Belangrijke huishoudelijke mededeling

Het is tijd.
Tijd om anoniem te gaan bloggen.
Zodat ik u nét wat meer kan vertellen.
Want dat wilt u best. Dat snap ik.
Wilt u me blijven volgen?
Mail dan even naar natasja1104 @ live.nl
Dan stuur ik u m'n nieuwe blogadres.
En kunt u fijn blijven lezen over alles wat ik zoal meemaak.
En weet ik eindelijk eens wie al die lezers hier zijn, the curiosity is killing me!

HoerAAAAA

One down, one to go....

Hoe?

Hoe breng je onder woorden hoe de bloglunch werkelijk was?
Hoe het voelt als je in een dolle bui besluit een lunch te organiseren.
Hoe het voelt als de aanmeldingen in eerste instantie uitblijven, op Door en Nicolekebolleke na.
Het plezier als de aanmeldingen toch binnen beginnen te stromen.
Hoe het voelt als je naar Utrecht rijdt met een raar gevoel in je buik.
Opgelucht te zijn dat je in ieder geval Zara al kent.
Om vreemden te gaan ontmoeten die toch al zo vertrouwd zijn.
Om te merken dat ze IRL net zo vertrouwd aanvoelen, al zie je ze voor het eerst.
Om te ontdekken hoe de Middenvelder, de Wijze en Popeye heten. En dat de Repel net zo’n wereldwijf is als je dacht.
Om erachter te komen dat Nicolekebolleke precies zo is als je dacht. En Door trouwens ook.
Dat ’t Kleine Kikkertje totaal niets van een kikker weg heeft.
Te horen dat Anita een heuse cocacolafles is. (Echt een éénliterfles, hoor Anita)
Uit te vinden hoe Quirk in het echt heet.
Cisca in het echt te zien maar helaas maar half te kunnen spreken. Maar dan wel weer te zien hoe de melkboer er uitziet.
Met enige spijt vast te moeten stellen dat je niet iedereen persoonlijk kunt spreken.
Je heilig voor te nemen om iedereen waar je tot nu toe nog niet las op je bloglijst te zetten.
Naar huis te rijden met een vol gevoel, niet zozeer van het eten (de vitello tonnato viel een beetje tegen), maar van alle indrukken en de verhalen die men doorgaans niet op een blog gooit.
Te constateren dat je eigenlijk mórgen wel weer wilt gaan lunchen.
Hoe zeg je dat?

Therapie

Zullen we het eens hebben over van die dagen?

Van DIE dagen ja.

Want wat doe je als je na het ontwaken ontdekt dat de hond alweer in de keuken gescheten heeft.

Als je kinderen nog steeds weigeren te begrijpen dat ze om 8.15 uur klaar moeten zijn voor school.

Als je die kinderen dus voor de, zeg, duizendste keer moet sommeren hun tanden te gaan poetsen.

Als je dan al voor 8 uur sláánde ruzie hebt.

Als je jongste zó hard staat te schreeuwen dat ze het in het buurdorp gehoord móéten hebben, alleen omdat ze geen zin heeft om haar schoenen boven te gaan halen.

Van die dagen.

Op van die dagen kun je als ontaarde rechtgeaarde vrouw kiezen uit twee dingen.

Óf je geeft toe aan de neiging alles kort en klein te slaan.

Óf je levert je kinderen met een zucht van verlichting af op school en rijdt in één ruk door naar de stad.

En plunder je je spaarrekening en verwen je jezelf met parfum, lingerie, makeup en nieuwe kleertjes.

A girl's gotta do what a girl's gotta do

Als u me mist op uw blog....

... dan kan dat kloppen.
Ik had namelijk het briljante plan een lunsj te organiseren.
Vind ik nog steeds hoor, dat het een briljant plan is.
Maar er gaat een bietje veel tijd in zitten.
Mailtjes.
Tweets.
Ik houd het allemaal bij.
Ik verheug me enorm op zondag!
Alleen is er daarnaast niet veel tijd meer over om logjes te lezen.
Maar.
Dat komt goed.
Ooit spuug ik uw reactiebox weer vol met mijn ever so wanted commentaar.
Want ik vind namelijk altijd overal iets van. Dat u het even weet.

Dit is het lijstje van wie er allemaal komen:
Cisca
Door
Nicolekebolleke (als de situatie met L. het toelaat)
Anitavdh
De Repel (ha, ik weet nu hoe ze echt heet!)
't Kleine Kikkertje (zie de repel)
Rianne
Toaske (als het slecht weer is)
Linda (ook als het slecht weer is)
Quirk (als ze haar afspraak naar donderdag kan verzetten)
en last but least ik natuurlijk

Mooi rijtje, lijkt me zo. En mocht ik, per ongeluk, iemand vergeten zijn dan mag diegene me zondag ter verantwoording roepen. Wel lief blijven, hè?

Over de lunsj

Hij gaat er komen, dames. Een heuse (b)loglunch.
Aanstaande zondag, 19 september ga ik Cisca, Door, Nicoleke, Anita (expecting), het kleine kikkertje en last but not least De Repel ontmoeten in Utrecht.
Daarvoor heb ik een plekje gevonden met een Italiaanse achtergrond: Delano, aan de Mariaplaats 42.
Klik op deze link voor wat voorpret: Delano
De gerechten klinken in ieder geval heerlijk en het is maar vijf minuutjes lopen van het centraal station. Ik heb om 12.00 uur gereserveerd.
Misschien handig om om 11.45 af te spreken op het Centraal Station bij het VVV-kantoor. Ik ben die ellendig lange blonde stoot met heul kort haar in een kuifje. Dat u het even weet.
Een plattegrond van de stationshal vind je hier

Degenen die mij een mailtje hebben gestuurd, ontvangen nog een mailtje met de adresgegevens.
Voor vragen kun je mailen naar natasja1104 @ live.nl (zonder spaties). Dat is voor mij makkelijker dan alle tweets bijhouden daar heb je bijna een dagtaak aan, namelijk

Wie na dit alles tóch meewil, kan tot uiterlijk donderdag een mailtje sturen dan kan ik de reservering nog aanpassen.

Dames, ik heb er ontzettend veel zin, het wordt onvergetelijk!

Bloglunch!

Vanwege het heuglijke feit dat Cisca de komende drie weken op Hollandse bodem verblijft, hebben we de stoute schoenen aangetrokken en organiseren we een heuse bloglunch!!

In het weekend zodat de meesten van u de kinders met plezier een gerust gevoel bij manlief achter kunnen laten. Na wat heen en weer getwitter kwamen we uit op ZONDAG 19 SEPTEMBER.

Omdat Cisca al driemiljoenmijl gereisd heeft voor deze bijzondere happening heb ik, in m'n eentje, maar besloten dat de lunch plaats zal vinden in Utrecht, in de buurt van haar vakantieadres. Ligt ook lekker centraal voor de rest van u.

Wie mee wil kan me even mailen op het e-mailadres hier links. Doe dit wel voor morgenavond zodat ik dit weekend op zoek kan gaan naar een geschikte locatie.

Hou er ook rekening mee dat grote groepen niet altijd apart kunnen afrekenen (en dat we de rekening dan met z'n allen zullen delen) of dat ik kies voor een luncharrangement. Het bedrag krijgt u in het laatste geval van te voren van me door, samen met de locatie en de afgesproken tijd.

