Good Vibrations

Hoewel ik de bieb gisteren dus niet wist te bereiken, lukte dat gelukkig wel met de drogist. Ik had nieuwe mascara nodig. Want het nieuwe jaar inluiden met een blotebillenbek, dat kan natuurlijk niet. Van de drogist had ik al een fijne zak gekregen. Op alles wat erin kon, kreeg je 20% korting. En dan ga ik los, hè mensen. Dan ga ik los. Ik koos dus meteen maar de duurste mascara die ik kon vinden. Een vibrerende mascara. 'k wist nie wa'k zag. Vibrérende mascara? Bij dat woord kreeg ik toch andere associaties. Hele vieze.

Deze beloofde me volle, zwoele wimpers. Ja, zwoel word je wel van al dat gevibreer, lijkt me zo. Vanmorgen probeerde ik hem uit. Na een hoop gestuntel want een gebruiksaanwijzing zat er natuurlijk niet bij. Pas na tien minuten kreeg ik door dat ik het stickertje bovenop moest verwijderen om te kunnen vibreren. Ja, blond hè, van nature dan.

Maar ik moet zeggen, het werkt fantastisch. Ik bezit nu twee reeënoogjes. En een reeënreet. Met volle, zwoele wimpers ga ik 2010 in.



Ik wens u allen een heel fijne jaarwisseling en een werkelijk práchtig 2010! Bring it on!

Hebben ze niets beters te doen?

Na de mislukte missie van vorige week besluit ik wederom een poging te wagen om mijn boeken terug te brengen naar de bibliotheek. Maar vooral natuurlijk om een paar fijne exemplaren weer mee naar huis te nemen.

Ver voor ik de stad ik rijd, gaat het al mis. Er is geen doorkomen aan. Heeft Nederland niets beters te doen dan massaal de uitverkoop in te duiken en de kerstgratificatie al uit te geven voordat deze überhaupt binnen is?

Ik zucht. En zucht nog eens. En erger me. Erger me dood. Rot toch op allemaal. Ga wérken! Dan komt het met die crisis ook wel goed. (Dit geldt natuurlijk niet voor degenen onder u die juist als gevolg van deze crisis ontslagen zijn. Dat snapt u. Daar heb ik er zelf ook één van in huis. Hen is het uiteraard vergeven.)

Als ik dan eindelijk bij de parkeerplaats aankom, staat men in rijen van drie te wachten om te mogen parkeren. En dan heb ik het over de betáalde parkeerplaats, hè mensen. Op de gratis parkeerplaats staan alle Turken de mensen vast helemaal uit hun plaat te gaan.

Ontmoedigd keer ik mijn auto en rijd weer naar huis. Het is me weer niet gelukt bij de bieb te komen. Godzijdank heb ik van Y. wat boeken gekregen om me het weekend door te helpen. Maandag nog maar eens proberen. Want in het nieuwe jaar gaat alles beter. En aan de cartoon hierboven te zien moet ik echt nodig een SUV hebben.

Heitje voor een karweitje

Ieder jaar loop ik weer te dubben.

Zal ik wel of zal ik niet?
Meestal besluit ik: ‘Nee, toch maar niet.’

Dit jaar gaat het er echter wel van komen. Ik neem een boobjob.
Voor het eerst in de geschiedenis van mijn wereldomvattende concern bedrijfje, geef ik relatiegeschenken aan mijn klanten.
Als dank voor hun eeuwige achting en vertrouwen.
En hun geld natuurlijk. Coldhardcash is always mister right.

Maar wat moet het dan worden?
Een Kerstpakket?
Neeeee, dat krijgen ze al zo vaak.


Een fles wijn?
Neeeeeeeeeeee, nóg afgezaagder.


Ik kwam er maar niet uit. Tot vaderlief me een ideetje aan de hand deed.
Zelf bedacht ik dat ik niet met de Kerst zou uitdelen maar pas in het nieuwe jaar. Dus kocht ik een jaarvoorraad chocolade en schreef achterop een visitekaartje mijn allerbeste wensen.

En omdat kinderarbeid niet stinkt en je nooit vroeg genoeg kunt beginnen met je eigen geld verdienen zette ik mijn kinderen en mijn reservekinderen aan de slag. Ik beloofde ze ieder een euro als ze de kaartjes zouden perforeren en van een strikje voorzien aan de chocolade zouden vastmaken.
Iedereen blij!

