Daar gaat ze (2)

Maar nu is het Merel die op schoolreisje gaat. Voor de aller-, aller-, allereerste keer. Ooit. Ever. Dat u dat goed begrijpt.

Nog voor ze goed en wel wakker is zijn de eerste woorden op haar lippen: ‘Vandaag ga ik op schoolreisje!’ Ze sommeert ons op te schieten want stel je voor dat je te laat komt. En de bus mist! Stel je voor!! Zo fietsen we soepeltjes door het ontbijt heen en is ze, uiteraard, ruim op tijd op school. Net als alle andere dagen maar stèl je voor!

Om half tien komt de bus. En mogen de kleuters eindelijk, hand in hand, naar de bus wandelen.



Het onverholen plezier straalt van haar toet af. En op de achtergrond van die van Lis.





(Let vooral op dat uiterst schattige kuiltje in haar linkerwang, voor de kijkers rechts)

De groten mogen niet mee.



Maar zwaaien wel gezellig de bus uit.



Om half drie is ze weer thuis. Doodmoe maar nog bruisend van energie. Barstensvol verhalen van hoe en wat. Want ze zijn naar een bekijkboerderij geweest. En ze heeft hangbuikzwijntjes geaaid. En een koe gemolken. Op mijn vraag of ze er wat uit kreeg, antwoordt ze: ‘Ja. Water!’
‘Water?’
‘Ja, het was een neppe koe.‘

Mijn dochter kan blijkbaar uitstekend neppekoemelken.

Biedgekte

Van nicht D. kreeg ik een tip. Zij wist een website waar je, a la Ebay, kunt bieden op vakanties en weekendjes weg. ‘Zó goedkoop!’

Daar had ik wel oren naar. Want ik ben dol op weekendjes weg. En ik ben dol op goedkoop. En ik ben dol, dol, dol op goedkope weekendjes weg! Vanmiddag checkte ik de site dus maar eens. Oh! Wat leuk! Een weekend in een bungalowpark in Brabant. Hoogste bod € 27. En de veiling loopt over vijf minuten al af! Ik blèr naar Joost of hij het ook een goed idee vindt. Dat vindt ‘ie. Inmiddels sluit de veiling over nog geen twee minuten. Als een razende typ ik onze gegevens op het registratieformulier en sta klaar om te bieden. Shit! Veiling afgelopen. Net te laat.

Maar, niet getreurd. Eronder staat een weekendje naar een park pal naast de Efteling. En daar zouden we toch al naar toe gaan. Met airmiles je bent goedkoop of je bent het niet, tenslotte. Op 30 seconden voor sluitingstijd bied ik vlug een euro meer. Ja. Ja! Nu heb ik ‘m vast. Niet dus. In de laatste tien seconden zijn er nog vier biedingen uitgebracht. Allemaal hoger dan mijn bod. Weer mis.

Inmiddels ben ik helemaal in de ban van de veilingen. I’m hooked. Somebody, stop me! Please!

Ik kijk verder en vind nog wat leuke aanbiedingen. Maar allemaal loop ik ze net mis. Tot ik ineens een geniale inval krijg. Ik wacht tot 15 seconden voor sluitingstijd en bied dan 5 euro meer dan het laatste bod. Mochten er dan nog andere debielen zijn die ook een eurootje meer willen bieden, dan ben ik die te slim af. Godver. Weer niet! Nu zit ik nóg 1 euro onder het hoogste bod.

Nu heb ik door dat de veilingen maar een half uur duren en dat het aanbod best groot is. Ik wacht rustig af en pas 9 seconden voor sluitingstijd ververs ik de pagina en bied 20 euro boven het laatste bod. Een paar tergend langzame seconden staar ik naar het scherm. Met pijn in mijn buik zie ik, 1 seconde voor sluitingstijd, mijn bod verschijnen. Ja! Ja! Ik heb ‘m! Ik heb ’m! Voor 75 euro mogen wij een weekend lang in een mobile home. Dan blaas ik uit. Heb ik het laatste halfuur eigenlijk wel adem gehaald?

Vriendelijk doch dringend

Ik heb een vriendelijk doch dringend verzoek.

Aan al die dames die met de vakantie in het vooruitzicht ineens in paniek raken en vlug gaan sporten.

Zodat ik, die al vanaf februari keihard zwoegt, mijn trainingsschema niet kan volgen. Omdat al die dames alle apparaten continu bezet houden.

Zodat ik ze niet kan gebruiken wanneer ik dat wil.

Terwijl ik dat recht allang verdiend heb. En jullie niet.

Dus verzoek ik al die dames, vriendelijk doch dringend, op te zouten. Wegwezen! Ksst.

Voor Cisca

Want die sommeerde adviseerde me via haar reactiebox een avond vrij te maken. Om de fout die ik maakte eruit te halen. En om het topje af te maken. Waardoor ik weer helemaal geïnspireerd raakte. Dus bij deze, Cis.

