Reality kicks in

Na een uiterst geslaagde vakantie (waar ik al een hele week over maal omdat die zich niet maar niet in een logje wil laten gieten dus binnenkort volgen gewoon wat foto's) is vandaag de dag dat de realiteit zich keihard aandient.
Afgelopen is het met het uitslapen. Want dat deed mijn oudste dit jaar voor het eerst.
In haar h.e.l.e. leven.
Ze sliep zelfs eenmaal tot half tien. Half tien!
Waarop ik sprak: 'Kom nou maar eens je bed uit.'
En meteen Joost beetgreep.
'Hoorde je wel wat ik net zei? Legendarische woorden, Joost, ik riep Anne uit bed!'
Samen deden we een vreugdedansje.
Maar dat is allemaal dus verleden tijd.
Om zeven uur ging de wekker vanochtend.
Twee niet zo vrolijke meisjes zaten aan het ontbijt.
Van hen had het nog wel even mogen duren.
Van mij ook wel.
Nadat ik Merel naar groep 3 bracht (oef, wat wordt ze groot) trok ik thuis mijn renkleding aan en ging joggen.
Met zware benen na een lange boswandeling gisteren samen met Anne.
De eerste tien minuten waren hels.
Daarna dacht ik 'ik doe eens gek en plak de volgende 2 x 10 minuten aan elkaar en loop er gewoon twintig.'
En eureka, het lukte.
Ik liep dus, niet gelogen, eerst 10 minuten, 1 minuut wandelpauze en daarna met gemak nog 20 minuten.
Dat gaf me toch een kik!
Donderdag ga ik voor 30 minuten. Achter elkaar.
En als dat lukt, heb ik mijn tweede doel bereikt.
Het doel daarna is ook al duidelijk: een 5km-loopje in het najaar.
Samen met een stel lieve mutsenvriendinnetjes.
Go us!