OempaLoempa-af

Ik ben er weer. In het land der levenden. Waar de normale mensen wonen. Die er niet uitzien als opgezwollen rode mannetjes. Want dat was wat de allergie nog meer voor in petto had. Vingers als worstjes en tenen als… ja wat eigenlijk? Wat is klein en heel dik? Nou ja, u snapt het wel. Daags na die nacht met helse pijn in mijn knieën en polsen zwollen mijn handen en voeten op. Ook erg pijnlijk.

Maar goed, de knietjes en de polsjes zeuren nu nog wat na en tegen de avond zwel ik weer op. Maar voor de rest functioneer ik weer. Morgen even naar de huisarts. Want die moet wel even uitzoeken of dit echt van de ibuprofen kwam. En waar ik dan eventueel nog meer allergisch voor ben. Want dit wil ik nooit meer meemaken. Ik ben er klaar mee. Nu maar hopen dat mijn lijf zich hier ook aan houdt.

Allemaal bedankt voor het medeleven. Dat deed me echt goed!

Goed, nu over naar leukere zaken. Want we gingen een dagje naar mijn ouders op de camping (het was familieweekend). De meiden hadden zich er enorm op verheugd en pijn doet het thuis toch ook, dus sleepte ik mezelf mijn bed uit. Ik had me er zelf ook op verheugd. ’s Avonds was er namelijk een grote barbecue (van mijn oom die 65 wordt). En waar gratis eten is, daar ben ik. OempaLoempa-lookalike of niet.
De hondjes mochten ook mee. Want moederlief vertelde me dat er op camping ook honden rondliepen. Dus een opvouwbare bench geleend voor Teuntje, zwemspullen ingepakt voor Anne en Merel en daar gingen we. Langs de A2 vol file richting Beekse Bergen. Met twee kibbelende meiden op de achterbank, een zielige ik op de passagiersstoel en een geagiteerde Joost achter het stuur. God, wat wàs het gezellig.

Eindelijk kwamen we aan. Bij de poort met een groot bord. Een bord met ‘Honden geen toegang’ erop. Huh? Vertwijfeld keken Joost en ik elkaar aan. De portier was not amused. De honden mochten niet mee. Even bellen naar moederlief was er ook niet bij. Want Joost’s mobieltje lag thuis. En we waren al een keer teruggereden voor de fles jenever voor mijn oom dus toen hij tot de ontdekking kwam dat zijn mobieltje ook nog thuis lag, dachten we: ‘ach laat maar, we gaan niet nóg eens terug.’ En mijn mobiel was leeg. Want had ik op mijn kantoor laten liggen. En na zoveel dagen ziekzijn was ie natuurlijk leeg.

En op dat moment kwam net het treintje dat ons een half uur lopen naar de staplaats van mijn ouders zou besparen. Wat nu? Joost besloot de honden dan maar naar huis te brengen. Je kunt ze moeilijk in de auto laten op zo’n hete dag. Voor je het weet krijg je een bekeuring. Ik stapte met Anne en Merel in het treintje. Gelukkig zaten onze spullen in zo’n shoptrolley (thanx, ikea-family!!) zodat ik niet hoefde te zeulen. Uitgeput kwam ik bij mijn ouders aan. Die meteen lieten zien dat er heus wel honden liepen. Kon ik Joost niet even bellen? Nee, dat ging dus niet. Die arme ziel reed 60 km naar huis en kwam daarna weer naar de camping.

Anne en Merel haalden mijn tante J. over om met ze te gaan zwemmen en hadden de dag van hun leven. Ik ook wel. De zon scheen, ik werd bemoederd door moederlief en het was natuurlijk heel gezellig om al mijn familie weer eens te zien. Maar volgend jaar bellen we voor de zekerheid nog maar even. Of honden ècht wel toegestaan zijn.