Good Vibrations

Hoewel ik de bieb gisteren dus niet wist te bereiken, lukte dat gelukkig wel met de drogist. Ik had nieuwe mascara nodig. Want het nieuwe jaar inluiden met een blotebillenbek, dat kan natuurlijk niet. Van de drogist had ik al een fijne zak gekregen. Op alles wat erin kon, kreeg je 20% korting. En dan ga ik los, hè mensen. Dan ga ik los. Ik koos dus meteen maar de duurste mascara die ik kon vinden. Een vibrerende mascara. 'k wist nie wa'k zag. Vibrérende mascara? Bij dat woord kreeg ik toch andere associaties. Hele vieze.

Deze beloofde me volle, zwoele wimpers. Ja, zwoel word je wel van al dat gevibreer, lijkt me zo. Vanmorgen probeerde ik hem uit. Na een hoop gestuntel want een gebruiksaanwijzing zat er natuurlijk niet bij. Pas na tien minuten kreeg ik door dat ik het stickertje bovenop moest verwijderen om te kunnen vibreren. Ja, blond hè, van nature dan.

Maar ik moet zeggen, het werkt fantastisch. Ik bezit nu twee reeënoogjes. En een reeënreet. Met volle, zwoele wimpers ga ik 2010 in.



Ik wens u allen een heel fijne jaarwisseling en een werkelijk práchtig 2010! Bring it on!

Hebben ze niets beters te doen?

Na de mislukte missie van vorige week besluit ik wederom een poging te wagen om mijn boeken terug te brengen naar de bibliotheek. Maar vooral natuurlijk om een paar fijne exemplaren weer mee naar huis te nemen.

Ver voor ik de stad ik rijd, gaat het al mis. Er is geen doorkomen aan. Heeft Nederland niets beters te doen dan massaal de uitverkoop in te duiken en de kerstgratificatie al uit te geven voordat deze überhaupt binnen is?

Ik zucht. En zucht nog eens. En erger me. Erger me dood. Rot toch op allemaal. Ga wérken! Dan komt het met die crisis ook wel goed. (Dit geldt natuurlijk niet voor degenen onder u die juist als gevolg van deze crisis ontslagen zijn. Dat snapt u. Daar heb ik er zelf ook één van in huis. Hen is het uiteraard vergeven.)

Als ik dan eindelijk bij de parkeerplaats aankom, staat men in rijen van drie te wachten om te mogen parkeren. En dan heb ik het over de betáalde parkeerplaats, hè mensen. Op de gratis parkeerplaats staan alle Turken de mensen vast helemaal uit hun plaat te gaan.

Ontmoedigd keer ik mijn auto en rijd weer naar huis. Het is me weer niet gelukt bij de bieb te komen. Godzijdank heb ik van Y. wat boeken gekregen om me het weekend door te helpen. Maandag nog maar eens proberen. Want in het nieuwe jaar gaat alles beter. En aan de cartoon hierboven te zien moet ik echt nodig een SUV hebben.

Heitje voor een karweitje

Ieder jaar loop ik weer te dubben.

Zal ik wel of zal ik niet?
Meestal besluit ik: ‘Nee, toch maar niet.’

Dit jaar gaat het er echter wel van komen. Ik neem een boobjob.
Voor het eerst in de geschiedenis van mijn wereldomvattende concern bedrijfje, geef ik relatiegeschenken aan mijn klanten.
Als dank voor hun eeuwige achting en vertrouwen.
En hun geld natuurlijk. Coldhardcash is always mister right.

Maar wat moet het dan worden?
Een Kerstpakket?
Neeeee, dat krijgen ze al zo vaak.


Een fles wijn?
Neeeeeeeeeeee, nóg afgezaagder.


Ik kwam er maar niet uit. Tot vaderlief me een ideetje aan de hand deed.
Zelf bedacht ik dat ik niet met de Kerst zou uitdelen maar pas in het nieuwe jaar. Dus kocht ik een jaarvoorraad chocolade en schreef achterop een visitekaartje mijn allerbeste wensen.

En omdat kinderarbeid niet stinkt en je nooit vroeg genoeg kunt beginnen met je eigen geld verdienen zette ik mijn kinderen en mijn reservekinderen aan de slag. Ik beloofde ze ieder een euro als ze de kaartjes zouden perforeren en van een strikje voorzien aan de chocolade zouden vastmaken.
Iedereen blij!

Ik begin maar vast....

Omdat ik op 1 januari vast nog vreselijk brak ben van al die roze champagne die ik ga consumeren en omdat ik vandaag geen zak zin heb om te werken presenteer ik u met gepaste trots:

*tromgeroffel*

De nieuwjaarsmetaformose van Natasja vertelt!

Genieten

Zo'n derde kerstdag (oe, ik gruwel van die term) is bij uitstek geschikt om eens rond te neuzen voor de zomervakantie.

Tuurlijk, Ikea, de Makro en zo nog wat grote winkelketens zijn ook open vandaag. Maar daar lopen al vijftien miljoen andere debielen Nederlanders. Dus daar ziet u mij niet. Hoewel ik vanmorgen dus wel nieuwe laarzen scoorde bij de Makro, maar daar dat heeft u niet van mij. Een vakantie uitzoeken, da's veel leuker!

Dromen van zwembad, strand en zon terwijl buiten de laatste restjes sneeuw wegsmelten. Da's mijn idee van een leuke tijdsbesteding. En slapen natuurlijk, maar dat kan niet overdag sinds we kinderen hebben.

Italië of Frankrijk. Daar was ik al uit en de rest van mijn gezin heeft niets te willen, zo simpel is het. Vorig jaar huurden we een tent via Tendi.nl en hebben we het gewéldig naar onze zin gehad. Dus dit jaar willen weer een Tendi-tent.

Na een minuut lang wikken en wegen waren we er al uit. Het wordt Italië, de streek Le Marche. Op het landgoed Tenuta Tredici Ulivi. Le Marche is het nieuwe Toscane, als ik het goed begrijp.

Hier wat foto's:

Ha Ha Ha Ho Ho Ho

En speciaal voor Joeltje en Ilse en alle andere die niet in de kerststemming zijn:

Nou, als je daar niet van in de stemming komt, dan weet ik het meer.

Bons, bons, bons

.... klinkt het op het raam. Kerstavond, een uurtje of zes.
'What the f*ck,' denk ik nog als ik de voordeur openzwaai.
Voor me staat een kabouter van drie turven hoog. Oh nee, het is geen kabouter, het is N.!
'Ik heb een kaart voor Merel B.,' zegt hij überschattig terwijl zijn vader goedkeurend toekijkt.
Vooral de toevoeging van onze achternaam doet me smelten.
In Merels klas zitten namelijk drie Merels en je wilt natuurlijk wel de goede hebben!
'Wacht even N.,' roep ik, terwijl ik Teuntje er nog net van weet te verhouden het joch tot snot te vermorzelen. Wie ooit bedacht heeft een hond die zó sterk is zo'n enthousiast karakter te geven, moet opgeknoopt worden!
'Mérel, er is bezoek voor je!'
'Wie dan?'
'Het is N., kom even hier,' gebied ik haar.
Verlegen schuifelt ze de gang in.
'Hoi N.,' klinkt het verlegen.
'Hoi Merel B., ik heb een kerstkaart voor je,' zegt N. met hoogrode konen en een grote glimlach.
Aaaah, hoe schattig!
Merel neemt de kaart gracieus in ontvangst en bedankt N. schuchter.
Ik wens N. een heel fijn kerstfeest en we nemen afscheid.
Vergis ik me, of was ik daarnet getuige van iets moois?
Misschien is N. wel verliefd op Merel. Merel B. dan hè, niet die twee andere wannabees.
Ik kan na de vakantie maar beter niet horen dat hij de hele klas is langsgegaan op Kerstavond. Dan schoffel ik hem onder de straatstenen. En mag hij nooit meer komen spelen.

Red Nosed Merel

Met dank aan Inge.

The healing power of Zen

Na een barre tocht van drie stappen naar mijn kantoor installeer ik me voor een lekker dagje werken. De meiden zijn naar hun reservemoeder dus vandaag moet er gewerkt worden. Zodat ik hopelijk donderdag vrij kan nemen. Wat ik waarschijnlijk toch wel doe, screw de deadlines.

Bij de Makro kocht ik zaterdag een nieuwe cd: The healing power of Zen.
Gisteravond stelde ik me al voor hoe heerlijk ik zou werken, hoe superrelaxed ik zou zijn en hoe heerlijk ik op zou schieten.

Ik prop het schijfje in mijn laptop en bereid me voor op een oase van hemelse muziek.
Krrrrgh, bonk, krrrrgh is het enige dat ik te horen krijg.
Shit Potjandorie, mijn laptop vreet ‘m niet. Of wel, het is maar hoe je het bekijkt. Grrrr!
Zuchtend ruk ik de cd eruit en stop hem in het stereotorentje dat ik ook nog in mijn kantoor heb staan.
En.
Niets. *&%$#%^&*
Dat krijg je ervan als je goedkope kutcd’s wilt afspelen op een gratis bij de kantoorartikelenbestelling gekregen ministereotoren.
Inmiddels is er van mijn Zen weinig meer over en heb ik zin de cd in hapklare brokken te knippen.

