Wormpjes

Dochterlief klaagt over jeuk. Jeuk aan de bips. Oh nee hè, het zal toch niet weer??! ‘Ik moet naar de wc,’ roep ik snel, ‘laat papa maar even kijken.’ Ik vlucht naar de gang en zie door het glas van de deur hoe ze voorover bukt terwijl manlief me grimmig aankijkt. Vlug duik ik het toilet in. Pfieuw, daar kwam ik goed weg!

Terug in de kamer heeft manlief vastgesteld dat het inderdaad om wormpjes gaat. Gatver! Ik krijg spontaan overal jeuk en vooral daar. Terwijl manlief de wormentabletjes opzoekt, grijp ik de ontsmettende doekjes en ga alle deurknoppen en kranen af. Want ik moet er niet aan denken dat ik ook wormpjes krijg. Of de rest van het gezin. Probeer ze dan maar eens stil te laten zitten aan tafel.

’s Avonds komt dochterlief uit bed. ‘Het jeukt zo,’huilt ze. ‘Kun je zalf smeren?’ Tja, daar kan ik niet onderuit, ik kan het niet weer op manlief afschuiven. Ineens herinner ik me dat er nog latex handschoenen in het keukenkastje liggen. Snel duikel ik ze op en trek er een aan. Dochterlief kijkt angstig naar mijn hand. ‘Oh nee, je gaat daarmee toch niet in mijn poepertje? ‘

Geloof me schat, dat is het laatste dat mama wil.

De verjaardag die niet is

Vandaag zou mijn schoonmoeder Jack (spreek uit: sjak) jarig zijn. Vandaag zou ze 74 jaar zijn geworden. Vandaag zouden we naar Putte afreizen en taart en pistolets met preparé eten. Maar Jack heeft haar verjaardag niet gehaald. Jack overleed, na een lang ziekbed, op 23 december 2008. Gewoon lekker thuis, zoals ze zo graag wilde. In het gezelschap van zoon P.

Die nacht was de eerste dat één van haar kinderen kwam waken. Maanden sliep er al een verpleegkundige bij haar thuis maar nu ging het zo slecht dat haar kinderen haar ’s nachts niet meer alleen (met een vreemde) wilden laten.

Achteraf een scenario om van te dromen. Want ze was niet alleen, P. was bij haar. Ze had gewacht tot P. weer terug was uit het buitenland en tot dochter S. weer helemaal beter was. En ze was echt op. Ze was nog maar eenderde van zichzelf. Dus het is goed zo.

Maar verdrietig voelt het wel.

Hail to all mothers

Lekker in het leven

Op weg naar de wc pak ik de vroege post van de deurmat. Ja, de vroege post want we krijgen tegenwoordig drie keer per dag post (bloedirritant). Er zit een dik pakket bij van ‘Lekker in het leven’. Met een tijdschrift en vooral veel gratis spulletjes. Zo blij als een kind word ik daarvan! Gulzig ruk ik de verpakking open en bekijk mijn cadeautjes. Maandverband, instantpoeder voor chocolademelk en koffie, Lenor wasverzachter en een kortingsbon van D-reizen. Opgetogen loop ik naar de keuken en bijkeuken om alles op te ruimen.

En vind daar de proefverpakkingen die ik vorig jaar rond deze tijd kreeg. Want ik gebruik geen wasverzachter, maandverband of instantpoeder.

En weg is mijn blijdschap.

Spierpijn

Een beetje angstig loop ik de sportschool binnen. Angstig, want ik heb een afspraak met F. Mijn personal trainer. En vandaag gaat hij me genadeloos over al die helse apparaten jagen krachttraining geven.

