Dat is het woord dat het best beschrijft hoe ik me voel. Neerslachtig. Alsof ik, emotioneel, bij het minste of geringste om zou vallen. Labiel. Kwetsbaar.
Nu is 2009 ook een kutjaar geweest hier.
Met een werkloze man die dan weer krijgt te horen dat hij overgekwalificeerd is, dan weer dat hij geen recent persnetwerk heeft en dan weer net geen ervaring in de branche van het bedrijf waar hij solliciteert. Dat hij de moed er nog in weet te houden is iets waar ik ontzettend veel bewondering voor heb. Ikzelf was al lang geleden afgehaakt.
Met het rouwen om mijn schoonmoeder die vorig jaar op 23 december overleed. Iets waarbij werkloos thuis zitten natuurlijk ook niet helpt. Anders heb je nog de afleiding van je werk. Iets waar vooral Anne nog lang niet klaar mee is. Die zit nog steeds in de opstandige, boze fase. Ook is ze bang dat de mensen waar ze van houdt dood zullen gaan. En dan vooral ik of haar vader.
Met Anne die nog steeds niet lekker in haar vel zit. Inmiddels zijn we er aardig achter waarom. Een waarom dat ik best met u zou willen delen maar ik vind niet dat ik dat kan maken. Dan zou ik haar privacy schenden. Tenslotte zijn mijn logjes openbaar en kan iedereen ze tot ver in de toekomst nog lezen. Maar neemt u van mij aan dat ze het moeilijk heeft. En ik erbij. Ik zou alles geven om haar van deze gevoelens te verlossen. Mijn ziel en zaligheid.
Dus.
Ben ik labiel, emotioneel en neerslachtig.
En niet in staat tot het schrijven van leuke, luchtige logjes.
Dit nummer van Blof werd gedraaid tijdens mijn schoonmoeders uitvaartdienst. Het beschrijft ook nog eens prachtig hoe ik me voel.
maandag 30 november 2009
woensdag 25 november 2009
Waar is ze toch gebleven?
Die jonge meid die ik zo af en toe nog tegenkom in de spiegel.
Die jonge meid die de hele wereld aan kon.
Die jonge meid die de liefde van haar leven tegenkwam en met hem trouwde.
Die jonge meid die ooit, als ze groot was, dolgraag kindjes wilde.
Die jonge meid met een leuke baan.
Die jonge meid die genoeg verdiende om een leuk leventje te leiden.
Die jonge meid zonder al te veel verantwoordelijkheden.
Die jonge meid die kon gaan en staan waar ze wilde.
Wanneer ze dat wilde.
Die jonge meid die de toekomst stralend en vol vertrouwen tegemoet zag.
Een toekomst vol kansen en mogelijkheden.
Die jonge meid die nooit chagrijnig of bozig was.
What happenend to her?
Life, that’s what happened.
En da’s oké. Ik zou niet veel keuzes anders maken. Maar soms, zo heel en af toe, mis ik haar.
Die jonge meid die de hele wereld aan kon.
Die jonge meid die de liefde van haar leven tegenkwam en met hem trouwde.
Die jonge meid die ooit, als ze groot was, dolgraag kindjes wilde.
Die jonge meid met een leuke baan.
Die jonge meid die genoeg verdiende om een leuk leventje te leiden.
Die jonge meid zonder al te veel verantwoordelijkheden.
Die jonge meid die kon gaan en staan waar ze wilde.
Wanneer ze dat wilde.
Die jonge meid die de toekomst stralend en vol vertrouwen tegemoet zag.
Een toekomst vol kansen en mogelijkheden.
Die jonge meid die nooit chagrijnig of bozig was.
What happenend to her?
Life, that’s what happened.
En da’s oké. Ik zou niet veel keuzes anders maken. Maar soms, zo heel en af toe, mis ik haar.
maandag 23 november 2009
Hij gaat gewoon dood (k*t serie)
George. Gaat. Gewoon. Echt. Dood.
Kijk maar wat ik op de site van net5 las:
20:30
Grey's anatomy Als een collega op tragische wijze komt te overlijden, heeft het ziekenhuispersoneel het moeilijk met het verwerken van zijn dood.
Naajah! Het moest verboden worden. Niet?
Kijk maar wat ik op de site van net5 las:
20:30
Grey's anatomy Als een collega op tragische wijze komt te overlijden, heeft het ziekenhuispersoneel het moeilijk met het verwerken van zijn dood.
Naajah! Het moest verboden worden. Niet?
Winterfair of huishoudbeurs?
Ieder jaar ga ik met moederlief en zuslief naar de Margriet Winterfair.
Lekker een dagje uit zonder man en zonder kinderen. Zodat je naar believen kunt zaniken over diezelfde man en kinderen. Zodat je je koffie eens heet op kunt drinken. En je broodje kunt opeten zonder tachtig keer te moeten opstaan voor rietjes, die ene roze beker, een stuk keukenrol of nét die andere worst.
Zalig.
Ook dit jaar hadden we er weer enorm veel zin in. Lekker keuvelen, woonaccessoires en andere hebbedingetjes bekijken en natuurlijk geld uitgeven. Daar ben ik een kei in, in geld uitgeven. Top of the bill, wat ik u brom.