’s Middags besluit ik dat ik eigenlijk naar de stad moet. Voor kantoorartikelen en naar de bieb. Ik ben namelijk aan mijn laatste boek bezig. En dan zou het zomaar kunnen dat ik met de Kerst zonder boek zit. En dat kan natuurlijk niet.
Dus ik graaf mijn Picanto uit drie meter dertig centimeter sneeuw en ga op pad. Al na 300 meter besluit ik weer naar huis te rijden. Thuis surf ik naar bol.com en bestel de nieuwste van Santa Montefiore. Morgen wordt ‘ie bezorgd. Tenslotte kan de postbode beter zijn poten breken dan ik. Hij wordt ervoor betaald.

Mazzel

Oudste Dochter heeft haar zinnen gezet op Barbie iDesign. Een computerspel waarmee je allerlei outfits kunt invoeren en zo je model aan kunt kleden. Via een cardreader die veel weg heeft van een pinautomaat voer je verschillende outfits, modellen en accessoires in. Oudste Dochter is er weg van.

Toen ik acht was zou ik een moord hebben begaan voor zoiets. Maar toen ik acht was speelde ik nog met poppetjes van stront echte Barbies. Van een computer hadden we thuis nog niet gehoord. We schreven nog gewoon brieven in plaats van mailtjes en die verstuurden we per postduif.

Maar ik dwaal af, we hadden het over iDesign. Een duur spel want het kost maar liefst € 45. Veel te veel om voor je verjaardag te vragen. Behalve dan aan je ouders maar die hebben al liggen bloeden een flinke duit betaald voor een nieuwe fiets. Dus adviseerde ik Oudste Dochter om aan haar vriendinnetjes cadeaubonnen van Bart Smit te vragen. Nog handig voor hun ouders ook want die kun je vanaf € 5 krijgen. En dat vind ik persoonlijk genoeg voor een kinderfeestje.

Zo geadviseerd, zo gedaan. Oudste Dochter kreeg voor € 32,50 bonnen en van familie ook nog veel wat geld. Dus de iDesign kon worden aangeschaft.
Op naar Bart Smit gingen wij. Ik trok de doos uit de stelling want om onverklaarbare reden stond deze op de plank net onder het plafond. Opgetogen ging Oudste Dochter hem afrekenen.
‘Dat is dan € 15,’ zei de kleuter tiener achter de kassa. Hé, dacht ik, da’s de prijs van een aanvullingsset!
‘Klopt dat wel, volgens mij is hij veel duurder,’ zei ik nog.
De kleuter tiener keek me hologig en niet begrijpend aan.
Dan bekijk je het maar, dacht ik, en propte Oudste Dochter vlug voor € 15 cadeaubonnen in haar handen.
En zo is Oudste Dochter dus € 30 goedkoper uit. Omdat Bart Smit te beroerd is om een euro per uur meer te betalen aan goed personeel in plaats van kleuters tieners die er de ballen verstand van hebben.

Oudste Dochter is een iMazzelaar!

't is echt waar!

Ik zei het hier al: Santa Claus is een viezerd!

Pas op, niet lezen voor het ontbijt!

Na een ontspannende yogasessie kruip ik dankbaar in mijn bedje. Klaar voor een hele nacht heerlijk slapen.

Om 00.22 uur schiet ik overeind. Merel huilt. Ze heeft haar bed onder gespuugd. Als ik haar kamer binnensjees slaat de kotswalm me in het gezicht. Vlug sleur ik Merel uit de hoopslaper en verkas haar naar de badkamer alwaar ze de wasbak van een meurende bruinoranje laag voorziet.

Manlief haalt het bed af en ik neem Merels trillende, ineens weer heel kleine lijfje op schoot. Met een bibberend stemmetje vraagt ze of ze in ons bed mag komen slapen. Zucht. Daar ben ik niet zo'n fan van, van kinderen in mijn bed. Maar ik zie wel dat ze echt beroerd is en dan is het ook niet handig als je in een hoogslaper ligt dat zou nog wel eens een prachtig geval van projectile vomiting op kunnen leveren. Dus ik stem toe.

Als ik een half uur later net weer een beetje weggezakt ben, moet ze weer spugen. Omdat manlief het kleinste schoonmaakemmertje dat we hebben heeft gepakt in plaats van de grote afwasbak, kotst ze met een werkelijk prachtige boog over het emmertje heen mijn bed in. Voor de tweede keer gaan we eruit en dit keer verschoon ik het bed.

Tegen half vier lijkt het erop dat Merel uitgespuugd is en breng ik haar naar haar eigen bed. Met een fleecedeken als hoeslaken en haar dekbed zonder hoes valt ze dankbaar in slaap. En ik vlij me onder mijn dekbed. Hopend op nog een uurtje of drieënhalf slaap.

Dat kan ik mooi vergeten. Tegen zessen schiet manlief kreunend overeind. Gelukkig haalt hij wel het toilet maar hij is zo beroerd dat hij er bijna afdondert. Ik breng op zijn verzoek glaasjes water en rennies naar hem toe. En ga dan weer in bed liggen wachten tot het zeven uur is.

Om 07.00 uur zou ik het liefst het dekbed over me heen trekken en blijven liggen. Maar Anne moet naar school dus ik zal toch op moeten staan. Manlief blijft nog even liggen. De kotslucht hangt door het hele huis en vlug laad ik de tweede wasmachine met kotsgoed.

Na de luizenschrik van maandag draait het ding overuren. Zouden er ook draaideurwasmachines bestaan? Hóp erin en hóp eruit? Ik houd me aanbevolen!

Gerard vertelt

Dag lieve bloglezers. Laat ik mij eerst even voorstellen.
Ik ben Gerard. De allerliefste knuffel van Oudste Dochter aka Anne.
Inmiddels zijn er drie van mij te vinden in huize B., je zult mij maar eens kwijtraken, tenslotte!
Sinds jaar en dag vertoef ik in Anne’s bed.
Vroeger in een innige omhelzing.
Nu steeds vaker zomaar ergens in haar bed.
Maar daarover wilde ik u niet vertellen.
Ik wil verhalen over de ergste dag in mijn leven.
Het begon met een telefoontje waarin de Moeder vernam dat Oudste Dochter wellicht luizen heeft.
Onmiddellijk was het of een orkaan de kamer doorraasde.
De Moeder was op oorlogspad!
Ikzelf doe er niet moeilijk over, ik vergaar al jaren stof en bacteriën.
Wat maken mij die paar luizeneitjes dan uit?
Niets!
Maar de Moeder sprong er spontaan van in de stress.
Rende als een kip zonder kop naar de slaapkamer en roetsjte zó, in één beweging, al het beddengoed, kussens en knuffels van het bed.
Hóp, de wasmachine in.
Was ik al nooit fan van attractieparken, nu ben ik er definitief van genezen.
Menschen, wat ging dat hard. En héét, héét dat het werd!
En nu zit ik dan, gedrieën, kou te lijden te drogen bij de verwarming.




En als u zich afvraagt waarom een giraffenknuffel in godsnaam Gerard heet: de Moeder houdt nogal van alliteratie….

Feestweekend

Dat was het afgelopen weekend. Een waar feestweekend.

Zaterdag eerst Anne’s kinderfeestje. Met tien opgewonden hittepetitjes reden we naar de manege. Anne was die ochtend al gaan birthdayshoppen met haar oom en tante en had een prachtige paardrijcap in de wacht gesleept. Als jarige mocht zij op de grootste pony en mocht ze de groep aanvoeren. Kijk, en dan is het leuk als je al een paar maanden paardrijles hebt gehad. Dan kun je lekker opscheppen showen. Het feestje was dan ook een doorslaand succes. Eerst een half uurtje paardrijden, dan een half uurtje ponyverzorgen en tot slot een half uurtje rollebollen in de hooiberg. U begrijpt: er waren dit keer geen heren uitgenodigd. Geen pré-tienerzwangerschappen hier!!

Het olijke tiental

En dan gisteren nog het feest voor familie en vrienden. Snotmiljaar, wat is dat kind verwend. Ze is momenteel rijker dan ik, eerlijk waar. Het was echt ontzettend gezellig en ontzettend háár feest. Vanavond kunnen de slingers weer de mottenballen in en kan ik gaan denken aan kerstversiering. We vallen hier in december van de ene feestelijkheid in de andere!

Santa Claus is een viezerd

Het kan niet op de met de lolligheid hier. Was ik al eerder indiaan, nu is manlief aan de beurt. Als een geboren Mien Dobbelsteen gaf ik hem op Hij is gestrikt om voor Kerstman te spelen tijdens het Kerstdiner op school.

Ik ging er van uit dat school wel voor het Kerstmannenpak zou zorgen. Nou, goed dat ik het even navroeg! Daar moet manlief dus zelf voor zorgen. Fijn dat we het nu weten en niet volgende week donderdagmiddag, nietwaar?

Een Kerstmannenpak moest er komen. Manlief had in de folder van Van Cranenbroeck gelezen dat een Kerstmannenpak daar maar liefst € 1,70 moest kosten. Zo’n school zou dus echt flink moeten investeren om vier Kerstmannenpakken aan te schaffen, hoest.

Dus op naar Dongen. Ondanks de hoge aanschafkosten (whoehaha) kochten we er maar meteen twee. En voor mij een kittig Kerstvrouwenpakje. Ik zal namelijk drank gaan schenken aan de verkleumde ouders die op het schoolplein op hun uitzinnige kroost staan te wachten. De beste klus als je het mij vraagt, zo kan ik zelf ook een aantal glazen glühwein in mijn nek kappen (om met Rudy Kaals te spreken).

