Regeren is vooruitzien

Vandaag pak ik alles heel anders aan. Bedenk ik om zes uur ’s morgens. In bed. Het is afgelopen met vragen/commanderen/dreigen. Vanaf vandaag krijgen de dames een half uur om te ontbijten. Zijn ze niet klaar? Da’s pech, bord weg. Daarna volgt een kwartier om zich aan te kleden, tanden te poetsen, haren te kammen en schoenen aan te trekken. In dat kwartier blijf ik erbij om desgewenst te helpen met maillots of lastige knopen. Om kwart voor acht ga ik naar boven om te douchen en wie dan niet klaar is, heeft wederom pech. Die moet het zonder hulp stellen.

Als we om zeven uur opstaan leg ik meteen de nieuwe spelregels uit. ‘Maar dat doen we toch altijd al,’ merkt Anne op. Dat klopt. Het tijdsschema is hetzelfde. Het verschil is dat mama (en papa) je niet aanmoedigen op te schieten/te blijven zitten/door te eten/niet teveel hageslag op de cracker te gooien/je melk op te drinken/de hond met rust te laten/niet te knoeien/je aan te kleden/je zus met rust te laten/je tanden te poetsen/niet voor te dringen bij de wastafel/je haren te kammen en je schoenen aan te doen.

Eenmaal beneden zet ik de kookwekker op een half uur en leg die midden op de tafel. Goed in het zicht. Duidelijkheid, dat is het credo. Anne heeft binnen een kwartier haar Special K op en loopt naar de keuken om haar bakje en lepel af te wassen. In de la vindt ze een vieze lepel. Die moet ook even afgewassen worden. Merel werkt drie crackers naar binnen en is dan ook klaar. Ruim voor de kookwekker afgaat.

Allebei zijn ze binnen een mum van tijd aangekleed. Ik hoef alleen even te helpen met Merels legging. En honderdtachtig keer mijn mond te houden. God, nu merk ik pas hoe vaak ik iets (wil) zeg(gen). Dat is er ongemerkt vies ingeslopen. Ik zou ook niet meer luisteren als tegen mij zo gezwetst werd. Het wordt gewoon achtergrondgeluid op den duur! Zonder het constante commentaar zijn we allemaal een stuk vrolijker en de dag begint dus goed.

Ik heb ruim de tijd om te douchen. En daarna de vaatwasser uit te ruimen. Want er is weinig dat me zo blij maakt als een opgeruimd huis. En dat is best lastig voor zo’n sloddervos als ik iemand die een hekel aan het huishouden heeft.

(En nu niet allemaal roepen van ooohoooh, je mocht toch niet bloggen overdag? Ik zal vanmiddag in de pauze doorwerken. Beloofd.)