Ik heb er al een te leuke zwartwitgeruite rok bij besteld. Van H&M. Met een brede zwarte riem. Dé rode pumps erbij en voila. Ik ben weer helemaal het heertje. Eh, dametje. Of zal ik er toch die ook zo gave zwarte lakpumps bij dragen?

En nu ga ik de overburen even uitleggen waarom ik, staande op een stoel, de tafel fotografeerde. Ze denken vast dat ik nu écht malende ben.

It does pay off

Met al dat mooie weer komen de zomerjurkjes weer uit de kast. En werd ik vorig jaar nog uitermate treurig van de aanblik van mezelf in zo’n jurkje, dit jaar word ik best blij als ik in de spiegel kijk. Van al dat sporten zijn mijn kuiten een flink stuk slanker dan een jaar geleden. Mijn onderbenen mogen weer gezien worden. Dus ik trek mijn zwart-met-witte-stippeljurk uit de kast. En trek er mijn favoriete pumps onder aan. En kijk zelf: het resultaat mag er wezen. Als die trend zich nu ook nog even naar mijn bovenbenen doorzet ben ik een gelukkig mens! En zijn mijn schoenen niet de absofuckinglutely leukste rode pumps die u ooit zag?


In voorbereiding op onze vakantie ben ik vandaag begonnen met een hardloopschema. Zonde natuurlijk om al dat harde werk gedurende twee weken te laten verslappen! Bovendien ,en nu ga ik even vloeken, ben ik inmiddels best verslaafd geraakt aan mijn (bijna) dagelijkse uurtje beweging. Baantjes trekken is geen optie met alleen een beekje in de buurt dus het wordt hardlopen. Ik las eens de tip om te beginnen met één minuutje hardlopen en twee minuten gewoon lopen, dan weer één minuut hard and so on and so on. Zo bouw je dan als het goed is de tijd op. Mocht het niet lukken dan zal ik uit moeten wijken naar het zwembad in het dichtstbijzijnde dorp. Moet ik wel eerst al die vakantievierende kinderen het zwembad uit slaan. Note to me: neem honkbalknuppel mee.

Anne is ook al helemaal klaar voor de vakantie. Zij gaat in de horeca. Dat kind heeft de ondernemersgeest van haar moeder. Briljant.

Eindelijk dan toch!

Het is zomer. Eindelijk dan toch. Zo ziet de zomer er bij ons uit:



Verder oogstte ik de eerste rucola uit eigen kas. En maakte er tezamen met de eveneens zelfgekweekte basilicum pesto van. Rucola Pesto dus. Met parmezaanse kaas en knoflook. Héérlijk.



Daarna smeerde ik de pesto op twee kabeljauwfilets. Een half uurtje in de oven en smullen maar! Manlief bakte er krieltjes bij en maakte een lekkere salade.



En als klap op de vuurpijl kwamen ook de crocjes voor Anne en Merel nog binnen. En nee, Ilse, die zijn helemaal niet stom, kijk maar:



Zo. U bent weer helemaal bij!

Vlinders

Kijk, hier krijg ik nu spontaan weer vlinders van in mijn buik. Deze briefjes vonden wij vanmorgen bij het ontbijt. Voor mij was er ook eentje. Maar die houd ik voor mezelf. U hoeft tenslotte niet àlles te weten!

Vader boft maar

Want vader mag de hele vaderdag klussen aan de schutting. Dat moet ‘ie niet van mij hoor. Dat heeft ‘ie zelf met buurman afgesproken. Vandaar.

Zo’n zes jaar geleden waaide tijdens een storm de schutting tussen ons en de buren om. We overlegden netjes met boze buurvrouw maar die wenste niet mee te betalen aan een nieuwe. Boze buurvrouw was een weduwe op leeftijd. Een ontzettende ouwe zeur. Die bovendien ook nog eens het gore lef had niet mee te willen betalen aan een nieuwe schutting. Wij, die op dat moment de badkamer aan het verbouwen waren, waren op dat moment ook niet echt kapitaalkrachtig. Dus kozen we ervoor een paar rollen bamboe te kopen en die als schutting neer te zetten. Dat de verwachte levensduur niet meer was dan een paar jaar wisten we toen al. De verwachte levensduur van boze buurvrouw was echter niet veel langer dus we dachten: ‘Over een paar jaar is die ouwe taart vast al dood en dan kunnen met de nieuwe buren een echte schutting zetten.’ Ja. We zijn echt heel subtiel als het dat aangaat.

En inderdaad. De ouwe taart ging dood en er kwam een een nieuwe buurman. Die gelukkig ook wel wat privacy in zijn tuin wil en niet te beroerd is om de helft van de kosten van de schutting te betalen. Maar……

Hij had een idee. Om zelf een schutting te bouwen van planken uit oude scheepsvloeren. Prachtig, centimeters dik hardhout dat al een leven als laadruimvloer achter de rug heeft. Buurman en manlief vonden het op Marktplaats en reden met de tractor met aanhanger naar Dreumel om het hout op te halen.