De fabrikant van de KerstOutfits blijkt trouwens échte dwergen te gebruiken voor de bijgaande kaartjes. Bij de dwerg dame op de foto komt het jurkje tot haar knieën. Bij mij rijkt het net over mijn royale achterwerk. Ik wist wel dat Santa Claus een oude snoeperd is!

The day after

Est. 8 december 2001

Klik op de foto voor vergroting

Na acht lange uren kwam ze ter wereld. De acht jaar daarna zijn werkelijk voorbijgevlógen.....

Cocon

De afgelopen dagen heb ik me teruggetrokken. In een coconnetje van potten thee en familieromans trok ik me terug op de bank. Al dan niet in gezelschap van manlief, Anne en Merel.

De boze buitenwereld sloot ik buiten. Het leek een beetje op je terugtrekken en je wonden likken, al is dat wat zwaar uitgedrukt.

Maar ik ben wel opgeknapt van een paar dagen voor mezelf. De computer uit, de kaarsjes aan en lekker ontspannen. Veel voorlezen aan de meisjes, gewoon gezellig bij elkaar zijn. Het heeft me goedgedaan.

Jullie lieve reacties ook. Dank jullie, allemaal.

Ik wens jullie een heerlijk avondje!

Neerslachtig

Dat is het woord dat het best beschrijft hoe ik me voel. Neerslachtig. Alsof ik, emotioneel, bij het minste of geringste om zou vallen. Labiel. Kwetsbaar.

Nu is 2009 ook een kutjaar geweest hier.

Met een werkloze man die dan weer krijgt te horen dat hij overgekwalificeerd is, dan weer dat hij geen recent persnetwerk heeft en dan weer net geen ervaring in de branche van het bedrijf waar hij solliciteert. Dat hij de moed er nog in weet te houden is iets waar ik ontzettend veel bewondering voor heb. Ikzelf was al lang geleden afgehaakt.

Met het rouwen om mijn schoonmoeder die vorig jaar op 23 december overleed. Iets waarbij werkloos thuis zitten natuurlijk ook niet helpt. Anders heb je nog de afleiding van je werk. Iets waar vooral Anne nog lang niet klaar mee is. Die zit nog steeds in de opstandige, boze fase. Ook is ze bang dat de mensen waar ze van houdt dood zullen gaan. En dan vooral ik of haar vader.

Met Anne die nog steeds niet lekker in haar vel zit. Inmiddels zijn we er aardig achter waarom. Een waarom dat ik best met u zou willen delen maar ik vind niet dat ik dat kan maken. Dan zou ik haar privacy schenden. Tenslotte zijn mijn logjes openbaar en kan iedereen ze tot ver in de toekomst nog lezen. Maar neemt u van mij aan dat ze het moeilijk heeft. En ik erbij. Ik zou alles geven om haar van deze gevoelens te verlossen. Mijn ziel en zaligheid.

Dus.

Ben ik labiel, emotioneel en neerslachtig.

En niet in staat tot het schrijven van leuke, luchtige logjes.



Dit nummer van Blof werd gedraaid tijdens mijn schoonmoeders uitvaartdienst. Het beschrijft ook nog eens prachtig hoe ik me voel.

Waar is ze toch gebleven?

Die jonge meid die ik zo af en toe nog tegenkom in de spiegel.
Die jonge meid die de hele wereld aan kon.
Die jonge meid die de liefde van haar leven tegenkwam en met hem trouwde.
Die jonge meid die ooit, als ze groot was, dolgraag kindjes wilde.
Die jonge meid met een leuke baan.
Die jonge meid die genoeg verdiende om een leuk leventje te leiden.
Die jonge meid zonder al te veel verantwoordelijkheden.
Die jonge meid die kon gaan en staan waar ze wilde.
Wanneer ze dat wilde.
Die jonge meid die de toekomst stralend en vol vertrouwen tegemoet zag.
Een toekomst vol kansen en mogelijkheden.
Die jonge meid die nooit chagrijnig of bozig was.
What happenend to her?
Life, that’s what happened.
En da’s oké. Ik zou niet veel keuzes anders maken. Maar soms, zo heel en af toe, mis ik haar.

Woordeloze Woensdag

Hij gaat gewoon dood (k*t serie)

George. Gaat. Gewoon. Echt. Dood.

Kijk maar wat ik op de site van net5 las:

20:30
Grey's anatomy Als een collega op tragische wijze komt te overlijden, heeft het ziekenhuispersoneel het moeilijk met het verwerken van zijn dood.


Naajah! Het moest verboden worden. Niet?

Winterfair of huishoudbeurs?

Ieder jaar ga ik met moederlief en zuslief naar de Margriet Winterfair.
Lekker een dagje uit zonder man en zonder kinderen. Zodat je naar believen kunt zaniken over diezelfde man en kinderen. Zodat je je koffie eens heet op kunt drinken. En je broodje kunt opeten zonder tachtig keer te moeten opstaan voor rietjes, die ene roze beker, een stuk keukenrol of nét die andere worst.
Zalig.

Ook dit jaar hadden we er weer enorm veel zin in. Lekker keuvelen, woonaccessoires en andere hebbedingetjes bekijken en natuurlijk geld uitgeven. Daar ben ik een kei in, in geld uitgeven. Top of the bill, wat ik u brom.

We waren amper binnen of ik botste bekant tegen een vrouw met kinderwagen en grote Celavita-tas op. Ho even! Celavíta? Het was fucking half elf en dat mens loopt te zeulen met een zak áárdappelen? Even was ik in verwarring. Was dit soms de huishoudbeurs?

Maar het werd nog erger. De Silan, Vitalu ontbijtcrackers en Struik Tomatensoep vlogen ons om de oren. Ja hoor eens, hier waren we niet voor gekomen! We kwamen voor de kerstdecoraties en de kleding en andere kekke spulletjes! Niet voor een proefverpakking Tena.

En dan heb ik nog niet eens over al die wijven met zo’n achterlijke boodschappenkar. Kijk, op de winterfair is het erg donker. Om in het sfeertje van Kerst te komen, waarschijnlijk. Dat betekent dat je dus niet heel veel ziet, zo tussen al die mensen. En als je dan al vijf keer over zo’n kutkar gestruikeld bent en minstens zo vaak over je tenen gereden bent door zo’n huismoeke uit de polder, nou dan krijg je moordneigingen hoor. Je zou zo’n muts die boodschappenkar over haar hoofd trekken en haar buiten schoppen. Terug naar de klei waar ze uit kwam.

Het viel dus wat tegen. Gelukkig was het met moederlief en zuslief ouderwets gezellig. En konden zuslief en ik ons geld toch nog kwijt. Aan een nieuwe tas. Want daar kun je er als vrouw natuurlijk nooit genoeg van hebben. En deze is al helemaal geweldig. Want deze heeft een afneembare hoes. En je kunt er een miljoen een heleboel andere covers bij kopen. Zo hoef je nooit meer je tas leeg te halen. Ik koos deze:

En ik weet ook al wat ik volgend jaar voor mijn verjaardag wil. Een miljoen nieuwe covers.

Open dag

Na een nogal shitty start van de dag kwam het allemaal toch nog goed.

Want vandaag was de grote dag.

De open dag van Ilse.

En zo tufte ik naar Harderwijk om me te mogen vergapen aan haar prachtige huis.
Hoewel mijn tomtommetje me de verkeerde kant op wilde sturen in een éénrichtingstraat vond ik toch mijn weg en liep bij toeval precies de goede straat in.
Ineens zag ik twee blonde hoofden de hoek om komen. Madelief en Nicolette, dat kon niet missen!

Eenmaal binnen moest ik me beheersen niet te gaan kwijlen. Wow. No seriously. Wow!
Ik waande me in een chique woonwinkel in plaats van in een woonkamer.

Hartelijk werden we verwelkomd door Ilse. En door Guide en Simone (MadamePebbles).
In de keuken stond heus personeel klaar om ons te voorzien van taart, koffie en ander lekkers.
Man-o-man, wat een verwennerij. Onder de koffie stond ik al te bedenken wat ik allemaal wilde aanschaffen. Want zo ben ik, heel hebberig nauwelijks binnen of ik heb de ruimte al gescand naar mooie spullekes.
En mooie spullekes stonden er! Ik moest me echt bedwingen! Samen met Madelief en Nicolette deed ik een rondje, ondertussen keuvelend over belangrijke zaken als chips likken.
Tussen neus en lippen door liet Ilse ook door het raam nog even de pups zien. Tis dat ik al twee honden heb, anders zou ik zó voor de bijl gaan.

Na óók nog te hebben genoten van heerlijke mini-sandwiches togen Madelief, Nicolette en ik weer richting onze auto's. Op de valreep kwam Soes nog binnen dus die konden we ook nog even de hand schudden. Zo leuk om iedereen 'live' te zien. Zo waren Nicolette en Madelief precies zo als ik me had voorgesteld, tot en met hun stemgeluid aan toe. Ilse daarentegen, die had ik mijn hoofd als een heel klein wijffie. Niks van waar, in het echt is gewoon bijna zo lang als ik!


Tot slot nog even groepsfoto (met namen, jaja niets gaat mij voor u bloglezers te ver):

Klik op de foto voor de vergroting!

Morning Muse

Vrijdagochtend, 6.50 uur.

