eiland?
Voor een weekje: boek, strandlaken, ipod. Voor permanent: man, oudste dochter, jongste dochter

En dan rapapapapa, wie tik ik? Ik tik Inge.

En het bleef koud

Daarnet belde ik mijn klant het cv-mannetje nog maar eens. Want het gewraakte cv-onderdeel zou tenslotte vanmiddag met de post komen. En het is al een tijdje vanmiddag, nietwaar?

Mijn klant het cv-mannetje had nieuws. De groothandel heeft het gewraakte cv-onderdeel ook niet meer op voorraad. Want er zijn leverproblemen. Leverproblemen bij Vaillant. De fabrikant van de ketel, dus. Over twee weken zijn ze er weer.

Toen ging mijn klant het cv-mannetje even flink over de rooie. Over hoe hij ons toch niet twee weken in de kou kon laten zitten. En over dat we kleine kinderen hadden. En over hoe dat toch allemaal niet kon zo.

En toen bleek er nog ééntje te zijn. In heeeeel Nederland. En die ligt in Amsterdam. En die komt morgen binnen bij mijn klant het cv-mannetje. Dus morgen hebben we weer warm water. En verwarming.

Ik moet het nog zien.

Koud hè? (2)

Tja, en toen was het nog steeds koud. Want het gewraakte onderdeel voor de cv-ketel is ook bij de groothandel niet op voorraad.

Manlief en ik besluiten dat we straks maar gaan sporten. Kunnen we daarna opwarmen in de sauna. En douchen zodat we niet helemaal de pan uit stinken.

Waarschijnlijk komt het onderdeel vanmiddag per post binnen. Dus met een beetje mazzel hebben we vanavond weer warm water (en verwarming). Ik moet het nog zien.

Koud hè?

In de loop van de zondagochtend merk ik ineens dat ik het koud krijg. Ik loop naar de thermostaat en zie dat het maar 18 graden is in de huiskamer. Kut Verdikkeme, is de verwarmingsketel nu alweer kapot? In de bijkeuken blijkt ie inderdaad in storing te staan. Dat liet zich altijd oplossen door op reset te drukken. Liet, ja. Want hoe vaak ik ook reset, de ketel weigert weer op gang te komen. Zal je net hebben, op zondagmorgen.

Ik bel mijn klant het cv-mannetje en krijg zijn voicemail. ‘Help’, toeter ik zielig (dat helpt altijd, daar kunnen mannen geen weerstand aan bieden, dan komt hun riddersyndroom naar boven en schieten ze je gelijk te hulp). En even later belt hij terug. Hij kan er op dit moment niets aan doen, hij moet eerst morgenochtend naar de groothandel om een nieuw onderdeel te halen.

Tja, en daar zitten we dan. Zonder verwarming en zonder heet water. Ik was ’s morgens vroeg op de sportschool al onder de douche geweest, dus dat ‘houdt’ nog wel even. De meiden douchen niet dagelijks, dus die kunnen ook wel een dagje wachten. En Joost roept olijk dat hij zich wel wast met billendoekjes. Die ruiken tenslotte errug fijn!

Nu hebben wij geen geld maar wel veel spullen dus ook om verwarming zitten we niet verlegen. We hebben ooit eens, in een letterlijk ijzig koud hemelvaartsweekend op de camping, een heteluchtkacheltje gekocht. Een piepmienie heteluchtkacheltje weliswaar, maar ik moet zeggen: hij verwarmt de woonkamer aardig. Het blijft ongeveer 20 graden.

Als ik naar bed ga, is het wel ijzig koud op onze slaapkamer. Godzijdank hebben we anderhalf jaar geleden dubbel glas laten zetten. Anders had ik vanmorgen de ijsbloemen van mijn dekbed kunnen krabben!

Ook kinderliefde gaat door de maag

Joost heeft gekookt. Lekker gekookt. Tomaten gevuld met spinazie, feta en cashewnoten, geserveerd met basmatirijst.

Geïnspireerd door een artikel in Happinez over het vieren van de sabbat op vrijdagavond, zet ik de tv uit en maken we het gezellig aan tafel. We zeggen de drukke werk- en schoolweek gedag en verwelkomen het weekend.

Merel wenst ons smaak etelijk en begrijpt maar niet waarom we zo moeten lachen. Anne smaakt niet zo etelijk, ze lust geen tomaat. Ik lepel de vulling eruit en roer die door haar rijst. Zo gaat het een stuk beter!

Na het eten veegt Anne op eigen initiatief de tafel af en daarna het aanrecht. Ik sta verbaasd over zoveel dienstbaarheid. Maar dat duurt niet lang. 'Nu heb ik wel een snoepje verdiend, hè mam?,' vraagt mijn schatje.

Ik slaak een innerlijke zucht. Blijkbaar laat het helpen puur en alleen om je moeder te plezieren nog even op zich wachten.

Boeven zijn het. Boeven!

Weet u nog, toen het zo’n dag was en ik een nieuwe printer kocht? Een nieuwe printer die precies lijkt op mijn oude printer?

Juist omdat de nieuwe printer precies lijkt op de oude printer, en de oude printer pas een nieuwe cartridge had, heb ik die cartridge bewaard. Ze zijn tenslotte precies hetzelfde. Dus daar bespaar ik mooi weer een hoop geld mee.

