Het is akelig stil als ik om 8.30 uur de sportschool binnen wandel. Afgelopen maandag heb ik me ingeschreven bij de sportschool. Zo’n luxe, met sauna, zonnebank en kinderopvang. Zodat ik zelfs in de vakanties geen enkel excuus heb om niet te gaan sporten. Drie (of meer) keer per week ga ik me bloot stellen aan van die vreselijke apparaten. Van die apparaten waar je eigenlijk al moe van wordt als je er naar kijkt. Van die apparaten die je eigenlijk koste wat kost zou willen vermijden. Van die apparaten waar je, als je maar vol houdt, ook erg slank en erg strak van wordt. En daar zit ‘m de clou. ALS je het volhoudt.
Nu heb ik er alles aan gedaan om dat volhouden zo gemakkelijk mogelijk te maken. Ik ga niet ’s avonds sporten (als ik na een lange dag totaal geen puf meer heb om überhaupt op te staan van de bank). Nee, ik ga lekker overdag. Gewoon tussen het werk door als mijn meiden op school zitten.
Verder sta ik onder begeleiding van een personal trainer. Sjonge, dat klinkt wel, hè? Een personal trainer! Eenmaal per week begeleidt hij me. Afgelopen woensdag deed hij de intake, mat en woog en schreef. Mijn lengte en gewicht wist ik natuurlijk al. Mijn percentage lichaamsvet niet. En nee, dat ga ik u ook niet aan uw neus hangen. Laat me volstaan met te zeggen dat er genoeg winst te behalen valt.
Daarna legde hij uit hoe de cardio-apparaten werken en kon ik aan de slag. In totaal ben ik (inclusief vanmorgen) vier keer geweest deze week.
Maar goed, vanmorgen liep ik dus al vroeg de sportschool binnen. Expres tegen openingstijd want ik nam aan dat het in het weekend stervensdruk zou zijn. Ik nam aan dat in het weekend al die werkende en thuisblijfmoeders (en vooruit, ook vaders) gebruik zouden maken van het feit dat hun partner wel een uurtje voor de kinders zou kunnen zorgen zodat zij ook eindelijk eens even aan zichzelf toekwamen. NIET DUS. Ik was op, op een middelbare man na, de enige. Geeft niks hoor, kunnen ze me ook niet uitlachen.
Ik begon op de hometrainer en stapte na tien minuten over de op crosstrainer. Nu schijnt het zo te zijn dat je voor een optimale vetverbranding een redelijke lage hartslag moet zien te behouden. Dat lukt nog niet zo erg. Na tien minuten crosstrainen waagde ik het om op het scherm naar mijn hartslag te kijken. 160. Oeps, bij 40 jaar (ja, voor het gemak wordt mijn 36 jaar maar even naar 40 (!) afgerond) zou dat tussen de 117 en 144 moeten zijn. 160 is dus veel te hoog. Stiekem zocht ik de 160 even op in de tabel, er zou toch wel een leeftijd zijn waarop een hartslag van 160 juist wel heel gezond is? Die leeftijd is er. Die leeftijd is 10.
Pas op weg naar huis bedacht ik me dat je waarschijnlijk nevernooit een 10-jarige op een crosstrainer zult zien. Simpelweg omdat ze dan nog lang niet bij de handvatten kunnen. Maar droevig werd ik er wel van, van mijn hartslag van 160. Gelukkig heb ik tijdens de 35 minuten zwoegen wel 200 calorieën verbrand. En daarmee toch mooi een aardige deuk geslagen in de 400 calorieën van die halve zak chips gisteravond…..
Geen opmerkingen:
Een reactie posten