Mijn door slaap benevelde brein registreert een geluid.
Mwah, gaat wel over.
Nee, ik hoor weer iets.
Terwijl ik me uit de krochten van de slaap worstel, realiseer ik me dat het woorden zijn die hoor.
'Máám, ik moet póepen!'

Dit wordt vast een topdag, ik voel het aan mijn water.

Extreme Home Room Makeover

Dit weekend waren we druk. Druk met de metamorfose van Anne’s kamer.
Van een meisjeskamer in een, ik mag wel zeggen, tienerkamer.
Tja, het wicht wordt over drie weken pas acht maar ach, je kunt er maar op tijd bij zijn.
Tenslotte is het een stoere meid.
Niks geen prinsessen, roze of ander kinderachtigs belieft ze.
Niet alleen qua kleding maar ook op haar kamer wordt alles wat enigszins kleinemeisjesachtig is rigoureus in de ban gedaan.

Dus toog ik met Anne naar de meubelboulevard om gordijnen en verf uit te zoeken. Appeltjesgroen en Hemelsblauw moest het worden.
Eerst zochten we verfstaaltjes uit en daarna zouden we met behulp van die staaltjes gordijnen uitzoeken.
Dat bleek een geniale ingeving van mij.
Want wat koos Anne, eenmaal in de bouwmarkt?
Geen Appeltjesgroen met Hemelsblauw.
Nee.
Niet dus.
Madam koos MilkaPaars met OceaanMetallicBlauw.
En als uw kleurgevoel van alleen deze namen al in de stress schiet: wacht maar tot u de foto’s ziet.

Manlief en ik sausten zaterdag de muren en krabden ons eens achter de oren.
God, wat een walgelijke kleurencombinatie.
Een blind paard zou er nog van op hol slaan.
‘Maar ach’, zeiden wij tegen elkander, ‘als Anne er maar blij mee is.’
en
‘Gelukkig komen er nog witte kasten voor.’

Zondag was het tijd om de kasten in elkaar te zetten.
Nu hebben manlief en ik ruime ervaring met in het in elkaar zetten van Ikeameubeltjes. We hebben wat af gek*t met kasten en andere ikearommel in het verleden. Breek me de bek niet open.
De eerste Billy zat in een respectabele 25 minuten in elkaar. Over de tweede deden we zelfs maar een kwartiertje. De derde kast was daarvan zo onder de indruk dat ‘ie zichzelf in elkaar flanste.
Dat schoot dus lekker op.
Maar.
Toen.
Ging manlief de oude secretaire wegbrengen.
En. Bleef ruim twee uur weg.
En toen was het ineens half vijf.
En werd het donker.
Terwijl de stoom uit mijn oren kwam, concludeerde ik dat het dit weekend dus NIET af zou komen.

Gelukkig kwam het maandag alsnog goed. Toen lieten we het tweedehands vintage bureaublad op maat zagen en zetten we de laatste puntjes op de i.
Nou ja bijna dan, het allerlaatste puntje zijn de nieuwe gordijnen. Maar die komen pas over zes weken. Dat krijg je ervan als je goedkope gordijnen koopt bij LeenBakker.

En zie hier het resultaat. Anne is er dolgelukkig mee. En ik moet zeggen: die kleurencombinatie is eigenlijk best leuk.

En nu verwacht ik uiteraard van u allemaal de nodige ooh’s en aaah’s. Kom maar. Kommaarkommaarkommaarkommaar!

Nog even niet

‘Mam, zeg eens eerlijk, jij bent toch degene die de cadeautjes in onze schoen doet?’

‘Nee kind, dat doen zwarte pieten.’

Bedenkelijk kijkt ze me aan.

‘Neeee, wees nou eens heel eerlijk, jij doet dat toch?’

‘Nee, echt niet, meisje.’

Opgelucht huppelt ze weg.

Even stond ik ernstig in dubio. Zal ik het haar vertellen en zo een einde maken aan die zoete magische periode?

Nee. Nog even niet.

Blijf jij nog maar heel even klein.

De nieuwe Ark van Noach

De Heer kwam tot Noach in het jaar 2009. De aarde was verdorven en overbevolkt. De Heer daalde neer en gaf aan Noach de opdracht een Ark te bouwen in Den Haag en twee exemplaren van elk levend wezen samen met enkele goede mensen te redden. "Hier is het plan" zei de Heer. " Haast je, want over zes maanden zal het 40 dagen en 40 nachten beginnen te regenen. De Bilt zal dat niet weten te verklaren, het klimaat de schuld geven en weer een persbericht uit hun duim zuigen.

Zes maanden later begon het te regenen. De Heer keek neer en zag Noach wenen in zijn overstroomde tuin, maar hij zag geen Ark. "Noach," donderde Hij, "waar is mijn Ark?"
"Vergeef me Heer," smeekte Noach. "De regels zijn veel veranderd tegenover vroeger. Ik had een speciale bouwvergunning nodig van Burgemeester en Wethouders van Den Haag. En ik moest overleggen met de inspecteurs van een verzekeringsmaatschappij voor een opstal-, risico-, en brandverzekering. Mijn buren beweren dat ik de rooilijn overschreden zou hebben met mijn Ark en dat ik de maximumbouwhoogte niet gerespecteerd heb. De commissie Beroep en Bezwaar moet hier nog uitspraak over doen. Ook legden ze een klacht neer wegens geluidsoverlast bij de politie. Die heeft de brandweer ingeschakeld om metingen te doen. Ik ben diverse malen naar de Gemeente op het Spui afdeling DSO-Planologie gemoeten voor een bouwbesluit. De Provincie heeft de kwestie nu in handen.

Ook lui van het Ministerie van Verkeer en Waterstaat zijn er mee gemoeid. Ze eisen een waarborg, en hebben vragen over vaarbelasting en technische tekeningen, en willen een route weten naar de zee en een vergunning voor de tewaterlating. Ik heb ze verteld van Uw plannen en dat de zee tot hier zal komen, maar daar geloofden ze geen snars van. Ook word ik nu dagelijks lastiggevallen door de krant, televisie en de roddelpers.

Het hout inkopen was een ander probleem. De Linkse partijen trekken van leer tegen het kappen van inlands hout, dit om de gevlekte bosuil te beschermen. Ik probeerde de activisten te overtuigen dat ik het hout juist nodig had om de uil en de goede mensen te redden. Geen gehoor, alleen maar geschreeuw en agressie tegen mij.

Ik verzamelde de dieren zoals U had opgedragen, maar werd aangeklaagd door de Dierenbescherming. Marianne Thieme van de Partij voor de Dieren beweerde dat ik dieren gevangen hield tegen hun zin. Ook de Dierenbescherming klaagde me aan. Ze vinden de accommodatie te beperkt en dat het wreed was zoveel dieren te houden op zo'n kleine Ark.

Het Ministerie van Landbouw besliste dat ik geen Ark mocht bouwen zonder een MER- Milieu Effect Rapportage welke moest worden opgesteld door een Erkend Ingenieursbureau. Groen Links en andere milieuclubs eisten dat ik publiekelijk zou verklaren dat de watervloed door de verhoogde C02 uitstoot veroorzaakt zou worden.

Ondertussen ben ik nog steeds bezig met een klacht van het Centrum voor Racismebestrijding op te lossen. Zij eisen toegankelijkheid voor iedereen op de Ark. Van het CWI moet ik een bepaald percentage allochtonen inhuren om de Ark te helpen bouwen.

Anderzijds willen de vakbonden dat ik enkel oudere timmerlieden uit de WW met arbeidservaring aan het werk zet. Minister Bos van Financiën wil geen exportvergunning afgeven voor het geval de Ark op drift raakt, en J.P. Balkenende eist participatie van alle EU-landen. Wethouder Kool van de PvdA in Den Haag eist weer dat juist jongeren aan het werk komen, maar daarnaast ook genoeg stageplaatsen.

Om de zaken nog erger te maken heeft de Belastingdienst beslag gelegd samen met de Douane op al mijn bezittingen. Ze beweren dat ik het land illegaal wil verlaten zonder belasting te betalen en dat ik bedreigde diersoorten wil meenemen.

En daar bovenop eist het Ministerie van Volksgezondheid een "mestactieplan", veterinaire garanties en inentingen van alle mensen aan boord van de Ark. Brochures met informatie over bescherming tegen de Mexicaanse en Vogelgriep moeten ook mee. Ze vroegen ook of ik wel beschik over een inschrijving bij de Kamer van Koophandel en de noodzakelijke diploma's. En dan zwijg ik maar over al die politici die allemaal iemand hebben, die absoluut mee moet met de Ark. Dus Heer, vergeef mij, het zal me minstens tien jaar kosten om de Ark te bouwen...”

Plotseling stopte de regen..., de hemel klaarde op en de zon begon te schijnen. Noach keek verwonderd op. “Wil dit zeggen dat U de wereld niet zal vernietigen?” vroeg Noach. "Nee", zei de Heer. “Uw regering is daar al intensief mee bezig...”

Bronvermelding: Website Geen Stijl

Een kind van haar tijd

Vandaag is het mijn beurt om Merel naar bed te brengen. Dat wisselen manlief en ik namelijk af. Zo krijgt ieder kind om de dag wat één-op-één tijd met mama (of papa, maar om een of andere reden willen ze altijd dat het mama is die ze naar bed brengt).

