That's a first

Vandaag krijg ik voor eerst in heul m'n leven een pedicure. Nooit eerder liet ik mij strikken. Ik heb namelijk een voetending.
Ik vind voeten nogal ehm... vies.
Alleen kleinekindervoetjes kunnen me bekoren. En dan nog alleen als die voetjes net uit bad komen. Want iedere rechtgeaarde moeder weet dat ook schattige peutervoetjes ontzéttend kunnen meuren. Of mag je dat niet zeggen van je eigen kroost?
Ik heb dus een voetenissue.
Laatst werd ik echter gedwongen. Na de nodige weken van struisvogelpolitiek en hetgaatechtwelover moest ik me gewonnen geven en naar de pedicure om een likdoorn te laten verwijderen.
En daar kreeg ik een openbaring. An epiphany.
Ik vond het helemaal niet zo naar dat de pedicure aan mijn voeten zat. En dat terwijl ik nog worstel met een jeugdtrauma van toen mijn moeder nog mijn teennagels knipte.
Want manoman, wat kietelde dat ondraaglijk. Ik denk dat me als vierjarige al voorgenomen heb nóóit naar de pedicure te gaan.
Maar het is dus helemaal niet zo erg als ik dacht. Dus maakte ik een afspraak voor een echte pedicurebehandeling.
Toch een beetje zenuwachtig neem ik plaats in de stoel. Wat hangt me boven het hoofd?
Nou.
Weinig dus.
Een beetje gekriebel.
En hele mooie voetjes.
Dus laat dat zomerweer nu maar komen.
Mijn voetjes Ik ben er klaar voor!