Vandaag is de cartridge van mijn nieuwe printer leeg. Dat krijg je ervan. Als je zo’n papiervreter bent als ik. Dus ik trek vrolijk de bewaarde cartridge uit de kast en stop hem in de printer. Oh. Dat past toch niet helemaal. Het klepje kan nu niet meer dicht. Die etters van Brother hebben alle onderdelen dus net ietsje anders gemaakt. Zodat mijn oude cartridge dus niets meer waard is. Boeven zijn het!

Ik trek de cartridge er weer uit en leg hem naast de lege cartridge. Aha! Ik zie het al! Er zit een kleine uitsparing in voor het klepje van de printer. En die uitsparing zit net een kleine stukje verder. Ach, dat heb ik zó opgelost. Uit de schuur haal ik een zaagje om de uitsparing gewoon een stukkie groter te maken. Maar zo heel gemakkelijk gaat dat niet, het plastic blijkt erg hard te zijn. Na een half uur kloten proberen met diverse zaagjes en stanleymessen geef ik het maar op.

Dan zie ik aan de zijkant een soort dop. Ha! Dan gooi ik de inkt gewoon met een trechtertje over! Briljant! Ik zoek me ongeluk naar een trechtertje. Eindelijk vind ik het in de keukenkast en kan ik aan de slag. Maar het dopje van de cartridge laat zich niet zo makkelijk verwijderen. Sterker nog, het laat zich helemaal niet verwijderen. Ik krijg de dop niet ver genoeg omhoog om mijn vinger eronder te wippen. Ha! Ik pak gewoon een tangetje uit de schuur om de dop eraf te wippen. Briljant! Ik zoek me alweer een ongeluk, maar nu naar een tangetje. Als ik het tangetje heb gevonden, grijp die klotedop stevig vast en..... hij breekt af. godvergodverkut! Verdikkeme! Ik ben nog geen steek verder.

Tot nu toe heeft het me al anderhalf uur gekost. En een nieuwe spijkerbroek, want die zit nu vol met inkt. In die anderhalf uur had ik en een cartridge én een nieuwe spijkerbroek kunnen verdienen (als ik zo slim was geweest om gewoon door te werken).

Beyond boos smijt ik de hele handel in de vuilnisbak en surf naar Viking Direct om een nieuwe cartridge te bestellen. Of nee, gelijk maar twee.

Spaanse mannen

Na een vermoeiende dag laat ik me dankbaar op de bank zakken. Joost is gaan sporten en Anne en Merel liggen op bed. Wat een hemelse rust! Ik besluit dat ik ab-so-luut geen zin heb in televisie en duik in de kast voor een cdtje. Madonna, Alanis Morissette, The Prodigy, Skunk Anansie, ze vallen allemaal af. Iets rustgevends wil ik! Dan valt mijn oog op een cd van Il Divo. Ik hoor u al denken: ‘Gatgatgatverdamme, Natasja toch!’ Maar wacht even, die muziek is echt heel mooi. En uitermate geschikt voor een avondje alleen op de bank met een boek als gezelschap. Al bij het eerste nummer echter leg ik mijn boek weg en sluit mijn ogen. Drijf gewoon weg op de stemmen van Il Divo.

Il Divo bestaat uit vier heren. Drie ervan doen me helemaal niets. Maar die viérde! Dat is een Spanjaard. En wat zij heeft met Jurgen van den Berg, dat heb ik met Spaanse mannen. Iedere slanke Spanjaard met een donkere stem volstaat eigenlijk. Maar deze Spanjaard in het bijzonder.



Carlos Marin, heet hij. En hij is het prototype viriele Spanjaard. Donkere krullen, rechte romeinse neus en een krachtige kaaklijn. En dan zijn stém. Een bariton. Zo’n prachtige, zuivere, donkere bariton. Van zo'n stem krijg ik kriebels in mijn onderbuik. En als zo’n stem dan zingt Quieros su amor, dan zou ik stiekem best zijn amor willen zijn.......

Ja, niet in het echt natuurlijk, in het echt ben ik gelukkig met manlief. Maar zeg nou zelf, zo af en toe eens wegdromen is toch zalig?

Ben jij onbewust asociaal?

Op de radio hoor ik een spotje van SIRE over hoe asociaal Nederland wordt. Want dat is zo. We worden met z’n allen steeds asocialer. Het verval van de maatschappij, zeg maar.

Op een speciaal hiervoor ontwikkelde website kun je jezelf testen, hoor ik Sebastiaan Labrie in het spotje verkondigen. Ha! Leuk! Een test! Snel surf ik naar de bewuste site en begin aan de test.

De eerste vraag gaat over hondenpoep. Heb je vaak last van hondenpoep op straat? Eh ja, daar barst het hier van. En probeer je schoolgaande jeugd er maar eens uit te houden. Daar zou je ze eigenlijk stelten voor moeten mee geven! Dan wordt me gevraagd of ik zelf een hond heb en hoe vaak ik die per dag op de stoep laat poepen. Ha, hier ga ik scoren. Ik ruim de poep van Teun en Eef namelijk altijd netjes op. Per jaar trappen er 11.152.000 mensen in de poep. Doordat ik die netjes opruim, trappen er per jaar 25 mensen NIET in de poep. Doe ik het toch nog ergens voor!