Terwijl ik tandpasta op haar tandenborstel doe, wurmt Merel zich in haar pyama.
Met haar hoofd halverwege haar pyamajasje klinkt het gedempt:

‘Mam, toen ik nog in je buik zat moest ik nog opgeladen worden, hè?’

‘Huh?’, is mijn niet al te snuggere reactie.

‘Ja, net als Stitch*.’

....?

Volgens mij kijken mijn kinderen toch echt teveel televisie…


* Stitch is het ruimtewezentje uit ‘Lilo & Stitch'

De beste opzweper

En zo stond ik vanmorgen weer in de sportschool.

Want zo ben ik.

Alles of niets.

Of ik eet iedere dag chips. Of nooit.

Of ik sport iedere dag. Of nooit.

Een tussenweg is er bij mij niet. Het is alles of niets.

Graag zou ik in staat zijn om te matigen. Zoals bijvoorbeeld 1x in de week chips. Of 3x in de week sporten.

Maar dat kan ik niet. Ongelukkige die ik ben. Het is alles of niets.

En zo stond ik vanmorgen dus weer in de sportschool.

Om te voorkomen dat het niets wordt, moet ik dus alle dagen gaan sporten.

En da vinnik nie leuk. Dus heb ik een iPod met veel opzwepende muziekjes.

Dat helpt. Dan raak in geïnspireerd en kan er voluit voor gaan.

Mijn ultieme opzweper? Dat is een nummer van Alanis Morisette.

Ik ken geen liedje dat lekkerder crosstrainert (of is het crosstraint?) dan deze.

Precies het goede tempo, zeg ik.

Oh, u wilt wilt graag weten welk nummer? Zodat u ook helemaal los kunt gaan in de sportschool?

Oke, dan. Hier is 'ie



En let u even niet op dat cheezy filmpje. Het gaat om de muziek!

En hoe is het nu met mij?

Want dat vraagt u zich natuurlijk nu al dagen af. Dat zou ik ook doen als ik u was.

Nou, met mij gaat het eigenlijk ruk. Want net toen ik hersteld was van de griep kreeg ik er een fijne migraineaanval overheen. Bám. Daar ging Natasja weer. Voordeel van al die ongein is dat ik wel al 2,5 kilo afgevallen ben. Ieder nadeel hep ze voordeel, zullen we maar denken.

Dit was al de derde aanval in een maand tijd. Dat kunnen we natuurlijk niet hebben. Hoe veel ik ook van mijn bedje hou, ik heb geen tijd om iedere maand een dag of tien onder de dekens te liggen wachten tot ik weer licht en geluid kan verdragen. Poe zeg, daar ben ik veel te belangrijk voor! Ik ga er dus wat aan doen. Maar daarover later meer.

Vanmorgen had ik een afspraak met F.
U weet wel, mijn personal trainer.
F. had een leuke fit-test in gedachten. Drie minuten lang in een snel ritme op en af een dubbele stepbank. Fijn hoor, als je net genoeg adem hebt om te lopen, laat staan sporten. Amechtig voltooide ik de drie minuten terwijl een hartmeter mijn hartslag in de gaten hield. Conclusie: uw conditie is kut uw conditie is gemiddeld. Nou. Dat valt heel niet tegen.

Samen met F. stelde ik een doel voor de komende maand. Een nieuw streefgewicht. Ik vertelde hem natuurlijk niet dat ik met Kerst tien kilo lichter wil zijn. F. vindt 1 kilo per maand genoeg. Volgende maand moet ik dus 1 kilo lichter zijn. Haha, wat zal hij verbaasd zijn als ik meer afgevallen ben. Wat zal hij op zijn besproete neus kijken! Daar zal ik wel weer voor moeten met een megazwaar trainingsschema maar dat mag de pret niet drukken.

Met veel moeite maakte ik daarna mijn rondje af. Kortademig en benauwd dook ik daarna nog even de sauna in. Mensen, wat een zaaa-lig-heid. Al na een minuut voelde ik geen druk meer op mijn borst. Ik wil er ook één. Ik wil er ook één! Geen idee waar ik zo’n ding zou moeten laten maar ik wil er ook één!!

En dan de uitsmijter van vandaag: (tromgeroffel)
Ik heb al 12 dagen geen chips gegeten. Twáálf dagen! Knap hè? Ik zeg: dat verdient een beloning. Een zak chips.

Gevalletje taco?

Ziek zijn

Nadelen:
- zeer hoofd
- het gevoel dat je longen in een bankschroef zitten
- spierpijn
- koortsrillingen
- je baarmoeder eruit hoesten
- in bed liggen stinken

Voordelen:
- As the World Turns kijken
- eindeloos logjes lezen
- vertroeteld worden door manlief
- kindjes die spontaan luisteren en doen wat ze gevraagd wordt. In één keer! Misschien moet ik altijd ziek zijn, dan wordt het nog wat met ze.
- in bed liggen stinken

The ugly truth

Ik merkte het al aan mijn kleren. En mijn spiegelbeeld zei het eigenlijk ook al. Maar eigenwijs als ik ben, stak ik mijn kop in de grond en snoepte vrolijk verder.

Tot nu. Want vanmorgen ging ik op de weegschaal staan. En ik werd niet vrolijk, mensen, ik werd niet vrolijk. Als ik de tijd had, ging ik nu in een hoekje zitten huilen.

Dus. Ga ik op dieet. Geen chips. Geen koekjes bij de koffie. Geen dropjes. Geen saucijzenbroodjes. Geen bakje vla. Niks. Nakkes. Nada.

Alleen nog brood, fruit, en andere walgelijk gezonde voedingsmiddelen voor Natasja. Zodat ik tegen de kerst 10 kilo lichter ben. Doet u mee?

Honest crap.. eh…. Scrap

Van Ilse kreeg ik een Honest Scrap Award. Leuk, zou je denken. Eindelijk erkenning. Maar bij deze award zit een addertje onder het gras. Zeg maar gerust een cobra. Tien geheimen moet ik met u delen. Tien! Nu kan ik natuurlijk lekker oppervlakkig blijven en iets schrijven als ‘ik hou niet van spruitjes’ of zo. Maar dat doe ik niet. Ik ga met de billen bloot. Komt ie:

1. Ik ben aartslui. Nee. Echt. Mijn hobby’s zijn slapen en lezen. Hobby’s waarbij je je minder hoeft in te spannen zijn er volgens mij niet te vinden.

2. Ik heb als tiener eens een lippenstift gestolen bij de HEMA. Ik rechtvaardigde dat voor mezelf omdat zo’n groot concern als de HEMA vast ontzettend veel geld verdiende. Dus dat ene lippenstiftje konden ze wel missen. Vond ik.

3. Ik ben niet de moeder die ik gehoopt of zelfs maar gedacht had te zullen zijn. Ik stelde me vroeger altijd een gezinnetje met twee dochters voor. Die kreeg ik ook, maar dat terzijde. In dat plaatje was ik een ontzettende lieve, zorgzame moeder die veel met haar dochtertjes speelde. In werkelijkheid heb ik een bloedhekel aan spelletjes, knutselen en koekjes bakken. Dat neem ik mezelf best kwalijk.

4. Ik speelde tot mijn veertiende (!) met barbiepoppen. Echt. Ik ben heel lang kind gebleven. Tot mijn verdediging moet ik erbij zeggen dat ik er ook een Ken bij had. En dat hij hele vieze dingen deed met Barbie.

5. Ik ben verslaafd aan chips. Ik zou elke dag, elk moment chips lusten. Eerlijk waar. Mijn utopia is een plek waar je van chips gezond en slank wordt.

6. Ik dacht vroeger dat ik eigenlijk een prinsesje was. Op een dag zouden mijn lieve, mooie en rijke ouders me op komen halen. Mijn babyfoto’s bewezen natuurlijk het tegendeel maar ik bleef toch hopen.

7. Soms vind ik mijn kinderen helemaal niet aardig.

8. Op de momenten dat ik mijn kinderen helemaal niet aardig vind, vraag ik me af waarom ik zoveel moeite heb gedaan om ze te krijgen. Of ik het feit dat het niet lukte niet gewoon als een teken van God had moeten beschouwen.

9. Als ik zulke gedachten heb, krijg ik altijd een onheilspellend gevoel. Alsof er iets vreselijks gaat gebeuren dat ik over mezelf heb afgeroepen door zoiets zelfs maar te denken. Gelukkig gebeurt er nooit echt iets. Ik zou het mezelf nooit vergeven.

10. De raarste plek waar ik ooit sex heb gehad is…… Ha! Dacht u nu werkelijk dat ik dat met u ging delen? U gelooft ook nog in kaboutertjes? Maar het was niet thuis….


En nu mag u de reactiebox vol plempen met commentaar. Negatieve reacties zullen worden verwijderd om het zieltje van deze blogger te beschermen tegen nare invloeden.

Kinkhoest

Daarnet belde de kinderarts. Om te vertellen dat Merel geen kinkhoest heeft. Ja, dat léék me ook al sterk.

Merel zelf is vandaag weer thuis. Vanochtend kwam ze met koorts uit bed en ze hoest ook weer. Maar ach, het is twee weken goed gegaan. En als ze dan, door de herfstvakantie, in die tijd toch nog vier dagen naar school is geweest, nou dan mag je als ouder héél niet klagen. *kuch*

Razendpopulaire frikandellen

Op de laatste vakantieddag hebben we het onzalige plan om de gespaarde (Total)Spetterpunten te verzilveren. Tenslotte krijgen we per persoon 15 euro korting en kunnen zo voor 10 euro naar het Dolfinarium. Dat moet dan wel voor 1 november. En nu is het mooi weer dus nu moesten we maar gaan.

