Zes jaar geleden

Is het vandaag precies.
Dat ik om 8.45 uur een telefoontje kreeg van een onbekende man.
Die me vertelde dat manlief een ongeluk had gehad en dat hij beklemd zat in z’n auto. Omdat er een trekker overheen gereden was.
Mijn adem stokte.
Manlief was nog wel ‘bij’ en ik kreeg hem aan de lijn.
Veel zinnigs kwam er niet uit dus ik vroeg die onbekende meneer terug en die legde me uit waar het ongeluk gebeurd was.
Ik trok de toen tweejarige Anne haar laarsjes aan en dropte haar in razend tempo bij een buurvrouw.
En reed met kloppend hart naar de plek des onheils.
Daar aangekomen landde er net een traumahelikopter. Ook al zo’n adembenemend moment.
Ik dacht letterlijk: ‘daar gaat ie dan, straks ben ik weduwe.’
Met een peuter en een baby onderweg. Lekker dan.
De brandweer was druk doende manlief uit te zagen en ik stond anderhalf uur in de natte sneeuw te wachten tot ze zover waren.
Ik werd opgevangen door een aardige politieagent. Die af en toe ging kijken hoe het er mee stond.
Toen manlief eindelijk vrij was, werd in de ambulance nagekeken of hij stabiel was. Ik mocht voorin plaatsnemen en kiezen naar welk ziekenhuis ik wilde. Het UMC (Utrecht) of het ziekenhuis in Tiel.
‘Doe maar het UMC’, murmelde ik, denkend dat een groot ziekenhuis in ieder geval alle faciliteiten kon bieden. ‘Goede keus,’ vond de ambulancechauffeur.
De vriendelijke agent bood aan mijn auto voor me naar huis te brengen. Dankbaar gaf ik hem mijn sleutelbos. Waarop hij suggereerde dat ik alleen de autosleutel zou geven en de huissleutels zelf zou houden. Zodat ik ook nog naar binnen kon. Tja, logisch denken is op zo’n moment iets teveel van me gevraagd.
Onderweg naar het ziekenhuis belde ik mijn zwager om hem op te hoogte te brengen en te vragen of hij iedereen wilde bellen.
En belde de buurvrouw dat het nog wel even kon gaan duren, dat was gelukkig geen probleem.
In het UMC werd manlief naar het traumacentrum gebracht waar hij van boven tot onder onderzocht werd. Conclusie: een gebroken elleboog en een verbrijzeld linkerbovenbeen.
Hij zou dezelfde dag nog geopereerd worden.
Maar door een noodgeval ging het die woensdag niet door. Nadat manlief op zaal terecht was gekomen reed ik met mijn zwager naar huis om Anne op te halen. En wat spullen in een tas te flikkeren om bij mijn ouders te overnachten. Die wonen nl. vijf kilometer van het UMC vandaan.
De volgende dag werd manlief geopereerd. Waar de artsen nog een beste klus aan hadden. Ze moesten met zeven man aan zijn been gaan hangen om het enigszins even lang te krijgen als zijn rechterbeen. Het bot was in zeven grote en een heleboel kleine stukken gebroken. Met een pin van heup tot knie hebben ze de boel enigszins gerepareerd. Als in: we duwen alle stukken op z’n plek en hopen er het beste van.
De nacht na z’n operatie viel manliefs bloeddruk ineens weg. Hij voelde zich naar en drukte op de bel. ‘Zestig over veertig,’ prevelde de broeder, ‘u hoort niet eens meer bij bewustzijn te zijn!’ Maar manlief dacht:’Ik ga nu NIET dood. Ik heb een vrouw, een peuter en een babyontheway en ik ga vandaag NIET dood.’
En zo geschiedde. Zes jaar na dato leeft hij nog steeds met de vervelende gevolgen van dat ongeluk. Maar hij is er nog. En da’s wat telt.

Gewonnen!

Dank je wel, Ilse!

Je kind op Hyves?

Anne wil een Hyvespagina. Want dat heeft haar vriendin ook.
Ik krab me eens achter de oren. Ik vind het niet goed.
Maar het blijkt dat haar vriendin niet de enige is.
Meerdere klasgenootjes hebben Hyves en er wordt wat afgekrabbeld.
Ik vind het ergens belachelijk. Waarom moet een achtjarige op f*ckingHyves?
Ze zijn al zo voorlijk tegenwoordig. Met hun DS-jes en sommige al met een mobieltje. Waar is de tijd dat ze met strontpoppetjes speelden?
En een e-mailadres. Dat vind ik nog oké. Een gmail-account kun je redelijk anoniem aanmaken (zonder zichtbare vermelding van voor- en achternaam, bedoel ik) en is niet zomaar zichtbaar.
Maar op Hyves ben je zichtbaar voor jan en alleman. Dus ook voor mensen met verkeerde bedoelingen. Nu slinger ik ook foto’s van mijn kinderen op mijn blog maar juist op Hyves zoeken dat soort viezerikken naar bevrediging. Je moet er toch niet aan denken dat zo’n perverd zelfs maar naar je kind kijkt!
Natuurlijk houd ik het allemaal niet tegen. Maar van mij hoeft het nu nog niet.
Wat vindt u?

