Razendpopulaire frikandellen

Op de laatste vakantieddag hebben we het onzalige plan om de gespaarde (Total)Spetterpunten te verzilveren. Tenslotte krijgen we per persoon 15 euro korting en kunnen zo voor 10 euro naar het Dolfinarium. Dat moet dan wel voor 1 november. En nu is het mooi weer dus nu moesten we maar gaan.

Het begint al goed. De N-weg die naar het Dolfinarium leidt, ligt opengebroken. Hierdoor moeten we al ver voor Harderwijk de polder in voor een omleiding. Samen met nog tienduizend andere debielen leuke papa’s en mama’s staan we in de rij om het Veluwemeer over te mogen steken.

Anderhalf uur later staan we eindelijk op een aftandse parkeerplaats aan de overkant van de vaart. Praktisch als we zijn, haalt Joost een parkeerkaartje en ga ik vast op weg naar de kassa. Anders sta je straks weer in de rij achter dezelfde debielen mensen maar dan nu voor een entreekaartje.

Als Joost eraan komt, heb ik inmiddels de kaartjes gekocht. Met z’n zessen naar binnen voor 60 euri (in plaats van 150) da’s toch mooi. Snel gaan we het park in. Om te plassen. Want dat wil wel, na anderhalf uur in de auto. Na het plassen maar even een kopje koffie. Djiezus, daar staat ook al weer een rij van een half uur.

Eindelijk bij de koffiemachien aangekomen, lijkt het me niet onverstandig om ook maar gelijk iets te eten te kopen. Anders kunnen we over een uurtje de hele exercitie weer herhalen.

De broodjesbar is echter al helemaal leeggeroofd. Op een paar verlepte zalmsandwiches na. ‘Dan maar een patatje,’ denk ik. Bij de patatjesjongen bestel ik drie patat met een frikandel en twee losse frikandellen voor Anne en Merel. Tenslotte eten zij ieder zo ongeveer drie frietjes dus die kunnen ze wel bij mij meepikken.

Ik mag al gelijk mijn bestelling doorgeven. Van de patatjesjongen krijg ik prompt drie borden patat met een frikandel en een bord met twee losse frikandellen. Ik grijp de borden met patat en draai me om naar moederlief die met het dienblad nog bij de koffiemachien staat. Ik draai me terug en…….

Mijn frikandellen zijn verdwenen.

Wie? Wat? Waar? Ik zou toch zweren dat ik nog een bord met twee frikandellen had zien staan?! Dan zie ik ze. Op het dienblad van de meneer naast me. ‘Volgens mij zijn dat mijn frikandellen,’zeg ik voorzichtig. ‘Ik sta hier al veel langer te wachten,’ bijt hij me toe. Blijkbaar staat meneer te wachten op een bestelling met frikandellen en kroketten. Die kroketten liggen nog in het frietvet. ‘Maar,’sputter ik, ‘nu hebben we straks allebei koud eten.’ De man gromt nog eens en draait zich af. Even sta ik totaal flabbergasted om me heen te kijken. Hij incasseert zijn kroketten en smeert hem.

Ik wijzig mijn bestelling van twee frikandellen in twee kroketten en kan dan ook naar mijn tafeltje. De man is al niet meer te zien. Als ik, nog steeds in shock, mijn verhaal aan mijn familie vertel, denk ik:’ Ik had hem eigenlijk met die frikandellen om zijn oren moeten slaan!’