donderdag 30 april 2009

Een goede omzet

Het is zeven uur ’s ochtends als ik met een tweelingbuggy vol zooi prachtig speelgoed het marktplein op loop. Dit jaar moeten we eraan geloven. Al jaren zeurt Anne ons aan de kop om ook eens speelgoed te mogen verkopen op Koninginnedag.

Het marktplein is uitgestorven. Ik ben de enige debiel toegewijde moeder die voor haar bloedjes van kinderen een mooi plekje in de zon claimt. Niet dat de zon al te zien is OM ZEVEN UUR ’S MORGENS. De idioot die verzonnen heeft dat dit om zeven uur moet beginnen moge hangen aan de grootste boom.

Manlief is nog thuis om Anne en Merel aan te kleden. Want die sliepen nog. Zal je net zien, heb je alle tijd zijn ze om half zeven wakker. Wil je vroeg op pad, slapen ze ‘uit’. Ze doen het erom! Na drie kwartier arriveert mijn gezin met de grote spullen. En koffie. Daar ben ik wel aan toe want mijn reet vriest eraf.

Tegen tienen beginnen de zaken goed te lopen. We hebben al € 25 omgezet. Mooi, want van de opbrengst gaan we naar de Efteling, hebben we de dames beloofd. Die komen wel iedere 10 minuten vragen of ze iets mogen kopen. DUS NIET! Ik zie mezelf al weer terugsjouwen met meer zooi dan waarmee ik kwam. Ben gekke Henkie niet (meer).

Om twee uur ’s middags beginnen de bezoekers op te drogen. Iedereen is op weg naar de spelletjes die de Oranjevereniging op het programma heeft staan. We beginnen het zat te worden en pakken de paar dingen die we nog over hebben weer in. Een heleboel zooi mooie spullen armer en ruim zestig euro rijker keren we huiswaarts. Heel tevreden over de opbrengst. We zijn al halverwege binnen bij de Efteling!! Maar bovenal hebben we eigenlijk een ontzettend leuke dag gehad vooral toen de kraampjes aan de overkant overstroomden doordat het zwembad voor de zeskamp inklapte.

dinsdag 28 april 2009

Kinderruil

Manlief moet vandaag solliciteren. Dus ik moet mag vandaag moederen. Vandaag heb IK de zorg over de kinderschaar. Ja, kinderschaar. Want op dinsdag moederen we hier over vier meiden. Want wij doen aan kinderruil. Of moederruil. Het is maar net hoe je het bekijkt. ‘Dat klinkt een beetje vreemd,’zult u denken. Maar dat is het niet, hoor.

Het zit zo: ik ruil met haar. Samen beschikken we namelijk over twee setjes. Twee meiden van 2001 en twee meiden van 2004. Op maandag werk ik en dan zijn mijn meiden daar. En op dinsdag werkt zij en dan komen haar meiden bij mij. Dat is al zo sinds de geboorte van de jongsten. Inmiddels dus al weer ruim vier jaar. Wat zeg ik? Bijna vijf! Op deze manier kunnen we beiden een dag werken en hoeven de kinderen niet naar het kinderasiel.

In het eerste jaar was het wel aanpezen hoor. Djiezus, als ik daar nog aan denk. Stelt u zich voor: twee babies (eentje van acht weken en eentje van vijf maanden) en twee bijna-driejarige peuterpubers die net zindelijk waren. Ik holde van luier naar wc-pot, van ochtenddutje naar middagslaapje en van sapje naar fruithap. Ik kwam letterlijk handen, ogen en oren tekort. En was de één net tevreden en stil dan begon de volgende alweer. Geslóópt was ik op dinsdagavond. Kon geen pap meer zeggen. Echt, eerlijk waar niet. Ik kan niet zeggen dat ik erg genoot van die dinsdagen.

Maar ik dwong mezelf het een half jaar te geven. Als ik dan nog op maandagavond zou denken: ‘O shit, het is morgen dinsdag’, dan zou ik de brui eraan geven. En het half jaar ging voorbij. Inmiddels raakte ik gewend en ging het me makkelijker af. En toen bedacht ik me dat het nog maar een half jaar zou duren voordat de oudste twee naar school zouden gaan. En tot die tijd kon ik het ook nog wel volhouden.

