Heel fijn: die natuur

Midden in de nacht word ik wakker. Om te plassen. En van een vreemd geluid. Het duurt even voordat mijn door slaap benevelde brein door heeft wat ik hoor. Een vogel! Een vogel die keihard tlipt onder het slaapkamerraam. En het is f*cking twee uur ’s nachts. Dat beest is leip!

Ik kruip terug in bed om nog een paar uur te maffen. Niet dus. Want dat beest blijft tjilpen. En wat geluid betreft ben ik een echte prinses op de erwt. Het moet doodstil zijn. Anders slaap ik niet. Vandaar dat ik zo goed aard hier op het platteland. Want daar is het altijd stil. Behalve nu dus. Na een uur zuchten en steunen trek ik het gordijn open om het raam dan maar dicht te doen. Onmiddellijk is het stil. Ha, klotebeest, je hoort me dus. Mooi. En nu stil zijn!

Niet dus. Hij blijft tjilpen alsof het ochtend is. Kan ie geen klokkijken? Hallóó, het is donker, stom beest. Je hoort te slapen. En ik ook! Dat het gefluit me om zes uur wakker maakt, daar kan ik mee leven. Vind ik zelfs wel gezellig. Maar om drie uur ’s morgens vind ik het een stuk minder. Ik krijg moordvisioenen. Zie voor me hoe ik een ladder grijp en het beest in koelen bloede naar de andere wereld help. Maar dat doe ik niet. Want ik ben een watje heb hoogtevrees.

Ineens vraag ik me af waarom het beest zo’n kabaal maakt. Is ie echt gek geworden? Is ie zijn mama kwijt? En is ie nu helemaal alleen? En koud? En, om met de woorden van Merel te spreken, verdroefd? Ja, en dan kan ik het slapen helemaal wel vergeten. Joost ook. Want gedeelde smart is halve smart, tenslotte.

Als het dan éindelijk ochtend is, stapt hij op een ladder en vindt onder de dakpan een nest. Met een volgroeid mussenjong. Zijn mama kijkt vanuit een conifeer paniekerig toe wat we met haar jong uitvoeren. We geven het nest een mooi plaatsje. Heel ver van het slaapkamerraam. Vannacht zal ik dus compleet in coma liggen. Want dan is het doodstil. Punt. Uit.