We waren amper binnen of ik botste bekant tegen een vrouw met kinderwagen en grote Celavita-tas op. Ho even! Celavíta? Het was fucking half elf en dat mens loopt te zeulen met een zak áárdappelen? Even was ik in verwarring. Was dit soms de huishoudbeurs?
Maar het werd nog erger. De Silan, Vitalu ontbijtcrackers en Struik Tomatensoep vlogen ons om de oren. Ja hoor eens, hier waren we niet voor gekomen! We kwamen voor de kerstdecoraties en de kleding en andere kekke spulletjes!Niet voor een proefverpakking Tena.
En dan heb ik nog niet eens over al die wijven met zo’n achterlijke boodschappenkar. Kijk, op de winterfair is het erg donker. Om in het sfeertje van Kerst te komen, waarschijnlijk. Dat betekent dat je dus niet heel veel ziet, zo tussen al die mensen. En als je dan al vijf keer over zo’n kutkar gestruikeld bent en minstens zo vaak over je tenen gereden bent door zo’n huismoeke uit de polder, nou dan krijg je moordneigingen hoor. Je zou zo’n muts die boodschappenkar over haar hoofd trekken en haar buiten schoppen. Terug naar de klei waar ze uit kwam.
Het viel dus wat tegen. Gelukkig was het met moederlief en zuslief ouderwets gezellig. En konden zuslief en ik ons geld toch nog kwijt. Aan een nieuwe tas. Want daar kun je er als vrouw natuurlijk nooit genoeg van hebben. En deze is al helemaal geweldig. Want deze heeft een afneembare hoes. En je kunt ereen miljoen een heleboel andere covers bij kopen. Zo hoef je nooit meer je tas leeg te halen. Ik koos deze:
Lekker een dagje uit zonder man en zonder kinderen. Zodat je naar believen kunt zaniken over diezelfde man en kinderen. Zodat je je koffie eens heet op kunt drinken. En je broodje kunt opeten zonder tachtig keer te moeten opstaan voor rietjes, die ene roze beker, een stuk keukenrol of nét die andere worst.
Zalig.
Ook dit jaar hadden we er weer enorm veel zin in. Lekker keuvelen, woonaccessoires en andere hebbedingetjes bekijken en natuurlijk geld uitgeven. Daar ben ik een kei in, in geld uitgeven. Top of the bill, wat ik u brom.
We waren amper binnen of ik botste bekant tegen een vrouw met kinderwagen en grote Celavita-tas op. Ho even! Celavíta? Het was fucking half elf en dat mens loopt te zeulen met een zak áárdappelen? Even was ik in verwarring. Was dit soms de huishoudbeurs?
Maar het werd nog erger. De Silan, Vitalu ontbijtcrackers en Struik Tomatensoep vlogen ons om de oren. Ja hoor eens, hier waren we niet voor gekomen! We kwamen voor de kerstdecoraties en de kleding en andere kekke spulletjes!
En dan heb ik nog niet eens over al die wijven met zo’n achterlijke boodschappenkar. Kijk, op de winterfair is het erg donker. Om in het sfeertje van Kerst te komen, waarschijnlijk. Dat betekent dat je dus niet heel veel ziet, zo tussen al die mensen. En als je dan al vijf keer over zo’n kutkar gestruikeld bent en minstens zo vaak over je tenen gereden bent door zo’n huismoeke uit de polder, nou dan krijg je moordneigingen hoor. Je zou zo’n muts die boodschappenkar over haar hoofd trekken en haar buiten schoppen. Terug naar de klei waar ze uit kwam.
Het viel dus wat tegen. Gelukkig was het met moederlief en zuslief ouderwets gezellig. En konden zuslief en ik ons geld toch nog kwijt. Aan een nieuwe tas. Want daar kun je er als vrouw natuurlijk nooit genoeg van hebben. En deze is al helemaal geweldig. Want deze heeft een afneembare hoes. En je kunt er
En ik weet ook al wat ik volgend jaar voor mijn verjaardag wil. Een miljoen nieuwe covers.
vrijdag 20 november 2009
Open dag
Na een nogal shitty start van de dag kwam het allemaal toch nog goed.
Want vandaag was de grote dag.
De open dag van Ilse.
En zo tufte ik naar Harderwijk om me te mogen vergapen aan haar prachtige huis.
Hoewel mijn tomtommetje me de verkeerde kant op wilde sturen in een éénrichtingstraat vond ik toch mijn weg en liep bij toeval precies de goede straat in.
Ineens zag ik twee blonde hoofden de hoek om komen. Madelief en Nicolette, dat kon niet missen!
Eenmaal binnen moest ik me beheersen niet te gaan kwijlen. Wow. No seriously. Wow!
Ik waande me in een chique woonwinkel in plaats van in een woonkamer.
Hartelijk werden we verwelkomd door Ilse. En door Guide en Simone (MadamePebbles).
In de keuken stond heus personeel klaar om ons te voorzien van taart, koffie en ander lekkers.