Inmiddels zitten zelfs de jongste twee al op school. En doe ik de dinsdag op mijn sloffen. Kan ik genieten van die meiden omdat ze zo gezellig zijn. Vind ik het fijn dat Anne en Merel allebei een hartsvriendin hebben. Alles is dus goedgekomen. Maar op een regenachtige dag in de meivakantie blijft het afzien.

maandag 27 april 2009

Deadline

Hang de vlaggen uit! Versier de tuin! Mijn deadline, de beruchte deadline, is gehaald. HOERA! HOERA! HOERA! Geen boetes zullen mijn deel zijn maar lof. Ik heb het geflikt. Legde mezelf een keihard blogverbod op. Overdag, dan hè. ’s Avonds ben ik vrij. En mag ik bloggen wat ik wil. Helaas ben ik dan zo moe dat het dan van mij niet meer hoeft. Daarom heb ik mijn eigen verbod toch maar overtreden, zo af en toe. En dat kon best. Dat blijkt. Want de deadline is gehaald.

Als u me zoekt: ik zit de rest van de week in de tuin. En eet een grapefruit. Of zo. Maar verder doe ik helemaal niets.

vrijdag 24 april 2009

Slow Food

In het kader van het gezond en helemaal niet uit ijdelheid ofzo ben ik druk doende om voor de zomer de drie s-sen te bereiken. Strak, slank en stralend zal ik zijn. Daarom sport ik vier of vijf keer per week (onder schooltijd of in het weekend) en probeer ik gezond te eten. Dus geen koekje bij de koffie om half elf maar fruit! En omdat de appels me na al die weken de strot uitkomen je appels echt wel zat wordt na een poosje eet ik vandaag een grapefruit.

Op televisie zag ik eens dat je die kunt uitlepelen als je hem doormidden snijdt. Dat leek me wel wat. Ik zag me zelf al, heel sophisticated, een grapefruit eten. De werkelijkheid valt een beetje tegen. Ik krijg het vruchtvlees er nauwelijks uitgepeuterd, schiet druppels sap over mijn hele bureau en mijn vingers plakken al na drie happen aan mijn lepel vast. Tjemig, wat een zooi. En wat duurt het f*cking lang voordat ik dat kreng op heb. Dit is echt slow food in de zuiverste zin van het woord.

Morgen toch maar weer een appel.

Bloggen verrijkt je leven

Letterlijk. Schreef ik dinsdag nog dat ik geen kaartjes voor High School Musical in het theater had gewonnen, en nu krijg ik ze zomaar! Van haar. How sweet is that?

Lieve Ilse, dank, dank, dank je wel! Je hebt twee meiden heel gelukkig gemaakt!

donderdag 23 april 2009

Vieze postbode

Mijn bureau staat onder het raam. Zodat ik lekker naar buiten kan kijken. Vrolijk kan worden van de vogeltjes, de zon en Teuntje die in de tuin op zoek is naar avontuur. Maar wat zag ik toen ik daarnet even opkeek? De postbode. Die even lekker op de oprit roggelde. Gàtver!

woensdag 22 april 2009

Opvoeden is oorlog

Bèng! Ik schrik wakker van een enorme bons. Bèng, klinkt het nog eens. Verdomme, Anne weer. Die is weer eens veel te vroeg wakker en ligt nu met haar benen tegen de zijkant van haar bed te bonken. Terwijl ze wéét dat het tot zeven uur ’s morgens stil moet zijn. Dat is een regel waar bij ons thuis niet aan getornd wordt. Voor zevenen komt er niemand zijn bed uit en is iedereen stil. Bèng. En nog eens. Bèng. Ik schiet mijn bed uit en gooi haar slaapkamerdeur open. Ik blaf dat ze verdomme stil moet zijn. ‘Dat deed ik niet,’ begint ze. ‘Lieg niet, denk je dat ik gek ben? Je bent nú stil!’, zeg ik terwijl ik de deur niet onzacht dicht doe.

