Cold Turkey

Nu de zomervakantie met rasse schreden nadert, wil ik toch echt die laatste zes kilo kwijt. Voor we op 25 juli afreizen naar Frankrijk wil ik echt, echt, echt mijn streefgewicht bereikt hebben.
Dus ben ik weer begonnen met sonjabakkeren. Alleen het woord levert al een gruwelreactie bij me op. Dat is twee jaar geleden ook erg effectief gebleken. Handige weekmenu’s waarin precies staat wat je wanneer mag. Zodat je niet in de verleiding om tóch maar een koekje bij de koffie te pakken. En er dan vervolgens drie wegdouwt omdat ze zo lekker smaken. Bovendien hoef je niet na te denken over het avondeten. Staat gewoon voor je opgeschreven.

Overdag houd ik het schema prima vol. Maar ’s avonds komt die nare trek in chips me weer plagen. Wat zeg ik? Terroriseren! Al die martelende uren voor ik ga slapen, heb ik oneindig veel zin in chips. Eens in de week staan we onszelf een halve zak chips toe. Op vrijdagavond. I love Friday! Jammer dat de week geen zeven vrijdagen kent.

Vroeger was ik ook verslaafd aan chocola. Geen tankbeurt zonder een Lion of een Twix. Geen weekend zonder een reep Côte d’Or. Maar doordat ik die van Sonja niet mocht, taal ik er nu niet meer naar. Chocola komt er hier niet meer in.

Maar wacht eens even? Als ik door radicaal te stoppen niet meer naar chocola taal, zou ik dan ook van de chipsverslaving af kunnen komen? Gewoon door het niet, ik herhaal niet, meer te eten? Ik ga het gewoon doen. Ik eet geen chips meer. Ook niet op vrijdagavond. En dan ben ik over een week acht volledig genezen. Zal mijn verslaving me niet iedere avond meer achtervolgen. Ik doe het gewoon. Ik kan het.
Ik. Kan. Het.