Het begint al goed. De N-weg die naar het Dolfinarium leidt, ligt opengebroken. Hierdoor moeten we al ver voor Harderwijk de polder in voor een omleiding. Samen met nog tienduizend andere debielen leuke papa’s en mama’s staan we in de rij om het Veluwemeer over te mogen steken.

Anderhalf uur later staan we eindelijk op een aftandse parkeerplaats aan de overkant van de vaart. Praktisch als we zijn, haalt Joost een parkeerkaartje en ga ik vast op weg naar de kassa. Anders sta je straks weer in de rij achter dezelfde debielen mensen maar dan nu voor een entreekaartje.

Als Joost eraan komt, heb ik inmiddels de kaartjes gekocht. Met z’n zessen naar binnen voor 60 euri (in plaats van 150) da’s toch mooi. Snel gaan we het park in. Om te plassen. Want dat wil wel, na anderhalf uur in de auto. Na het plassen maar even een kopje koffie. Djiezus, daar staat ook al weer een rij van een half uur.

Eindelijk bij de koffiemachien aangekomen, lijkt het me niet onverstandig om ook maar gelijk iets te eten te kopen. Anders kunnen we over een uurtje de hele exercitie weer herhalen.

De broodjesbar is echter al helemaal leeggeroofd. Op een paar verlepte zalmsandwiches na. ‘Dan maar een patatje,’ denk ik. Bij de patatjesjongen bestel ik drie patat met een frikandel en twee losse frikandellen voor Anne en Merel. Tenslotte eten zij ieder zo ongeveer drie frietjes dus die kunnen ze wel bij mij meepikken.

Ik mag al gelijk mijn bestelling doorgeven. Van de patatjesjongen krijg ik prompt drie borden patat met een frikandel en een bord met twee losse frikandellen. Ik grijp de borden met patat en draai me om naar moederlief die met het dienblad nog bij de koffiemachien staat. Ik draai me terug en…….

Mijn frikandellen zijn verdwenen.

Wie? Wat? Waar? Ik zou toch zweren dat ik nog een bord met twee frikandellen had zien staan?! Dan zie ik ze. Op het dienblad van de meneer naast me. ‘Volgens mij zijn dat mijn frikandellen,’zeg ik voorzichtig. ‘Ik sta hier al veel langer te wachten,’ bijt hij me toe. Blijkbaar staat meneer te wachten op een bestelling met frikandellen en kroketten. Die kroketten liggen nog in het frietvet. ‘Maar,’sputter ik, ‘nu hebben we straks allebei koud eten.’ De man gromt nog eens en draait zich af. Even sta ik totaal flabbergasted om me heen te kijken. Hij incasseert zijn kroketten en smeert hem.

Ik wijzig mijn bestelling van twee frikandellen in twee kroketten en kan dan ook naar mijn tafeltje. De man is al niet meer te zien. Als ik, nog steeds in shock, mijn verhaal aan mijn familie vertel, denk ik:’ Ik had hem eigenlijk met die frikandellen om zijn oren moeten slaan!’

Moeder van het jaar

Ik moet werken. Joost wil klussen. Anne en Merel hebben vakantie.

U voelt 'm al. In deze vergelijking zit één element te veel. Of eigenlijk twee kinderen. Dat werkt zo niet.

Als ontaarde rechtgeaarde moeder huur ik vijf Disneyfilms voor een week en zet het grut de hele dag achter de teevee. Om mijn nominatie als moeder van het jaar zeker te stellen gooi ik er ook nog een zak chips tegenaan. Succes gegarandeerd.

Dat ik 's avonds zal moeten bloeden in de vorm van twee hyperactieve kids als ik nét rustig neer wil ploffen moge duidelijk zijn.

Het kind is natuurlijk niet achterlijk

Zoals ik hier al logde, wil Anne een andere slaapkamer. Mijn oude, grenen secretaire moet medogenloos wijken voor hippe boekenkasten met een al even hip bureau.

Eerder al zochten wij bij Ikea Billy boekenkasten uit. Daartussen komt een bureaublad met daarop een poster met glas eroverheen. Want dat wil Anne graag. En als madam dat wil, dan vliegen wij onderdanen. Zo gaat dat als je kinderen hebt.

Nu bestaat de beroemde Billy boekenkast al 50 jaar. En om dat heuglijke feit te vieren gooit Ikea het boekengedrocht deze week in de aanbieding. Iedereen krijgt 20% korting en Ikea family-leden zelfs 25%. Da’s snel verdiend en dus schaffen we de kasten pas deze week aan. Dat we nu in de herfstvakantie met twee monsters kindertjes naar Ikea moeten, daar hadden we even niet aan gedacht. Anders hadden we die korting met liefde zelf aan Anne uitbetaald.

En zo staan we dus bij Ikea en zoeken, onder het luid commanderen van onze zich niet al te best gedragende schatjes, de verschillende pakketten bij elkaar. Bij de kassa pint Anne met een glunderend gezicht haar meubeltjes. Bij het zien van het bedrag kijk ik vreemd op. Ik kan uiteraard net zo goed rekenen als Raymond Babbitt uit Rain Man Ik kan redelijk rekenen en had het bedrag een stuk lager ingeschat.

Buiten haalt Joost de auto naar het inlaadvlak en springen Anne en Merel zich een slag in de rondte op die ondingen die moeten voorkomen dat je de kar meeneemt naar je auto. Iemand ooit wel eens een wandelwagen langs die stenen proberen te wurmen? Dan kun je eerst je kind uit de wagen tillen om vervolgens met halsbrekende toeren de wagen erover te tillen. Maar dat terzijde.

Ik plof op een koude steen neer en bekijk de kassabon. Hé, wacht eens even! Is de beukenfineer Billy wérkelijk twee keer zo duur als een witte? Ja. Het is echt zo. Blijkbaar is de produktie van beukenfineer een stuk duurder dan witfineer.

‘Anne, deze kleur kast is twee keer zo duur als een witte!.’
‘Geeft niks.’
‘Maar dat scheelt je vijftig euro!’
‘Víjftig éuro?,’ roept Anne met overslaande stem. ‘Dan neem ik een witte.’

Tja, het kind is natuurlijk niet achterlijk.

Wij wel.

Want Joost gaat in de rij bij de klantenservice staan om de kasten in te leveren. En zoekt zich in het magazijn het ongans naar dezelfde combinatie in het wit. Achter de servicebalie liggen de Ikeadames nu nog in een lachstuip.

Ik dacht: 'Eens kijken of ze het zien...'

Maar u zag het niet hè? Die piepkleine Micheal Jackson in de poster van Home Alone?

Gnagnanagniffel.

Home Alone

Merel is naar school en de vlaggen hangen uit.

Joost loopt de hele dag mee met een cursus en de vlaggen hangen uit.

I'm Home Alone.

Ein.De.Lijk.

De kinderarts....

... heeft Merel grondig onderzocht.

Conclusie: een virale infectie aan de bovenste luchtwegen. Dat verklaart de koortsaanvallen en het hoesten. En dat kan lang duren. Er is ook nog geprikt op kinkhoest, daar krijgen we over twee weken de uitslag van.

Op dagen dat ze zich goed voelt mag ze gewoon naar school maar zoals gezegd kan het nog even duren voor het helemaal over is.

Gelukkig is het dus niets ernstigs. Ik ben zo opgelucht dat ik er beroerd van ben. Letterlijk. Ik duik vanavond vroeg mijn mandje in!

Van de bloemetjes en de bijtjes

Wat was ik gisteren down hè? Ont-zet-tend down.
Als je me in de grond had gestopt was ik zo naar Australië gezakt. Zo down was ik.
Ik had zelfs geen zin in McDreamy. En dan is het erg hoor, mensen, als ik geen zin heb in McDreamy.
Maar die zit al weken te snotteren over een dode patiënt ofzo. En ik had al genoeg aan mijn eigen gezeik. Maar dat was u al wel duidelijk, denk ik.

Vandaag gaat het een stuk beter. Want er is natuurlijk ook genoeg leuks in de wereld van Natasja.

Zo krijg ik over zes maanden een nieuw nifje (= combi neefje/nichtje). Zuslief is in verwachting en de echo liet gistermiddag zien dat alles in orde is met het wurm.

Anne en Merel vinden het prachtig. Merel knutselde al een boekje voor haar kleine neefje (straks oudere broer). ‘En dit boekje is ook voor de baby als ‘ie uitkomt,’ meldt ze er nu bij. Okeeeee, misschien is het tijd voor de bloemetjes en de bijtjes. Kan natuurlijk niet hebben dat het kind denkt dat baby’s uitkomen als zijn het kuikens.

Anne vraagt aan het ontbijt of het niet pijn doet als er een baby uitkomt. ‘Jeweetweldaar’, fluistert ze.. Tja, moet ik haar nu vertellen over helse pijnen en bloederige bevallingen? Nee, dus. Dan word ik nooit oma. Ik vertel haar dus dat jeweetweldaar open gaat als er een babietje uit moet. Haar ogen worden groot. ‘Wordt het dan zó wijd?,’ vraagt ze terwijl ze armen zo’n vijftig centimeter uit elkaar houdt. Blijkbaar denkt mijn oudste dat baby’s wandelend uit hun moeders buik komen. Volgens mij is alleen Stewie Griffin zo ter wereld gekomen....




