The healing power of Zen

Na een barre tocht van drie stappen naar mijn kantoor installeer ik me voor een lekker dagje werken. De meiden zijn naar hun reservemoeder dus vandaag moet er gewerkt worden. Zodat ik hopelijk donderdag vrij kan nemen. Wat ik waarschijnlijk toch wel doe, screw de deadlines.

Bij de Makro kocht ik zaterdag een nieuwe cd: The healing power of Zen.
Gisteravond stelde ik me al voor hoe heerlijk ik zou werken, hoe superrelaxed ik zou zijn en hoe heerlijk ik op zou schieten.

Ik prop het schijfje in mijn laptop en bereid me voor op een oase van hemelse muziek.
Krrrrgh, bonk, krrrrgh is het enige dat ik te horen krijg.
Shit Potjandorie, mijn laptop vreet ‘m niet. Of wel, het is maar hoe je het bekijkt. Grrrr!
Zuchtend ruk ik de cd eruit en stop hem in het stereotorentje dat ik ook nog in mijn kantoor heb staan.
En.
Niets. *&%$#%^&*
Dat krijg je ervan als je goedkope kutcd’s wilt afspelen op een gratis bij de kantoorartikelenbestelling gekregen ministereotoren.
Inmiddels is er van mijn Zen weinig meer over en heb ik zin de cd in hapklare brokken te knippen.

’s Middags besluit ik dat ik eigenlijk naar de stad moet. Voor kantoorartikelen en naar de bieb. Ik ben namelijk aan mijn laatste boek bezig. En dan zou het zomaar kunnen dat ik met de Kerst zonder boek zit. En dat kan natuurlijk niet.
Dus ik graaf mijn Picanto uit drie meter dertig centimeter sneeuw en ga op pad. Al na 300 meter besluit ik weer naar huis te rijden. Thuis surf ik naar bol.com en bestel de nieuwste van Santa Montefiore. Morgen wordt ‘ie bezorgd. Tenslotte kan de postbode beter zijn poten breken dan ik. Hij wordt ervoor betaald.