De tweede vraag gaat over te luide muziek in het openbaar vervoer. Nou, daar heb ik geen last van. Ik ga noooooit met het openbaar vervoer. Dus daar heeft een ander ook geen last van mijn te luide muziek. Weer een punt gescoord. Ik voel me met de minuut socialer worden, de wereld mag blij zijn met mij!

Vraag drie luidt: Erger jij je wel eens aan afval op straat? Ja, daar kan ik me dood aan ergeren. Zoveel moeite is het toch niet om je afval thuis even weg te gooien? Dat doe ik zelf ook altijd. Dus ook hier scoor ik punten.

De laatste vraag heeft alweer betrekking op het openbaar vervoer. Zet je wel eens tas op een lege plaats in het openbaar vervoer? Ja, ik ben me daar gek, straks wordt ie gestolen! Dus zelfs al zou ik met het openbaar vervoer reizen, mijn tas blijft op mijn schoot.

Dan wordt het leuk: de test gaat mijn resultaat berekenen. Zie hier:




- Vergeleken met de gemiddelde Nederlander erger ik me weinig
- Op de schaal van onbewust asociaal gedrag scoor ik prima
- In totaal wek ik met mijn onbewust asociale gedrag irritatie op bij
0 (nul) Nederlanders

De eindconclusie: Ik ben een TOPPER.

Zoals ik al zei: de wereld mag blij zijn met mij!

Wilt u zelf ook een topper zijn, hier is de link naar de test:
http://www.onbewustasociaal.nl

Naar de tandarts

Ik moet naar de tandarts. Want die vindt het nodig om drie oude vullingen te vervangen. Hij moet zeker zijn vakantie aanbetalen deze maand.

Ik zit nog geen minuut in de wachtkamer of hij komt me al halen. Met een diepe zucht leg ik het tijdschrijft dat ik net opensloeg weer weg. We keuvelen wat en ik neem plaats in de stoel. Hij wil beginnen met het uitboren van alle drie de oude vullingen. Of ik verdoving wil? Nee dank u, ik vind die prik nog erger dan het boren zelf. Een minuut later heb ik al spijt van die beslissing. KutKutKut Verdorie, dit doet zeer! En het duurt zo lang!

Ik krijg levensechte visioenen van hoe ik de tandarts en zijn assistente van me afsla en richting de deur ren. Maar dat doe ik natuurlijk niet. Ik blijf braaf liggen en wacht op het ergste. Want als er eenmaal geboord is, moet er ook gevuld worden. En daarvoor plaatst de tandarts ijzeren ringetjes om mijn kiezen. Kent u die? Je reinste minimartelwerktuigen zijn het. En dan steekt hij er ook nog een soort ieniemienie tandenstokertje tussen zodat het extra pijn doet goed vast zit. Het vullen gaat gelukkig snel. Pas als hij klaar is, besef ik dat ik heel lang mijn adem heb ingehouden.

Even later sta ik weer buiten. En neem me voor om voortaan ook tussen de middag mijn tanden te poetsen. En zes keer per dag te flossen. Want dan kan de tandarts minstens 1 x minder op vakantie hoef ik dit misschien nooit meer mee te maken.

Weekend

Zaterdag
Het is nog vroeg en Joost is met Teuntje naar puppycursus. Anne en Merel vermaken zich met de Wii. Ze geven hun Mii’s piepkleine kraaloogjes en belachelijk brede monden met een lelijke pukkel op de bovenlip. Ze hebben de grootste schik en gieren van het lachen.
Omdat ik vandaag niet naar de sportschool kan, pak ik het stepapparaat erbij. Amy Winehouse kweelt ‘Cuuuuupid’ in mijn oren in precies het juiste tempo om lekker op te steppen. De zon schijnt al de kamer in en dan overvalt me zomaar het gevoel dat het even helemaal goed is met de wereld.

Later
Anne heeft gevraagd of we dit weekend zomerschoenen kunnen gaan kopen. We hebben een gaatje in de agenda dus gaan we gevieren naar de stad. Ik heb gehoord dat je bij Scapino een bepaald kwaliteitsmerk kinderschoenen kunt kopen voor een redelijke prijs. En dat je er nu voor oude kinderschoenen een kortingsbon van € 10 krijgt. Dus daar beginnen we. Anne en Merel zoeken in no-time ieder een paar uit en aan de kassa reken ik, mede dank zij de bonnen, € 30 af. Sjonge, dat is even wat anders dan de 70-80 euro die ik normaal per kind uitgeef. We slenteren het marktplein op en lunchen op een terras. Met een lekkere kop koffie geniet ik van de zon en mijn gezin. En daar is het weer: heel even is het helemaal goed met de wereld.

Zondag

Ik heb ontzettend spierspijn in mijn kuiten van het steppen gisteren. Even twijfel ik of ik zal gaan sporten maar ik ga wel. Dan ga ik gewoon een half uurtje op de hometrainer. Dat zal ook wel calorieën verbranden, toch? Na afloop duik ik de sauna in (je moet tenslotte gebruik maken van zo’n luxe sportschool, niet?) Ik ga lekker zitten en geniet van de warmte en vooral van de rust. En ja, dan is alweer alles even helemaal goed met de wereld.