Man-o-man, wat een verwennerij. Onder de koffie stond ik al te bedenken wat ik allemaal wilde aanschaffen. Want zo ben ik,heel hebberig nauwelijks binnen of ik heb de ruimte al gescand naar mooie spullekes.
En mooie spullekes stonden er! Ik moest me echt bedwingen! Samen met Madelief en Nicolette deed ik een rondje, ondertussen keuvelend over belangrijke zaken als chips likken.
Tussen neus en lippen door liet Ilse ook door het raam nog even de pups zien. Tis dat ik al twee honden heb, anders zou ik zó voor de bijl gaan.
Na óók nog te hebben genoten van heerlijke mini-sandwiches togen Madelief, Nicolette en ik weer richting onze auto's. Op de valreep kwam Soes nog binnen dus die konden we ook nog even de hand schudden. Zo leuk om iedereen 'live' te zien. Zo waren Nicolette en Madelief precies zo als ik me had voorgesteld, tot en met hun stemgeluid aan toe. Ilse daarentegen, die had ik mijn hoofd als een heel klein wijffie. Niks van waar, in het echt is gewoon bijna zo lang als ik!
Tot slot nog even groepsfoto (met namen, jaja niets gaat mij voor u bloglezers te ver):
Want vandaag was de grote dag.
De open dag van Ilse.
En zo tufte ik naar Harderwijk om me te mogen vergapen aan haar prachtige huis.
Hoewel mijn tomtommetje me de verkeerde kant op wilde sturen in een éénrichtingstraat vond ik toch mijn weg en liep bij toeval precies de goede straat in.
Ineens zag ik twee blonde hoofden de hoek om komen. Madelief en Nicolette, dat kon niet missen!
Eenmaal binnen moest ik me beheersen niet te gaan kwijlen. Wow. No seriously. Wow!
Ik waande me in een chique woonwinkel in plaats van in een woonkamer.
Hartelijk werden we verwelkomd door Ilse. En door Guide en Simone (MadamePebbles).
In de keuken stond heus personeel klaar om ons te voorzien van taart, koffie en ander lekkers.
Man-o-man, wat een verwennerij. Onder de koffie stond ik al te bedenken wat ik allemaal wilde aanschaffen. Want zo ben ik,
En mooie spullekes stonden er! Ik moest me echt bedwingen! Samen met Madelief en Nicolette deed ik een rondje, ondertussen keuvelend over belangrijke zaken als chips likken.
Tussen neus en lippen door liet Ilse ook door het raam nog even de pups zien. Tis dat ik al twee honden heb, anders zou ik zó voor de bijl gaan.
Na óók nog te hebben genoten van heerlijke mini-sandwiches togen Madelief, Nicolette en ik weer richting onze auto's. Op de valreep kwam Soes nog binnen dus die konden we ook nog even de hand schudden. Zo leuk om iedereen 'live' te zien. Zo waren Nicolette en Madelief precies zo als ik me had voorgesteld, tot en met hun stemgeluid aan toe. Ilse daarentegen, die had ik mijn hoofd als een heel klein wijffie. Niks van waar, in het echt is gewoon bijna zo lang als ik!
Tot slot nog even groepsfoto (met namen, jaja niets gaat mij voor u bloglezers te ver):
Klik op de foto voor de vergroting!
donderdag 19 november 2009
Morning Muse
Vrijdagochtend, 6.50 uur.
Mijn door slaap benevelde brein registreert een geluid.
Mwah, gaat wel over.
Nee, ik hoor weer iets.
Terwijl ik me uit de krochten van de slaap worstel, realiseer ik me dat het woorden zijn die hoor.
'Máám, ik moet póepen!'
Dit wordt vast een topdag, ik voel het aan mijn water.
Mijn door slaap benevelde brein registreert een geluid.
Mwah, gaat wel over.
Nee, ik hoor weer iets.
Terwijl ik me uit de krochten van de slaap worstel, realiseer ik me dat het woorden zijn die hoor.
'Máám, ik moet póepen!'
Dit wordt vast een topdag, ik voel het aan mijn water.
woensdag 18 november 2009
Extreme Home Room Makeover
Dit weekend waren we druk. Druk met de metamorfose van Anne’s kamer.
Van een meisjeskamer in een, ik mag wel zeggen, tienerkamer.
Tja, het wicht wordt over drie weken pas acht maar ach, je kunt er maar op tijd bij zijn.
Tenslotte is het een stoere meid.
Niks geen prinsessen, roze of ander kinderachtigs belieft ze.
Niet alleen qua kleding maar ook op haar kamer wordt alles wat enigszins kleinemeisjesachtig is rigoureus in de ban gedaan.
Dus toog ik met Anne naar de meubelboulevard om gordijnen en verf uit te zoeken. Appeltjesgroen en Hemelsblauw moest het worden.
Eerst zochten we verfstaaltjes uit en daarna zouden we met behulp van die staaltjes gordijnen uitzoeken.
Dat bleek een geniale ingeving van mij.
Want wat koos Anne, eenmaal in de bouwmarkt?
Geen Appeltjesgroen met Hemelsblauw.
