Vandaag ben ik 4!

Vandaag tel ik 4 ondernemersjaren. Precies 4 jaar geleden schreef ik me in bij de Kamer van Koophandel. En werd daarmee in één klap zelfstandig ondernemer.

In de weken ervoor groeide het idee om voor mezelf te beginnen. Ik wikte en woog. Zou ik wel? Zou ik niet? Tenslotte had ik een vaste baan en zat manlief op een jaarcontract. En aan zekerheid was ik nogal gehecht.

Maar mijn werkgever toonde steeds minder begrip voor alle perikelen waar je als jonge moeder mee te maken krijgt. Droeg me zelfs na dat ik weigerde om een dinsdag te komen werken. Omdat hij en mijn collega’s dan in Instanbul zaten, op het jaarlijkse bedrijfsuitje. Een uitje dat ik moest missen omdat manlief enkele weken daarvoor een ernstig auto-ongeluk had gekregen waardoor hij nu, eenmaal thuis uit het ziekenhuis, aan bed gekluisterd lag met een verbrijzeld been. Ik was zwanger van Merel en had dus de alleenzorg over Anne, een vindingrijke peuter van ruim twee. Dus nee, ik wilde niet komen werken op dinsdag. Omdat ik al allejezus veel moeite had om op maandag, donderdag en vrijdag (mijn gebruikelijke werkdagen) te komen werken. Omdat ik alles nu zelf moest doen en door de zwangerschap toch al zo moe was. Omdat ik Anne niet wéér ergens wilde droppen, iets wat in de weken ervoor al veel te vaak naar mijn zin gebeurde. Toen ik bijna dagelijks na mijn werk of na een dag thuis met Anne naar het ziekenhuis afreisde om even bij manlief te kunnen zijn. En met Anne moest leuren omdat manlief voorheen ook 1 papadag in de week had. Maar nu dus niet voor haar kon zorgen op die papadag. En ik natuurlijk wel gewoon moest werken, op die papadag.

Mijn voornaamste zorg was om Anne een stabiel thuisfront en een veilige haven te bieden. Wat niet meevalt als je ruim vier maanden zwanger bent, voor een man moet zorgen die niet eens zijn bed uit kan om te plassen, daarnaast een peuter probeert op te voeden, gewoon drie dagen wilt blijven werken, je ondertussen zorgen makend of het ooit wel goedkomt met manlief en hoe dat nu moet nu zijn tijdelijke contract wordt beëindigd zonder dat je zelfs maar weet of en wanneer hij weer aan het werk kan. Dus nee, ik wilde niet komen werken die dinsdag. Ik wilde voor mijn gezinnetje zorgen.

Màànden later kreeg ik dat van mijn baas voor mijn voeten gesmeten. Inmiddels was manlief, na een jaar revalideren, weer een paar maanden aan het werk. En was Merel geboren, mijn lief rustig Mereltje, waar ik zo van genoot. Maar die ook wel eens wat mankeerde. Waarvoor ik dan vrij moest nemen. Wat me ook weer niet in dank werd afgenomen. En zo begon ik te dromen van vrijheid. Vrijheid om te werken wanneer ik dat wilde. Werken wanneer het mij uitkwam. Of eigenlijk andersom. Vrijheid om niet te werken als dat zo uit kwam.

En zo nam ik dan toch het besluit om de zekerheid van een vaste baan te laten varen en met helemaal niets te beginnen. Gewoon vanuit de huiskamer. Met Merel in de box of gezellig om me heen kuierend. Anne ging een paar maanden later naar de basisschool en zo kreeg ik alweer wat meer tijd om te werken. En met twee dagen in de week oppas (waarvan 1 dag kinderruil) kon ik mijn bedrijf steeds verder uitbouwen. Eigenlijk liep het vanaf dag één goed. Heb ik geen maand gehad dat ik niet genoeg verdiende om bij te dragen aan de huishoudpot. Eigenlijk had ik deze beslissing al veel eerder moeten nemen.

Maar goed, vandaag ben ik dus jarig. Ik ben 4!