Hoe het was

En gisteren wilde u natuurlijk weten hoe het was, de brunch met Novy.
Maar ik had heel geen tijd. Want ik ging met manlief naar de sauna. En dat vergt enige voorbereiding. Ik moest mijn benen ontbossen scheren. En mijn teennagels lakte ik donkerblauw. Is dat niet hip?

En het was zalig, mensen. Niet al te druk zodat we alle sauna’s en stoombaden uit konden proberen. Ik kreeg een gezichtsbehandeling van 45 minuten. We namen het lunchbuffet en vraten ons vol. Aan het eind van de dag zegen we neer in de loungebar en aten tapas. Tot we ploften. Werkelijk, er kon niets meer bij. Het was dus zálig. Ik ben herboren. Letterlijk, want ik heb er minstens drie kilo afgescrubd gisteren.

Ach. U wilt nog steeds weten hoe die brunch nu was?
Heel lekker. Met bagels, een salade, blueberry muffins, cinnamon swirls en scones met room en lemon curd. En het was gezellig. Tussen de kindjes klikte het ook weer geweldig. Zo goed dat we Bo ervan moesten weerhouden om spontaan te blijven logeren. Had van mij best gemogen (ik vind Bo erg leuk en Merlijn en Loïs ook) maar Anne en Merel gingen zelf de volgende dag al logeren dus dat ging niet. Anders hadden we er wel een mouw aangepast zodat Bo niet in haar eentje terug naar Groningen had gehoeven. Alleen met de belofte dat die logeerpartij er écht nog wel een keertje kwam, konden we Anne en Bo tevredenstellen.

Hier nog wat foto’s. Vóór, tijdens en na…

Oh, en Loïs heeft een haarclipje laten liggen. Nu móeten we wel naar Groningen…..

Voor een heel weeshuis

Zoveel lekkere hapjes heb ik in huis gehaald: voor een heel weeshuis. Want zondag komt Novy + family bij ons brunchen. Niet dat Yvon nou zoveel eet hoor, dat u dat niet meteen denkt. Maar je wilt als gastvrouw op zo'n zondag natuurlijk niet zonder lekkers komen te zitten. Want hier in 't durp heb je dan gewoon vet pech. Je kunt alleen naar de benzinepomp voor een zak chips.

Ik reed er speciaal voor naar de Appie. Want daar hebben ze altijd lekkere sausjes en andere excentrieke liflafjes. Die je hier in 't durp dus niet kunt krijgen. Maar die je je gasten wel graag voorzet. Ik ga natuurlijk nog niet verklappen wát voor lekkers ik Yvon&Co voor ga zetten. Maar het wordt fantastisch!

En gisteravond ging ik naar de Action. Het leek me namelijk leuk om sandwiches te maken. Zo zonder korst en met een prikkertje erdoor. En die kwak je dan natuurlijk niet gewoon op een bord. Daar heb je etagère voor nodig. Naar de Action dus. Nu ben ik niet zo van het een-half-uur-lang-zoeken-en-het-dan-nog-niet-kunnen-vinden dus ik zocht een verkoopster op en vroeg of ze etagères had. Het kind keek me aan of ze snot zag branden. 'Eeh, wat is een etagère?' De jeugd van tegenwoordig weet ook niks, hè! Ik legde uit wat ik zocht en ja hoor, ze hadden ze. Wel kleiner dan ik hoopte dus ik kocht er gewoon twee. Dat kan namelijk bij de Action want dat kost dan nog steeds geen drol.

Nu moet ik nog op jacht naar roerstaafjes. Daarvoor ga ik vanmiddag de stad in. Even snuffelen bij dat leuke kookwinkeltje is tenslotte altijd leuk.

Ook leuk: morgen bestaat mijn blog precies een jaar. Vandaag, deze vrijdag dus, een jaar geleden begon ik met leuteren over een dag die niet helemaal ging zoals ik wilde. En nu ben ik 223 logjes verder. Haleluja, wat een prestatie!

Gewoon omdat...

... ik er zo ontzettend vrolijk van word:



Het doet me denken aan zomer. Aan vakantie. Aan jong zijn. Aan verliefdheid. Kortom: aan alle leuke dingen in het leven!!