Ik verslik me in mijn cornflakes en neem me voor binnenkort maar eens een boek in de bieb te gaan zoeken. Want blijkbaar hebben mijn dochters ietwat rare ideeën over hoe dat allemaal gaat, zo’n baby krijgen.

Boven water

Zo.
Daar was ik weer eens.
Terug uit de migrainepoel.
En de ikzithetheleweekendthuismeteenziekevijfjarigepoel.
Natasja worstelde zwom en kwam boven.
Iets te melden heb ik eigenlijk niet.
Ja, dat Merel morgen bij de kinderarts terecht kan.
En dat het ziekenhuis vergeten was om ons van dat feit op de hoogte te stellen.
Maar goed dus dat manlief zelf maar even informeerde over hoe en wat.
Verder? Nee. Niets.
Ndaag.

Ho, wacht effe! Toch nog iets: (tromgeroffel....)
Ik heb er allemaal zó de balen van. Van zieke Merels en werkloze Joosten.

Ik weet het, 't is niet briljant.

Maar..... dus....

Woensdag ging de vlag uit. 's Middags kwamen de uitslagen van Merel binnen en alles was goed.

Gisteren ging Merel vol goede moed weer naar school. En had een heerlijke dag. Nodigde zelfs een vriendinnetje uit, gistermiddag.

Maar.

Vannacht had Merel weer bijna veertig graden koorts. En had ze keelpijn. En hoofdpijn. En pijn in haar knieën.

Dus.

Zaten we daarnet weer bij de huisarts. En keek de huisarts haar van boven tot onder na. En vond niets.

Dus.

Belde zij het ziekenhuis voor een afspraak met een kinderarts. Omdat ze vindt dat Merel echt volgende week gezien moet worden.

Dus.

Wachten we maar af.

Een naar ventje

Gisteren onder het avondeten kreeg ik bezoek van een heel naar mannetje.
Eerst toverde hij strepen en lichtflitsen in mijn blikveld.
Daarna trok hij een reusachtige spijker tevoorschijn en ramde die in mijn schedel.
Manlief kent het mannetje inmiddels ook al wel en kwam gezwind aanspoeden met een batterij pijnstillers.
Het mannetje sloeg me dit keer volledig knockout. Hoe hij heet? Dit mannetje heet 'Migraine'.

En nu maar wachten tot het hem belieft die spijker weer uit mijn kop te trekken.

Kwakkelen

Merel is aan het kwakkelen. Al twee maanden.
Op vakantie in Frankrijk begon ze te hoesten. En ze hoest nog.
Twee maanden en twee antibioticakuren verder hoest ze nog steeds.
Knapt iedere keer wat op, gaat een paar dagen naar school en hopla: ze zit weer thuis.
Tijd voor actie, vindt ook de huisarts.
En dus moet er vanmiddag bloed geprikt worden en een longfoto gemaakt worden.
Natuurlijk kan Joost dat ook prima met haar doen maar hier wil mama natuurlijk zelf bij zijn, dat snapt u. En dus ben ik vandaag vrij.
Ik zou wat kunnen lezen maar het boeit me niet. Ik zou wat kunnen werken maar het boeit me niet. Ik zou wat broeken voor Merel kunnen gaan naaien maar het boeit me niet. Was het maar vast 14.00 uur. Of nee, doe maar half drie, dan zijn we er van af!

Edit dinsdag: Het prikken an sich viel mee. De aftermath niet. Eenmaal in de auto kreeg ze een enorm nare (stress?)reactie. Alle kleur trok uit haar weg en ze werd heel slap en sloom. Ik schrok me het ongans! Gelukkig zat ik naast haar achterin de auto en kon ze nog vertellen hoe ze heette en dat ze vijf jaar is. Pas na een half uurtje ofzo kreeg ze weer spatjes. Vandaag zouden we de uitslag krijgen maar die bleek er vanmorgen nog niet te zijn. We hopen dus maar op morgen!

Donderdagavond 17.35 uur

- Merel, eet eens door. Wij zijn allemaal al bijna klaar.
- Ja, maar dan moet jij mij helpen.
- Ben jij betoeterd, je bent vijf! Je kunt heel goed zelf eten.
- Dat wil ik niet, jij moet me helpen!
- Dus niet. Ik ken kindjes van drie (E&F!) die niet alleen zelf eten maar zich ook nog zelf aankleden ’s morgens. Dan gaat hun mama douchen en als ze beneden komt zitten er vier kinderen braaf te ontbijten. En jij bent notabene twee jaar ouder! Zelf eten, punt uit.
- Ik zit vol, ik heb geen honger meer!
- Dan krijg je morgen maar geen koekjes en snoepjes. Dan zul je wel honger hebben ’s avonds.
- Geeft niks, dat zijn jullie morgen toch alweer vergeten.
- …

De winterjas en de laklegging (2)

Klik even op de afbeelding voor de vergroting....

 

De winterjas en de laklegging

De winterjas die ik voor Anne bestelde, past niet. Dus ik moet naar de stad. Werkelijk, het is soms zooo zwaar een meisjesmoeder te zijn.

Als ik langs de etalages slenter, zie ik een paspop met een laklegging staan. Oeh, die vind ik leuk. Maar durf ik dat? Ik ben het type dat een jaar later pas Birckenstocks koopt en dan ook nepexemplaren en ook de skinnyjeans mocht pas na twee seizoenen mijn kast in. Maar zo’n laklegging, pfoe, da’s wel een statement.
Ik loop door en bedenk wat ik er op zou dragen. Een net jurkje, denk ik zo. Om het effect wat af te zwakken. Voordat vieze meneren gaan vragen wat het kost. En dan bijvoorbeeld een spijkergiletje. Om er een beetje rock van te maken. En een sjaaltje en veel kettingen.

Ik ga verder op jacht naar een winterjas. Nee..... dé winterjas. En dan vind ik hem. Ik ben op slag verliefd. Waarom hebben ze die verdomme alleen in kindermaten? Ik wil er ook één! Hij oogt chinees. Donkergroen met gouden en turqooise rozen erop geborduurd. Hij is meisjesachtig en stoer tegelijk. Ik neem hem mee. Voor de zekerheid neem ik ook nog een andere jas mee. Anne is op een leeftijd dat het zo maar kan zijn dat ze me meewarrig aankijkt en zegt: ‘Máham, daar ga ik toch niet mee lópen?!’

Op de terugweg naar mijn auto loop ik toch even bij die winkel met de laklegging binnen. Ze hebben mijn maat maar ze vallen erg kort. Balen. Want ik wil er killerheels onder dragen en dan moet zo’n ding wel lang genoeg zijn. De verkoopster snapt het probleem en komt aanlopen met een ont-zet-tend lange laklegging. Wow! Ik wil ‘m! Dan zie ik het prijskaartje. Terwijl mijn ogen uit hun kassen vallen, valt mijn bek open en sla ik tegelijkertijd ook nog steil achterover. Tée-ring-jantje! Daar kan ik een week van eten. En goed ook! Spijtig ga ik verder. Dat zou echt te gek zijn.

Maar thuis heb ik al spijt. Een legging voor benen van 1m25 ja echt, van mijn enkel tot mijn heupbot! vind ik natuurlijk nevernooitnietmeer. Joost is het met me eens die heeft al allerlei spannende scenario’s in gedachten, wedden?. Dus ik sjees terug naar de winkel en pas ‘m aan. Hij past, hoewel er maat 38 op het kaartje staat. Yeah right, ik weet niet welke muts dit kaartje eraan gehangen heeft maar no way dat ik maat 38 heb. En zo ga ik innig tevreden weer naar huis.

Straks trek ik hem aan. Want dan ga ik brunchen met een stel heel bijzondere vriendinnen. We leerden elkaar online kennen toen we zwanger waren. Allemaal uitgerekend in december 2001. Op een forum deelden we het wonder dat ons overkwam. Uiteraard kwamen ook de zere tieten en aambeien uitgebreid aan bod. Onze kindjes werden geboren en we klaagden vrolijk verder over tepelkloven, nachtvoedingen en tandjes. Door de jaren heen kwam het accent wat minder op de kindjes te liggen en ging het steeds vaker over onszelf. Lief en leed deelden we en we besloten dat niet langer op een open forum te doen. We gingen privé! De man van een van ons bouwde een website speciaal voor dat doel. En zo delen we al acht jaar onze levens met al hun ups en downs.

Een paar keer per jaar komen we samen. Vaak met de kindjes in een speeltuin of pretpark. En soms, zoals vandaag, zónder. Om eens heerlijk bij te kunnen kletsen. En te genieten van een bijzondere vriendschap. En Novy, nu ik er vandaag zo goddelijk uit ga zien, kun je het NIET maken om niet te komen. ’t Is maar dat je het weet! Edit 11.45 uur: Ik lees net dat Henk ziek is. I take it back!!

Beloofd is beloofd

En mijn beloftes houd ik altijd. Dus ik koop de Pink Ribbon. Voor Door en voor het goede doel. Kijk maar:



Als klap op de vuurpijl komt er ook nog een grote doos van Bonaparte binnen. Met een winterjas en twee blouses voor Anne en voor mezelf een huisbroek (voor yoga! voor yoga! thuis wil ik niet doodgevonden worden in zo’n ding).