Dus dames, wanna meet me and Cisca? I dare you, whoehahahaha.

De reformwinkel

Er zijn mensen die ervan gruwelen.
Van een reformwinkel.
Maar ik kom er eigenlijk graag.
Al die übergezonde dingetjes, daar word ik blij van.
En hebberig.
Gisteren was ik er weer eens.
Ik kocht appelvlierbessiroop, gemengde kiemgroenten en een theekuur van Yogi Tea.
Zes dagen thee drinken en ik ben een ander mens.
Een thee voor 's morgens, een thee voor bij de lunch, een thee tegen de middagtip en een thee om 's avonds lekker te slapen.
En nu zit ik dus aan de groene thee.
Héél gezond.
Dus.
Ik heb zin in koffie.

Laten we het eens hebben over...

...winterjassen.
Want die kun je niet vroeg genoeg in huis hebben.
Is mijn ervaring.
Ik zocht eens, in oktober, stad en land af naar een leuke winterjas voor mijn meiden.
Nérgens iets te vinden.
Tenzij je houdt van Zeemanjassen.
Aan kinderkleding geef ik graag zo weinig mogelijk uit.
Per kledingstuk dan. Qua aantal zou Imelda Marcos nog opkijken.
Als peuter droeg Anne vaak merkkleding.
Die ze meestal binnen een minuut verruïneerde met een flinke vetvlek.
Dat doen we dus niet meer.
Geen dure kinderkleding meer.
Behalve dan de winterjas.
Want een winterjas heb je ont-zet-tend vaak aan, hier in Nederland.
Die moet, naar mijn mening, dan dus ook ont-zet-tend leuk zijn.
Nadeel is dat de meeste ont-zet-tend leuke winterjassen ook ont-zet-tend duur zijn.
Maar ach, anything for fashion, right?
Dus kocht ik deze week winterjassen voor Anne en Merel.
Deze (voor Merel) en deze (voor Anne):

Voor mezelf shopte ik nog wat bij prettytall.nl. Een site met kleding voor vrouwen boven de 1.80 m. Helaas staan er nog geen winterjassen op de site, ik wacht met spanning af!

Aftersummerdip

Het lijkt wel of het ieder jaar langer duurt.

Mijn aftersummerdip.

Of beter: nadevakantiedip.

Ieder jaar kom ik heerlijk ontspannen thuis.

Ieder jaar is dat heerlijke gevoel binnen een dag verdwenen.

Zoef, en daar ging mijn zen.

Binnen een dag getackled door de was, de telefoon en alles dat direct, en dan bedoel ik ook direct, aandacht behoeft.

Ieder jaar na de vakantie bekijk ik mijn leventje en denk ik: 'Is dit het nou? Moet ik het hiermee doen?'

En dan wil ik alles anders. Beter, gelukkiger en vooral relaxter.

Zoals het op vakantie was.

Toen ik niets hoefde. Behalve eten, drinken en genieten van mijn gezinnetje.

Dit jaar lijkt het of ik er nog meer moeite mee heb dan anders.

Zelfs het troostvreten is weer begonnen: menig zak chips vond zijn weg naar mijn mond.

Dankzij het hardlopen gelukkig niet naar mijn kont.

Maar hoe moet het dan anders?

Hoe hou je dat relaxte gevoel van de vakantie nog maanden vast?

Bij voorkeur tot je weer op vakantie mag.

Weet u het?

Zes!

En heb ik haar niet prachtig afgebakken?

Picture Perfect

Volgens oudste komt de schoolfotograaf vandaag.

Want, zo dachten ze op school, dat is beter dan in het voorjaar want nu zien al die kindjes er nog uitgerust en lekker gebruind uit.

Ik had er nog niets van meegekregen, iets met druk en geen tijd en geen zin enzo.

Met andere woorden: ik had de nieuwsbrief nog niet gelezen.

Gelukkig was daar dus oudste. Die het allemaal wel in het snotje heeft.

De nieuwsbrief was zo van de website van school geplukt en inderdaad, vandaag komt de fotograaf.

Aangezien ik de dames afgelopen zaterdag al aan hun haren naar de kapper sleepte voor twee frisse bobjes, kon ik vanmorgen De Spaanse Inquisitie vanmorgen achterwege laten.

Slechts wat kleurrijke kleding en voilá, laamaarkome die fotograaf.

Zelf ben ik vandaag ook fotowaardig, al zeg ik het zelf. Ik draag namelijk een HAREMBROEK.

Jawel, jawel, na drie maanden joggen en vijf kilo verder durf ik het aan.

Zegt het voort: Natasja in een harembroek.

De wonderen zijn de wereld nog niet uit.

Yes!

I did it! Ik rende vanmorgen 30 minuten, ACHTER ELKAAR. Ik kan dat. IK kan dat. Wauw, ik kan dat.... en wat geeft me dat een kick.
Vol vertouwen kan ik me opgeven voor de Klokloop op 30 oktober a.s. (Novy, loop je ook mee? Pleaaasse?)

Maandag bestelde ik een fancysmancy horloge dat afstand en tijden kan meten. Mijn huidige kan alleen hartslag en tijd meten. En als je doel 5 km is, is het makkelijk dat je ook weet wanneer je er precies bent, nietwaar. Maar liefst 195 euri's moet het horloge kosten. Gelukkig wees vriendin E. me erop dat er ook apps zijn die dat kunnen. En potvoldubbels, ze heeft gelijk. Mijn ip.hone kan dat ook allemaal. Dus dat horloge kan terug, gelukkig heb je met internetaankopen 7 dagen bedenktijd.

En dan nog iets: zullen we allemaal even een kaarsje branden voor Nicolleke en haar lief. Die kunnen dat goed gebruiken!

Reality kicks in

Na een uiterst geslaagde vakantie (waar ik al een hele week over maal omdat die zich niet maar niet in een logje wil laten gieten dus binnenkort volgen gewoon wat foto's) is vandaag de dag dat de realiteit zich keihard aandient.
Afgelopen is het met het uitslapen. Want dat deed mijn oudste dit jaar voor het eerst.
In haar h.e.l.e. leven.
Ze sliep zelfs eenmaal tot half tien. Half tien!
Waarop ik sprak: 'Kom nou maar eens je bed uit.'
En meteen Joost beetgreep.
'Hoorde je wel wat ik net zei? Legendarische woorden, Joost, ik riep Anne uit bed!'
Samen deden we een vreugdedansje.
Maar dat is allemaal dus verleden tijd.
Om zeven uur ging de wekker vanochtend.
Twee niet zo vrolijke meisjes zaten aan het ontbijt.
Van hen had het nog wel even mogen duren.
Van mij ook wel.
Nadat ik Merel naar groep 3 bracht (oef, wat wordt ze groot) trok ik thuis mijn renkleding aan en ging joggen.
Met zware benen na een lange boswandeling gisteren samen met Anne.
De eerste tien minuten waren hels.
Daarna dacht ik 'ik doe eens gek en plak de volgende 2 x 10 minuten aan elkaar en loop er gewoon twintig.'
En eureka, het lukte.
Ik liep dus, niet gelogen, eerst 10 minuten, 1 minuut wandelpauze en daarna met gemak nog 20 minuten.
Dat gaf me toch een kik!
Donderdag ga ik voor 30 minuten. Achter elkaar.
En als dat lukt, heb ik mijn tweede doel bereikt.
Het doel daarna is ook al duidelijk: een 5km-loopje in het najaar.
Samen met een stel lieve mutsenvriendinnetjes.
Go us!