Vervolgens bedacht buurman dat de fundering maar van stoepbandjes gemaakt moest worden. U weet wel, die brede randen langs de stoeptegels van het trottoir. Die had buurman namelijk nog liggen. Er moesten er twee naast elkaar komen en die moesten ook nog eens als een sandwich aan elkaar vast gemaakt worden. Nu weegt één zo’n stoepband 100 kilo. Dus aan elkaar geklonken 200 kilo. Daar waren manlief en buurman dus al twee zaterdagen zoet mee. Maar goed, veel zweet en zere ruggen later ligt het in de grond. Daarna monteerden buurman en manlief een soort beugels waar aan weerszijden twee planken verticaal worden bevestigd. Tussen die twee planken in worden straks horizontaal de planken geschoven. Tot op ongeveer 2 meter hoogte.

Menigeen kwam een kijkje nemen en net als ik schudden zij meewarig het hoofd. Zou het niet makkelijker zijn gewoon een betonnen fundering te storten, zo vroegen wij ons allemaal af. Maar manlief en buurman wilden daar niets van weten. En zwoegden stug door. En zwoegen nog steeds. Eind 2009 zal de schutting vast wel klaar zijn.

Ik ben inmiddels opgehouden met proberen te berekenen hoe zwaar de hele constructie nu gaat wegen. Volgens mij kun je er straks een Leopardtank op kapot rijden, die schutting gaat nergens meer heen!

Mocht de bom nog eens vallen dan kunt u mij achter de schutting vinden. Betere dekking zal ik in kilometers omtrek niet vinden. Als u wilt, kunt u ook vast een plekje reserveren. Ies éél goedkoop.

’t Is kerremis, ’t is kerremis

Het is kermis in het durp. Drie dagen zwaaien en zwieren. Als ik de post wegbreng zie ik de plaatselijke jeugd al rondhangen. Dat brengt zoete herinneringen naar boven. Aan de tijd dat ik nog fris en fruitig was en me niet bewust van mijn brede heupen.

In het dorp waar ik geboren ben, kwam de kermis er altijd pas tegen de zomervakantie. Als klein kind ging ik met mijn ouders en zusje altijd één avond naar de Kermis. Dan betaalden mijn ouders alles. Hoogtepunten van het jaar waren dat. Vooral dat jaar dat ik met lootjes trekken een prijs won.Ik trok de hele familie van Dallas en mocht iets uitzoeken. Wat ik maar wilde, ik kon kiezen uit de hele kar. Ernstig stond ik dubio. Want ik wilde dólgraag een zitblik van CocaCola. Helemaal de bom toen. Maar er stond ook een wasmachine bij. En zou mijn moeder daar niet heel erg blij mee zijn? Na lang wikken en wegen koos ik met een schuldig gevoel toch het zitblik.

Later wilde ik natuurlijk niet meer met mijn ouders mee. Dat was niet cool. Of tof. Of hoe dat toen ook heette. Nee, nu ging ik zelf. Met mijn oudere nichtje. Lekker slettebakken iedere avond in de hoop de jongen waar je verliefd op was tegen te komen. En dromen dat ‘ie er nu eindelijk voor uit zou komen dat ‘ie ook op jou was.

En ieder jaar was er weer een speciaal ‘kermisliedje’. De zomerhit van dat moment die eindeloos gedraaid werd. Aan deze heb ik speciale herinneringen. Ik was hopeloos verliefd op de jongen van de grijpkraam. Iets wat hun omzet zeker ten goede kwam. En thuis maar dromen, luisterend naar Crowded House.

Trek aan dat boetekleed!

Het is weer tijd voor mijn tweewekelijkse afspraak met F., mijn personal trainer. En vandaag moet er gewogen en gemeten worden. Iets waar ik niet echt naar uitkijk.

Want het is de laatste weken érg gezellig geweest. Met barbecues, verjaardagstaart en roséetjes. Om nog maar te zwijgen van al die zakken chips. Ik vrees dat de uitslagen niet al te best zullen zijn. En dat klopt. Qua verpercentage ben ik bijna terug bij af. F. heeft een nieuwe weegschaal die naast vet ook de spiermassa meet. Die resultaten kunnen natuurlijk afwijken van de vorige apparaten die voor dit doel werden gebruikt. Ja! Ja! Dat is het natuurlijk. Dat moet wel. Ik negeer het irritante stemmetje in mijn achterhoofd dat roept dat ik dit toch echt aan mezelf te danken heb. Kop houden jij!

F. en ik besluiten deze resultaten gewoon als een nieuw ijkpunt te gebruiken. Een soort nulmeting dus. Vanaf hier gaan we weer verder. Ik ben meteen weer helemaal gemotiveerd om er tegenaan te gaan. En dat doe ik. Met een lekker bakkie teringherrie van The Prodigy op mijn iPod drijf ik mezelf tot het uiterste. Aan het eind van de workout stap ik dankbaar op de loopband om uit te lopen. Ik ben klaar.