Even later zitten we aan het ontbijt. Anne is in een recalcitrante bui door mijn berisping van daarnet. Joost en ik gaan met haar in discussie. Want ze mag nooit wat. Vindt ze. Wij leggen uit dat ze heel veel mag maar dat ze zich, net als ieder ander, aan regels te houden heeft. Dat vindt ze oneerlijk. Grote mensen zijn heus niet belangrijker dan kinderen! Nee, natuurlijk niet. Maar het is nu eenmaal zo dat wij de regels bepalen en dat zij zich er aan te houden heeft. Ik vertel haar dat alle mensen zich aan regels dienen te houden. ‘Als kind luister je naar je ouders, als volwassene naar je baas en als je geen baas hebt, luister je naar je klanten,’ leg ik haar uit. Daar wil ze niet aan. Ze is en blijft boos. Geeft de ene grote mond na de andere en al snel verzandt de discussie in ruzie. Ruzie tussen haar en ons. En daarna, van frustratie, ruzie tussen Joost en mij. Lekker begin van de dag!

Waarom is opvoeden zo’n strijd? Waarom worden alle regels ter discussie gesteld? Waarom doet ze niet gewoon wat er van haar verwacht wordt? Zodat we allemaal rustig en liefdevol onze dag kunnen beginnen. En ik ruim twee later niet nog steeds boos ben en ik een blij logje voor u kan schrijven. En dat ik ongesteld ben, heeft hier helemaal niets mee te maken.

Balen

Ik ben ongesteld. Terwijl ik een pil slik waarbij je in principe niet ongesteld wordt. Maar dan moet je hem niet twee dagen achter elkaar vergeten. Want dan word je wel ongesteld en lijkt het net of al je menstruaties van de afgelopen twee jaar in één week worden gepropt. Ik was vergeten hoe kut naar dat is, ongesteld zijn.

dinsdag 21 april 2009

Blij met een dode mus

Hoewel ik heel druk ben wip ik toch even naar een naburig stadje om t-shirts voor de meiden te kopen. Met dit aanhoudende mooie weer is twee per kind echt te weinig. Zo vaak wassen we nou ook weer niet. En t-shirts kopen is toch niet iets dat ik graag aan manlief overlaat. Zo'n controlfreak ben ik nou. Ik heb namelijk al precies in gedachte wat voor t-shirts het moeten worden. Eentje die bij Anne's legerbroek past. En daarnaast nog een hippe. Je bent jong zeven en je wilt wat, tenslotte. En Merel hangt precies tussen twee maten in. 98/104 is vaak te kort maar 110/116 nog veel te ruim. Dat luistert dus nauw. En dat kun je nu eenmaal niet aan mannen overlaten, toch?

Bij de laatste winkel ontvang ik een kraslot. Waarmee mooie prijzen te winnen vallen. Van dat soort dingen word ik altijd ontzettend blij. Eenmaal thuis kras ik met mijn jas nog aan de code bloot. 'Gefeliciteerd, je hebt een prijs gewonnen!', staat er onder de code. En daaronder het webadres waar ik kan checken wat ik heb gewonnen.

Zou het een weekje vakantie in Luxemburg zijn? Of een Wii met Wii fit? Die heb ik al maar dan verpats ik 'm gewoon op marktplaats. Of kaartjes voor High School Musical in het theater? Zou Anne geweldig vinden. Of een Disney DVDpakket? Oei, oei, oei. Ik barst zowat van de spanning. Vul ongeduldig alle gegevens in en dan....rapapapapaaa..... ik win 10% korting. Oh. Jippie.

maandag 20 april 2009

Zorgeloze Zondag

Het is zondag en het is heerlijk weer. Dus wat doen wij? We rijden naar het strand en wiebelen onze tenen in het zand. We lopen een stukje en zitten een beetje. De hele familie is mee, wat een pret. De kindjes genieten. De hondjes genieten. En ik? Ik geniet ook.





zaterdag 18 april 2009

Werkbijtje


Zaterdagmorgen, tien uur. De zon schijnt en de dekbedden hangen uit het slaapkamerraam. De overtrekken zitten in de wasmachine. De viooltjes die al weken in tuincentrumbakjes stonden te verpieteren zijn geplant. Ik veeg een paar kilo bruine magnoliablaadjes op en speel ondertussen met Eefje. Ik ken geen hondje dat zo graag achter een bal aangaat als zij. Ik veeg de hele voortuin en wied wat onkruid. Ik lijk wel gestoken door een werkbijtje!