Ik begin maar vast....

Omdat ik op 1 januari vast nog vreselijk brak ben van al die roze champagne die ik ga consumeren en omdat ik vandaag geen zak zin heb om te werken presenteer ik u met gepaste trots:

*tromgeroffel*

De nieuwjaarsmetaformose van Natasja vertelt!

Genieten

Zo'n derde kerstdag (oe, ik gruwel van die term) is bij uitstek geschikt om eens rond te neuzen voor de zomervakantie.

Tuurlijk, Ikea, de Makro en zo nog wat grote winkelketens zijn ook open vandaag. Maar daar lopen al vijftien miljoen andere debielen Nederlanders. Dus daar ziet u mij niet. Hoewel ik vanmorgen dus wel nieuwe laarzen scoorde bij de Makro, maar daar dat heeft u niet van mij. Een vakantie uitzoeken, da's veel leuker!

Dromen van zwembad, strand en zon terwijl buiten de laatste restjes sneeuw wegsmelten. Da's mijn idee van een leuke tijdsbesteding. En slapen natuurlijk, maar dat kan niet overdag sinds we kinderen hebben.

Italië of Frankrijk. Daar was ik al uit en de rest van mijn gezin heeft niets te willen, zo simpel is het. Vorig jaar huurden we een tent via Tendi.nl en hebben we het gewéldig naar onze zin gehad. Dus dit jaar willen weer een Tendi-tent.

Na een minuut lang wikken en wegen waren we er al uit. Het wordt Italië, de streek Le Marche. Op het landgoed Tenuta Tredici Ulivi. Le Marche is het nieuwe Toscane, als ik het goed begrijp.

Hier wat foto's:

Ha Ha Ha Ho Ho Ho

En speciaal voor Joeltje en Ilse en alle andere die niet in de kerststemming zijn:

Nou, als je daar niet van in de stemming komt, dan weet ik het meer.

Bons, bons, bons

.... klinkt het op het raam. Kerstavond, een uurtje of zes.
'What the f*ck,' denk ik nog als ik de voordeur openzwaai.
Voor me staat een kabouter van drie turven hoog. Oh nee, het is geen kabouter, het is N.!
'Ik heb een kaart voor Merel B.,' zegt hij überschattig terwijl zijn vader goedkeurend toekijkt.
Vooral de toevoeging van onze achternaam doet me smelten.
In Merels klas zitten namelijk drie Merels en je wilt natuurlijk wel de goede hebben!
'Wacht even N.,' roep ik, terwijl ik Teuntje er nog net van weet te verhouden het joch tot snot te vermorzelen. Wie ooit bedacht heeft een hond die zó sterk is zo'n enthousiast karakter te geven, moet opgeknoopt worden!
'Mérel, er is bezoek voor je!'
'Wie dan?'
'Het is N., kom even hier,' gebied ik haar.
Verlegen schuifelt ze de gang in.
'Hoi N.,' klinkt het verlegen.
'Hoi Merel B., ik heb een kerstkaart voor je,' zegt N. met hoogrode konen en een grote glimlach.
Aaaah, hoe schattig!
Merel neemt de kaart gracieus in ontvangst en bedankt N. schuchter.
Ik wens N. een heel fijn kerstfeest en we nemen afscheid.
Vergis ik me, of was ik daarnet getuige van iets moois?
Misschien is N. wel verliefd op Merel. Merel B. dan hè, niet die twee andere wannabees.
Ik kan na de vakantie maar beter niet horen dat hij de hele klas is langsgegaan op Kerstavond. Dan schoffel ik hem onder de straatstenen. En mag hij nooit meer komen spelen.

Red Nosed Merel

Met dank aan Inge.

The healing power of Zen

Na een barre tocht van drie stappen naar mijn kantoor installeer ik me voor een lekker dagje werken. De meiden zijn naar hun reservemoeder dus vandaag moet er gewerkt worden. Zodat ik hopelijk donderdag vrij kan nemen. Wat ik waarschijnlijk toch wel doe, screw de deadlines.

Bij de Makro kocht ik zaterdag een nieuwe cd: The healing power of Zen.
Gisteravond stelde ik me al voor hoe heerlijk ik zou werken, hoe superrelaxed ik zou zijn en hoe heerlijk ik op zou schieten.

