Kaal

Het is wel even wennen. Erg wennen, moet ik zeggen.
Ik heb er moeite mee. Meer dan nodig is.
Ik vind het zo kaal!
Ruim zeven jaar sierde een kinderzitje mijn fiets.
Eerst alleen een voorzitje en later, toen Merel er was, ook een achterzitje.
Aan mijn fiets kon heel de wereld zien dat ik moeder was. Ben.
Nu is mijn fiets leeg. Kaal.
Natuurlijk was het zitje al een tijd niet meer gebruikt.
Merel wordt tenslotte over twee maanden al zes.
Die past echt niet meer met haar kont billen in het zitje.
We deden het af en toe wel maar dat was voor haar operatie. Toen ze nog continu moe was. Nu loopt ze probleemloos de avondvierdaagse dus een eind fietsen kan ze ook.
Ik sloopte het zitje van mijn fiets dit weekend.
Om meteen in de melancholie te verzakken.
Over hoe het was.
Voor het eerst met Anne op de fiets.
De trots dat de hele wereld kon zien dat IK de moeder was van die prachtige baby.
Later met Anne achterop en Merel voorin. Zo mogelijk nóg trotser laveerde ik, ondanks de gele mamafiets, wiebelig naar de supermarkt. En langs de dijk op zomeravonden.
Dat is allemaal geweest. Mijn meiden worden groot. Die loodzware mamafiets ruilde ik al eerder in voor een lichter model.
Zo af en toe zullen ze heus nog wel eens achterop kruipen.
Maar aan mijn fiets kun je niet meer zien dat ik mama ben.
En da's best wennen.