Ik sleep de parasolvoet naar de plek waar ik straks de wasmolen wil neerzetten. Want er is weinig zo lekker als een bed dat naar buitenlucht en zon ruikt. Straks zal ik daar dus de dekbedovertrekken te drogen hangen. Tussen neus en lippen door voorzie ik Anne en Merel van hun ontbijt en mopper over dvd’s die los op het dressoir liggen met de hoesjes er notabene naast. Merel heeft de pech vlak naast me te staan dus ik zeg dat zij die best in de hoesjes kan stoppen.
‘Anne heeft dat gedaan,’ is haar smoes.
‘Maar jij kunt ze best even opruimen, ik ruim ook altijd achter jullie kont op.’
En dan zegt mijn vierjarige: ‘Ik hoef hier toch niet al het werk te doen?’
Pardon?

vrijdag 17 april 2009

Blut

Vriendin E. had een leuke tip. Superleuke kinderkleding online, mèt korting. Oei! Leuk! Waar? Waar? Zoals gewoonlijk sta ik gelijk in de starthouding om heerlijk online te shoppen. Maar ik ben blut. Want hoewel we voor ons espressoapparaat geld van de spaarrekening hebben gehaald, lukt het qua overige uitgaven nog niet zo erg uit te komen met het budget. En vanaf deze maand krijgt manlief nog minder WW. Werkelijk waar, hij krijgt nu netto ruim 50% minder dan toen hij nog een baan had. Thanx, kredietcrisis! En thanx, halve zool die verzon dat de WW maar een maximum moest hebben! Maar verder ben ik helemaal niet gefrustreerd hoor.

Nu werk ik natuurlijk veel meer dan toen manlief nog werkte. En verdien dus ook meer. Maar toch vind ik dat we het met een bepaald budget moeten doen. Een spreadsheet met vaste lasten was gauw gemaakt en zo weet ik precies wat ik in de pot moet leggen. En waar we het dus gewoon mee moeten doen. Maar dan moet de ketel niet twee keer stuk gaan. En moeten de honden niet allebei een infectie oplopen en moet ik niet met manlief naar de stad gaan en toch weer leuke zomerjurkjes kopen.

Het lukt dus niet zo goed, met dat budget. En daar baal ik grondig van.

donderdag 16 april 2009

Secretaressedag

Het is vandaag secretaressedag. En dag van de ondernemer.

Ik ben ZZP-er. En in die hoedanigheid ook mijn eigen secretaresse. Zal ik dan maar een bos bloemen voor mezelf kopen?

woensdag 15 april 2009

Groot ontmoet klein...

...zomaar in de achtertuin.





Keiharde resultaten

Met een bedrukt gevoel loop ik de sportschool in. Ik heb namelijk zo het idee dat F. (voor wie nog niet zo lang meeleest: dat is de personal trainer die bij mijn sportschoolabonnement hoort) wel eens de vooruitgang wil meten. En ik zit in een afvaldip. Al weken gaat er haast geen grammetje af. En dat stimuleert niet echt, hè? Dan denk ik meteen: ‘Ach, ik kan best dat koekje bij de koffie nemen. Afvallen doe ik toch niet.’ En die halve zak chips op vrijdagavond is stiekem weer een hele geworden en vaak op woensdag- of donderdagavond ook één. En die Paasdagen, die helpen natuurlijk ook niet. Want hoewel ik van Sonja heel attent een Paasmenu gemaild kreeg, heb ik toch weer veel te veel gegeten. Ik heb dus alle reden om aan te nemen dat F. niet blij met me zal zijn.

Eerst moet ik op de weegschaal. Die geeft aan dat ik negen ons aangekomen ben. Da’s dus geen verassing. Dan is de lichaamsvetmeter aan de beurt. Lamlendig houd ik het ding vast en wacht op de uitslag. Hè? Wat? Is dat ding stuk ofzo? Mijn lichaamsvetpercentage is met 1,4% afgenomen! Ha, ik zat dus helemaal niet een afvaldip. Ik was bezig om vet om te zetten in spieren. En spieren verbruiken meer calorieën dan vet dus op de lange termijn is dat helemaal goed. Goed bezig, Natas!