Al een echte vrouw

Merel wordt wakker en heeft een nachtmerrie gehad.

‘Ik was in de feeënwereld in een winkel met allemaal mooie kleertjes.
Maar het was heel druk en iedereen wilde die kleertjes hebben.
En toen waren alle kleertjes op en ik had niks.’

Mijn dochter. Bijna zes en nu al een echte vrouw.

Ik ging op reis...

.... en kwam terug met een nieuw kapsel.

De details volgen later, als ik gestopt ben met klappertanden. Want mén, wat is het koud in dit land!

ciao!

Het is gedaan

Het werk is gedaan. Alles is af.
Morgen en vrijdag kan ik met gerust hart gaan opruimen, wassen, strijken, inpakken en schoonmaken.
Zaterdagmiddag vliegen we naar Italië.
Jeuh!
Hier nog een probeerseltje met de ip.hone.
Ik moet zeggen, ik loop al warm voor m'n nieuwe speeltje!

Blond?

En toen wilde ik bellen met met ip.hone. Want hij doet het, jongens, hij doet het.
It.unes op een andere laptop installeren bleek de oplossing want toen wilde het kreng zich wel herstellen.
Maar we beginnen met 0-15 achterstand hoor, mijn ip.hone en ik.
Hij zal hard zijn best moeten doen, wil ik van 'm gaan houden.
Anyway, ik wilde dus even bellen.
En omdat ik 150 belminuten per maand heb, dacht ik dat ik maar mobiel moest bellen.
Dus pakte ik m'n ip.hone.
En stond tien minuten te turen.
Want hoe doedegedat?
Bellen met een ip.hone.
Kwistutniet.
Dus dook ik in de verkorte gebruiksaanwijzing.
En nu kan ik het.
Bellen met m'n mobieltje.
Ik zeg: briljant.

ai ai ai-phone

I can take picture with my new iphoney, zei ik gisteren, uiterst grappig, zo'n beetje om de minuut. En het mooiste was: het is geen phoney maar een heuse echte ip.hone.
Ik heb het namelijk gewoon gedaan. Ik ben de winkel ingelopen en stond even later met een witte ip.hone weer buiten. Omdat ik al een (zakelijk) abonnement had lopen bij tm.obile was het een kwestie van simkaart erin proppen, synchroniseren en hoplá.
Hij werkte! Ik verheugde me al op een avondje op de bank. Uitzoeken welke apps ik écht móet hebben, twitteren, surfen en alles wat mijn mooie aaiphone kan.
Maar.
Toen.
Vroeg it.unes of ik de nieuwste versie van de software voor ip.hone wilde installeren.
En ik klikte op ja.
En toen liep 'ie ergens halverwege vast.
En deed mijn ip.hone niets meer.
Zelfs de herstelmodus liep iedere keer vast.
En wat doe je dan, als kersverse ip.hone-eigenaar?
Dan bel je Henk. Henk van Novy.
Want die weet veel.
Gelukkig deed Novy's aaiphone het wel want ze waren niet thuis.
Henk had wel even tijd maar kon helaas geen uitkomst bieden.
Tot 23.00 uur zijn we bezig geweest met pogingen tot restoren.
Via allerei forums zochten we naar een oplossing.
Tot we het, bloedchagrijnig, maar opgaven.
Vanochtend proberen we het nog maar eens via de laptop van Joost.
Want ergens gisteren moest ik ook nog een nieuwe it.unes versie installeren.
En misschien, heel misschien, ging er daar al iets mis.
En anders heb ik geen aaiphone maar ook een ai-ai-aiphone.

Taxibedrijf B.

Zo, het ene kind is afgeleverd op paardrijkamp.
Alwaar ik er achter kwam dat ze zó'n groeispurt heeft gehad dat haar paardrijlaarzen in het geheel niet meer pasten. 'Auw mam', klonk het zielig. En om zo'n kind daar dan twee dagen op rond te laten lopen....
Dus met het zweet nog in de bilnaad oksels van het oppompen van haar luchtbed sjeesde ik naar de paardensportwinkel voor een paar nieuwe en vooral grotere rijlaarzen.
Terug op de manege alras het kind van haar pony getrokken om ze aan te trekken.
En gelukkig, ze kon weer ademhalen.
Vanavond moet het andere kind opgehaald worden van de camping bij Beekse Bergen.
Waar ze twee nachten bij opa- en omalief mocht logeren.
Tja, je gunt ze natuurlijk allebei iets leuks, hè.
Om er nou één in haar eentje naar het kinderasiel te sturen is ook zo sneu.
Maar goed, voor nu heb ik even mijn handen vrij.
En mag ik over een uurtje heerlijk gaan relaxen bij de craniosacraal therapeute.
Die alle stress weer als sneeuw voor de zon doet verdwijnen.
Zennnn....

Bij gebrek aan inspiratie.

Een 'wist u dat'je.

Wist u dat:
- ik vanmorgen al om 7.15 uur rond de plas jogde? (deels vanwege de hitte, deels omdat ik het zo druk heb)
- ik deze week enkele dagen geheel kinderloos en enkele dagen half kinderloos ben? (dat heb ik beter geregeld dan vorige week!)
- het in mijn kantoor uitstekend toeven is dankzij de aico?
- ik overweeg de vakantie naar Italië af te blazen en in plaats daarvan een luchtbed in m'n kantoor te gooien?
- ik al een hele kledingmaat van mijn dijen heb afgetraind?
- ik daar heel blij van word?
- dat er op dit moment maar liefst 262 boeken op mijn e-reader staan?
- ik in de vakantie dus alleen zal lezen en verder niets? (naast het joggen dan)
- ik overal lijstjes heb liggen met dingen die ik moet doen danwel kopen?
- ik daar hartstikke gestoord van word?
- ik dus blij zal zijn als we volgende week zaterdag in het vliegtuig zitten?
- ik (nog) geen iPhone heb en in de vakantie dus niet zal bloggen?
- ik nu als de sodemieter weer aan het werk ga?

Nog maar vijf weken en vijf dagen

Deze vakantie is amper twee dagen oud en ik heb al moordneigingen. Het zou heel gezellig kunnen zijn vandaag. Met vier meiden van 8, 6 en bijna 6 jaar oud. Maar mijn kroost is niet echt uitgeslapen. En gedraagt zich als een stel slechtgehumeurde oude wijven. Niets is goed, alles is een reden om te zeiken.

Zou ik ze nog kunnen aanmelden voor vijf dagen NSO per week??

3x goed

Het was een goed weekend. Voor mij.
Allereerst was daar Gert.
Weliswaar later dan verwacht, waardoor ik hem al panisch belde om me ervan te verzekeren dat hij me niet vergeten was.
Maar Gert kwam, zag en installeerde.
En na een uurtje stonden de ijspegels al onder mijn oksels. Bijna Letterlijk.
En toen kreeg ik ook nog een onverwacht cadeautje.
Van zus- en moederlief.
Die zagen in de stad het ultieme verjaardagscadeau.
Kochten het en kwamen het meteen ook maar geven. Want dan had ik er tenminste de hele zomer iets aan.
Logica als een koe, zeg ik.
Blij pakte ik het uit. Een Desigual-jurk!
En hij past nog ook. Gelukkig had zuslief zich vergist en pakte ze een L in plaats van de geplande XL. Want al dat joggen maakt Natasja rap slanker. En zeg zou zelf, hij staat me fantastisch!