Niet dus. J. komt vragen of ik alsjealsjealsjeblieft mee doe met de Zumba-les. Zumwatte? ZUMBA, een mix van dans en aerobic. Op opzwepende Latijnsamerikaanse muziek. ‘Vooruit maar,’ stem ik schoorvoetend toe.

Voor de zumba-klas staat een ontzettend strakke jonge meid. Mmm, als ik er zo uit gaan zien van Zumba-lessen ben ik er wel voor te porren! De les begint. De passen komen uit o.a. de rumba en de salsa en het tempo is moordend. Vooral omdat je bij die passen ook je heupen moet blijven draaien en de armen moet ook meedoen. Probeer maar eens opzij te stappen terwijl je je heupen schudt. Godsonmogelijk! Ik moet tenminste mijn uiterste best doen niet op mijn plaat te gaan.

Na een half uur ben ik uitgeput en heb ik een kop als een biet. Als ik een wat betere conditie heb, zal ik zeker overwegen om Zumba te gaan doen. Maar voorlopig nog even niet. Een jaartje of zo.

Stom!

• Dat er in chips zoveel calorieën zitten
• Dat ik nu nog steeds niet van mijn chipsverslaving af ben
• Dat er in appels zo weinig calorieën zitten
• Dat appels me mijn neus uitkomen
• Dat mannen veel meer calorieën verbranden dan vrouwen
• Dat mijn kinderen me altijd komen storen als ik in bad zit
• Dat mijn rechterknie nog steeds pijn doet
• Dat Eefje iedere dag op het nieuwe kleed plast
• Dat hondenpis zulke nare vlekken geeft
• Dat manlief nog geen baan gevonden heeft
• Dat iedereen met een baan blijft zitten waar hij zit
• Dat er volgend jaar nog 2x zoveel werklozen zullen zijn
• Dat ik nergens maryjanecrocs voor mijn meiden kan vinden
• Dat ik ’s morgens niet meer weet wat ik gedroomd heb
• Dat ik geen miljonair ben
• Dat nagellak altijd maar 1 dag mooi blijft
• Dat mijn dochters zo vaak bekvechten
• Dat het nog steeds geen strandweer is
• Dat de bibliobus maar eens in de week komt
• Dat de nieuwe vaatwasser niet zo goed schoonmaakt als de oude
• Dat ik nooit iets kan vinden in de vrieskist
• Dat Grey’s Anatomy niet het hele jaar door te zien is
• Dat As The World Turns om 17.05 uur komt
• Dat er mensen zijn die op dat tijdstip wél kunnen kijken
• Dat ik niet weet wat het geluid bij Q-music is
• Dat het scheren van mijn benen zoveel tijd kost
• Dat ik aan dit stomme logje toch heimelijk plezier beleef

Weet u wat? Ik maak hier ter plekke een estafette van. Ik geef het stokje door aan Yvon en aan Ilse.

De lul voor mijn broek

We gaan een dagje naar Akersloot. Want moederlief is bijna jarig én op vakantie in Akersloot. Hier in ’t durp regent het pijpenstelen maar buienradar.nl belooft dat het droog zal zijn in Noord-Holland. Ik bel moederlief even of op deze camping de honden ècht welkom zijn. Zo lullig, als Joost nu weer naar huis moet rijden met twee honden. Dat zijn ze. We pakken in de zeikende stromende regen de auto in. Hondenbench, voer, hondenriemen, dvd-speler voor onderweg (werelduitvinding, ze doen anderhalf uur hun mond niet open!) en kleurplaten en stiften.

Onderweg, in heerlijke stilte overigens, blijft het regenen. Pas voorbij Haarlem zien we blauwe lucht. Hoera! Hoera! We kijken elkaar eens vergenoegd aan en nemen de afslag Akersloot. Moederlief heeft twee of drie keer gebeld met aanwijzingen dus we vinden de camping in één keer.

Eenmaal bij de caravan schoppen Anne en Merel hun sandalen uit en verdwijnen met de mededeling: ‘Wij gaan naar de trampo.’ Die zien we een paar uur niet meer terug. Moederlief voorziet ons van koffie en taart en met een zucht zak ik lekker onderuit. Zuslief en nichtlief D. zijn er ook met hun kindjes. Gezellig kletsen we over Staffords en hun voor- en nadelen. D. heeft namelijk net als wij een Engelse Stafford en is er helemaal idolaat van.

