Hoe een luie zondag dat dus niet werd

'K heb hard gewerkt vorige week. Ook flink opgeschoten dus het was de moeite waard maar toch. Ik was wel toe aan een luie zondag.

Met een boek liet ik me op de bank zakken. En keek eens om me heen.
En had al wat voorpret van hoe het er straks uit zal zien als de woonkamer geschilderd is.
Wat me eraan deed denken dat in de keuken de muren ook geschilderd worden.
En toen was het gedaan met mijn gemoedsrust.
Want.
De keuken is al heel lang niet schoongemaakt.
Ja. Natuurlijk wel de kastjes en het aanrecht, overal waar je zó bij kunt.
Maar bovenop? In de hoekjes?
Ik geloof niet dat daar iemand geweest is sinds ik de schoonmaakster noodgedwongen moest laten gaan.
Dat moet dus schoon.
Zodat de schilder, ook toevallig de zoon van mijn grootste klant, niet denkt dat ik een viespeuk ben. Ook zijn we dat dus overduidelijk wel.
Rap pakte ik de trap en begon met het daklicht.
Alwaar de afplaktape van de verbouwing in 2000 (!) nog in de nok hing. Dat heb ik maar even verwijderd. Samen met een kilo vliegenstront.
Daarna was de bovenkant van de kastjes aan de beurt.
Daar trof ik een ware jungle aan.
Compleet met begroeiïng en enge beesten.
Van de weeromstuit begon ik ook eindelijk maar aan het opruimen van de kast in de bijkeuken.
Zodat een hele hoop troep op de plank in de keuken nu fijn in de bijkeuken ligt. Uit het zicht.
Aan het eind van de middag plofte ik uitgeput op de bank.
Ik was weer helemaal klaar voor de werkweek. Kan ik tenminste lekker op mijn kont blijven zitten.