Nee.
Niet dus.
Madam koos MilkaPaars met OceaanMetallicBlauw.
En als uw kleurgevoel van alleen deze namen al in de stress schiet: wacht maar tot u de foto’s ziet.
Manlief en ik sausten zaterdag de muren en krabden ons eens achter de oren.
God, wat een walgelijke kleurencombinatie.
Een blind paard zou er nog van op hol slaan.
‘Maar ach’, zeiden wij tegen elkander, ‘als Anne er maar blij mee is.’
en
‘Gelukkig komen er nog witte kasten voor.’
Zondag was het tijd om de kasten in elkaar te zetten.
Nu hebben manlief en ik ruime ervaring met in het in elkaar zetten van Ikeameubeltjes.We hebben wat af gek*t met kasten en andere ikearommel in het verleden. Breek me de bek niet open.
De eerste Billy zat in een respectabele 25 minuten in elkaar. Over de tweede deden we zelfs maar een kwartiertje. De derde kast was daarvan zo onder de indruk dat ‘ie zichzelf in elkaar flanste.
Dat schoot dus lekker op.
Maar.
Toen.
Ging manlief de oude secretaire wegbrengen.
En. Bleef ruim twee uur weg.
En toen was het ineens half vijf.
En werd het donker.
Terwijl de stoom uit mijn oren kwam, concludeerde ik dat het dit weekend dus NIET af zou komen.
Gelukkig kwam het maandag alsnog goed. Toen lieten we hettweedehands vintage bureaublad op maat zagen en zetten we de laatste puntjes op de i.
Nou ja bijna dan, het allerlaatste puntje zijn de nieuwe gordijnen. Maar die komen pas over zes weken.Dat krijg je ervan als je goedkope gordijnen koopt bij LeenBakker.
En zie hier het resultaat. Anne is er dolgelukkig mee. En ik moet zeggen: die kleurencombinatie is eigenlijk best leuk.
.jpg)
En nu verwacht ik uiteraard van u allemaal de nodige ooh’s en aaah’s. Kom maar. Kommaarkommaarkommaarkommaar!
Van een meisjeskamer in een, ik mag wel zeggen, tienerkamer.
Tja, het wicht wordt over drie weken pas acht maar ach, je kunt er maar op tijd bij zijn.
Tenslotte is het een stoere meid.
Niks geen prinsessen, roze of ander kinderachtigs belieft ze.
Niet alleen qua kleding maar ook op haar kamer wordt alles wat enigszins kleinemeisjesachtig is rigoureus in de ban gedaan.
Dus toog ik met Anne naar de meubelboulevard om gordijnen en verf uit te zoeken. Appeltjesgroen en Hemelsblauw moest het worden.
Eerst zochten we verfstaaltjes uit en daarna zouden we met behulp van die staaltjes gordijnen uitzoeken.
Dat bleek een geniale ingeving van mij.
Want wat koos Anne, eenmaal in de bouwmarkt?
Geen Appeltjesgroen met Hemelsblauw.
Nee.
Niet dus.
Madam koos MilkaPaars met OceaanMetallicBlauw.
En als uw kleurgevoel van alleen deze namen al in de stress schiet: wacht maar tot u de foto’s ziet.
Manlief en ik sausten zaterdag de muren en krabden ons eens achter de oren.
God, wat een walgelijke kleurencombinatie.
Een blind paard zou er nog van op hol slaan.
‘Maar ach’, zeiden wij tegen elkander, ‘als Anne er maar blij mee is.’
en
‘Gelukkig komen er nog witte kasten voor.’
Zondag was het tijd om de kasten in elkaar te zetten.
Nu hebben manlief en ik ruime ervaring met in het in elkaar zetten van Ikeameubeltjes.
De eerste Billy zat in een respectabele 25 minuten in elkaar. Over de tweede deden we zelfs maar een kwartiertje. De derde kast was daarvan zo onder de indruk dat ‘ie zichzelf in elkaar flanste.
Dat schoot dus lekker op.
Maar.
Toen.
Ging manlief de oude secretaire wegbrengen.
En. Bleef ruim twee uur weg.
En toen was het ineens half vijf.
En werd het donker.
Terwijl de stoom uit mijn oren kwam, concludeerde ik dat het dit weekend dus NIET af zou komen.
Gelukkig kwam het maandag alsnog goed. Toen lieten we het
Nou ja bijna dan, het allerlaatste puntje zijn de nieuwe gordijnen. Maar die komen pas over zes weken.
En zie hier het resultaat. Anne is er dolgelukkig mee. En ik moet zeggen: die kleurencombinatie is eigenlijk best leuk.
.jpg)
En nu verwacht ik uiteraard van u allemaal de nodige ooh’s en aaah’s. Kom maar. Kommaarkommaarkommaarkommaar!
maandag 16 november 2009
Nog even niet
‘Mam, zeg eens eerlijk, jij bent toch degene die de cadeautjes in onze schoen doet?’
‘Nee kind, dat doen zwarte pieten.’
Bedenkelijk kijkt ze me aan.
‘Neeee, wees nou eens heel eerlijk, jij doet dat toch?’