Na een uurtje of wat besluiten we even naar het strand te gaan. Helaas is er niet genoeg parkeerplaats en gaan moederlief en zuslief weer terug naar de camping. Wij blijven met nicht, oom en tante lekker zitten. Neefje W. dondert met kleding en al op zijn gat in de zee. Tot aan zijn oksels nat. Merel en Anne spelen al in onderbroek in het zand dus W. mag Merels legging even lenen zodat zijn onderbroek kan drogen. Eerst wil hij natuurlijk niet maar zo’n nat kruis is ook niks. Even later trekt hij dan toch de legging aan. Het staat niet eens zo heel gay als je je ogen dicht doet. ‘Deze is wel lekker droog,’ constateert hij en gaat ook lekker spelen.

Op de terugweg naar de camping meldt hij nog wel even dat hij met de ‘lul voor de broek loopt’. Hij bedoelde natuurlijk ‘ik loop voor lul in die broek’. Tja, wat moet je daar nu op antwoorden? Stop hem maar snel terug, jong.

Crap

Ja. Poep dus. Want daar zou ik vandaag over loggen. Dat had ik beloofd. En daar verheugde u zich op.

Nu zit ik niet meer, zoals zij en zij, tot aan de oksels in de stront. Ik zit namelijk niet meer in de babies. Toch blijft de poep ons beroeren. Of liever gezegd, de poep met wormpjes. Waar dochterlief alwéér last van heeft. We kunnen volgens mij niet meer op de vingers van één hand tellen hoe vaak ze hier al last van gehad heeft. Daarom vindt de huisarts het nodig dat haar ontlasting onderzocht wordt. Tenslotte heeft jongste dochter nooit ergens last van dus waarom oudste dochter wel?

We kregen dus twee testkits mee. Nee, nee, schrik niet. We hoeven niet zelf te testen. Dat doen ze in het laboratorium over een schijtbaan gesproken. Wij hoeven alleen te verzamelen.

In de eerste kit zit een kokertje. Die, volgens het etiket, gevuld moet worden met drie flinke scheppen poep. De tweede kit is pas echt een goede. Drie kokers bevat deze maar liefst. Met uitgebreide aanwijzingen:

Afname: Op 3 achtereenvolgende dagen na de ontlasting één potje vullen met feces

Dag 1: potje 1. In het potje met vloeistof met een lepeltje Ja, waar dan mee? Met je handen? zoveel ontlasting doen dat de vloeistof tot aan de rode pijl komt. Daarna het deksel goed dichtdraaien nee, ik laat het los, geeft een leuk effect en rustig schudden gedurende 20 seconden (tot 25 tellen).

Dag 2: potje 2. Vullen met drie scheppen ontlasting

Dag 3: potje 3. Zie dag 1.

Het geheel wordt vergezeld door een tekening voor dag 1 en 3. Voor het geval we het niet snapten. Manlief en ik keken elkaar meewarrig aan na het doorlezen van de instructies. ‘Shit’, was het enige dat ik uit kon brengen. Er moest dus in de stront geroerd worden. Het liefst ’s morgens vroeg. En dat trek ik dus niet, hè mensen. Dus die taak laat ik dankbaar aan manlief over.

Vandaag is de laatste dag en kunnen die strontkokers eindelijk op de bus. Naar het laboratorium waar één of andere geleerde de hele dag in de stront staat te roeren. En kan oudste dochter eindelijk haar wormtabletje nemen. Want dat mocht niet om de uitslag niet te beïnvloeden. Ik denk dat het nog een paar dagen zal duren voor we allemaal jeukvrij zijn. De èchte en de psychologische, that is.

Ugh. Oe Oe. Ugh.

Wat ik als opperhoofd vandaag zoal deed met mijn stam:

- Touwtrekken (mijn stam was met zes kleintjes duidelijk in de minderheid)
- Rivier oversteken (met z’n allen op een mat, nieuwe mat klaarleggen, overwippen en de eerste mat weer naar voren gooien, herhalen tot de overkant)
- Blind puzzelen (moet ik die nog uitleggen?)
- Dromenvanger maken (zie boven)
- Totempaal beschilderen (zie boven)
- Bizonnetje prikken (ik heb mijn stam goed uitgelegd dat die staart in zijn KONT moest, hilariteit alom!)
- Indianendans instuderen (was leuk, tot ik zelf aan de beurt was. Ook het zitten op de trommel was een hoogtepunt.)
- Buideltje maken voor gelukssteen (spreekt voor zich)
- Amulet maken (idem)
- Geheimschrift ontcijferen (was erg moeilijk, vooral de opdracht voor groep 7/8)
- Tipi maken (lang geleden dat ik zoveel lijm aan mijn vingers had)
- Totempaal gooien (nee, niet MET totempalen, maar DOOR totempalen. Staat anders zo slordig, al die gewonde kinderen)
- Totempaal ceremonie (hier kregen we ons totemdier, de mijne is een beer. Lief en sterk)
- Koek bakken (werd gelukkig voor ons gedaan, wij hoefden alleen te eten)
- Indianendans uitvoeren (ging vlekkeloos, eerlijk waar)

Anne en Merel kijken nog even teevee


Samen


Anne


Merel


De opperhoofden krijgen instructies


Mijn stam



Mijn dieptepunt hoogtepunt: zitten op de trommel


Ik heb in tíjden niet meer zo'n lol gehad.

