Het kind is natuurlijk niet achterlijk

Zoals ik hier al logde, wil Anne een andere slaapkamer. Mijn oude, grenen secretaire moet medogenloos wijken voor hippe boekenkasten met een al even hip bureau.

Eerder al zochten wij bij Ikea Billy boekenkasten uit. Daartussen komt een bureaublad met daarop een poster met glas eroverheen. Want dat wil Anne graag. En als madam dat wil, dan vliegen wij onderdanen. Zo gaat dat als je kinderen hebt.

Nu bestaat de beroemde Billy boekenkast al 50 jaar. En om dat heuglijke feit te vieren gooit Ikea het boekengedrocht deze week in de aanbieding. Iedereen krijgt 20% korting en Ikea family-leden zelfs 25%. Da’s snel verdiend en dus schaffen we de kasten pas deze week aan. Dat we nu in de herfstvakantie met twee monsters kindertjes naar Ikea moeten, daar hadden we even niet aan gedacht. Anders hadden we die korting met liefde zelf aan Anne uitbetaald.

En zo staan we dus bij Ikea en zoeken, onder het luid commanderen van onze zich niet al te best gedragende schatjes, de verschillende pakketten bij elkaar. Bij de kassa pint Anne met een glunderend gezicht haar meubeltjes. Bij het zien van het bedrag kijk ik vreemd op. Ik kan uiteraard net zo goed rekenen als Raymond Babbitt uit Rain Man Ik kan redelijk rekenen en had het bedrag een stuk lager ingeschat.

Buiten haalt Joost de auto naar het inlaadvlak en springen Anne en Merel zich een slag in de rondte op die ondingen die moeten voorkomen dat je de kar meeneemt naar je auto. Iemand ooit wel eens een wandelwagen langs die stenen proberen te wurmen? Dan kun je eerst je kind uit de wagen tillen om vervolgens met halsbrekende toeren de wagen erover te tillen. Maar dat terzijde.

Ik plof op een koude steen neer en bekijk de kassabon. Hé, wacht eens even! Is de beukenfineer Billy wérkelijk twee keer zo duur als een witte? Ja. Het is echt zo. Blijkbaar is de produktie van beukenfineer een stuk duurder dan witfineer.

‘Anne, deze kleur kast is twee keer zo duur als een witte!.’
‘Geeft niks.’
‘Maar dat scheelt je vijftig euro!’
‘Víjftig éuro?,’ roept Anne met overslaande stem. ‘Dan neem ik een witte.’

Tja, het kind is natuurlijk niet achterlijk.

Wij wel.

Want Joost gaat in de rij bij de klantenservice staan om de kasten in te leveren. En zoekt zich in het magazijn het ongans naar dezelfde combinatie in het wit. Achter de servicebalie liggen de Ikeadames nu nog in een lachstuip.