‘Nee, echt niet, meisje.’
Opgelucht huppelt ze weg.
Even stond ik ernstig in dubio. Zal ik het haar vertellen en zo een einde maken aan die zoete magische periode?
Nee. Nog even niet.
Blijf jij nog maar heel even klein.
‘Nee kind, dat doen zwarte pieten.’
Bedenkelijk kijkt ze me aan.
‘Neeee, wees nou eens heel eerlijk, jij doet dat toch?’
‘Nee, echt niet, meisje.’
Opgelucht huppelt ze weg.
Even stond ik ernstig in dubio. Zal ik het haar vertellen en zo een einde maken aan die zoete magische periode?
Nee. Nog even niet.
Blijf jij nog maar heel even klein.
vrijdag 13 november 2009
De nieuwe Ark van Noach
De Heer kwam tot Noach in het jaar 2009. De aarde was verdorven en overbevolkt. De Heer daalde neer en gaf aan Noach de opdracht een Ark te bouwen in Den Haag en twee exemplaren van elk levend wezen samen met enkele goede mensen te redden. "Hier is het plan" zei de Heer. " Haast je, want over zes maanden zal het 40 dagen en 40 nachten beginnen te regenen. De Bilt zal dat niet weten te verklaren, het klimaat de schuld geven en weer een persbericht uit hun duim zuigen.
Zes maanden later begon het te regenen. De Heer keek neer en zag Noach wenen in zijn overstroomde tuin, maar hij zag geen Ark. "Noach," donderde Hij, "waar is mijn Ark?"
"Vergeef me Heer," smeekte Noach. "De regels zijn veel veranderd tegenover vroeger. Ik had een speciale bouwvergunning nodig van Burgemeester en Wethouders van Den Haag. En ik moest overleggen met de inspecteurs van een verzekeringsmaatschappij voor een opstal-, risico-, en brandverzekering. Mijn buren beweren dat ik de rooilijn overschreden zou hebben met mijn Ark en dat ik de maximumbouwhoogte niet gerespecteerd heb. De commissie Beroep en Bezwaar moet hier nog uitspraak over doen. Ook legden ze een klacht neer wegens geluidsoverlast bij de politie. Die heeft de brandweer ingeschakeld om metingen te doen. Ik ben diverse malen naar de Gemeente op het Spui afdeling DSO-Planologie gemoeten voor een bouwbesluit. De Provincie heeft de kwestie nu in handen.
Ook lui van het Ministerie van Verkeer en Waterstaat zijn er mee gemoeid. Ze eisen een waarborg, en hebben vragen over vaarbelasting en technische tekeningen, en willen een route weten naar de zee en een vergunning voor de tewaterlating. Ik heb ze verteld van Uw plannen en dat de zee tot hier zal komen, maar daar geloofden ze geen snars van. Ook word ik nu dagelijks lastiggevallen door de krant, televisie en de roddelpers.
Het hout inkopen was een ander probleem. De Linkse partijen trekken van leer tegen het kappen van inlands hout, dit om de gevlekte bosuil te beschermen. Ik probeerde de activisten te overtuigen dat ik het hout juist nodig had om de uil en de goede mensen te redden. Geen gehoor, alleen maar geschreeuw en agressie tegen mij.
Ik verzamelde de dieren zoals U had opgedragen, maar werd aangeklaagd door de Dierenbescherming. Marianne Thieme van de Partij voor de Dieren beweerde dat ik dieren gevangen hield tegen hun zin. Ook de Dierenbescherming klaagde me aan. Ze vinden de accommodatie te beperkt en dat het wreed was zoveel dieren te houden op zo'n kleine Ark.
Het Ministerie van Landbouw besliste dat ik geen Ark mocht bouwen zonder een MER- Milieu Effect Rapportage welke moest worden opgesteld door een Erkend Ingenieursbureau. Groen Links en andere milieuclubs eisten dat ik publiekelijk zou verklaren dat de watervloed door de verhoogde C02 uitstoot veroorzaakt zou worden.
Ondertussen ben ik nog steeds bezig met een klacht van het Centrum voor Racismebestrijding op te lossen. Zij eisen toegankelijkheid voor iedereen op de Ark. Van het CWI moet ik een bepaald percentage allochtonen inhuren om de Ark te helpen bouwen.
Anderzijds willen de vakbonden dat ik enkel oudere timmerlieden uit de WW met arbeidservaring aan het werk zet. Minister Bos van Financiën wil geen exportvergunning afgeven voor het geval de Ark op drift raakt, en J.P. Balkenende eist participatie van alle EU-landen. Wethouder Kool van de PvdA in Den Haag eist weer dat juist jongeren aan het werk komen, maar daarnaast ook genoeg stageplaatsen.
Om de zaken nog erger te maken heeft de Belastingdienst beslag gelegd samen met de Douane op al mijn bezittingen. Ze beweren dat ik het land illegaal wil verlaten zonder belasting te betalen en dat ik bedreigde diersoorten wil meenemen.