Over poep, indianen en een zelfmaakmoeder

Zoals gezegd ging ik op zoek naar een kek indianenjurkje met bijbehorende pruik. In de feestwinkel waar ik de outfits van Anne en Merel heb gehuurd, hangt een hele mooie. Ik sla bijna achterover als ik hoor dat die € 27,50 kost. Om te huren hè, een dag later gewoon weer inleveren.

Allemachtig, wat een geld. Dikke l**, dat doe ik dus niet. Even € 27,50 voor een dagje hulpindiaan spelen is me toch te gortig. Maar wat nu? Om zouteloos in mijn normale kloffie te verschijnen lijkt me ook niets. Ineens weet ik het! Ik heb nog een bruin jurkje van de Hema, op de nominatie voor kringloop, in de kast hangen. Daar moet ik toch wel iets van kunnen maken?

Bij de fourniturenwinkel koop ik meters franje, band en wat veren. Thuis knip ik de onderkant van de jurk in een V-vorm en zoom die af met franjeband. Ook de mouwen worden van een rand voorzien. Mmm, dat lijkt er al op. Maar het is nog niet naar mijn zin. Ik naai ook nog een V-vorm op de voorkant. Klaar! Helemaal niet verkeerd, al zeg ik het zelf.

Met een stuk band, wat elastiek en de veren maak ik een haarband voor de zwarte pruik die ik opdiep uit onze sm-kelder. Ha! U geloofde werkelijk voor een seconde dat ik een sm-kelder heb. Niet dan? Ik maak staartjes in de pruik en probeer mijn outfit. In één woord gewèldig. Zilverslang is er niets bij. Kom maar op, Kluk-Kluk!

En dan de poep. Naaah, die bewaar ik maar voor vrijdag.

Oewoewoewoewoe

Ik heb me laten strikken. Donderdag word ik indiaan. Ugh.

Anne hoorde gisteren al dat er nog hulpmoeders of -vaders gezocht werden voor het schoolfeest. Als ik haar naar school breng komt het hoge woord eruit. Of ik alsjealsjealsjeblieft hulpmoeder wil zijn. Compleet met Droopy-blik in haar grote blauwgrijze ogen en een pruillip doet ze haar verzoek. Biedt daar maar eens weerstand aan! Dat raakt je tot diep in je moederziel! Hoe krijgen die krengen dat toch iedere keer weer voor elkaar? Ik kan dus echtechtecht niet weigeren.

Eenmaal op school gaan we op zoek naar meester Henk Chief Mawakkie. Want Chief Mawakkie is het opperhoofd. Laat ik nu geen idee hebben hoe Chief Mawakkie er uit ziet. Anne weet het ook niet maar we vragen het even na in de koffiekamer van de leraren. Chief Mawakkie blijkt vandaag vrij te zijn. Maar juf Elly is één van zijn dappere krijgers en zij noteert vlug mijn naam en telefoonnummer. Zodat ik voorzien kan worden van een draaiboek. En hopelijk uitgelegd krijg what the hell er van me verwacht wordt.

Nu nog als de sodemieter op zoek naar een passende outfit. Foto’s zullen donderdag op deze weblog te bewonderen zijn! Wat zal ik er strak uitzien met zo’n indianenjurkje en twee kekke vlechten op mijn hoofd. Misschien moet ik die outfit in het weekend ook nog maar even huren. Zal manlief gewèldig vinden. Nu ga ik vlug mijn indianenkreten nog even oefenen. Ugh.

Vandaag ben ik 4!

Vandaag tel ik 4 ondernemersjaren. Precies 4 jaar geleden schreef ik me in bij de Kamer van Koophandel. En werd daarmee in één klap zelfstandig ondernemer.

In de weken ervoor groeide het idee om voor mezelf te beginnen. Ik wikte en woog. Zou ik wel? Zou ik niet? Tenslotte had ik een vaste baan en zat manlief op een jaarcontract. En aan zekerheid was ik nogal gehecht.