Als laatste fietsten we gistermiddag naar de plas. Alwaar men een gigantische waterglijbaan gemaakt had. Húp, zo van de heuvel de plomp in.
Anne en Merel vonden het fantastisch. Ik bedankte vriendelijk.
Ja zeg, ik laat me daar met drie brandslangen de heuvel afspuiten zeker.

Het aircomannetje

Het is om af te leggen in mijn kantoor. Zo heet, zo heet.
(Natuurlijk, ik weet het, bij u ook maar daar gaat het hier even niet om)
Vorige week bestelde ik een splitunitairco bij Gert. Gert uit piep. En vroeg wanneer hij 'm kon installeren.
'Volgende week zaterdag', zei Gert. 'En als het kan eerder 's avonds doordeweeks.'
Ik hield op slag van Gert en keek deze hele week naar zijn telefoontje uit.
Checkte drie keer per dag of ik soms zijn oproep gemist had.
Voor het geval hij graag wilde komen maar dacht dat hij niet terecht kon.
Echt, ik kéék Gert bijna hierheen.
Maar het bleef stil.
Akelig stil.
En nu dacht ik ineens: 'Wat als Gert me vergeten is? En dan krijg ik zaterdag nóg geen airco. En dan leg ik het volgende week wéér af in dat hok.'
Dus ik belde Gert. En vroeg hoelaat ik 'm zaterdag kan verwachten.
'Ja, we hebben een afspraak hè? Dus dan kom ik zaterdag. Ik denk rond een uur of tien, half elf', zei Gert spijtig.
Die had natuurlijk liever zaterdag met z'n kloten aan het water gelegen.
Met tranen van dankbaarheid in mijn stem bedankte ik Gert. Ik zal het bier koud zetten.

Kaal

Het is wel even wennen. Erg wennen, moet ik zeggen.
Ik heb er moeite mee. Meer dan nodig is.
Ik vind het zo kaal!
Ruim zeven jaar sierde een kinderzitje mijn fiets.
Eerst alleen een voorzitje en later, toen Merel er was, ook een achterzitje.
Aan mijn fiets kon heel de wereld zien dat ik moeder was. Ben.
Nu is mijn fiets leeg. Kaal.
Natuurlijk was het zitje al een tijd niet meer gebruikt.
Merel wordt tenslotte over twee maanden al zes.
Die past echt niet meer met haar kont billen in het zitje.
We deden het af en toe wel maar dat was voor haar operatie. Toen ze nog continu moe was. Nu loopt ze probleemloos de avondvierdaagse dus een eind fietsen kan ze ook.
Ik sloopte het zitje van mijn fiets dit weekend.
Om meteen in de melancholie te verzakken.
Over hoe het was.
Voor het eerst met Anne op de fiets.
De trots dat de hele wereld kon zien dat IK de moeder was van die prachtige baby.
Later met Anne achterop en Merel voorin. Zo mogelijk nóg trotser laveerde ik, ondanks de gele mamafiets, wiebelig naar de supermarkt. En langs de dijk op zomeravonden.
Dat is allemaal geweest. Mijn meiden worden groot. Die loodzware mamafiets ruilde ik al eerder in voor een lichter model.
Zo af en toe zullen ze heus nog wel eens achterop kruipen.
Maar aan mijn fiets kun je niet meer zien dat ik mama ben.
En da's best wennen.

Ja, ik weet het al

Gisteren reed ik eh.... ergens (help! ik weet toch echt mijn god niet meer waar) en toen zag ik 'm. Mijn nieuwe auto.
Nouja, de auto die ik volgend jaar augustus ga leasen.
Want dan loopt het contract voor mijn Picanto pas af. Shit.
Maar. Even terug naar die auto.
Ik reed dus ergens en ineens, vanuit een ooghoek, zag ik 'm staan.
Een ontzettenddiemoetikechthebbenleuke cabrio.
Deze:



En zo ziet hij er on the road uit:


Ik knipperde eens met met mijn ogen en Kabàaf. Ik was verliefd. Op het mooiste cabriootje dat ik ooit zag. Ik wil hem, ik wil hem, ik wil hem!
Nu nog even uitzoeken of ie ook een achterbank heeft.
Anders voorspel ik volgend jaar veel fietsverkeer voor Anne en Merel.

Belangwekkend nieuws

Wat zeg ik? Báánbrekend nieuws!
Mijn legging zakt van m'n kont.
De legging waar ik een paar maanden geleden met moeite mijn benen in wist te persen, zakt nu gewoon van mijn reet.
Hoezee!

Ongewenste gezinsuitbreiding

Ik zie hem altijd liever gaan dan komen.
Vroeger beleefde ik er veel plezier aan, tegenwoordig levert 'ie vooral ergernis op.
De kermis.
Want van de kermis worden mijn meiden, eh..... minder leuke mensjes.
Op slag veranderen ze in verwende prinsesjes met bijbehorend, tenenkrommend gedrag.
Op slag vergeten ze dat ze redelijk opgevoed zijn en gedragen ze zich als.... als.... krengen.
'Nee' schrappen ze spontaan uit hun vocabulaire en vervangen het door 'ik wil, ik wil, ik wil' en 'ja maar, ja maar'.
Meestal gevolgd door een driftbui en een moeder met moordzuchtige blik.
Maar goed.
We hebben het weer gehad en de kermis is weer vertrokken tot volgend jaar juni.
Halleluja, dat duurt nog een jaar.
Naast de gebruikelijke knuffels en van dat speelgoed waarvan je gewoon weet dat het binnen drie minuten stuk is, hebben we dit jaar een wel zeer ongewenste gezinsuitbreiding:



It's freakin' MJ!

Studiedag

Na het frikandellenincident zwoer ik om nooit nooit nooit meer in het weekend of op een feestdag naar een pretpark te gaan. Van diverse kanten hoorde ik namelijk dat een studiedag daar véél beter voor was.

Om een uitje naar de Efteling te financieren stonden we vorig jaar op Koninginnendag op de markt met met veel geweld afgewongen spontaan door Anne en Merel gedoneerd speelgoed. Helaas kwam het er vorige zomer niet van onze winst ook daadwerkelijk om te zetten in een uitje.

De eerste de beste geschikte studiedag was in mei. Maar toen was Merel net geopereerd. Dus die ging aan onze neus voorbij. Gisteren was er dan weer een studiedag. Hoera, we gingen naar de Efteling. Man moest verstek laten gaan, want hé, hij is net weer aan de slag. En dan vrij nemen, dat doet 'ie natuurlijk niet. Gelukkig waren opa en oma bereid vanaf de camping in Zeeland naar de Efteling te komen. Voor de gezelligheid en ook om eventueel op Merel te passen als ik met Anne in de attracties voor 'de groten' ging.

Hoewel het drukker was dan verwacht (er waren toch nog 11.000 bezoekers) was het toch een heerlijk dag. Merel bleek, met schoenen aan, precies maar dan ook precíés 120 cm groot te zijn. Dus die mocht heerlijk mee in alle achtbanen. En die hebben we gezien hoor. Alle achtbanen. Hoezee!