En daar bovenop eist het Ministerie van Volksgezondheid een "mestactieplan", veterinaire garanties en inentingen van alle mensen aan boord van de Ark. Brochures met informatie over bescherming tegen de Mexicaanse en Vogelgriep moeten ook mee. Ze vroegen ook of ik wel beschik over een inschrijving bij de Kamer van Koophandel en de noodzakelijke diploma's. En dan zwijg ik maar over al die politici die allemaal iemand hebben, die absoluut mee moet met de Ark. Dus Heer, vergeef mij, het zal me minstens tien jaar kosten om de Ark te bouwen...”
Plotseling stopte de regen..., de hemel klaarde op en de zon begon te schijnen. Noach keek verwonderd op. “Wil dit zeggen dat U de wereld niet zal vernietigen?” vroeg Noach. "Nee", zei de Heer. “Uw regering is daar al intensief mee bezig...”
Bronvermelding: Website Geen Stijl
Zes maanden later begon het te regenen. De Heer keek neer en zag Noach wenen in zijn overstroomde tuin, maar hij zag geen Ark. "Noach," donderde Hij, "waar is mijn Ark?"
"Vergeef me Heer," smeekte Noach. "De regels zijn veel veranderd tegenover vroeger. Ik had een speciale bouwvergunning nodig van Burgemeester en Wethouders van Den Haag. En ik moest overleggen met de inspecteurs van een verzekeringsmaatschappij voor een opstal-, risico-, en brandverzekering. Mijn buren beweren dat ik de rooilijn overschreden zou hebben met mijn Ark en dat ik de maximumbouwhoogte niet gerespecteerd heb. De commissie Beroep en Bezwaar moet hier nog uitspraak over doen. Ook legden ze een klacht neer wegens geluidsoverlast bij de politie. Die heeft de brandweer ingeschakeld om metingen te doen. Ik ben diverse malen naar de Gemeente op het Spui afdeling DSO-Planologie gemoeten voor een bouwbesluit. De Provincie heeft de kwestie nu in handen.
Ook lui van het Ministerie van Verkeer en Waterstaat zijn er mee gemoeid. Ze eisen een waarborg, en hebben vragen over vaarbelasting en technische tekeningen, en willen een route weten naar de zee en een vergunning voor de tewaterlating. Ik heb ze verteld van Uw plannen en dat de zee tot hier zal komen, maar daar geloofden ze geen snars van. Ook word ik nu dagelijks lastiggevallen door de krant, televisie en de roddelpers.
Het hout inkopen was een ander probleem. De Linkse partijen trekken van leer tegen het kappen van inlands hout, dit om de gevlekte bosuil te beschermen. Ik probeerde de activisten te overtuigen dat ik het hout juist nodig had om de uil en de goede mensen te redden. Geen gehoor, alleen maar geschreeuw en agressie tegen mij.
Ik verzamelde de dieren zoals U had opgedragen, maar werd aangeklaagd door de Dierenbescherming. Marianne Thieme van de Partij voor de Dieren beweerde dat ik dieren gevangen hield tegen hun zin. Ook de Dierenbescherming klaagde me aan. Ze vinden de accommodatie te beperkt en dat het wreed was zoveel dieren te houden op zo'n kleine Ark.
Het Ministerie van Landbouw besliste dat ik geen Ark mocht bouwen zonder een MER- Milieu Effect Rapportage welke moest worden opgesteld door een Erkend Ingenieursbureau. Groen Links en andere milieuclubs eisten dat ik publiekelijk zou verklaren dat de watervloed door de verhoogde C02 uitstoot veroorzaakt zou worden.
Ondertussen ben ik nog steeds bezig met een klacht van het Centrum voor Racismebestrijding op te lossen. Zij eisen toegankelijkheid voor iedereen op de Ark. Van het CWI moet ik een bepaald percentage allochtonen inhuren om de Ark te helpen bouwen.
Anderzijds willen de vakbonden dat ik enkel oudere timmerlieden uit de WW met arbeidservaring aan het werk zet. Minister Bos van Financiën wil geen exportvergunning afgeven voor het geval de Ark op drift raakt, en J.P. Balkenende eist participatie van alle EU-landen. Wethouder Kool van de PvdA in Den Haag eist weer dat juist jongeren aan het werk komen, maar daarnaast ook genoeg stageplaatsen.
Om de zaken nog erger te maken heeft de Belastingdienst beslag gelegd samen met de Douane op al mijn bezittingen. Ze beweren dat ik het land illegaal wil verlaten zonder belasting te betalen en dat ik bedreigde diersoorten wil meenemen.
En daar bovenop eist het Ministerie van Volksgezondheid een "mestactieplan", veterinaire garanties en inentingen van alle mensen aan boord van de Ark. Brochures met informatie over bescherming tegen de Mexicaanse en Vogelgriep moeten ook mee. Ze vroegen ook of ik wel beschik over een inschrijving bij de Kamer van Koophandel en de noodzakelijke diploma's. En dan zwijg ik maar over al die politici die allemaal iemand hebben, die absoluut mee moet met de Ark. Dus Heer, vergeef mij, het zal me minstens tien jaar kosten om de Ark te bouwen...”