Maar mijn werkgever toonde steeds minder begrip voor alle perikelen waar je als jonge moeder mee te maken krijgt. Droeg me zelfs na dat ik weigerde om een dinsdag te komen werken. Omdat hij en mijn collega’s dan in Instanbul zaten, op het jaarlijkse bedrijfsuitje. Een uitje dat ik moest missen omdat manlief enkele weken daarvoor een ernstig auto-ongeluk had gekregen waardoor hij nu, eenmaal thuis uit het ziekenhuis, aan bed gekluisterd lag met een verbrijzeld been. Ik was zwanger van Merel en had dus de alleenzorg over Anne, een vindingrijke peuter van ruim twee. Dus nee, ik wilde niet komen werken op dinsdag. Omdat ik al allejezus veel moeite had om op maandag, donderdag en vrijdag (mijn gebruikelijke werkdagen) te komen werken. Omdat ik alles nu zelf moest doen en door de zwangerschap toch al zo moe was. Omdat ik Anne niet wéér ergens wilde droppen, iets wat in de weken ervoor al veel te vaak naar mijn zin gebeurde. Toen ik bijna dagelijks na mijn werk of na een dag thuis met Anne naar het ziekenhuis afreisde om even bij manlief te kunnen zijn. En met Anne moest leuren omdat manlief voorheen ook 1 papadag in de week had. Maar nu dus niet voor haar kon zorgen op die papadag. En ik natuurlijk wel gewoon moest werken, op die papadag.

Mijn voornaamste zorg was om Anne een stabiel thuisfront en een veilige haven te bieden. Wat niet meevalt als je ruim vier maanden zwanger bent, voor een man moet zorgen die niet eens zijn bed uit kan om te plassen, daarnaast een peuter probeert op te voeden, gewoon drie dagen wilt blijven werken, je ondertussen zorgen makend of het ooit wel goedkomt met manlief en hoe dat nu moet nu zijn tijdelijke contract wordt beëindigd zonder dat je zelfs maar weet of en wanneer hij weer aan het werk kan. Dus nee, ik wilde niet komen werken die dinsdag. Ik wilde voor mijn gezinnetje zorgen.

Màànden later kreeg ik dat van mijn baas voor mijn voeten gesmeten. Inmiddels was manlief, na een jaar revalideren, weer een paar maanden aan het werk. En was Merel geboren, mijn lief rustig Mereltje, waar ik zo van genoot. Maar die ook wel eens wat mankeerde. Waarvoor ik dan vrij moest nemen. Wat me ook weer niet in dank werd afgenomen. En zo begon ik te dromen van vrijheid. Vrijheid om te werken wanneer ik dat wilde. Werken wanneer het mij uitkwam. Of eigenlijk andersom. Vrijheid om niet te werken als dat zo uit kwam.

En zo nam ik dan toch het besluit om de zekerheid van een vaste baan te laten varen en met helemaal niets te beginnen. Gewoon vanuit de huiskamer. Met Merel in de box of gezellig om me heen kuierend. Anne ging een paar maanden later naar de basisschool en zo kreeg ik alweer wat meer tijd om te werken. En met twee dagen in de week oppas (waarvan 1 dag kinderruil) kon ik mijn bedrijf steeds verder uitbouwen. Eigenlijk liep het vanaf dag één goed. Heb ik geen maand gehad dat ik niet genoeg verdiende om bij te dragen aan de huishoudpot. Eigenlijk had ik deze beslissing al veel eerder moeten nemen.

Maar goed, vandaag ben ik dus jarig. Ik ben 4!

Het einde van een tijdperk

Al sinds jaar en dag is Merel verzot op haar speentje aka ‘tut’. Als heel klein babietje moest ze er niets van hebben. Toen was alleen mijn pink goed genoeg. Maar net toen ik visioenen begon te krijgen van oppassen die, zich de haren uittrekkend, wanhopig met haar rondsjouwden (ik moest tenslotte na 10 weken weer aan het werk), accepteerde ze ineens een speentje. Ook wel tut geheten.

Toen Anne drie jaar oud was heb ik haar tut rigoreus afgepakt. Het was tenslotte slecht voor haar tanden. Jammer voor haar, vond ik streng doch rechtvaardig. Een aantal slopende nachten volgde want mijn oudste was blijkbaar heel erg aan haar tut gehecht. Maar we zetten door en uiteindelijk leerde ze slapen zonder tut. Een half jaar lang ging het goed. Tot we op vakantie in Frankrijk waren. En ze zomaar ineens, out of the blue, haar duim in haar mond stopte. En hem er nooit meer uit haalde. Pas toen ze haar voortanden begon te wisselen en ik drastische maatregelen nam, leerde ze met veel pijn en moeite het duimen af. Maar toen stonden haar tanden al een meter flink eindje naar voren.

Met Merel was ik dus voorzichtiger. Natuurlijk was die tut niet ideaal maar duimen is nog veel slechter voor het gebit. Dus Merel bleef lekker tutteren. Alleen in bed overigens hoor, dat is vanaf het begin de spelregel geweest.

Nu wordt het kind eind augustus vijf en dan is het toch wel tijd om het tutteren af te leren. Stel je voor, straks ligt er hier een puber in bed met een tut. Dàt doen we dus niet! Dus Merel en ik spraken af dat ze op haar vijfde verjaardag haar tut in zou leveren en tutloos door het leven zou gaan. Een afspraak waar we beiden mee konden leven.