Oma met Anne en Merel



Keimoe waren we rond zevenen weer thuis. Waar Merel dankbaar in haar bed viel. Vol van alle indrukken en een bord poffertjes. Zelf lag ik er iets na negenen in. Mens, wat word je toch moe van een dag slenteren en in de rij staan.

Gelukkig voor mij * kuch* had Evy vanmorgen weer een grensverleggende les in petto. 2-3-5-5-5 minuten joggen met looppauzes van 2 of 3 minuten. Bij het loopje van drie minuten ben ik iets te enthousiast van start gegaan. Ik kreeg pijn in m'n zij en dat is me tot nu toe niet gebeurd. Blijkbaar was mijn tempo ongemerkt versneld. De rest heb ik dus bewust rustiger gejogd. Zo kon ik het toch volhouden. Go me!

Tijdgebrek

Het wordt een beetje een gewoonte, hè. Dat ik op dinsdag een logje post. Eens per week dus maar. Shame on me.

Maar het is hier nog al een heksenketel. Altijd in juni. In de aanloop naar de zomervakantie puilt onze agenda uit van de BBQ's, zomerfeesten, verjaardagen en ander leuks. Voeg daar aan toe dat Man weer hele dagen van huis is, mijn bedrijf nogal gegroeid is en voilà. Daar heb je het. Tijdgebrek.

Vorige week was het toppunt. De avondvierdaagse én het schoolfeest in één week. Welke halve zool heeft dát bedacht?! Ik liep drie avonden mee met de dames en o, wat kwam ik iedere morgen brak mijn bedje uit. Tussendoor jogde ik ook nog twee centimeter van mijn dijen af, joechee.
Godzijdank had ik de clownsbroeken al lang en breed af. Hee, regeren is vooruitzien, hè?

Hieronder vindt u een foto van mijn prachtige clowntjes. Als u daar niet vrolijk van wordt, dan spoort u vast niet weet ik het niet meer.

Lopen maar

Het kan wel 25 jaar geleden zijn dat ik 'm liep. Sterker nog, ervan uitgaande dat ik in de zesde klas voor het laatst meeliep, is het op de kop af 25 jaar geleden.
De avondvierdaagse.
Dit jaar lopen Anne en Merel hem voor het eerst. Gisteren liepen ze met vriendin I. mee en vanavond neem ik de honneurs waar.
Het roept zoete herinneringen op. Aan lopen langs de weilanden.
Aan mooie zomeravonden.
Aan de intocht met bloemen, altijd van die speciale, hoe heten ze toch ook al weer?
Aan de halve komkommer die je van je moeder meekreeg, o.a. voor de dorst.
Aan het snoep dat je na de intocht kreeg.
Aan de medaille en later, als je voor de vierde keer meedeed, die schuifspeldjes voor op het lintje van je gouden medaille.
Ik word er zowaar een beetje melancholiek van.

That's a first

Vandaag krijg ik voor eerst in heul m'n leven een pedicure. Nooit eerder liet ik mij strikken. Ik heb namelijk een voetending.
Ik vind voeten nogal ehm... vies.
Alleen kleinekindervoetjes kunnen me bekoren. En dan nog alleen als die voetjes net uit bad komen. Want iedere rechtgeaarde moeder weet dat ook schattige peutervoetjes ontzéttend kunnen meuren. Of mag je dat niet zeggen van je eigen kroost?
Ik heb dus een voetenissue.
Laatst werd ik echter gedwongen. Na de nodige weken van struisvogelpolitiek en hetgaatechtwelover moest ik me gewonnen geven en naar de pedicure om een likdoorn te laten verwijderen.
En daar kreeg ik een openbaring. An epiphany.
Ik vond het helemaal niet zo naar dat de pedicure aan mijn voeten zat. En dat terwijl ik nog worstel met een jeugdtrauma van toen mijn moeder nog mijn teennagels knipte.
Want manoman, wat kietelde dat ondraaglijk. Ik denk dat me als vierjarige al voorgenomen heb nóóit naar de pedicure te gaan.
Maar het is dus helemaal niet zo erg als ik dacht. Dus maakte ik een afspraak voor een echte pedicurebehandeling.
Toch een beetje zenuwachtig neem ik plaats in de stoel. Wat hangt me boven het hoofd?
Nou.
Weinig dus.
Een beetje gekriebel.
En hele mooie voetjes.
Dus laat dat zomerweer nu maar komen.
Mijn voetjes Ik ben er klaar voor!

Verhip!

Zes lessen heb ik er nu opzitten. Ofwel twee weken heb ik gelopen met Evy.
En het gaat hartstikke lekker. Ik hijg niet meer als een molenpeerd na een paar minuten. Hooguit als een molenveulentje. En ik win duidelijk aan conditie. Ik heb zelfs de illusie dat alles er wat strakker aanhangt.
Na weer een grensverleggende les (1-2-3-3-3, als in 1 minuut rennen, 1 minuut wandelen, 2 minuten rennen etc) grijp ik de centimeter erbij.
Oh.
Balen.
Mijn heupen zijn nog steeds die van een molenpeerd niet slanker.
Maar...
Hoera!
Mijn taille wel.
Maar liefst vijf centimeter scheelt het met 2 weken terug.
Verhip!
Het werkt!
Oleeoleeoleeolee

Clown

Dit jaar is het thema van het schoolfeest 'Circus'.

Vorig jaar was het 'Indianen'. Weet u nog?

Ik heb me dit jaar maar eens niet opgegevens als vrijwilliger. Nu mag een andere moeder eens compleet voor lul lopen.

Indiaan en Kerstvrouw ben ik geweest. Bij clown trek ik de grens.

Bovendien zijn clowns eng, kijk maar naar 'It' dan ben je voorgoed genezen.

Maar dat betekent niet dat ik niets hoef te doen dit jaar.

Want de dames willen natuurlijk wel verkleed. En om nou weer outfits te huren leek me wat ver gaan. Tenslotte is een clownsbroek zó gemaakt.

Anne vond dat ik er ook maar shirtjes bij moest maken. Die heb ik even uit de droom geholpen. We nemen gewoon een wit shirt en dat mogen ze met textielstiften versieren.

Alleen een broek krijgen ze van mij. Samen gingen we op zoek naar rare stofjes. Voor rare, wijde clownsbroeken. Dit is het geworden:

Zeg nou zelf, clowniger kan toch niet?

Afzien

Vandaag is het tijd voor les 5 van Start to Run (met Evy, ik heb toch nog ergens een site gevonden waar je de lessen kunt downloaden). Door alle operatie- en kaakperikelen heb ik vorige week niet kunnen lopen. Dat ik met Merel geen kant op kon had ik natuurlijk al ingecalculeerd tenslotte ben ik heel slim.
Maar ik had het plan opgevat om dan 's avonds wanneer Joost thuis was te gaan rennen.
Nu, dat kon ik mooi op mijn te dikke buik schrijven. Eén keer heb ik het toch geprobeerd. Met als resultaat een gloeiende, kloppende kaak.
Mmmm, misschien ben ik toch niet zo slim.
Anyway, terug naar vandaag. Als ik begin te lopen voel ik al dat het een zware les gaat worden. Gek toch, dat het sommige dagen als vanzelf gaat en andere dagen juist heel moeizaam.
Ik volg trouw Evy's aanwijzingen en tegen de tijd dat ik de dijk opren gaat het iets beter. Ik kom nog een moeder van het schoolplein tegen die haar duim opsteekt. 'Goed bezig!', roept ze. 'Weet ik, weet ik', denk ik zelfgenoegzaam.
Als ik weer thuis ben, na een lange hete douche, ben ik ineens nieuwsgiering naar Evy. Thank God voor Google, want ik heb haar zo gevonden.
En zo ziet ze er dus uit:


Niet slecht. Blijkbaar valt er toch veel te zeggen voor een gezonde levensstijl!