Later
We zijn op de verjaardag van L., die vrijdag 7 wordt. Haar moeder zet een gigantische punt chocolademoussetaart voor mijn neus. En dan, lieve mensen, is alles even HELEMAAL goed met de wereld.

Ode aan de metroman

De metroman is uit, zo lees ik in diverse media. Een machoman is wat de vrouw van nu wil.

Eh. Goh?

Ik ben eigenlijk nogal een fan van de metroman en dan in het bijzonder van de mijne.

Zo’n metroman die niet moeilijk doet over een poepluier (of, in een later stadium, billen afvegen).
Zo’n metroman die zijn hand niet omdraait voor het schoonmaken van de badkamer.
Zo’n metroman die ook best een wasje wil draaien.
Zo’n metroman die gerust (en lekker) wil koken.
Zo’n metroman die eigenlijk gewoon ook een moeder is (maar dan met aanhangsel).
Zo’n metroman die daarnaast ook zijn neus niet ophaalt voor het verwisselen van de vuilniszak, het uitlaten van de hond en het plakken van een fietsband omdat dat nu eenmaal mannenklusjes zijn.

Natuurlijk knap ik ook af op zo’n papmannetje dat nog aan moeders rokken hangt. En moet een vent natuurlijk ook gewoon lekker stoer zijn. Maar ik moet er niet aan denken eigenlijk, aan een machoman. Want ik zou binnen de korste keren bonje hebben met zo’n man. ‘Cause I don’t take no crap.

En ineens vraag ik me af: Zouden wij vrouwen de rollen hebben omgedraaid? Zijn wij nu eigenlijk gewoon machovrouwen?

En toen was ie dood

En toen was ie dood. Mijn ipod shuffle. Want je kunt hem niet op 40 graden wassen in de zak van je jeans. Waar je hem instopte zodat je niet vergat om hem op te laden. Zodat je ook morgen met sporten een lekker bakkie teringherrie je oren in kan gooien om flink opgezweept te worden.

En wat nu? In al mijn wijsheid besluit ik dat ik, ondanks de bezuinigingen, echt een nieuwe nodig heb. En nee, ik kan niet wachten tot zwager P. terugkomt uit Dubai met een lekker goedkope. En nee, ik kan niet wachten of manlief hem soms nog aan de praat krijgt met speciale elekro-olie (wat dat in godsnaam ook mag zijn). Ik wil NU een nieuwe.

Gelukkig draai ik al maanden leuke omzetten doordat manlief voor dochterslief zorgt. Dus kan een nieuwe er wel af, financieel gezien. Maar dan moet het NU, hè. Want zo ben ik. ‘Wat jij in je kop hebt zitten, zit nog niet in je kont,’ zei mijn moeder vroeger al. En da’s nog steeds zo.

Nou moest manlief nog naar Ikea om roestvrijstalen plinten terug te brengen die net niet onder de keuken passen. En vlak naast Ikea zit een grote BCC. En daar verkopen ze ipods. Dus of ik zin heb om mee te gaan. Nou zin wel, maar tijd eigenlijk niet. Maar ik wil toch wel graag NU die nieuwe ipod, dus ik ga toch mee. Best gezellig, eigenlijk.

We brengen de plinten terug, kopen en passant nog een extra opzetstuk voor de kasten in mijn kantoor en racen dan naar BCC. In de winkel moet ik kiezen uit 6 kekke kleurtjes. Oef, ze zijn allemaal te leuk. Mijn vorige was aqua maar die is er niet meer. Dus kies ik een appeltjesgroene (whoehaa, wat een woordspeling!) ipod. Thuis koppel ik hem gelijk aan mijn laptop om op te laden. Zodat ik morgenochtend weer flink de beest uit kan hangen in de sportschool.

Het schaamhaar van Sinterklaas

Mijn meiden hebben nogal de neiging om overal doorheen te kletsen. Bloedirritant maar ze leren het maar niet af.

We zitten aan het ontbijt en ik probeer de meiden iets uit te leggen (ik weet al niet eens meer wat, kun je nagaan). Vrolijk tetteren ze er dwars doorheen. Ik besluit eens te testen of ze me echt niet horen en eindig een doodgewone zin met ‘en nu loopt Sinterklaas in zijn blote kont op het strand in Spanje.’ Twee hoofden vliegen met een ruk omhoog.

‘Echt?’, vraagt Merel.
‘Echt?’, vraagt Anne.
En terwijl ze naar haar knieën wijst, gniffelt ze: ‘En als hij dan zijn piemelhaar niet knipt dan hangt het tot hier.’

Goh, ik heb ineens geen honger meer. Geef mijn portie maar aan Fikkie Teuntje.

Even later bedenk ik dat Sinterklaas dan wel erg consequent is. Lange baard? Dan ook lang piemelhaar!

Ik geloof niet dat ik die man ooit nog normaal kan bekijken...

Huisman

Sinds manlief in de WW zit, runt hij het hele huishouden. ‘Goed zo,’ zult u denken. En dat is ook hartstikke goed natuurlijk. Maar af en toe levert het wel scheve gezichten op. Want hij runt het huishouden heel anders dan ik. Niet dat mijn manier per definitie de juiste is, maar we (de meiden en ik) zijn het nu eenmaal zo gewend.