Dinsdagavond brak er hier grote paniek uit. Ik maakte die niet mee want ik was naar yoga. Er was een groot probleem: manlief en Merel konden de tut echt nergens vinden. Heel haar kamertje werd uitgekamd. De badkamer, Anne’s kamer en onze slaapkamer ook. De tut bleef onvindbaar. Dus ging Merel slapen zonder tut. En zonder problemen. Ik heb haar de hele nacht niet gehoord. Het ging als vanzelf. Net als alles bij Merel eigenlijk, die werd ook vanzelf zindelijk en leerde ook vanzelf fietsen. Heel relaxed eigenlijk, zo’n Merel.

Aan al die moeders die hier iedere morgen om vijf over half negen keihard door de straat scheuren

Zou het niet beter zijn als u de wekker in het vervolg een kwartiertje eerder zet?

Dat scheelt een hoop stress. Voor uw bloeddruk is het vast beter. Voor de mijne in ieder geval wel. Want dan hoeft u niet met zeventig kilometer per uur door mijn straat te racen. Als ik alweer terug loop naar huis. Mijn kinderen zijn namelijk altijd op tijd. Kwestie van normen en waarden. Maar dat zegt u vast niet veel.

Doe het dan maar voor uw kinderen. Want die vinden het vast niet leuk om altijd en eeuwig te laat te komen.

Jongensmoeder voor één nacht

Zoals gezegd kwam baby Daniël een nachtje logeren. Dat had ik zuslief, zijn moeder, eens beloofd. Kon ze eens wat leuks gaan doen. Of gewoon lekker slapen. Dat hoefde ik natuurlijk geen twee keer te zeggen. De agenda's werden getrokken en voor broer Omar werd ook een slaapplekje gezocht.

Zatermiddag arriveerde onze kleine logé. Met een goed humeur en een buslading aan babyspullen. Want die heb ik natuurlijk niet meer. Alleen de babyfoon vonden we nog op zolder. Alsof je die nodig hebt, zo'n kind krijst door drie woonlagen heen als het moet. En een campingbedje. Stond bestoft achter op de zolder. De rest moest zuslief dus meetorsen. Want o wee, wat heeft zo'n kleine veel nodig.

Na een kop koffie nam zuslief afscheid van haar zoon en ging ervandoor. Dat vond Daniël iets minder. Ik ben maar vlug een stuk met hem gaan wandelen. Aan het eind van de straat sliep hij al. Anne lag ziek op bed en Merel lag in het zwembad bij de overburen dus ik had het rijk alleen. Met een boek naast de kinderwagen gezeten was het goed toeven.

Daarna werd het druk. Groentenpotje geven, verschonen, spelen en om half acht naar bed. Dat vond meneer maar niks. In een vreemd kamertje, in een vreemd bed? 'Hell no,' moet ie gedacht hebben. Huilen, dus. Huilen, huilen, huilen. Dus ging ik maar naast het bedje zitten. Dat was dikke pret! Een keer of duizend ging hij gezellig staan en een keer of duizend legde ik hem zonder een woord te zeggen weer terug. Dat schoot dus niet op. Toch maar even laten huilen dan. Ik gaf het vijf minuten. Dan zou ik hem gaan halen. Na drie minuten sliep hij. Goes to show.....

Toen konden Anne en Merel naar bed. Anderhalf uur later dan normaal. Omdat Daniël op Merels kamer lag, mocht Merel bij Anne logeren. Dat hebben we geweten. Om tien uur was het nog niet stil. Manlief donderde nog een laatste keer en eindelijk gingen ze slapen. Gelukkig, toen kon ik ook naar bed. Ware het niet dat net op dat moment een puber hier verderop in de straat zijn feest begon. Beng, beng, beng, dreunde het. En bleef het dreunen tot een uur of twee. Daarna viel ik pas in slaap. Om om half vijf wakker te worden door een zielig huiltje. Daniël! Hij moest wat hoesten en wat proesten maar viel gelukkig wel weer in slaap. Tot half zeven. Toen is manlief met hem naar beneden gegaan zodat de meiden niet wakker zouden worden.

Die waren natuurlijk toch om zeven uur wakker. Stel je voor. Dat je uitslaapt als je drie uur slaap tekort komt. Dat doen we hier niet! Nooit. Om acht uur sleepte ik mezelf ook uit bed en konden we ontbijten. En meteen maar aankleden want er stonden drie (3!) verjaardagen op het programma. Eerst die van Lis. Daarna die van Daniëls vader en als afsluiter een BBQ bij zwager P. die 45 werd.

In de tussentijd nog even een fruithapje, sapje en een boterham naar binnen gewerkt. Bij Daniël dan. Ik eet veel minder. Om half twee mocht ik Daniël weer aan zijn moeder overdragen. Met een goed gevoel. Een dagje zorgen is best leuk maar toch ben ik er uit: er komt hier geen derde. Ik ben klaar.

Ter uwer vermaak nog twee foto's van Daniël. Wat is het schatje, hè?

Zo'n camera voor je snufferd is best eng!


Da da!