Herstel

Mijn kaak is eindelijk volledig hersteld, na nóg een tandartsbezoek afgelopen donderdag. Dat wattenbolletje had dus zo snel mogelijk door een noodvulling vervangen moeten worden. Alleen had zijn assistente dat niet door waardoor het woensdagavond weer vreselijk zeer ging doen. En bedankt!

Merel herstelt ook goed. Al valt het me nog tegen wat ze allemaal kan eten. Ik dacht dat ze na een week alles weer zou eten maar zelfs koek en snoep worden nog geweigerd. Alleen zacht spul wil ze.

Morgen gaat ze weer naar school. En hoewel vorige week alles tegelijk kwam, heb ik toch wel van deze week kunnen genieten. Niet in het minst door het mooie weer natuurlijk: ik zie zo bruin als een n.eger.

Operatie geslaagd

We zijn weer thuis (sinds een uurtje). Alles is goed gegaan, alleen was het wakker worden uit de narcose heel naar. Voor Merel zelf en voor mij om naar te kijken. Het arme schaap stikte bekant in haar eigen bloed!

Maar nu zit ze lekker te spelen met haar nieuwe Playmobilcamper. Die heeft ze ook dik verdiend want ze is ontzettend dapper geweest. Heeft braaf gedronken ieder kwartier en later om het half uur. Dat heeft wel goed geholpen: ze heeft nu met drinken al geen pijn meer. Ze heeft net ook een Paula-toetje op en ook dat deed geen zeer. Ik ben zo trots op mijn meisje!

Ik ben kapot zeg, na zo'n lange dag en voorafgaand daaraan vier slapeloze nachten. En nu ben ik ook nog aan de racekak van de antibiotica. Life's good!

Mag ik passen?

Want dan pas ik.
Dan spoel ik door tot dinsdag.
Want ik heb de afgelopen dagen lopen verreken van de kiespijn.
Een wortelkanaalbehandeling gekregen van de plaatsvervangend tandarts.
's Avonds niet kunnen slapen van de pijn.
Gisteren dus weer naar Vianen alwaar de noodvulling samen met de nodige pus werd verwijderd.
En vandaag weer terug voor een nieuwe noodvulling.
Maar.
Ik verga nog steeds van de pijn.
Dus ik wil geen noodvulling.
Die kies moet er uit!
Want morgen moet Merel geopereerd worden aan haar amandelen.
En dan moet ik moeder zijn.
En moeders hebben geen tijd voor pijn.
Die moeten doorstomen.
Dus ik pas.
En spoel door naar dinsdag.
Goed?

Edit 19.20 uur:
De kies zit er nog. De ontsteking is helaas uitgebreid naar mijn kaak.
Wat de tandarts nog kon doen?
Er even flink in poeren met een vijl en de ontsteking dan uitknijpen als een puist.
Pijn! Pijn!
PIJN!
Nu zit ik aan de antibiotica en is mijn kies nog steeds open. Een noodvulling heeft namelijk geen zin als de ontsteking zo heftig.
Fijn hoor.
Héél fijn....

Lopen met dat kadaver

Ik heb er al vaker over getwijfeld.
Of het iets voor mij zou zijn.
In blogland zijn er diverse enthousiastelingen.
Die doen het gewoon.
En die vinden het gewéldig.
Joggen.
Ofwel, in gewoon Nederlands: hardlopen.
Voordeel is dat je er geen duur sportschoolabonnement voor nodig hebt.
En het kan altijd en overal.
Dus ook in de vakantie.
Daar ging het vorig jaar mis.
Maanden zwoegde ik iedere dag in de sportschool.
Had het ritme helemaal te pakken.
Voelde me fit en (steeds) strakker.
Maar toen ging ik op vakantie.
En daarna kwam het nooit meer goed.
De klad kwam en bleef er in.
Diverse pogingen ten spijt, het lukte me nooit meer vol te houden.
Maar goed, terug naar hardlopen.
Daar heb je wel goede runningshoes voor nodig.
Bij een grote sportzaak liet ik me voorlichten.
Maar goed ook want ik had al de verkeerde uitgezocht.
Een kek modelletje.
Maar wel een corrigerend model, voor als je naar binnen loopt met je voeten.
En dat doe ik dus niet.
Dus na wat hulp heb ik nu de juiste schoenen.
Ook kocht ik een boek over hardlopen: ‘Loop jezelf Slank! Van Ulrich Pramann.

Dat klinkt goed hè, mensen, jezelf slank lopen.
Want ik kan natuurlijk doen of me gaat om fit zijn en gezond zijn enzo.
Maar daar gaat het me niet om.
Een slank lijf wil ik.
Zo ijdel ben ik nou.
Ik dwaal weer af.
Het boekje bevat een trainingsschema voor beginners, de voornaamste reden om het aan te schaffen.
Verder veel informatie over spieren, vetverbranding en dergelijke.
Met alleen schoenen ben ik er overigens nog niet.
Ik heb ook een hartslagmeter nodig om te voorkomen dat mijn hartslag te hoog wordt. Want dan verbrand je namelijk geen vet maar koolhydraten. En die heb ik zelf nodig.
Dus een polshorloge met stopwatch en hartslagmeter is besteld. En hopelijk onderweg.
Voor nu doe ik het maar met de keukenwekker.
Ik reed naar de recreatieplas aan de rand van het dorp.
Want de tip was een plek te zoeken waar je niet gestoord wordt en bovendien wil ik niet dat iemand me ziet puffen, straks als ik met gemak de 30 minuten haal, dán mag iedereen me zien.
Ik begon met snelwandelen om op te warmen. Daarna rekte en strekte ik, keurig volgens mijn boekje.
Dan 1,5 minuut hardlopen, 1 minuut wandelen, 1,5 minuut hardlopen etc. etc.
Als ik buiten adem raak, dan loop ik te hard, volgens Ulrich.
Dat is dus nogal eens het geval maar de vierde en vijfde keer hardlopen gaan al een stuk beter dan de eerste paar keer.
Na één rondje moest ik helaas stoppen omdat ik met Anne naar faalangsttraining moest.
Was ik ook wel blij mee want ik was behoorlijk moe.
Morgen ga ik weer, vandaag moet ik verplicht herstellen.
En dan zaterdag weer.
Maandag, donderdag en zaterdag worden mijn vaste loopdagen want vaste loopdagen helpen volgens Ulrich.
In Ulrich is mijn nieuwe god, wat hij zegt, dat doe ik.

Blij

Krijg ik me daar zomaar weer een award! Van Ilse, dank je wel meid.