Maar het levert ook grappige situaties op. Zo weet ik feilloos welke onderbroeken en sokken van wie zijn. Ik scheid de stapel wasgoed zó in een stapel voor Merel en een stapel voor Anne. Manlief moet daarvoor op de etiketjes kijken naar de maat. Maar er zijn onderbroekjes in maat 110 waar Anne nog jaren in zal passen en er zijn ook onderbroekjes in maat 128 waar Merel nog maar net in kan. Kwestie van verschillende merken. Maar manlief is daar nog niet zo in thuis. En zo komt het dus regelmatig voor dat de dames naar de verkeerde maat ondergoed grijpen.

Laatst maakte manlief het echter wel erg bont. Een uurtje na bedtijd kwam Anne naar beneden trippelen. ‘Mam,’ zei ze, ‘ik geloof toch echt dat deze pyama me te klein is.’ Ahum, dat kon een blinde nog zien. Aan alle kanten stak er een flink stuk Anne uit de pyama. U raadt het al, het was die van Merel. Anne vond het wel grappig, die had tenslotte weer een wereldsmoes om nog even naar beneden te komen en een stukje televisie mee te pikken.

Dom, dommer, domst

Mijn zusje belt om te vragen of we zin hebben om naar het bos te gaan. Het is mooi weer en zin hebben we wel. Anne en Merel niet, maar die hebben voorlopig nog niets in te brengen dus we gaan.

We parkeren bij het theehuis aan de rand van het bos. Voor het theehuis ligt een stuk heide waarachter het bos begint. Ik laat Eefje los en vraag aan Joost of hij denkt dat Teuntje ook los kan. ‘Nee,’ zegt hij, ‘ik denk het niet.’ Maar ik denk van wel en ik ben zo eigenwijs als ik groot ben, dus ik laat Teuntje los. Ze gaat er als een torpedo vandoor maar komt terug als ik haar roep. Dan sjeest ze weer weg en ik probeer het nog eens. Ook dit keer komt ze direct.

Maar dan schiet ze het bospad op. Het is druk en ze loopt van groepje naar groepje. Al gauw zien we haar niet meer. Ik maak me geen zorgen en loop al roepend het pad op. Tien minuten later ben ik toch best bezorgd. Ik roep me schor maar Teuntje is in geen velden of wegen te bekennen. Ze heeft gelukkig wel een penning om met haar naam en mijn telefoonnummer. Maar ik heb mijn mobieltje thuis laten liggen stomme koe dat ik ben dus daar hebben we niets aan.

Na nog eens een kwartier ben ik radeloos. We blijven roepen maar Teuntje is echt weg. Anne loopt te jammeren dat ze vast nooit meer terugkomt en van de zenuwen kaffer ik haar uit. Ik vraag mensen of ze soms een roodbruin hondje hebben gezien maar nee. Moedeloos loop ik met Anne en Merel terug naar de heide, onderweg blijven we om Teuntje roepen. Maar tevergeefs. Opeens vraagt een man of ik een boxerachtig hondje kwijt ben. En hij vertelt dat mensen haar mee hebben genomen naar het theehuis. En dat ze me tevergeefs proberen te bellen. De opluchting is onbeschrijfelijk. In straf tempo marcheer ik richting theehuis, Merel achter me aan sleurend. Op de hei kom ik Joost tegen en meld ik dat Teun weer terecht is. Op het terras van het theehuis tref ik een dolenthousiaste Teuntje in gezelschap van haar redders. Ik bedank ze uit de grond van mijn hart. Gelukkig is alles met een sisser afgelopen. En over een week of wat is Joost vast niet boos meer op me.

Het is lente!

Hier op het platteland begint de lente altijd vroeg. Natuurlijk zie je in de stad ook krokussen en er zullen ook heus wel vogeltjes fluiten, zo ’s morgens vroeg.

Maar hier op het platteland hebben we lammetjes. En dan is het pas echt lente. Vind ik. Al vanaf 2e helft februari speur ik de weilanden af. En nu is dan mijn geduld beloond. Want op weg naar huis liggen daar ineens piepkleine lammetjes in de wei aan het begin van ons dorp. Ik sjees door naar huis en pak vlug mijn fototoestel. Want zo heel klein, zo blijven lammetjes maar heel even. Voor je weet zijn ze groot en dik. En dan vind ik ze lang zo leuk niet meer.

Als ik het erf oploop om te vragen of ik foto’s van de lammetjes mag maken, word ik allervriendelijkst ontvangen. Maar natuurlijk mag ik foto’s maken! Maar dan moet ik ook zeker even meelopen naar achter. Want daar staat een lammetjesdrieling die pas één dag oud is. Ik ach en ooh wat af. Daarna mag ik ook nog mee de stal in, alwaar een schaap aan het begin van haar bevalling staat. En dan krijg ik, zomaar, een lesje schapologie. Wist u bijvoorbeeld dat als u eind februari al lammetjes in de wei ziet, dit helemaal niets te maken heeft met het mooie weer (waardoor ze al zo vroeg naar buiten kunnen)? Nee, dit heeft te maken met wanneer het schaap gedekt is. Schapen hebben namelijk een cyclus van 17 dagen. Dus als u eind februari al lammetjes ziet, is het moederschaap begin september gedekt. En als de bevruchting niet slaagt, dan noemt men dat ‘onderbroken’. En dan is dat schaap zo’n twee weken later gewoon nog eens aan de beurt. Een tweede leg, zeg maar. En dat zijn hier in het dorp dan de schapen met een blauwe kont. De vroege lichting heeft een rode kont. Want zo weet de boer wie wanneer gaat bevallen. Nu vraag ik u: dat is toch een prachtig stukje kennis om zo maar op een zonnige dag op te doen?

