’t Is kerremis, ’t is kerremis

Het is kermis in het durp. Drie dagen zwaaien en zwieren. Als ik de post wegbreng zie ik de plaatselijke jeugd al rondhangen. Dat brengt zoete herinneringen naar boven. Aan de tijd dat ik nog fris en fruitig was en me niet bewust van mijn brede heupen.

In het dorp waar ik geboren ben, kwam de kermis er altijd pas tegen de zomervakantie. Als klein kind ging ik met mijn ouders en zusje altijd één avond naar de Kermis. Dan betaalden mijn ouders alles. Hoogtepunten van het jaar waren dat. Vooral dat jaar dat ik met lootjes trekken een prijs won.Ik trok de hele familie van Dallas en mocht iets uitzoeken. Wat ik maar wilde, ik kon kiezen uit de hele kar. Ernstig stond ik dubio. Want ik wilde dólgraag een zitblik van CocaCola. Helemaal de bom toen. Maar er stond ook een wasmachine bij. En zou mijn moeder daar niet heel erg blij mee zijn? Na lang wikken en wegen koos ik met een schuldig gevoel toch het zitblik.

Later wilde ik natuurlijk niet meer met mijn ouders mee. Dat was niet cool. Of tof. Of hoe dat toen ook heette. Nee, nu ging ik zelf. Met mijn oudere nichtje. Lekker slettebakken iedere avond in de hoop de jongen waar je verliefd op was tegen te komen. En dromen dat ‘ie er nu eindelijk voor uit zou komen dat ‘ie ook op jou was.

En ieder jaar was er weer een speciaal ‘kermisliedje’. De zomerhit van dat moment die eindeloos gedraaid werd. Aan deze heb ik speciale herinneringen. Ik was hopeloos verliefd op de jongen van de grijpkraam. Iets wat hun omzet zeker ten goede kwam. En thuis maar dromen, luisterend naar Crowded House.