Terwijl ik opwarm op de crosstrainer stelt hij een schema samen dat ik de komende vier weken moet gaan volgen. Als ik helemaal warm ben gecrosst kunnen we beginnen. Vlug spiek ik op het schema. Oh gelukkig, het zijn maar vijf oefeningen. Met daar tussendoor 30 minuten op de cardioapparaten. Maar die heb ik al helemaal onder de knie dus dit wordt een makkie. Niet dus. Bij de Chest Press ga ik al nat. Ik moet 12x 15 kilo voor en boven me uit tillen. Met uiterste krachtinspanning haal ik vijf keer. En zet ‘m dan op 10 kilo. Dan moet het toch lukken! Niet dus. Ik kom tot 9. Ik zet ‘m op 5 kilo. En haal op mijn tandvlees de 12. Want mijn armspieren zijn pap. En, zoals nu blijkt, nog dunne pap ook.

De rest van de apparaten gaan me gelukkig redelijk af. Maar zwaar is het wel. Met angst en beven wacht ik morgenochtend af. Want this is gonna hurt. This is gonna hurt BAD!!!

Manlief gaat trouwens ook sporten. Nu hij toch thuis zit, heeft hij tenslotte de tijd. Alle tijd om lekker in conditie te komen. Want ook bij hem valt er qua lichaamsvet best wat te verbeteren. Dus gaat hij op mijn aandringen geheel vrijwillig mee.

Helaas konden we vandaag niet gelijktijdig terecht. Dus komen we elkaar tussen de weilanden tegen, op weg van en naar de sportschool. Hij knippert en blaast een kusje. Ik knipper en blaas een kusje. Ware Liefde.

Ik hoef niets

Anne en Merel zijn uit logeren bij opa en oma. Dat biedt mogelijkheden. Ik kan voor zeven uur ’s avonds grotemensentelevisie kijken. Ik kan zoveel lawaai maken als ik wil. Ik hoef niet ’s nachts mijn bed uit om ze te helpen met plassen. Ik word niet wakker van een elleboog in mijn ribben als Anne ’s morgens in mijn bed kruipt. Ik hoef geen bakjes brinta te maken om vervolgens te horen dat ze liever cornflakes wilden. Ik hoef niet te zeggen dat ze aan tafel moeten blijven zitten. Ik hoef niet op te letten dat ze hun bekers niet omgooien. Ik kan mijn eigen ontbijt rustig opeten en mijn koffie eens lekker heet opdrinken. Ik hoef niet te zorgen dat ze Teuntje met rust laten en ik hoef niet te zorgen dat Teuntje hen met rust laat. Ik hoef niet te bedenken wat ze vandaag aan moeten. Ik hoef er niet voor te zorgen dat ze die kleren ook daadwerkelijk aantrekken. Ik hoef ze niet te manen tot opschieten. Ik hoef geen haren te kammen en ik hoef geen tandenborstels klaar te leggen. Wat een rust.

Ik vind er niets aan.

Over poep en kots

Dochter Merel is nog geen zelfstandig toiletgebruiker. Plasjes afvegen gaat prima en ook gewone poep lukt haar best. Maar als het zachte poep is sommeert ze mama erbij. Sterker nog, als ik niet snel genoeg reageer (want ja, ik ben ook wel eens druk) klinkt het: ‘Halloooooo, ik heb gepoehoept!’

Nu vind ik dat een vierenhalfjarige best zelf haar billen af kan vegen. Tijd voor zachtepoeptraining dus. Vol goede moed leg ik haar uit dat zachte poep hetzelfde dient te worden afgeveegd als harde poep. En dat ze dat laatste al prima onder controle heeft. Dus mag ze, voor het eerst, zelf zachte poep afvegen. Dat doet ze. En smeert prompt haar hele mouw vol. Met zachte poep. Shit. Gadver! Blijkbaar vergat ik te melden dat ze tijdens de afveegbeweging haar pols moest buigen. Om haar kleren ver uit de buurt van de poep te houden. Kokhalzend help ik haar uit de besmeurde trui. Voortaan eerst maar de mouwtjes omhoog.

Ook onze pup Teuntje maakt het bont. Zondag ontsnapte ze onder het tuinhek door naar de tuin van de buren. En van daar naar de tuin van de achterburen. Tegen de tijd dat ik het ontdekte was het kwaad al geschied. Blijkbaar heeft ze een vetbol opgevreten. Want ze was nog niet binnen of ‘blaaah’. Ze kotste er zo een plakkaat frietvet uit. Zelfs na grondig boenen zit er nog een vetvlek in de houten vloer.

