Bons, bons, bons

.... klinkt het op het raam. Kerstavond, een uurtje of zes.
'What the f*ck,' denk ik nog als ik de voordeur openzwaai.
Voor me staat een kabouter van drie turven hoog. Oh nee, het is geen kabouter, het is N.!
'Ik heb een kaart voor Merel B.,' zegt hij überschattig terwijl zijn vader goedkeurend toekijkt.
Vooral de toevoeging van onze achternaam doet me smelten.
In Merels klas zitten namelijk drie Merels en je wilt natuurlijk wel de goede hebben!
'Wacht even N.,' roep ik, terwijl ik Teuntje er nog net van weet te verhouden het joch tot snot te vermorzelen. Wie ooit bedacht heeft een hond die zó sterk is zo'n enthousiast karakter te geven, moet opgeknoopt worden!
'Mérel, er is bezoek voor je!'
'Wie dan?'
'Het is N., kom even hier,' gebied ik haar.
Verlegen schuifelt ze de gang in.
'Hoi N.,' klinkt het verlegen.
'Hoi Merel B., ik heb een kerstkaart voor je,' zegt N. met hoogrode konen en een grote glimlach.
Aaaah, hoe schattig!
Merel neemt de kaart gracieus in ontvangst en bedankt N. schuchter.
Ik wens N. een heel fijn kerstfeest en we nemen afscheid.
Vergis ik me, of was ik daarnet getuige van iets moois?
Misschien is N. wel verliefd op Merel. Merel B. dan hè, niet die twee andere wannabees.
Ik kan na de vakantie maar beter niet horen dat hij de hele klas is langsgegaan op Kerstavond. Dan schoffel ik hem onder de straatstenen. En mag hij nooit meer komen spelen.