Zondag gehaktdag

En omdat je in het leven altijd nóg dieper kunt zinken ging ik naar een film over vallend vlees.

Vallend vlees, mensen.

V.A.L.L.E.N.D. V.L.E.E.S.

Dat u het zich even goed realiseert.

Val-lend Vlees.

In 3D.

Wat dan wel weer wijs was.

Ik heb me kapot gelachen om Merel, bij wie de verhouding hoofd : 3Dbril ongeveer 1 : 4 was.

In het begin vermaakte ik me nog wel. OMG, wat zegt dat over mijn geestelijke vermogens?

Ik kreeg zelfs honger trek bij al dat vallende voedsel.

Terwijl ik zo heldhaftig een bak tacochips met saus had afgeslagen.

Maar.

Na een tijdje begon het me tegen te staan.

Hotdogs zo groot als auto's.

En de spaghetti-tornado.

Enzovoorts. Enzovoorts.

Enigszins onthutst en lichtelijk misselijk stapten we de bioscoop weer uit.

En stopten dus niet bij Golden Arches.

iPhone?

Gisteren las ik bij Novy dat ze een iPhone heeft gekocht.
Want dat is het summum, een iPhone. Blijkbaar.
Nu ben ik niet zo van de gadgets maar het zette me toch aan het denken. Moet ik er één?
Zo’n iPhone is reteduur. Die schaf je niet zomaar aan zonder dat je bankrekening begint te stuiptrekken.
Maar je kunt ook een abonnement nemen. Bij T.mobile.
Waar ik nu een simonly abonnement van een tientje per maand heb.
Dus keek ik op t.mobile.com
En raakte danig in de war.
Dat een iPhone handig is, begrijp ik.
Want dan kan ik overal ter wereld bloggen. Da’s bijna beter dan sex.
Maar.
Welke moet ik dan hebben?
Een witte?
Of een zwarte?
Met 8GB?
Met 16GB?
Met 32GB?
En wat kan zo’n ding nog meer?

Anyone?

7 bekentenissen

Ik heb eindelijk even tijd (gemaakt) voor de award. Die ik kreeg van Madelief en van Femke. Bedankt dames! Ik loop bijna naast mijn schoenen van verbeelding.

Goed, daar komen ze:

· Ik poep altijd tussen acht en tien ’s morgens. Echt waar. Iedere. Dag.

· Ik ben onder behandeling bij een cranio sacraal therapeute. Sindsdien heb ik geen migraine meer en word ik niet meer iedere morgen wakker met hoofdpijn.

· Ik ben ontzettend onzeker. En keihard voor mezelf. Nooit doe ik het goed genoeg.

· Ik moet nog steeds Merel babyalbum afmaken. Ik weet niet eens meer precies wanneer ze haar eerstje tandje kreeg. Die van Anne hield ik destijds trouw bij. Ik schaam me dood.

· Ik heb iets met goedgevormde, kale negers. En dan vooral die uit Private Practice. Die zou ik mijn bed niet uitschoppen.

· Ik heb het helemaal gehad met de winter.

· Motsneeuw is wat mij betreft het achterlijkste woord van 2010.

En dan moet ik ook nog de award doorgeven. Maar omdat iedereen hem zo'n beetje al gehad heeft, laat ik dat maar achterwege. U weet toch al waar ik graag meelees.

De geneticus

Vandaag had ik dus een afspraak met de geneticus.

Hij begon met het tekenen van een stamboom. Eerst man en ik. Daaronder Anne en Merel. Boven mij m'n vader en moeder. Naast mijn moeder haar zes zussen en haar broer. Naja, om een lang verhaal kort te maken: iedereen moest erop.

Verder vroeg hij naar de kanker van mijn oma. Waar zat het, waar waren de uitzaaïngen etc. etc. etc. Nu is het rare met mijn oma dat ze in zeven jaar ziekbed nooit de tumor hebben kunnen vinden. Zelfs na haar dood, na eindeloze kweken hebben we geen duidelijkheid gekregen over waar die tumor nou zat.

Op basis van alle gegevens lijkt het de geneticus niet nodig om genonderzoek te doen. Als het gen in de familie voor zou komen zouden er meer gevallen van borstkanker moeten zijn.

Wel worden de gegevens van mijn oma opgevraagd in het ziekenhuis in Utrecht. Op basis daarvan kan zijn mening nog herzien worden. Maar dan zou mijn oma eierstokkanker gehad moeten hebben en de kans dat ze dat zelfs postuum nog niet hebben kunnen vaststellen is zeer klein.

Dus: goed tietengenennieuws. Vooralsnog is er geen reden om aan te nemen dat ik geen goede genen zou hebben!