Maar nu zal ik stoppen met mijn schapenlesje en u laten genieten van de kleine lammetjes. De lente is begonnen! Waarvan akte.

Veel voor Weinig

De kinderbijslag komt er weer aan. En dat weten de dames en heren van de marketingafdeling van H&M donders goed. Dus valt er, met een dikke plof, een nieuwe catalogus op de mat. Vol met vrolijke, felgekleurde voorjaarskleding.

Nu hoef je bij H&M pas na 30 dagen te betalen. Dus kan ik vandaag al legaal snuffelen tussen al die geweldige en vooral heel goedkope meidenkleding. Want ik hoef die bestelling pas na 1 april te betalen. En op zulke momenten ben ik zooo blij dat ik een meisjesmoeder ben. Nee echt, als kind zag ik mezelf al als moeder van twee meiden. God of het lot beschikte en ik kreeg mijn zin.

Maar goed, terug naar H&M. Ik blader onder het genot van een kopje koffie (gelukkig wel weer cappuccino) door de catalogus. Ik vind spontaan dat ik best een beloning verdien voor die geweldige resultaten en zoek een leuk jurkje uit. Voor de meiden bestel ik voor ieder een jurkje, een legging en wat t-shirts en ondergoed. Bij het afrekenen staat de totaalstand op ongeveer 100 euro. Veel voor weinig, dus. And I’m a happy puppy.

Groep 3

Dochterlief zit in groep 3. En dan vind je zomaar de vier allermooiste woordjes op je bureaulegger:

Meten en wegen

Op woensdagochtend, vaste prik, heb ik een afspraak met F., mijn personal trainer. Poeh, het blijft indrukwekkend, ik heb een personal trainer! En vandaag wil hij meten en wegen. Daar heb ik uiteraard geen bezwaar tegen. Want u wist al, ik ben vierenhalve kilo kwijt. Eerst moet ik op de weegschaal. Joehoe, er is al weer een kilo minder Natasja! Dan is de bodyfatmeter aan de beurt. Snotmiljaar (nee, die heb ik helaas niet van mezelf maar van haar), ik heb 2,9% minder vet. O nee, dat zeg ik verkeerd: mijn bodyfatindex (ook al zo'n leuk woord) is 2,9% lager. Sjonge jonge, dat zijn nog eens resultaten. Ik beloof mezelf meteen een taartje vanmiddag, tenslotte ga ik naar de verjaardag van mijn zusje. Die oude vlaai wordt vandaag al 34.

Yoga

Eén keer in de week ga ik naar yoga. Dat wist u al, hiervan. Maar u wist nog niet hoe heeeerlijk ik dat vind.

Nu is mijn yogajuf behalve lief ook erg goed. Met zachte stem leidt ze ons langs de oefeningen. En dan duurt het niet lang of twoink, twoink, daar twoinken mijn spieren zich één voor één los tot een zachte massa. En ik raak steeds meer ontspannen.

En als ik dan helemaal zacht en ontspannen ben, volgt aan het eind van de les de Grote Ontspanningsoefening. Dan mag ik mezelf neervleien op mijn matje en met mijn ogen dicht wegdrijven op zachte klanken. En dan komt de yogajuf haar leerlingen stuk voor stuk toedekken met een warme deken. En dàt moment, dat moment dat er eventjes voor mij wordt gezorgd, vormt één van de hoogtepunten van mijn week.

Wat volgt is helaas een minpunt. Een GROOT MINPUNT. Want aan het einde van de Grote Ontspanningsoefening moet ik mijn dekentje weer inleveren. En in mijn koude auto stappen om naar huis te rijden. En dat valt iedere week weer zo ontzettend tegen…

Zou mijn yogajuf geen B&B willen beginnen? Dan boek ik direct vanaf nu tot in de eeuwigheid een bedje voor mijn yoga-avond.

Mee- en tegenvallers

Ongeluk komt in drieën, zo luidt het gezegde. En dat klopt.

Laatst ging de vaatwasmachine na 13 jaar trouwe dienst kaduuk. Oei, dat is schrikken want een nieuwe slaat een flink gat in onze spaarrekening. Maar ach, de nieuwe is een mooi inbouwexemplaar waar de keuken aanzienlijk van opfleurt. Dus niet getreurd (haha, dat rijmt).

Een week later is de cv-ketel kaduuk. Een klant van mij heeft een installatiebedrijf dus uiteraard bellen we hem om hulp. ‘Ai,’ zegt hij als de ketel open ligt, ‘die is goed stuk.’ ‘O jee,’ denk ik, ‘daar gaan onze spaarcentjes.’ Als ik dat hardop zeg, stelt hij me gerust. De ketel kan nog gerepareerd worden maar goedkoop zal het niet zijn.

‘What’s next?,’ vraag ik me af. Ongeluk komt tenslotte in drieën. En de magnetron loopt ook op zijn laatste benen….

