Het einde van een tijdperk

Al sinds jaar en dag is Merel verzot op haar speentje aka ‘tut’. Als heel klein babietje moest ze er niets van hebben. Toen was alleen mijn pink goed genoeg. Maar net toen ik visioenen begon te krijgen van oppassen die, zich de haren uittrekkend, wanhopig met haar rondsjouwden (ik moest tenslotte na 10 weken weer aan het werk), accepteerde ze ineens een speentje. Ook wel tut geheten.

Toen Anne drie jaar oud was heb ik haar tut rigoreus afgepakt. Het was tenslotte slecht voor haar tanden. Jammer voor haar, vond ik streng doch rechtvaardig. Een aantal slopende nachten volgde want mijn oudste was blijkbaar heel erg aan haar tut gehecht. Maar we zetten door en uiteindelijk leerde ze slapen zonder tut. Een half jaar lang ging het goed. Tot we op vakantie in Frankrijk waren. En ze zomaar ineens, out of the blue, haar duim in haar mond stopte. En hem er nooit meer uit haalde. Pas toen ze haar voortanden begon te wisselen en ik drastische maatregelen nam, leerde ze met veel pijn en moeite het duimen af. Maar toen stonden haar tanden al een meter flink eindje naar voren.

Met Merel was ik dus voorzichtiger. Natuurlijk was die tut niet ideaal maar duimen is nog veel slechter voor het gebit. Dus Merel bleef lekker tutteren. Alleen in bed overigens hoor, dat is vanaf het begin de spelregel geweest.

Nu wordt het kind eind augustus vijf en dan is het toch wel tijd om het tutteren af te leren. Stel je voor, straks ligt er hier een puber in bed met een tut. Dàt doen we dus niet! Dus Merel en ik spraken af dat ze op haar vijfde verjaardag haar tut in zou leveren en tutloos door het leven zou gaan. Een afspraak waar we beiden mee konden leven.

Dinsdagavond brak er hier grote paniek uit. Ik maakte die niet mee want ik was naar yoga. Er was een groot probleem: manlief en Merel konden de tut echt nergens vinden. Heel haar kamertje werd uitgekamd. De badkamer, Anne’s kamer en onze slaapkamer ook. De tut bleef onvindbaar. Dus ging Merel slapen zonder tut. En zonder problemen. Ik heb haar de hele nacht niet gehoord. Het ging als vanzelf. Net als alles bij Merel eigenlijk, die werd ook vanzelf zindelijk en leerde ook vanzelf fietsen. Heel relaxed eigenlijk, zo’n Merel.