De winterjas is geweldig maar helaas verzuipt die magere spriet van mij er in. Ze lijkt nog het meest op een tot leven gekomen jas met beentjes. Die gaat dus weer terug. Zelf pas ik direct mijn huisbroek. Godver Bálen! Hij is te kort! Dat krijg je als je éénfuckingachtentachtig lang bent. Dan moet je heul lang zoeken naar een broek. Mijn hoogwaterindepoldertrauma tiert welig als ik mezelf in de spiegel bekijk. Die gaat dus ook terug. Dat wordt wel lekker goedkoop zo.

Van de blousjes worden we wel alletwee heel blij. Ze staan geweldig op dat ranke lijfje. Spontaan hangt ze het fotomodel uit. Merel heeft daar niet echt zin in maar héla, ze moet van mij. Tenslotte ben ik hier de baas moeder dus hup, poseren jij! Het blauwe jurkje van de Hema is té leuk om hier niet te showen!

 

Wintershopping

Wat een weertje is het hè? De zon heeft, net ik als, blijkbaar nog geen zin om afscheid te nemen. Hij weet vast dat ik een mooi terras heb nu. Waar ik nog graag even in het zonnetje zit. Wat een lieverd is het toch.

Maar ondanks het mooie weer voel ik een noodzaak tot het doen van wat wintershopping. Want die komt. De Winter. On.ver.mijdelijk.

Tijd om winterlaarzen te scoren voor Merel. Voor Anne vond ik al übercoole en vooral voordelige laarzen. Maar om voor Merel nu dezelfde te kopen omdat ze zo voordelig waren, da's ook zo wat.

Ik reed dus met het wurm naar Geldermalsen. Want dat dorp beschikt over drie schoenenwinkels.
Waarvan er
a) één dicht zat (welke debiel verkoopt nu kinderschoenen en gaat op woensdagmiddag dícht?)
b) één helemaal geen kinderschoenen meer verkocht
c) de laatste onbetaalbaar is zodat ik er niet eens binnen durfde te gaan.

Chagrijnig keerde ik weer huiswaarts. Dan maar even koffiedrinken met moederlief en vaderlief. Die kwamen hun kleinkids even een kusje geven want vandaag vliegen ze naar Kreta. Djiezus, ik wil ook met de VUT. Die lui gaan drie keer per jaar op vakantie!

Opgefrist door een lekkere cappuccino toog ik met moederlief en Merellief naar Culemborg. En daar vonden we, uit de collectie van 2008, een paar hele hippe laarzen. Donkerbruin met een zweem van gouden glitters. Het wurm is er dolgelukkig mee.

Waar ik dolgelukkig van werd is dat moederlief een financiële injectie gaf. Zodat Merels laarzen uiteindelijk net zo duur waren als die van Anne.
Ik zeg: helemaal goed.

Ohm aa Hum

Op dinsdagavond ga ik altijd naar yoga. Trouwe lezers weten dat want ik schreef er al eens een logje over. Klik Klik.

Yoga is heerlijk. Nooit slaap ik zo lekker als na een yogasessie zelfs niet na een potje sex. Ik kom altijd compleet ontspannen thuis en val, eenmaal in bed, in een diepe coma. Heerlijk!

Gisteravond deden we iets nieuws. We gingen mantrazingen. Op een volledige uitademing zing je de klanken één voor één. In ons geval Ohm aa Hum. Dus eerst een hele lange Ooooohm, inademen, dan een hele lange aaaaaaaaaa, inademen en dan als laatste Huuuuuuuum.

Wat onwennig begonnen we. Na de eerste klank bleef het even stil. Niemand durfde als eerste aan de volgende klank te beginnen. Dus wachtten we allemaal tot de yogajuf dat deed. Maar de yogajuf heeft de langste uitademing van de wereld van iedereen. Dus wachtte ik tot ze klaar was en kreeg zowat een appelflauwte voor ik aan de volgende klank begon.

Na een tijdje kregen we iets meer zelfvertrouwen en zong iedereen gewoon in zijn eigen ritme. Het eerste dat me opviel was dat ons gezang zo mooi en sereen klonk. Zelfs mijn eigen gezang was goed te pruimen normaal klink ik zo vals als een kraai. Het geluid vibreerde in de ruimte en in mijn lijf. Ik voelde een enorme energie en een enorme rust. En tevredenheid. Met het hier en nu.

Ik hoef u, denk ik, niet te vertellen dat ik vannacht beter sliep dan ooit. Dat wil ik iedere nacht wel. Wie komt er bij me zingen vanavond?

Voor, tijdens, na

Nu nog even de trilplaat erover heen en we zijn klaar voor de zomer herfst.

De BBBQ

Wat kan het tegenvallen hè? Dat het maandag is.
Vooral als het weekend zo hard voorbijgevlogen is dat je amper hebt gemerkt dat het geen vrijdagavond meer is.
Het was een druk weekend, menschen.
Man- en vaderlief zwoegden zich een ongeluk in de achtertuin. Die moest bestraat worden, vond ik. En toen ik gratis sierbestrating kon krijgen, vond ik dat al helemaal. Ik vond overigens niet dat het binnen een week allemaal geregeld moest zijn. Dat vonden man- en vaderlief wel.
Want. Gistermiddag gaven wij een BBBQ. Ja, u leest het goed. Een BBBQ. Een barbebruncheque. Nog voor mijn verjaardag én die van Merel. Da’s namelijk lekker goedkoop, twee verjaardagen ineens vieren.
Die stond natuurlijk al wéken gepland. Dat moet wel, met al die drukbezette vrienden van ons.
Ik ging er helemaal van uit dat we die BBBQ in de voortuin zouden houden. Dacht al tijden na over hoe ik in vredesnaam de voortuin knus en gezellig zou kunnen maken.
Maar dat hoefde niet. Want man-en vaderlief werkten zich het schompes en zaterdagavond was het klaar.
Zodat we gisteren heerlijk in de achtertuin konden zitten. Zalig in het zonnetje. Met goede wijn en goede vrienden. En lekker eten. Dat ook.

Grotekleinemeidenverdriet

Er is iets met mijn meisje. Mijn oudste meisje. En ik kan er de vinger niet op leggen. Ze klaagt over buikpijn en heeft deze week al drie keer in haar bed geplast. Daarbij zit ze zichtbaar niet lekker in haar vel.

Nu heeft ze natuurlijk ook een k*tjaar achter de rug. In december stierf haar lieve oma, die ze nog dagelijks mist. In dezelfde week werd manlief ontslagen en draaide haar wereld om. Mama, haar voornaamste zorggever, zat ineens hele dagen in haar kantoor. En papa was hele dagen thuis. Toch ook een behoorlijke verandering in een kinderleven.

Wat ik in ieder geval weet is dat ze erg verdrietig is dat haar beste vriendin zo vaak voor kinderfeestjes uitgenodigd wordt en zij maar af en toe. Dat ze daar zelf deels debet aan is, snapt ze natuurlijk nog niet. Zelf ziet ze het nut van speelafspraakjes op woensdagmiddag niet zo. Dan is ze liever bij mama (op woensdag ben ik altijd vrij, zelfs nu werk ik woensdagmiddag niet). En ’s morgens op het schoolplein hangt ze liever bij de deur rond tot ik naar buiten kom (als ik Merel naar haar klas heb gebracht) dan dat ze lekker gaat spelen.

Het is niet dat ze niet genoeg vriendinnetjes heeft. Maar ze gaat gewoon haar eigen gang. Als 20 kinderen tikkertje willen spelen en Anne niet, dan gaat ze gewoon alleen spelen. En zulk gedrag werkt natuurlijk niet in de hand dat iedereen denkt:’ Laten we Anne vragen, die is altijd zo gezellig! ‘

Tegelijkertijd is dat juist de eigenschap die ik in Anne het meest bewonder. Van groepsdruk heeft ze blijkbaar totaal geen last. Ze doet gewoon haar eigen ding. En dat bewonder ik echt. Maar bevorderlijk voor je sociale leven is het niet.

Ik ben er (nog) niet achter waar m’n meiske allemaal mee zit. Maar mijn meiske heeft verdriet. En ik dus ook.

Onzeker 2

Goh, wat een lieve reacties kreeg ik op dit logje.

Dat iedereen in zijn pubertijd enige mate van onzeker kent, was me uiteraard wel duidelijk. Maar dat heel veel, ontzettende leuke vrouwen daar óók last van hebben wist ik dan weer niet. En die wetenschap heeft me een hart onder de riem gestoken.

Bovendien vond ik zaterdag ook nog een cadeautje op de deurmat naar aanleiding van dit logje. Van Wondelgijn. Eerder deze week stuurde zij me al een cadeautje in het kader van de payitforwardaktie van Cisca. Een bonequinha (gelukpoppetje). Met een kaartje met uitleg:

De Bonequinhas worden gemaakt in Brazilië. Als je er één op je hart draagt, geeft het gezondheid. Met een bonequinha in je portemonnee, geef je minder geld uit die kies ik, die kies ik!. In de auto biedt het bescherming. En... heb je een bonequinha in je broekzak, ontvang je veel passie.

En toen dus nóg een cadeautje. Een sleuterhanger met twee gebedsmolens. Deze staan bij Tibetaanse boeddhisten symbool voor zegening en geluk. Met daarbij een ontzettend lief kaartje. Dank je wel, Wondelgijn, je bent een schat!