Ik vind heel optimistisch dat ik dan vanaf nu niet meer zo streng voor mezelf hoef te zijn. Maar dat had F. al voorzien. Hij kent me nu al beter dan hij denkt. Hij vindt het tijd voor een doel en vraagt wanneer ik op vakantie ga. En stelt vervolgens dat er voor die tijd nog eens 3,2% lichaamsvet af moet. Want dan val ik ruim in de categorie ‘gezond’. En daar doe ik het voor, hè? Voor het gezond. Het gaat me helemaal niet om het uiterlijk, zo oppervlakkig ben ik niet, dat begrijpt u.

Maar goed, een doel dus. Ik heb er in de afgelopen twee maanden 4,2% vet afgetraind en moet er in de komende drie maanden dus nog eens 3,2% af zien te krijgen. Dat moet lukken. Ik ben weer helemaal geïnspireerd en besluit alle koekjes het huis uit te bannen. Ook de Lu Time Outs en de Sultana’s die van Sonja best mogen. ‘Raus mit die Kekse! En die halve zak chips, dat wordt echt weer een halve. Geen hele. En zeker geen twee.

Op weg naar huis rijd ik binnendoor om fruit in te slaan bij de fruitboerderij. Geen koekjes maar fruit zal ik de komende weken verslinden. Deze zomer ga ik strak en stralend in bikini. Omdat dat zo gezond is en mooi. Zal je zien dat het dit jaar in de Ardèche zeikt van de regen.

dinsdag 14 april 2009

zondag 12 april 2009

Pasen



Zo, en nu het glazuur u ongetwijfeld van de tanden is gesprongen: eet niet teveel paaseitjes!

zaterdag 11 april 2009

Jarig



Grote Liefde wordt vandaag 40 jaar. Haha, hij is middelbaar. Hij boft dat hij met zo'n jong blaadje is getrouwd. Gefeliciteerd schat! Over nog eens 40 jaar zijn we samen oude besjes.

vrijdag 10 april 2009

Primeur

Merel heeft een primeur. Voor het eerst fietst ze zelfstandig naar de supermarkt. Voorheen fietste ze alleen hier in de straat. Maar nu hebben we een cadeautje voor papa nodig. En voor u denkt 'wat een crisis, een cadeautje uit de supermarkt!' Bedenk u even dat de enige andere winkel hier in het dorp een tuincentrum is en manlief NIET van tuinieren houdt.

Anyway, we fietsen dus naar de supermarkt. Als we vertrekken vraag ik me af waarom ze eigenlijk nu pas voor het eerst zelf fietst. Het kind is potdorie al vierenhalf!

In het begin fietst ze naast me. Maar als ze me voor de vierde keer bijna van de sokken rijdt, sommeer ik haar voor me uit te fietsen. Tjezus, wat wiebelt dat kind. Dat kan nooit goed gaan! En inderdaad, ze rijdt een geul in en gaat plat op haar bek gezicht. Paniek, drama, janken. Gelukkig zijn we al bijna bij de supermarkt en dus lopen we het laatste stukje maar even.

De terugweg gaat beter. Godzijdank is er weinig verkeer op straat want ze zwalkt van de ene kant van de weg naar de andere. Eenmaal thuis weet ik precies waarom ze niet eerder zelfstandig mocht fietsen. Een moederlijf kan zoveel hartverzakkingen op een rij maar eens in de, zeg, drie jaar aan.

donderdag 9 april 2009

Liefde voor het leven

Het is nog even wennen. Tussen mij en mijn nieuwe liefde. Vergelijk het met de eerste tijd met een nieuwe liefde van menselijke aard. De opwinding, de verwachting, de tijd die het kost om elkaar te leren kennen.

Zo is het ook met mijn nieuwe liefde. Het vergde een paar dagen om geheel aan hem (of haar?) gewend te raken. Welke espressokoffie kan ik het best gebruiken (da’s een kwestie van smaak namelijk). Hoeveel koffie moet ik in de houder (die pistolet genoemd wordt) doen. Hoe hard moet ik die koffie aanstampen met bijgeleverde stamper (Als je te hard stampt, loopt de koffie niet goed door. Als je niet hard genoeg stampt, is de koffie slap). Hoeveel water laat ik er doorlopen (te weinig water geeft een loeisterke bak, te veel een slappe). Hoeveel melk moet erbij. En hoeveel schuim.

Gelukkig is dat laatste snel uitgezocht. Er zijn hele websites gewijd aan de perfecte cappuccino. Eenderde koffie, eenderde melk en eenderde melkschuim is de beste combinatie.