Maar het ongeluk blijkt uit een heel andere hoek te komen. Onze schnauzer Eefje heeft last van tandsteen en ontstoken tandvlees. Bij een kliniek in Utrecht wordt ze behandeld. Er moeten maar liefst twee kiezen en een tand getrokken worden. Dus Eefje blijft daar achter omdat ze onder narcose moet. Joost haalt haar ’s middags weer op en mag € 237,64 afrekenen. Kàdeng! Onze bankrekening wordt steeds ongezonder. Gelukkig gaat het met Eefje wel goed.

Dit alles inspireert me tot het opstellen van mijn jaarcijfers en het invullen van de aangifte inkomstenbelasting. Volgens mij krijgen we namelijk nog wat terug. En dat klopt. We krijgen zelfs nog behoorlijk wat terug ook. Reken maar dat onze aangifte ver voor 1 april bij de Belastingdienst ligt!

Geen cappuccino

Ik ben dol op koffie. En dan vooral op cappuccino. Groot was dan ook mijn geluk toen ik van mijn ouders Sinterklaas een koffiepadapparaat met melkschuimfunctie kreeg. Echt, het ding zet zalige koffie met een prachtige schuimlaag. Helemaal als je daarvoor houdbare melk gebruikt, zo ontdekten we.

Vanaf december word ik dus iedere morgen wakker met een zalige kop cappuccino. Maar vandaag niet. Want de melkschuimfunctie doet het niet. Er brandt een blauw lampje! Snel zoek ik de gebruiksaanwijzing op, in de stellige overtuiging dat ik dit varkentje wel even kan wassen. Maar in de hele gebruiksaanwijzing is niets te vinden over een blauw lampje. Wel over rode, groene, groen/geel knipperende en oranje lampjes. Maar niet over een blauwe. Paniek! Gelukkig doet de koffiefunctie het nog wel. Dus begint mijn dag met koffie en opgewarmde melk.

Maar u begrijpt: deze dag begint niet goed. Of beter gezegd: helemaal verkeerd.

PomPom is here

Als ik Merel ophaal uit school zie ik het al. In haar armen houdt ze PomPom vast en het kind strààlt werkelijk. PomPom is een knuffelpop die hoort bij de Schatkist-lesmethode en is altijd aanwezig in de kleuterklassen. Een half jaar lang moest Merel toezien hoe een ander kindje PomPom mee mocht nemen maar nu is zij dan aan de beurt.

PomPom heeft een koffer met daarin een pyama, een tandenborstel, kleertjes en een voorleesboek. Even heb ik nog de hoop dat PomPom in het poppenbed mag overnachten maar nee, hij moet met Merel mee in bed. Ik wil er niet aan denken hoeveel kinderen al over PomPom heen hebben gekwijld (of erger) maar stem toe.

PomPom gaat het hele weekend overal mee naar toe. Naar opa en oma, naar buiten en naar Ballorig. Want daar had ik vandaag afgesproken met nichten en tantes van mijn moeders kant. Bal-lorig, alleen van het woord al word ik bal-dadig. Maar dat terzijde. Natuurlijk moet PomPom ook mee naar de speeltoestellen maar daar steek ik direct een stokje voor. Ik zie me al op handen en knieën het gebouw door om dat kreng te vinden als ie kwijt is. Of aan de juf uitleggen dat we hem kwijt zijn geraakt. Dus PomPom blijft bij mij terwijl de dames los gaan met hun (achter)neefjes en -nichtjes.

Nu zit PomPom tv kijken met twee moegesprongen meiden. Hij heeft het prima naar zijn zin gehad. Straks nog even foto's printen en een verslag van het weekend in PomPoms dagboek schrijven. Ik zal blij zijn als het morgen is en ik kan zeggen: 'PomPom was here.'

Borrel

Een klant van mij geeft een borrel. En omdat de eigenaren van dit bedrijf oud-collega’s zijn van Joost gaat hij gezellig mee.

Omdat ik eerst nog wat met de klant moet bespreken, dropt Joost me in Utrecht en brengt vervolgens de meiden naar mijn moeder (wat zou een werkende vrouw zonder moeder moeten?).

Als de zaken zijn besproken kan de borrel beginnen. Ik zie een aantal klanten rondlopen die via deze klant bij mij terecht zijn gekomen. En ik maak kennis met een hoop interessante mensen, waaronder een zzp-er die zich tijdens haar zwangerschapsverlof heeft ingezet voor het behoud van een rij bomen in haar straat. En tussen de onvermijdelijke kinderperikelen door (dat is vaak de eerste gemene deler) bespreek ik de kredietcrisis en de huizenmarkt.

De hapjes zijn heerlijk en de tijd vliegt. Als we drie uur later weer naar huis rijden ben ik sufgeluld uitgeput. Het lijkt wel of ik steeds slechter tegen drukte kan. Komt dat omdat ik al een paar jaar alleen werk of word ik gewoon een oud wijf? En nee, u hoeft dit niet massaal via de reacties te gaan bevestigen!

As it is in heaven

Op aanraden van mijn yogajuf (ja ja, we zitten goed in de yogajuffen) kijk ik naar een Zweedse film genaamd ‘As it is in heaven’. De eerste vijf minuten denk ik: ‘Mijn god, dit is echt weer zo’n oersaaie cultureel verantwoorde buitenlandse film.’