Dus nu mag u lezen waar ik blij van word:

1 Anne, Merel en manlief. In willekeurige volgorde.
2 dat manlief weer een baan heeft
3 de craniosacraaltherapeute, die ervoor zorgt dat ik nauwelijks last heb van stress
4 het horloge dat ik manlief voor onze trouwdag kreeg
5 de bijpassende oorbellen die ik van manlief voor onze trouwdag kreeg
6 de zelfgemaakte knutsels voor moederdag en dan vooral de strálende gezichtjes die erbij hoorden
7 zon
8 lezen
9 slapen
10chips, en dan vooral Thai Sweet Chili

Ik geef de award door aan Novy en aan Joeltje (voor zover ze 'm nog niet hebben dan).

Whaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa!!!!!

Ik heb het nog even stilgehouden (want eerst zien, dan geloven) maar nu kan ik u toch wel laten delen in de feestvreugde:

MANLIEF HEEFT EEN BAAN!!!!!!!!!!!!

Een heuse, echte, fulltime vaste baan.
Bij een echt bedrijf.

Eindelijk.
Wordt.
Alles.
Weer.
Normaal.

Boekenwurm

Ik heb, naast slapen, één grote hobby. Ik ben een ontzettende boekennerdwurm.

Ik lees met gemak twee á drie boeken per week.

Sleep iedere drie weken dus een stuk of negen boeken uit de bibliobus.

Word onrustig als ik aan het laatste begin en al weet dat woensdagmiddag de bibliobus pas weer komt.

Sjees dan naar de stad om een boek te kópen want stel je voor dat je zonder zit.

Nu heeft manlief me dan ook het ultieme cadeau gegeven, alvast voor onze trouwdag en mijn verjaardag. Ja hé, die krengen zijn loeiduur, ik heb nog mazzel dat het niet ook mijn verjaardagscadeau voor 2011 is!.

Een e-reader.

Ofwel een digitale boekenlezer.

Wauw.

Ik ben niet zo van de gadgets maar een apparaat waar je met gemak zo'n 500 boeken op kwijt kunt, da's zo'n beetje de hemel op aarde.

Echt.

Echt.

Maandag kwam 'ie binnen.

En als een echte verslaafde reed ik bibberend naar vriendin I.

Die er hóp 215 boeken op pleurde.

Ik voelde me als een kind in een cadeauwinkel.

Alsof er een grote doos met 215 cadeautjes voor m'n neus stond.

Wauw.

Echt.

Nooit meer hoef ik bang te zijn voor een boekentekort.

En op vakantie hoeft Joost niet langer te zeulen met een koffer met enkel boeken.

De hemel op aarde.

Echt.

Genieten

Mensen, mensen, ik zit hier zo te genieten! Al mijn werk is af, Joost is werken en Anne en Merel zitten tot 12.00 uur op school. Dat betekent dat ik voor het eerst in bijna anderhalf jaar een ochtend voor mezelf heb. Wat een genot!

Deze tuttendoekjes maakte ik voor Liva, er zit een koordje aan waar je de speen aan kunt vastmaken zodat deze niet zo snel uit wiegje of kinderwagen valt:


En dan de foto's van Liva's babyalnum:

LIVA

In een rustig dorpje in een ver, ver land woonde eens een prinses.
De prinses was erg gelukkig want niet alleen had ze een stoere timmerman,
ze had ook nog twee lieve zoontjes.
Daarmee was haar gezinnetje compleet, dacht de prinses.
Maar, ergens in het heelal, wachtte er een sterretje.
Dat sterretje vond dat het gezin van de prinses nog helemaal niet af was!
En dus, op een goede dag, besloot het sterretje dat de prinses nog een kindje zou krijgen.
Ze zweefde naar de buik van de prinses en zocht een mooi plekje om uit te groeien tot een prachtig meisje.
En zo werd op 25 april 2010 de kleine Liva geboren.
De prinses en de stoere timmerman waren dolgelukkig.
En ze leefden nog lang en gelukkig.

Dit verhaaltje schreef ik voor Liva's babyalbum. Morgen volgen de foto's hiervan, ik wil de aandacht natuurlijk niet afleiden van dit schatje.

Hoera. Een nichtje!

Een uurtje geleden is ze geboren. De kleine Liva.

Liva en m'n zus maken het goed!

Meer details heb ik nog niet maar mensen wat ben ik blij!!

edit maandag: haha, enige verwarring hier. je schrijft Liva maar je zegt Lieva!

Daar zit ik dan....

.... met mijn goede gedrag.

Met nog heul veul te doen voor 1 mei.

Met klanten die hun spullen maar niet aanleveren.

Zodat ik nu niet verder kan met dat heul veul.

Gelukkig schijnt de zon nu heul veul.

Ga'k maar in de zon zitten.

En eens zien of Anne en Merel me nog herkennen.

Want die hebben me niet heul veul gezien de afgelopen dagen.

Ndoei!

Babyalbum

En dan was er ook nog de kwestie van Het Babyalbum.

Toen ik vers bevallen was van Oudste Dochter kreeg ik van zuslief een zelfgemaakt babyalbum.

Wat een prachtig, lief en leuk cadeau.

Tenslotte is je babyalbum iets blijvends.

Andere kraamcadeaus verdwijnen in de loop der jaren uit je leven.

Maar sieraden, couverts en babyalbums, die blijven.

Zuslief en ik kregen ieder twee kinderen en ieder kind kreeg van zijn of haar tante zo'n album.

Anne kreeg een album met daarin tekeningen uit 'Raad eens hoeveel ik van je hou?'

Omar kreeg een album met een junglethema (voorvoelde ik daar al dat het een jongetje zou worden?).

Merel kreeg een album met allerlei grappige babydiertjes die rollen, kruipen, lachen en brullen.

Voor Daniël zocht ik stad en land af naar geschikt Nijntjemateriaal.

Mooi verdeeld wel: ieder van ons moest dus twee albums maken.

Maar.

Nu is zuslief zwanger van haar derde spruit.

En moet ik dus weer aan de bak.

Doordeweeks heb ik weinig tijd en nog minder puf.

Dit weekend gaan we lekker weg en volgend weekend wordt de spruit verwacht.

Ik was dus eh..... weer lekker op tijd.

De ingrediënten waren al wel in huis. Het thema was uitgekozen, de zilveren stift lag al klaar.

Gisteravond besloot ik dat het er maar eens van moest komen.

Ik zocht alle spullen bij elkaar en pakte het fotoalbum.

Natuurlijk was ik te lam om een schaartje ofzo te pakken dus ik zette, húp, mijn nagel in het plastic.

En bezorgde mezelf met een ferme haal een gigantische papercut ónder mijn nagel.

The horror!

The pain!

Krijgt u al een beetje medelijden met me?

Dus nu loop ik niet alleen met een zere wijsvinger maar ook nog eens gigantisch voor lul met een oranje pleister met roze vogels.

Waarom koop je als je moeder bent alleen nog maar kinderpleisters?.

Ik zette stug door en hoera!, het babyalbum is af.

De spruit kan komen!

En nu ga ik als de sodemieter fatsoenlijke grotemensenpleisters kopen. Tsss.

Of je regelt dat gewoon even

De reactie van Madelief op mijn logje van gisteren zette me aan het denken.Waarom zou ik als een braaf schaap afwachten wanneer Merel aan de beurt is voor de operatie?