Ook bestaat er geen enkel verband tussen masteopatie (goedaardige knobbels) en borstkanker. Dus hier eindigt het, lieve meiden (en een enkele heer). Op gezonden tieten genen!

En dan heb ik ook nog een award gewonnen! Maar daarover binnenkort meer. Nu ga ik feestvieren!

Over hoe ik toch een foutje maakte

Laatst, toen Cisca zich vergiste in inches en cm's bij het omrekenen van een patroon, reageerde ik dat ik echt nooooit foutjes maakte tijdens het naaien.
Want dat doe ik nooit. Foutjes maken.
Dacht ik dan.

Voor Merel wil ik een ballonjurk maken. Drie avonden lang zat ik het patroon uit te raderen. Ja, dríe avonden! Want het is een nogal ingewikkeld jurkje. Met een schuine, dubbele kraag en kapmouwtjes. Had ik al gezegd dat ik dríe (3!) avonden zat te raderen? En ik heb een bloedhekel aan patronen uitraderen.

Op de lapjesmarkt kocht ik deze zomer voor 2 euro hele leuke, een beetje paarsige stof met geborduurde bloemetjes. Ideaal voor dit jurkje, dacht ik zo.

Maar toen ik vanmorgen het patroon opspelde om te gaan knippen kwam ik tot de ontdekking dat ik maar anderhalve meter stof had. Shit! Dat wordt dus een jurkje zonder achterkant. Dat wordt dan vast DE zomerrage van 2010.

Ogottogottogot

Ik schijn tegenwoordig een abonnement te hebben op Enge Afspraken Op Maandag.

Als ik met manlief de wekelijkse boodschappen in de boodschappenkar gooi, gaat mijn mobieltje. 'Onbekend nummer.' 'Hè gat, da's vast zo'n verkoper die iets van me moet,' denk ik maar neem toch op. Het is de secretaresse van de geneticus. A.s. maandag is er een afspraak afgezegd en dan zou ik terecht kunnen. Anders wordt het pas over twee maanden, waarschuwt ze nog.

Ik zeg dat ik maandag wel kan en probeer in de drukke supermarkt het tijdstip en de naam van de arts te verstaan. De secretaresse belooft vandaag nog een afspraakbevestiging te sturen.

Ik hang op. En denk: ogottogottogot. Ik wil niet. Ik wil niet. Ik. wil. niet!

Maar toch ga ik. Want ik als ik het gen niet heb dan hebben Anne en Merel het ook niet.

En dan hoeven zij dit alles nooit mee te maken. Als dat geen geldige reden is.....

Lekker vrij

Gisteren was ik de hele dag vrij. De HE-LE dag.

'Lekker rustig,' dacht ik nog.

Like not...

Ik ging met moeder- en zuslief naar Ikea om stof uit te zoeken voor dekbedhoesjes* voor haar zoontje en haar ongeboren kindje.

Ik ging voeringstof halen voor Merels nieuwe jurk maar greep naast een blinde rits. Moet ik dus volgende week wéér terug.

Ik ging met Anne en Merel naar de tandarts (hoera, geen gaatjes).

Ik sjeesde naar de bibliobus omdat het boek dat ik had gereserveerd had klaar lag (en binnen een aantal dagen opgehaald moest worden).

Ik ging met Anne naar de craniosacraal therapeute om eindelijk eens alle stress uit dat lijfje te krijgen.

Tussendoor kookte ik ook nog lasagne zodat ik die om zes gewoon de oven in kon schuiven. Regeren is vooruitzien!

Ik was kápot. Om 19.00 uur.


*ja, we weten het: een babietje mag niet onder een dekbed, daar stoppen we gewoon een dekentje in.

Blond, blonder, blondst

Ging ik gisteren nog de diepte in, vandaag moet u het weer doen met een lekker oppervlakkig logje. Over haar. Of eigenlijk mijn haar. Want van uw haar weet ik weinig.

Vanmorgen zat ik bij de kapper. Besloot ik drie maanden geleden nog dat het kastanjebruin moest zijn, vandaag moest het weer blond. Ik heb mijn haar vanaf mijn achttiende al zo'n beetje in alle beschikbare kleuren geverfd. Maar op één of andere manier kom ik toch altijd weer bij blond uit.


Ooit, als kind, was ik net zo witblond als Merel nu is. Maar in mijn tienertijd veranderde dat langzaam in muizig blond. Niet blond, niet donker, gewoon niets. Dat ik door al dat geverf mijn natuurlijke slag kwijt ben geraakt neem ik maar voor lief. Ik zal wel moeten.


En vanaf vandaag ben ik dus weer blond. Back to (early) nature.


Oh. U wilt een foto?


Naah, oké dan.

Mmmm. In 't echt is het blonder. En die wállen.....