Maar dan grijpt het verhaal van een zieke musicus die naar zijn geboortedorp terugkeert me. Want het is een prachtig verhaal. Over je angsten onder ogen komen. Over ontdekken dat dat helemaal zo erg niet is als je denkt. Over het leven in een klein dorp met bewoners van allerlei pluimage. En over liefde.

Hoogtepunt van de film vind ik ‘Gabriella’s Song’. Dit lied schrijft de musicus voor een van zijn koorleden, een vrouw die door haar man mishandeld wordt. Een lied over het vinden van de kracht om je leven te leiden zoals jij dat wilt.

Als u even tijd heeft:
http://www.youtube.com/watch?v=y765gdd3rEc&feature=related

Vroegwijs?

Het is mijn beurt om te koken. Vandaag maak ik een ui-tomaten-taart (Schijt Aan Sonja!). Zelfs Anne en Merel smullen ervan na eerst te zaniken dat ze dat echt niet lusten. Het enige waar die twee voor te porren zijn is patat en pannenkoeken. Nu is de regel bij ons thuis dat wie kookt niet op hoeft te ruimen. Wat betekent dat Joost vandaag aan de beurt is.

Maar Joost moet straks gaan sporten, dus ruim ik de keuken op. Als ik klaar ben, vraag ik hem of hij even de tafel af wil vegen. ‘Nee,’ roept hij vlug, ‘ik moet me nodig om gaan kleden.’ En hij verdwijnt naar boven. ‘En bedankt,’mopper ik. En veeg zelf de tafel af.

Anne komt bij me staan en zegt droogjes: ‘Ooh die Nederlandse mannen, die zijn niet echt aardig, mam!’ Lachend geef ik haar gelijk. Zoek jij maar een lekkere leuke Italiaan, kind.

Miss World

Vol spanning sta ik op de weegschaal. Tijd voor de waarheid! Ongelovig kijk ik naar de uitslag. Verrek, dat sporten werkt echt! Ik heb er in twee weken tijd drie kilo afgesport en -gedieet. Tel daarbij op de anderhalve kilo die ik met het sonjabakkeren al was verloren en de stand staat op vierenhalve kilo!

Dat geeft de burger moed, sterker nog ik voel me helemaal het vrouwtje als ik de sportschool binnenga. Go me! Nog een paar maanden en ik doe mee aan de Miss World-verkiezing! Nou ja, Mrs World dan. De tijd dat ik fris en fruitig was ligt tenslotte ver achter me. Having two kids will do that to you. Maar toch, ik ben walgelijk blij met mezelf.

Tijdens de krachttraining valt mijn oog op een bejaarde vrouw naast me op de buikspierapparaten. Die pompt met het grootste gemak 45 kilo weg. En ik zit op 15! In één klap sta ik weer met beide benen op de grond. Deze Miss World heeft nog een lange weg te gaan.

Wat een muts

Chagrijnig

Ik ben chagrijnig. Ont-zet-tend chagrijnig. Ik heb overal genoeg van. Genoeg van een huis dat nooit eens leeg is. Genoeg van kinderen die niet (snel genoeg) luisteren. Genoeg van het gebrek aan zonlicht. Genoeg van mijn werk. Genoeg van het bezuinigen. Genoeg van de nattigheid en de kou. Genoeg van het sonjabakkeren. En zo kan ik wel even doorgaan.

Met een boos gezicht zit ik op de bank tv te kijken. Naar Grey’s Anatomy. Da’s dan wel weer leuk, McDreamy en McSteamy blijven lekkere kost.

Opeens vraagt manlief hoe laat ik geboren ben. ‘Kwart voor één ’s nachts,' antwoord ik. Hij voert de gegevens in en tovert mijn horoscoop te voorschijn. Een erohoroscoop nog wel.

'Op vrijdag 6 maart 2009 passeert Mercurius uw Venus op een afstand van 120 graden. Deze aangename transit geeft u positieve energie. U voelt zich uitstekend en dit kan door geen omstandigheid verstoord worden. U hebt prettige onderbuikgevoelens en voelt zich comfortabel bij uw geliefde. Als er problemen zijn in uw relatie, dan is dit een prima dag om ze op te lossen.'

‘Mooi,’ denk ik bozig. ‘Dan kan ik dus lekker blijven zwelgen in mijn chagrijn. Vrijdag komt alles vanzelf weer goed.’

Dierentuin

Omdat Piet ons lente heeft beloofd gaan dochters en ik naar de dierentuin. Want ons abonnement loopt nog een paar maanden en daar maken we, in het kader van de bezuinigingen, dankbaar gebruik van.

Ondanks dat de zon in geen velden of wegen te bekennen is en dochters constant ruzieën op de achterbank laat ik me niet ontmoedigen. Dit wordt leuk, punt uit!

En leuk wordt het, de dieren laten zich vandaag van bijzonder dichtbij bekijken. We slenteren van kooi naar kooi en kopen koffie en ijsjes.

We hebben het reuze naar ons zin tot het moment dat we het Ori Museum binnen gaan. Want daar valt mijn oog op:




Ja, u leest het goed, hier ligt een giraffenpiemel op sterk water. We kijken nog eens goed en dan zegt Anne: 'Goh, mijn eetlust is nu goed bedorven.' Ik kan niet anders dan haar gelijk geven. Misselijk keren we huiswaarts.