Nu mijn liefde een week op het aanrecht staat, zijn we helemaal aan elkaar gewend. Ik weet hoeveel koffie er in de pistolet moet en hoelang ik de koffie door moet laten lopen. En ik weet welke koffie ik lekker vind. Gewoon espressokoffie van het huismerk van Albert Heijn (ook die wetenswaardigheid heb ik van internet geplukt).

En zo begin ik iedere dag met de perfecte cappuccino. En ik weet het zeker: dit is een liefde voor het leven.

En nou ben ik er #@$&♪*$◙!!# klaar mee!

Ik ben lekker aan het werk. Ik blog niet meer hè. Overdag. En dat scheelt zeeën van tijd. Tijd die ik dus lekker aan mijn werk besteed.

Ik heb net een printopdracht gegeven en wacht daarop. En kijk stiekum even of ik al reacties heb. Hé, dat duurt lang! Waar blijft dat printje nou? Ik kijk in de wachtrij van de printer. Oh, wat ben ik toch geweldig technisch en wat weet ik toch veel. Daar staat geen printopdracht meer. Ik druk nog eens op 'printen'. Weer niets. Ik zet de printer uit. En weer aan. Nog niets. Godvergodverkut Blijven we nou bezig? Met die printerellende?

Wat nu? Ooh, ooh, ik weet het. Ik weet het! Ik zet mijn laptop even uit. En weer aan. Sluit de tig programma's die ik nu eenmaal voor mijn werk nodig heb af en hopla. Uit met de geit. En weer aan. Word opstarten. Brief openen en printen. En hoezee, hij print! Pfieuw Maar ik ga toch lekker kijken voor een HP, ik heb het helemaal gehad met Brother.

Regeren is vooruitzien

Vandaag pak ik alles heel anders aan. Bedenk ik om zes uur ’s morgens. In bed. Het is afgelopen met vragen/commanderen/dreigen. Vanaf vandaag krijgen de dames een half uur om te ontbijten. Zijn ze niet klaar? Da’s pech, bord weg. Daarna volgt een kwartier om zich aan te kleden, tanden te poetsen, haren te kammen en schoenen aan te trekken. In dat kwartier blijf ik erbij om desgewenst te helpen met maillots of lastige knopen. Om kwart voor acht ga ik naar boven om te douchen en wie dan niet klaar is, heeft wederom pech. Die moet het zonder hulp stellen.

Als we om zeven uur opstaan leg ik meteen de nieuwe spelregels uit. ‘Maar dat doen we toch altijd al,’ merkt Anne op. Dat klopt. Het tijdsschema is hetzelfde. Het verschil is dat mama (en papa) je niet aanmoedigen op te schieten/te blijven zitten/door te eten/niet teveel hageslag op de cracker te gooien/je melk op te drinken/de hond met rust te laten/niet te knoeien/je aan te kleden/je zus met rust te laten/je tanden te poetsen/niet voor te dringen bij de wastafel/je haren te kammen en je schoenen aan te doen.

Eenmaal beneden zet ik de kookwekker op een half uur en leg die midden op de tafel. Goed in het zicht. Duidelijkheid, dat is het credo. Anne heeft binnen een kwartier haar Special K op en loopt naar de keuken om haar bakje en lepel af te wassen. In de la vindt ze een vieze lepel. Die moet ook even afgewassen worden. Merel werkt drie crackers naar binnen en is dan ook klaar. Ruim voor de kookwekker afgaat.

Allebei zijn ze binnen een mum van tijd aangekleed. Ik hoef alleen even te helpen met Merels legging. En honderdtachtig keer mijn mond te houden. God, nu merk ik pas hoe vaak ik iets (wil) zeg(gen). Dat is er ongemerkt vies ingeslopen. Ik zou ook niet meer luisteren als tegen mij zo gezwetst werd. Het wordt gewoon achtergrondgeluid op den duur! Zonder het constante commentaar zijn we allemaal een stuk vrolijker en de dag begint dus goed.

Ik heb ruim de tijd om te douchen. En daarna de vaatwasser uit te ruimen. Want er is weinig dat me zo blij maakt als een opgeruimd huis. En dat is best lastig voor zo’n sloddervos als ik iemand die een hekel aan het huishouden heeft.