Van nature ben ik namelijk zo, 'u vraagt, wij draaien' zit er erg ingebakken.

Maar vannacht lag ik wakker.

En te malen van hoe en wat en ojee.

Want ik heb echt nog heeel veel werk te verzetten voor 1 mei.

Natuurlijk kan ik vragen of Joost vrij neemt.

Of mijn ouders inzetten als noodopvang.

Maar als je kindje ziek en zielig is dan wil je daar als moeder gewoon bij zijn.

Punt.

Dus belde ik naar het ziekenhuis.

En kreeg te horen dat ik tussen 9.00 en 10.00 uur kon bellen naar de afdeling Opname.

Natuurlijk was dat om 10.15 uur. KutKutPokke

Morgen bellen is geen optie, dan zit ik bij een klant.

Mmm, wat nu?

Ik belde het algemene telefoonnummer en vroeg naar de afdeling Opname.

En werd prompt doorverbonden.

Ha, wat nou 'tussen 9.00 en 10.00'?

Ik vroeg aan de vriendelijke mevrouw van de Opname hoe lang de wachtlijst is.

'Die is er niet mevrouw, we kunnen haar direct inplannen.'

Waarop ik uitlegde dat ik echt geen vrij kon nemen, de komende weken.

'Vanaf wanneer kan het wel, mevrouw?'

Ik loog er maar meteen de meivakantie bij (want dan wil je ook niet thuiszitten met een zielig hoopje kind en een oudere zus die dan ook niets kan en mag) en antwoordde: 'Vanaf 10 mei.'

'Geen probleem mevrouw, ik zal het noteren.'

En de award voor gezinsmanager van het jaar gaat naar......mij!

Eruit!

Eruit moeten ze.
Die keelamandelen van mijn Mereltje.
Dat vond de KNO-arts vanmorgen.
Hij bevoelde het strotje en hoefde eigenlijk al niet eens meer te kijken.
Dat deed ie natuurlijk wel.
Waarop Merel prompt AAAAH begon te blaten.
Wat een welopgevoede dochter heb ik toch.
Dus. Krijgen we binnenkort een oproep.
En kregen we een pak papier mee.
Want waar je vroeger nog gewoon, onvoorbereid, húp naar het ziekenhuis ging, krijg je nu:
- een voorleesverhaal
- een handleiding voor je ouders
- een informatiemiddag waarop je naar het ziekenhuis mag om te kijken hoe het gaat daar op die enge kinderafdeling
- een speelzuster die je komt halen
- en zo kan ik nog wel even doorgaan

Ik ben er maar druk mee. Met het lezen van al die folders. En met het geruststellen van Merel. Die het nu al allemaal vreselijk indrukwekkend vindt. En ik met haar.
Ik hoop alleen allejezushard dat ze pas in mei aan de beurt is.
Tot 1 mei heb ik het harstikke gruwelijk druk.
Dus heb ik geen tijd voor een dag in het ziekenhuis en daarna een volle week thuis.
En voor iedereen over me heen valt: natuurlijk neem ik als ze toch in april in de beurt is vrij.
Want als mijn meisje me nodig heeft, kan de hele wereld doodvallen.
Maar duimt u even mee dat het mei wordt?

Dat jurkje

U vraagt zich vast al een tijdje af hoe het nou met dat jurkje gaat.
Dat jurkje zonder achterkant. Dé rage voor de zomer van 2010.
Nou. Ehm.
Niet zo best eigenlijk.
Want ik zocht een ander modelletje uit.
Eén waarvoor ik wel voldoende stof had.
Ook een ballonjurkje maar dan zonder mouwen.
Dus ik raderde opnieuw een patroon uit.
En knipte de stof.
Allemaal foutloos, dat u dat even weet.
Maar. Toen.
Naaide ik de voering er binnenstebuiten in.
En smeet ik het hele project met een rotvaart terug de kast in.
Zo.
Nu bent u weer op de hoogte.

Nog even doorbijten

Dat was het deze week. Nog éven doorbijten.

Want hier keek ik tegen aan, deze week.



Mijn prachtige woonkamer was af. Maar de kinderhoek nog niet. In de kinderhoek stond namelijk al onze zooi te wachten tot de huiskamer af was. En deze week was dat dus andersom. Nu stond alle zooi uit de kinderhoek in de woonkamer te wachten tot de kinderhoek af was. Een beetje verdrietig werd ik er wel van. Mijn mooie woonkamertje stond wéér vol met zooi.

Maar nu is de kinderhoek dan ook geschilderd en staat alles weer op z'n plek.

Er moeten nog wat deuren afgelakt worden en verder zijn er nog wat afwerkpuntjes. Zoals de lelijke streep die u kunt zien op de foto van de plafondlijsten. Daar was de kit blijkbaar nog niet droog genoeg om overheen te schilderen. Ben ik even blij dat we daar de schilder voor betalen.


Verder is er nog breaking news: manlief is weer een working man. Als ZZP-er heeft hij een project voor drie maanden binnengesleept. Een aantal dagen per week is hij dus van huis. Halelujah!


De dingen gaan dus de goede kant op in huize Natasja. Ik duim dat het zo blijft.

Eitje

Na twee dagen eindeloos opruimen en schoonmaken was het dit Paasweekend een eitje om hier thuis te genieten.
Van de grijze muren. Van de plafondlijsten. Van het donkergrijze vlak achter de Oh Deers. Van hoe prachtig mijn lievelingskast uitkomt tegen de muur. Van mijn nieuwe lamp, die zo goed bij al dat grijs past.


Mén, ik blijf genieten...

Over een nanny en een zomerjas

Na nóg een week klusgeweld, werk en ander leed nemen mijn lief en ik onze meisjes mee naar de film. Dat hebben ze wel verdiend, dachten we zo.


En nu er een bioscoop in Houten is gekomen hoeven we ook niet helemaal naar Den Bosch te rijden. Het is een bioscoop met bediening aan je stoel, ruime zitplaatsen en niet al te grote zalen. I-de-aal! Na wat ruzie over wie het eerst op het knopje voor de bediening mag drukken, kan de film beginnen. We kijken naar Nanny McPhee, deel 2.


Deel 1 hebben we eens gehuurd voor Anne en Merel en dat was een groot succes. In het begin is Emma Thompson werkelijk hideous als Nanny McPhee maar ze wordt mooier als de kinderen goed luisteren. Wat door mij natuurlijk direct misbruikt wordt: 'Luister maar goed naar mij, meisjes, anders word ik ook zo lelijk', zo houd ik mijn kroost voor. Yeah right, zie ik ze denken.


Weer buiten na afloop van de film zien we dat het koopzondag is. Ook daar maak ik meteen misbruik van want ik zie een winkel waar ze Desigual verkopen. En ik hartje Desigual. Talloze keren stond ik met een jurk of rok in mijn hand. Evenzoveel keren hing het met een zucht terug. Want Desigual is teringduur. Maar vandaag doe ik het gewoon. IK KOOP EEN DESIGUAL.


Zuinig als ik ben koop ik geen jurkje maar een zomerjas. Want die draag je veel vaker dan een jurk. En zo heb ik mijn aankoop weer fijn voor mezelf gerechtvaardigd. En zeg nou zelf: is hij (of zij?) niet absufokkinglutely briljant?