Het is maar goed dat ik zoveel van ze hou anders had ik ze allebei allang op Marktplaats gezet .

Verminkt

Manlief vraagt of ik zijn hoofd wil scheren. Hè getver, daar heb ik eigenlijk helemaal geen zin in. Maar vooruit maar. Hij pakt de tondeuse en zet een stoel in de keuken. Met mijn hoofd er half bij begin ik net achter zijn rechteroor en maak een flinke haal naar boven. Blijkbaar voelt manlief al nattigheid want hij vraagt: ‘Je hebt de tondeuse toch wel op stand 2 staan?’ O SHIT, HIJ STAAT OP STAND 1! Want op die ultrakorte stand werk ik altijd nog de randjes bij nadat ik zijn hoofd met stand 2 onderhanden heb genomen. En nu heb ik op stand 1 van onderin in zijn nek tot bovenop zijn hoofd een forse streep getrokken. Zijn witte hoofdhuid schemert er dwars doorheen. Hij begint te vloeken en ik begin te gieren van het lachen. Ik kan er niets aan doen, ik bescheur het zowat. Gelukkig neemt hij het na de eerste schrik vrij laconiek op. ‘Ik ga toch nergens heen momenteel,’zegt hij. ‘Scheer mijn hele hoofd dan maar op stand 1.’ Maar dat gaat me toch wat te ver, dan lijkt ie wel een skinhead! Dus ik scheer de rest van zijn hoofd op stand 2 en maak dan (aan beide kanten) een soort overgang tussen stand 1 en stand 2. Zodat hij niet zo heel erg voor lul loopt er best weer redelijk uit ziet.

Bezuinigen

Manlief wil naar het zwembad. Om de lange, saaie, druilerige dag door te komen. Hij trekt zijn laptop te voorschijn en heeft al snel een leuk zwembad gevonden. In Den Bosch. Een zwembad met glijbanen enzo. Maar de entree van dat zwembad is € 7,50 per persoon. Dus dat wordt € 30. Dat kan dus niet. Want nu manlief in de WW zit (hij is als een van de eersten zijn vaste baan kwijtgeraakt als gevolg van de crisis) kunnen we niet zomaar even € 30 over de balk smijten. Want hoewel hij heel goed verdiende, zie je daarvan niets terug in de ww-uitkering. Want aan de ww-uitkering zit een maximum. Waardoor we er netto bijna 40% op achteruit gaan. En nu kregen we gisteren ook nog een brief van het UWV. Dat ze hebben vastgesteld dat hij maar 38 uur per week werkte. Omdat hij als contracter een aantal jaar op uurbasis werkte en de vakantie-uren dus blijkbaar niet meetellen. Dus heeft hij altijd 40 uur (vaak meer) gewerkt maar krijgt hij een uitkering voor 38 uur. En op die toch al magere uitkering houden ze ook nog eens 8% in vanwege het vakantiegeld. Dat keren ze namelijk pas uit in mei. Dat is nog eens een prachtvoorbeeld van een sigaar uit eigen doos!!

En zo gaan we er dus ruim 43% netto op achteruit. En dat is een hele kwak geld. En dus gaan we vandaag niet zwemmen. Ik bel zo mijn vriendin P. wel even. Daar kunnen we tenslotte gratis op visite.

Kettingbrief

Vrijdag ontving ik een kettingbrief per mail. Normaal verwijder ik deze zonder pardon en ongelezen. Maar deze kwam van de yogajuf van mijn meiden. En dat is een hartstikke leuk mens. Zo’n vrouw die echt aandacht voor je heeft. Zo’n vrouw waarvan je het gevoel krijgt dat als je ook zó in het leven zou staan, het allemaal wel goed zou komen met je. Dus opende ik de mail.

