Aftersummerdip

Het lijkt wel of het ieder jaar langer duurt.

Mijn aftersummerdip.

Of beter: nadevakantiedip.

Ieder jaar kom ik heerlijk ontspannen thuis.

Ieder jaar is dat heerlijke gevoel binnen een dag verdwenen.

Zoef, en daar ging mijn zen.

Binnen een dag getackled door de was, de telefoon en alles dat direct, en dan bedoel ik ook direct, aandacht behoeft.

Ieder jaar na de vakantie bekijk ik mijn leventje en denk ik: 'Is dit het nou? Moet ik het hiermee doen?'

En dan wil ik alles anders. Beter, gelukkiger en vooral relaxter.

Zoals het op vakantie was.

Toen ik niets hoefde. Behalve eten, drinken en genieten van mijn gezinnetje.

Dit jaar lijkt het of ik er nog meer moeite mee heb dan anders.

Zelfs het troostvreten is weer begonnen: menig zak chips vond zijn weg naar mijn mond.

Dankzij het hardlopen gelukkig niet naar mijn kont.

Maar hoe moet het dan anders?

Hoe hou je dat relaxte gevoel van de vakantie nog maanden vast?

Bij voorkeur tot je weer op vakantie mag.

Weet u het?

Zes!

En heb ik haar niet prachtig afgebakken?

Picture Perfect

Volgens oudste komt de schoolfotograaf vandaag.

Want, zo dachten ze op school, dat is beter dan in het voorjaar want nu zien al die kindjes er nog uitgerust en lekker gebruind uit.

Ik had er nog niets van meegekregen, iets met druk en geen tijd en geen zin enzo.

Met andere woorden: ik had de nieuwsbrief nog niet gelezen.

Gelukkig was daar dus oudste. Die het allemaal wel in het snotje heeft.

De nieuwsbrief was zo van de website van school geplukt en inderdaad, vandaag komt de fotograaf.

Aangezien ik de dames afgelopen zaterdag al aan hun haren naar de kapper sleepte voor twee frisse bobjes, kon ik vanmorgen De Spaanse Inquisitie vanmorgen achterwege laten.

Slechts wat kleurrijke kleding en voilá, laamaarkome die fotograaf.

Zelf ben ik vandaag ook fotowaardig, al zeg ik het zelf. Ik draag namelijk een HAREMBROEK.

Jawel, jawel, na drie maanden joggen en vijf kilo verder durf ik het aan.

Zegt het voort: Natasja in een harembroek.

De wonderen zijn de wereld nog niet uit.

Yes!

I did it! Ik rende vanmorgen 30 minuten, ACHTER ELKAAR. Ik kan dat. IK kan dat. Wauw, ik kan dat.... en wat geeft me dat een kick.
Vol vertouwen kan ik me opgeven voor de Klokloop op 30 oktober a.s. (Novy, loop je ook mee? Pleaaasse?)

Maandag bestelde ik een fancysmancy horloge dat afstand en tijden kan meten. Mijn huidige kan alleen hartslag en tijd meten. En als je doel 5 km is, is het makkelijk dat je ook weet wanneer je er precies bent, nietwaar. Maar liefst 195 euri's moet het horloge kosten. Gelukkig wees vriendin E. me erop dat er ook apps zijn die dat kunnen. En potvoldubbels, ze heeft gelijk. Mijn ip.hone kan dat ook allemaal. Dus dat horloge kan terug, gelukkig heb je met internetaankopen 7 dagen bedenktijd.

En dan nog iets: zullen we allemaal even een kaarsje branden voor Nicolleke en haar lief. Die kunnen dat goed gebruiken!

Reality kicks in

Na een uiterst geslaagde vakantie (waar ik al een hele week over maal omdat die zich niet maar niet in een logje wil laten gieten dus binnenkort volgen gewoon wat foto's) is vandaag de dag dat de realiteit zich keihard aandient.
Afgelopen is het met het uitslapen. Want dat deed mijn oudste dit jaar voor het eerst.
In haar h.e.l.e. leven.
Ze sliep zelfs eenmaal tot half tien. Half tien!
Waarop ik sprak: 'Kom nou maar eens je bed uit.'
En meteen Joost beetgreep.
'Hoorde je wel wat ik net zei? Legendarische woorden, Joost, ik riep Anne uit bed!'
Samen deden we een vreugdedansje.
Maar dat is allemaal dus verleden tijd.
Om zeven uur ging de wekker vanochtend.
Twee niet zo vrolijke meisjes zaten aan het ontbijt.
Van hen had het nog wel even mogen duren.
Van mij ook wel.
Nadat ik Merel naar groep 3 bracht (oef, wat wordt ze groot) trok ik thuis mijn renkleding aan en ging joggen.
Met zware benen na een lange boswandeling gisteren samen met Anne.
De eerste tien minuten waren hels.
Daarna dacht ik 'ik doe eens gek en plak de volgende 2 x 10 minuten aan elkaar en loop er gewoon twintig.'
En eureka, het lukte.
Ik liep dus, niet gelogen, eerst 10 minuten, 1 minuut wandelpauze en daarna met gemak nog 20 minuten.
Dat gaf me toch een kik!
Donderdag ga ik voor 30 minuten. Achter elkaar.
En als dat lukt, heb ik mijn tweede doel bereikt.
Het doel daarna is ook al duidelijk: een 5km-loopje in het najaar.
Samen met een stel lieve mutsenvriendinnetjes.
Go us!

Al een echte vrouw

Merel wordt wakker en heeft een nachtmerrie gehad.

‘Ik was in de feeënwereld in een winkel met allemaal mooie kleertjes.
Maar het was heel druk en iedereen wilde die kleertjes hebben.
En toen waren alle kleertjes op en ik had niks.’

Mijn dochter. Bijna zes en nu al een echte vrouw.

Ik ging op reis...

.... en kwam terug met een nieuw kapsel.

De details volgen later, als ik gestopt ben met klappertanden. Want mén, wat is het koud in dit land!