Plotseling stopte de regen..., de hemel klaarde op en de zon begon te schijnen. Noach keek verwonderd op. “Wil dit zeggen dat U de wereld niet zal vernietigen?” vroeg Noach. "Nee", zei de Heer. “Uw regering is daar al intensief mee bezig...”
Bronvermelding: Website Geen Stijl
donderdag 12 november 2009
Een kind van haar tijd
Vandaag is het mijn beurt om Merel naar bed te brengen. Dat wisselen manlief en ik namelijk af. Zo krijgt ieder kind om de dag wat één-op-één tijd met mama (of papa, maar om een of andere reden willen ze altijd dat het mama is die ze naar bed brengt).
Terwijl ik tandpasta op haar tandenborstel doe, wurmt Merel zich in haar pyama.
Met haar hoofd halverwege haar pyamajasje klinkt het gedempt:
‘Mam, toen ik nog in je buik zat moest ik nog opgeladen worden, hè?’
‘Huh?’, is mijn niet al te snuggere reactie.
‘Ja, net als Stitch*.’
....?
Volgens mij kijken mijn kinderen toch echt teveel televisie…
* Stitch is het ruimtewezentje uit ‘Lilo & Stitch'
De beste opzweper
En zo stond ik vanmorgen weer in de sportschool.
Want zo ben ik.
Alles of niets.
Of ik eet iedere dag chips. Of nooit.
Of ik sport iedere dag. Of nooit.
Een tussenweg is er bij mij niet. Het is alles of niets.
Graag zou ik in staat zijn om te matigen. Zoals bijvoorbeeld 1x in de week chips. Of 3x in de week sporten.
Maar dat kan ik niet.Ongelukkige die ik ben. Het is alles of niets.
En zo stond ik vanmorgen dus weer in de sportschool.
Om te voorkomen dat het niets wordt, moet ik dus alle dagen gaan sporten.
En da vinnik nie leuk. Dus heb ik een iPod met veel opzwepende muziekjes.
Dat helpt. Dan raak in geïnspireerd en kan er voluit voor gaan.
Mijn ultieme opzweper? Dat is een nummer van Alanis Morisette.
Ik ken geen liedje dat lekkerder crosstrainert (of is het crosstraint?) dan deze.
Precies het goede tempo, zeg ik.
Oh, u wilt wilt graag weten welk nummer? Zodat u ook helemaal los kunt gaan in de sportschool?
Oke, dan. Hier is 'ie
En let u even niet op dat cheezy filmpje. Het gaat om de muziek!
Want zo ben ik.
Alles of niets.
Of ik eet iedere dag chips. Of nooit.
Of ik sport iedere dag. Of nooit.
Een tussenweg is er bij mij niet. Het is alles of niets.
Graag zou ik in staat zijn om te matigen. Zoals bijvoorbeeld 1x in de week chips. Of 3x in de week sporten.
Maar dat kan ik niet.
En zo stond ik vanmorgen dus weer in de sportschool.
Om te voorkomen dat het niets wordt, moet ik dus alle dagen gaan sporten.
En da vinnik nie leuk. Dus heb ik een iPod met veel opzwepende muziekjes.
Dat helpt. Dan raak in geïnspireerd en kan er voluit voor gaan.
Mijn ultieme opzweper? Dat is een nummer van Alanis Morisette.
Ik ken geen liedje dat lekkerder crosstrainert (of is het crosstraint?) dan deze.
Precies het goede tempo, zeg ik.
Oh, u wilt wilt graag weten welk nummer? Zodat u ook helemaal los kunt gaan in de sportschool?
Oke, dan. Hier is 'ie
En let u even niet op dat cheezy filmpje. Het gaat om de muziek!
woensdag 11 november 2009
En hoe is het nu met mij?
Want dat vraagt u zich natuurlijk nu al dagen af. Dat zou ik ook doen als ik u was.
Nou, met mij gaat het eigenlijk ruk. Want net toen ik hersteld was van de griep kreeg ik er een fijne migraineaanval overheen. Bám. Daar ging Natasja weer. Voordeel van al die ongein is dat ik wel al 2,5 kilo afgevallen ben. Ieder nadeel hep ze voordeel, zullen we maar denken.
Dit was al de derde aanval in een maand tijd. Dat kunnen we natuurlijk niet hebben. Hoe veel ik ook van mijn bedje hou, ik heb geen tijd om iedere maand een dag of tien onder de dekens te liggen wachten tot ik weer licht en geluid kan verdragen.
Vanmorgen had ik een afspraak met F.
U weet wel, mijn personal trainer.
F. had een leuke fit-test in gedachten. Drie minuten lang in een snel ritme op en af een dubbele stepbank. Fijn hoor, als je net genoeg adem hebt om te lopen, laat staan sporten. Amechtig voltooide ik de drie minuten terwijl een hartmeter mijn hartslag in de gaten hield. Conclusie:
Samen met F. stelde ik een doel voor de komende maand. Een nieuw streefgewicht. Ik vertelde hem natuurlijk niet dat ik met Kerst tien kilo lichter wil zijn. F. vindt 1 kilo per maand genoeg. Volgende maand moet ik dus 1 kilo lichter zijn. Haha, wat zal hij verbaasd zijn als ik meer afgevallen ben. Wat zal hij op zijn besproete neus kijken! Daar zal ik wel weer voor moeten met een megazwaar trainingsschema maar dat mag de pret niet drukken.