(En nu niet allemaal roepen van ooohoooh, je mocht toch niet bloggen overdag? Ik zal vanmiddag in de pauze doorwerken. Beloofd.)

woensdag 8 april 2009

And we have a winner!!!!!!!

Vandaag is een belangrijke dag. Want op school krijgen Anne en Merel een paasbrunch. Ze waren er al dagen van te voren mee bezig. Want in de klas hing een lijstje van wat ze allemaal mee moesten nemen. Een bordje, een servet (ai, hebben we die nog?), een mes en een gekookt ei mét eierdop. Allemaal voorzien van hun naam.

De avond ervoor maken we alles gereed. Want zoals gebruikelijk maken Joost en ik ons pas op het laatste moment zorgen over dat soort dingen. Gelukkig vroeg ik hem gistermiddag nog wel even of we nog eieren hadden. Anders hadden de meiden mooi kunnen fluiten naar hun gekookte ei. En gelukkig vind ik onderin de pannenla nog een klein stapeltje paasservetten van vorig jaar. Met Winnie-the-Pooh verjaardagsservetten kun je je tenslotte niet vertonen op een beetje paasbrunch.

We maken naamstickertjes met een apparaat dat ik ooit eens cadeau kreeg bij een grote bestelling kantoorartikelen. Ik neem me heilig voor de stickers deze keer te laten zitten. De ochtend na het kerstdiner ben ik namelijk uren zoet geweest om ze eraf te pulken. Om ze nu, amper vier maanden later, opnieuw te maken. Deze blijven dus lekker zitten. We zijn niet van de werkverschaffing, tenslotte.

Aan het eind van de ochtend komt Merel stralend uit school. Met om haar nek een medaille. Ze heeft de 2e prijs gewonnen in de eierverfwedstrijd. Apetrots is ze. En terecht, het is een prachtei.


dinsdag 7 april 2009

Ik ben het spuugzat

Echt spuugzat. Om mijn kinderen iedere ochtend eindeloos te moeten vragen/commanderen/dreigen om zich klaar te maken voor school.

Werkelijk alles heb ik al geprobeerd. Aardig blijven, dreigen, boos worden, zelfs een checklist heb ik voor ze gemaakt. Met pictogrammen die ze af mochten vinken zodra ze iets klaar hadden. Ontbeten? Check! Aangekleed? Check! Haren gekamd? Check! Tanden gepoetst? Check! Schoenen aan? Check!

Een paar weken werkte hij goed, de checklist. Maar nu is het nieuwe eraf. En hoewel Merel het nog prachtig vindt, is Anne allang afgehaakt. En dat is nu juist degene die het me (ons) zo moeilijk maakt. Want die meid presteert het om bijv. naar de tafel te willen lopen en in die korte afstand twee of drie keer afgeleid te raken. Je ziet het gewoon gebeuren. Ze gaat iets pakken, bedenkt onderweg iets anders, wil dat vervolgens doen en terwijl ze dat doet heeft ze al weer iets nieuws verzonnen. Moedeloos word ik ervan. Want hoe moeilijk is het nou om te ontbijten, je aan te kleden, je haren te kammen, je tanden te poetsen en je schoenen aan te trekken. Zodat je daarna lekker nog een kwartiertje tv kunt kijken voor je naar school moet? En je moeder tevreden haar dag begint, in plaats van te wensen dat ze op een onbewoond eiland zat.

maandag 6 april 2009

Verslaafd

Ik geef het ruiterlijk toe. Ik ben verslaafd. Verslaafd aan bloggen. Verslaafd aan kijken hoeveel bezoekers ik vandaag had. Of gisteren. Verslaafd aan de blogs die ik volg (en de tig blogs die onder de favorieten staan en die u dus niet ziet).

Mijn verslaving slurpt tijd. Tijd die eigenlijk niet heb. Tijd die ik eigenlijk zou moeten besteden aan mijn werk. Godzijdank ben ik eigen baas, anders zou ik niet zo vaak kunnen bloggen. Maar op 1 mei heb ik een belangrijke deadline. Een HEEL belangrijke deadline. Een deadline met consequenties als ik 'm niet haal. Boetes en boze klanten enzo. Dus leg ik mezelf een blogverbod op. Overdag. Want overdag moet ik werken. En als ik niet werk moet ik sporten. Uggh (indaans voor: 'en zo is het')!!