Het ging om het creëren van een positieve geldstroom in deze crisistijd. Het begon met het advies om al je vooroordelen en negatieve ideeën los te laten en mee te doen aan deze positieve geldstroom. Daarvoor moest je € 10 in aluminiumfolie verpakken en opsturen naar de bovenste persoon op de lijst, deze naam verwijderen en je eigen gegevens toevoegen. Kijk, daar gingen mijn haren al van overeind staan. Dan kickt mijn achterdocht en negativiteit snel in. Maar deze mail kwam van de yogajuf. Die hartstikke leuke, lieve yogajuf. En stel je voor. Stel je voor dat je met zoveel positieve energie de wereld een stukje mooier kunt maken (en er zelf ook nog rijker door wordt). Een mooie gedachte. Dus liet ik het idee even sudderen.

Maar omdat het vrijdag zo’n dag was raakte het mailtje in de vergetelheid. Tot vanmorgen. Want in mijn mailbox verscheen het woordje ‘sorry’. Van de yogajuf. Met in het mailtje haar excuses voor haar naïviteit. En dat ze zich nu realiseerde dat het hier gewoon een ouderwetse kettingbrief ging. En dat er nu iemand rijk is geworden ten koste van anderen. Dus sorry.

Ik ben er even stil van. Want ik vind het zo zielig voor de yogajuf.

Zaterdagochtend

Het is akelig stil als ik om 8.30 uur de sportschool binnen wandel. Afgelopen maandag heb ik me ingeschreven bij de sportschool. Zo’n luxe, met sauna, zonnebank en kinderopvang. Zodat ik zelfs in de vakanties geen enkel excuus heb om niet te gaan sporten. Drie (of meer) keer per week ga ik me bloot stellen aan van die vreselijke apparaten. Van die apparaten waar je eigenlijk al moe van wordt als je er naar kijkt. Van die apparaten die je eigenlijk koste wat kost zou willen vermijden. Van die apparaten waar je, als je maar vol houdt, ook erg slank en erg strak van wordt. En daar zit ‘m de clou. ALS je het volhoudt.

Nu heb ik er alles aan gedaan om dat volhouden zo gemakkelijk mogelijk te maken. Ik ga niet ’s avonds sporten (als ik na een lange dag totaal geen puf meer heb om überhaupt op te staan van de bank). Nee, ik ga lekker overdag. Gewoon tussen het werk door als mijn meiden op school zitten.

Verder sta ik onder begeleiding van een personal trainer. Sjonge, dat klinkt wel, hè? Een personal trainer! Eenmaal per week begeleidt hij me. Afgelopen woensdag deed hij de intake, mat en woog en schreef. Mijn lengte en gewicht wist ik natuurlijk al. Mijn percentage lichaamsvet niet. En nee, dat ga ik u ook niet aan uw neus hangen. Laat me volstaan met te zeggen dat er genoeg winst te behalen valt.

Daarna legde hij uit hoe de cardio-apparaten werken en kon ik aan de slag. In totaal ben ik (inclusief vanmorgen) vier keer geweest deze week.

Maar goed, vanmorgen liep ik dus al vroeg de sportschool binnen. Expres tegen openingstijd want ik nam aan dat het in het weekend stervensdruk zou zijn. Ik nam aan dat in het weekend al die werkende en thuisblijfmoeders (en vooruit, ook vaders) gebruik zouden maken van het feit dat hun partner wel een uurtje voor de kinders zou kunnen zorgen zodat zij ook eindelijk eens even aan zichzelf toekwamen. NIET DUS. Ik was op, op een middelbare man na, de enige. Geeft niks hoor, kunnen ze me ook niet uitlachen.

Ik begon op de hometrainer en stapte na tien minuten over de op crosstrainer. Nu schijnt het zo te zijn dat je voor een optimale vetverbranding een redelijke lage hartslag moet zien te behouden. Dat lukt nog niet zo erg. Na tien minuten crosstrainen waagde ik het om op het scherm naar mijn hartslag te kijken. 160. Oeps, bij 40 jaar (ja, voor het gemak wordt mijn 36 jaar maar even naar 40 (!) afgerond) zou dat tussen de 117 en 144 moeten zijn. 160 is dus veel te hoog. Stiekem zocht ik de 160 even op in de tabel, er zou toch wel een leeftijd zijn waarop een hartslag van 160 juist wel heel gezond is? Die leeftijd is er. Die leeftijd is 10.

