Opvoeden is oorlog

Bèng! Ik schrik wakker van een enorme bons. Bèng, klinkt het nog eens. Verdomme, Anne weer. Die is weer eens veel te vroeg wakker en ligt nu met haar benen tegen de zijkant van haar bed te bonken. Terwijl ze wéét dat het tot zeven uur ’s morgens stil moet zijn. Dat is een regel waar bij ons thuis niet aan getornd wordt. Voor zevenen komt er niemand zijn bed uit en is iedereen stil. Bèng. En nog eens. Bèng. Ik schiet mijn bed uit en gooi haar slaapkamerdeur open. Ik blaf dat ze verdomme stil moet zijn. ‘Dat deed ik niet,’ begint ze. ‘Lieg niet, denk je dat ik gek ben? Je bent nú stil!’, zeg ik terwijl ik de deur niet onzacht dicht doe.

Even later zitten we aan het ontbijt. Anne is in een recalcitrante bui door mijn berisping van daarnet. Joost en ik gaan met haar in discussie. Want ze mag nooit wat. Vindt ze. Wij leggen uit dat ze heel veel mag maar dat ze zich, net als ieder ander, aan regels te houden heeft. Dat vindt ze oneerlijk. Grote mensen zijn heus niet belangrijker dan kinderen! Nee, natuurlijk niet. Maar het is nu eenmaal zo dat wij de regels bepalen en dat zij zich er aan te houden heeft. Ik vertel haar dat alle mensen zich aan regels dienen te houden. ‘Als kind luister je naar je ouders, als volwassene naar je baas en als je geen baas hebt, luister je naar je klanten,’ leg ik haar uit. Daar wil ze niet aan. Ze is en blijft boos. Geeft de ene grote mond na de andere en al snel verzandt de discussie in ruzie. Ruzie tussen haar en ons. En daarna, van frustratie, ruzie tussen Joost en mij. Lekker begin van de dag!

Waarom is opvoeden zo’n strijd? Waarom worden alle regels ter discussie gesteld? Waarom doet ze niet gewoon wat er van haar verwacht wordt? Zodat we allemaal rustig en liefdevol onze dag kunnen beginnen. En ik ruim twee later niet nog steeds boos ben en ik een blij logje voor u kan schrijven. En dat ik ongesteld ben, heeft hier helemaal niets mee te maken.