Van de bloemetjes en de bijtjes

Wat was ik gisteren down hè? Ont-zet-tend down.
Als je me in de grond had gestopt was ik zo naar Australië gezakt. Zo down was ik.
Ik had zelfs geen zin in McDreamy. En dan is het erg hoor, mensen, als ik geen zin heb in McDreamy.
Maar die zit al weken te snotteren over een dode patiënt ofzo. En ik had al genoeg aan mijn eigen gezeik. Maar dat was u al wel duidelijk, denk ik.

Vandaag gaat het een stuk beter. Want er is natuurlijk ook genoeg leuks in de wereld van Natasja.

Zo krijg ik over zes maanden een nieuw nifje (= combi neefje/nichtje). Zuslief is in verwachting en de echo liet gistermiddag zien dat alles in orde is met het wurm.

Anne en Merel vinden het prachtig. Merel knutselde al een boekje voor haar kleine neefje (straks oudere broer). ‘En dit boekje is ook voor de baby als ‘ie uitkomt,’ meldt ze er nu bij. Okeeeee, misschien is het tijd voor de bloemetjes en de bijtjes. Kan natuurlijk niet hebben dat het kind denkt dat baby’s uitkomen als zijn het kuikens.

Anne vraagt aan het ontbijt of het niet pijn doet als er een baby uitkomt. ‘Jeweetweldaar’, fluistert ze.. Tja, moet ik haar nu vertellen over helse pijnen en bloederige bevallingen? Nee, dus. Dan word ik nooit oma. Ik vertel haar dus dat jeweetweldaar open gaat als er een babietje uit moet. Haar ogen worden groot. ‘Wordt het dan zó wijd?,’ vraagt ze terwijl ze armen zo’n vijftig centimeter uit elkaar houdt. Blijkbaar denkt mijn oudste dat baby’s wandelend uit hun moeders buik komen. Volgens mij is alleen Stewie Griffin zo ter wereld gekomen....




Ik verslik me in mijn cornflakes en neem me voor binnenkort maar eens een boek in de bieb te gaan zoeken. Want blijkbaar hebben mijn dochters ietwat rare ideeën over hoe dat allemaal gaat, zo’n baby krijgen.