Met veel moeite maakte ik daarna mijn rondje af. Kortademig en benauwd dook ik daarna nog even de sauna in. Mensen, wat een zaaa-lig-heid. Al na een minuut voelde ik geen druk meer op mijn borst. Ik wil er ook één. Ik wil er ook één! Geen idee waar ik zo’n ding zou moeten laten maar ik wil er ook één!!
En dan de uitsmijter van vandaag: (tromgeroffel)
Ik heb al 12 dagen geen chips gegeten. Twáálf dagen! Knap hè? Ik zeg: dat verdient een beloning.
donderdag 5 november 2009
Gevalletje taco?
Ziek zijn
Nadelen:
- zeer hoofd
- het gevoel dat je longen in een bankschroef zitten
- spierpijn
- koortsrillingen
- je baarmoeder eruit hoesten
- in bed liggen stinken
Voordelen:
- As the World Turns kijken
- eindeloos logjes lezen
- vertroeteld worden door manlief
- kindjes die spontaan luisteren en doen wat ze gevraagd wordt. In één keer!
- in bed liggen stinken
maandag 2 november 2009
The ugly truth
Ik merkte het al aan mijn kleren. En mijn spiegelbeeld zei het eigenlijk ook al. Maar eigenwijs als ik ben, stak ik mijn kop in de grond en snoepte vrolijk verder.
Tot nu. Want vanmorgen ging ik op de weegschaal staan. En ik werd niet vrolijk, mensen, ik werd niet vrolijk.
Dus. Ga ik op dieet. Geen chips. Geen koekjes bij de koffie. Geen dropjes. Geen saucijzenbroodjes. Geen bakje vla. Niks. Nakkes. Nada.
Alleen nog brood, fruit, en andere walgelijk gezonde voedingsmiddelen voor Natasja. Zodat ik tegen de kerst 10 kilo lichter ben. Doet u mee?
zondag 1 november 2009
Honest crap.. eh…. Scrap
Van Ilse kreeg ik een Honest Scrap Award. Leuk, zou je denken. Eindelijk erkenning. Maar bij deze award zit een addertje onder het gras.
1. Ik ben aartslui. Nee. Echt. Mijn hobby’s zijn slapen en lezen. Hobby’s waarbij je je minder hoeft in te spannen zijn er volgens mij niet te vinden.
2. Ik heb als tiener eens een lippenstift gestolen bij de HEMA. Ik rechtvaardigde dat voor mezelf omdat zo’n groot concern als de HEMA vast ontzettend veel geld verdiende. Dus dat ene lippenstiftje konden ze wel missen. Vond ik.
3. Ik ben niet de moeder die ik gehoopt of zelfs maar gedacht had te zullen zijn. Ik stelde me vroeger altijd een gezinnetje met twee dochters voor. Die kreeg ik ook, maar dat terzijde. In dat plaatje was ik een ontzettende lieve, zorgzame moeder die veel met haar dochtertjes speelde. In werkelijkheid heb ik een bloedhekel aan spelletjes, knutselen en koekjes bakken. Dat neem ik mezelf best kwalijk.
4. Ik speelde tot mijn veertiende (!) met barbiepoppen. Echt. Ik ben heel lang kind gebleven. Tot mijn verdediging moet ik erbij zeggen dat ik er ook een Ken bij had. En dat hij hele vieze dingen deed met Barbie.
5. Ik ben verslaafd aan chips. Ik zou elke dag, elk moment chips lusten. Eerlijk waar. Mijn utopia is een plek waar je van chips gezond en slank wordt.
6. Ik dacht vroeger dat ik eigenlijk een prinsesje was. Op een dag zouden mijn lieve, mooie en rijke ouders me op komen halen. Mijn babyfoto’s bewezen natuurlijk het tegendeel maar ik bleef toch hopen.
7. Soms vind ik mijn kinderen helemaal niet aardig.
8. Op de momenten dat ik mijn kinderen helemaal niet aardig vind, vraag ik me af waarom ik zoveel moeite heb gedaan om ze te krijgen. Of ik het feit dat het niet lukte niet gewoon als een teken van God had moeten beschouwen.
9. Als ik zulke gedachten heb, krijg ik altijd een onheilspellend gevoel. Alsof er iets vreselijks gaat gebeuren dat ik over mezelf heb afgeroepen door zoiets zelfs maar te denken. Gelukkig gebeurt er nooit echt iets. Ik zou het mezelf nooit vergeven.
10. De raarste plek waar ik ooit sex heb gehad is…… Ha! Dacht u nu werkelijk dat ik dat met u ging delen? U gelooft ook nog in kaboutertjes?
En nu mag u de reactiebox vol plempen met commentaar. Negatieve reacties zullen worden verwijderd om het zieltje van deze blogger te beschermen tegen nare invloeden.
Abonneren op:
Posts (Atom)