Maar het valt niet mee hoor. Als je zo verslaafd bent. En dan mag je niet eens heeeeel even het internet op. Om te kijken of je al reacties hebt. Of hoeveel bezoekers. Ik ben er helemaal trillerig van. Kon nauwelijks wachten tot de kinders naar bed waren om mijn laptop op te starten. Wel veel werk verzet vandaag, dat wel. En een hoop omzet gemaakt kunnen we het gat in de spaarrekening voor het espresso-apparaat weer aanvullen.

zaterdag 4 april 2009

Verliefd

Ik ben verliefd. Stapel-, helemaal hoteldebotel verliefd. Hoe dat zo komt?

Ik zal bij het begin beginnen. Want ik begon mijn dag zonder capuccinno. Alweer! Want de melkschuimer van ons koffiepadapparaat is stuk. En het kreng is godbetert net drie weken oud. De vorige ging ook al stuk. Die was van de Hema (maar gefabriceerd door Princess). Toen ie na drie maanden stuk ging, had de Hema er geen meer. Dus kregen wij ons geld terug. En liepen meteen door naar Blokker om dezelfde aan te schaffen. Want hij zet me toch lekkere koffie. Maar goed, deze hield het dus maar drie weken uit. Manlief belde naar Princess en kreeg te horen dat wij hem ter reparatie aan moesten bieden.

Manlief en ik zetten de meiden af bij yoga en gaan door naar Blokker. We leggen het meisje aldaar uit dat dit al de tweede is die kapot gaat. Tot onze verbazing biedt ze aan ons het geld terug te geven. Eh ja, doe maar. Want een derde hoeven we echt niet! We hadden vanmorgen zelfs al gedroomd en getwijfeld over een echt espresso-apparaat. Nu zijn espresso-apparaten veel duurder dan koffiepadapparaten maar we besluiten spoorslags de eerste de beste kookwinkel in te duiken om te kijken of ze espresso-apparaten verkopen en wat zoiets dan kost.

Eenmaal in de winkel kijk ik eerst naar links, dan naar rechts en dan......... slaat de bliksem in. Liefde op het eerste gezicht. Daar staat hij. Mijn droom. Een pracht van een espresso-apparaat. Zo mooi dat ik op slag verliefd ben. Voor de vorm laat ik me nog geduldig voorlichten over wat ie allemaal kan. En over wat de andere espresso-apparaten allemaal kunnen. Maar ik weet het al. Ik wil deze. Punt. Uit.

Even later is de koop gesloten en huppel ik opgetogen als een kind de winkel uit. En huppel door naar dat leuke winkeltje waar ze de koffie vers voor je malen. En waar ik ook meteen canneloni zabalione koop. Want ik ben vastbesloten om van die allereerste capuccinno een waar feestje te maken.

Eenmaal thuis installeert manlief hem direct en even later genieten we. Van de capuccino. En de canneloni zabalione. En van hoe mooi mijn nieuwe liefde bij ons Boretti-fornuis staat.

woensdag 1 april 2009

Hoera!

De ketel doet het weer.

Kan ik die vliegen uit mijn smoel spoelen.

En morgen kek geföhnd naar de stad. Ja mensen, ik neem een dag vrij. En ga samen met manlief naar Utrecht. Alwaar wij bij de Bijenkorf een toffe spijkerbroek voor hem zullen scoren. En daarna eveneens bij de Bijenkorf Indonesisch zullen eten. Zonder kinderen die roepen dat ze het vies vinden. Of dat ze naar de wc moeten. Of een doekje nodig hebben. Of wat ze ook maar kunnen verzinnen om mij van mijn eten te houden.

En wellicht pakken we ook nog een terrasje op de Oudegracht. Zon, biertje, bootje. Kan het beter?

Even vergeten

Ik heb het gedaan. Ik heb het ECHT gedaan. Ik ben op de fiets naar een klant gegaan. Neeee, niet hier in 't dorp maar een half uur fietsen hier vandaan. Want ik dacht: 'Als ik het in de sportschool kan, dan daarbuiten ook!'

Ik was alleen even vergeten dat er in de sportschool geen insecten in mijn smoel vliegen.