Pas op weg naar huis bedacht ik me dat je waarschijnlijk nevernooit een 10-jarige op een crosstrainer zult zien. Simpelweg omdat ze dan nog lang niet bij de handvatten kunnen. Maar droevig werd ik er wel van, van mijn hartslag van 160. Gelukkig heb ik tijdens de 35 minuten zwoegen wel 200 calorieën verbrand. En daarmee toch mooi een aardige deuk geslagen in de 400 calorieën van die halve zak chips gisteravond…..

Het is zo'n dag

Zo’n dag dat je al bij het opstaan voelt dat dit ‘m niet gaat worden.

Allereerst stoot ik bij het aankleden keihard mijn teen tegen de deurpost van de badkamer. Godver. Verdikkeme. Dat doet zeer! Ik bekijk mijn pijnlijke teen: er ontbreekt een stukje nagel. Gelukkig gaan mijn voeten nog een paar maanden stevig geschoeid in winterlaarzen.

Een uurtje later ben ik lekker aan het werk. Vlug print ik even een mailtje uit om daarna druk aan de slag te gaan met een jaarrekening. Hé, waar blijft dat printje nu? Oei. Er knippert een rood lampje. Oh, het papier zit vast. Dat heb ik zo opgelost. Niet dus. Want wat ik ook doe, mijn printer wil niet meer. Godver. Verdikkeme. Nu moet ik een nieuwe kopen, deze staat al drie jaar zwaar gebruikt te worden (in plaats van licht gebruik, waarvoor ‘ie gemaakt is). En het lampje van de drumkit knippert ook al maanden permanent. Tijd voor een nieuwe dus. Ik surf wat rond want ik wil eigenlijk een printer met 2 papierlades. Sjemig, wat zijn die krengen duur. Dan stop ik er zelf wel een briefpapiertje in…. Dus kom ik tot de conclusie dat ik eigenlijk dezelfde wil als die ik al had. Maar die maken ze natuurlijk niet meer. Oh gelukkig, toch wel. Alleen het typenummer wijkt af, voor de rest is hij exact hetzelfde. En wacht eens, hij is ook nog in de aanbieding voor € 49,95 (in plaats van € 66). Zo is mijn dag dan toch weer goed. Dacht ik.
Eenmaal bij Office Centre aangekomen pak ik vlug de printer uit de stelling en ga naar de kassa. “Dat is dan € 66, mevrouw”, zegt de kassajuffrouw. ” Eh, nee hoor, vanmorgen stond ie op de website voor € 49,95.” “Ja mevrouw, maar die aktie liep gisteren af.” “Ja, dat kan wel zijn maar dan moet je dat op tijd aanpassen op de website.” “Dan moet u dat zodadelijk maar even navragen bij de klantenservice”, zegt ze verveeld. “Ik heb liever dat je het nu even navraagt,” zeg ik liefjes. “Ik kom speciaal hierheen gereden vanwege de actie, anders had ik ‘m net goed thuis kunnen laten bezorgen door Viking.” (oei, deze opmerking is vergelijkbaar met vloeken in de kerk)

Achter mij in de rij beginnen de andere klanten steeds chagrijniger te kijken. Oeps. “Sorry,” zeg ik. Ondertussen kijkt een meneer het na: de actie is inderdaad al afgelopen. Nogmaals doe ik mijn verhaal. Met resultaat: ik krijg een kortingsbon voor het verschil. Ondertussen is de kassajuf naar een andere kassa gelopen om de klanten achter mij toch maar vlug weg te werken.

Zo loop ik opgetogen naar buiten. Zie je wel, het komt toch goed met deze dag.
Op kantoor installeer ik vlug de printer en ga weer aan het werk. Ik pak mijn rekenmachine. Oeps, hij dondert uit mijn handen. Kapot. Godver. En het is pas twee uur ’s middags……