Ik prop het schijfje in mijn laptop en bereid me voor op een oase van hemelse muziek.
Krrrrgh, bonk, krrrrgh is het enige dat ik te horen krijg.
Shit Potjandorie, mijn laptop vreet ‘m niet. Of wel, het is maar hoe je het bekijkt. Grrrr!
Zuchtend ruk ik de cd eruit en stop hem in het stereotorentje dat ik ook nog in mijn kantoor heb staan.
En.
Niets. *&%$#%^&*
Dat krijg je ervan als je goedkope kutcd’s wilt afspelen op een gratis bij de kantoorartikelenbestelling gekregen ministereotoren.
Inmiddels is er van mijn Zen weinig meer over en heb ik zin de cd in hapklare brokken te knippen.

’s Middags besluit ik dat ik eigenlijk naar de stad moet. Voor kantoorartikelen en naar de bieb. Ik ben namelijk aan mijn laatste boek bezig. En dan zou het zomaar kunnen dat ik met de Kerst zonder boek zit. En dat kan natuurlijk niet.
Dus ik graaf mijn Picanto uit drie meter dertig centimeter sneeuw en ga op pad. Al na 300 meter besluit ik weer naar huis te rijden. Thuis surf ik naar bol.com en bestel de nieuwste van Santa Montefiore. Morgen wordt ‘ie bezorgd. Tenslotte kan de postbode beter zijn poten breken dan ik. Hij wordt ervoor betaald.

Mazzel

Oudste Dochter heeft haar zinnen gezet op Barbie iDesign. Een computerspel waarmee je allerlei outfits kunt invoeren en zo je model aan kunt kleden. Via een cardreader die veel weg heeft van een pinautomaat voer je verschillende outfits, modellen en accessoires in. Oudste Dochter is er weg van.

Toen ik acht was zou ik een moord hebben begaan voor zoiets. Maar toen ik acht was speelde ik nog met poppetjes van stront echte Barbies. Van een computer hadden we thuis nog niet gehoord. We schreven nog gewoon brieven in plaats van mailtjes en die verstuurden we per postduif.

Maar ik dwaal af, we hadden het over iDesign. Een duur spel want het kost maar liefst € 45. Veel te veel om voor je verjaardag te vragen. Behalve dan aan je ouders maar die hebben al liggen bloeden een flinke duit betaald voor een nieuwe fiets. Dus adviseerde ik Oudste Dochter om aan haar vriendinnetjes cadeaubonnen van Bart Smit te vragen. Nog handig voor hun ouders ook want die kun je vanaf € 5 krijgen. En dat vind ik persoonlijk genoeg voor een kinderfeestje.

Zo geadviseerd, zo gedaan. Oudste Dochter kreeg voor € 32,50 bonnen en van familie ook nog veel wat geld. Dus de iDesign kon worden aangeschaft.
Op naar Bart Smit gingen wij. Ik trok de doos uit de stelling want om onverklaarbare reden stond deze op de plank net onder het plafond. Opgetogen ging Oudste Dochter hem afrekenen.
‘Dat is dan € 15,’ zei de kleuter tiener achter de kassa. Hé, dacht ik, da’s de prijs van een aanvullingsset!
‘Klopt dat wel, volgens mij is hij veel duurder,’ zei ik nog.
De kleuter tiener keek me hologig en niet begrijpend aan.
Dan bekijk je het maar, dacht ik, en propte Oudste Dochter vlug voor € 15 cadeaubonnen in haar handen.
En zo is Oudste Dochter dus € 30 goedkoper uit. Omdat Bart Smit te beroerd is om een euro per uur meer te betalen aan goed personeel in plaats van kleuters tieners die er de ballen verstand van hebben.

Oudste Dochter is een iMazzelaar!

't is echt waar!

Ik zei het hier al: Santa Claus is een viezerd!

Pas op, niet lezen voor het ontbijt!

Na een ontspannende yogasessie kruip ik dankbaar in mijn bedje. Klaar voor een hele nacht heerlijk slapen.

Om 00.22 uur schiet ik overeind. Merel huilt. Ze heeft haar bed onder gespuugd. Als ik haar kamer binnensjees slaat de kotswalm me in het gezicht. Vlug sleur ik Merel uit de hoopslaper en verkas haar naar de badkamer alwaar ze de wasbak van een meurende bruinoranje laag voorziet.

Manlief haalt het bed af en ik neem Merels trillende, ineens weer heel kleine lijfje op schoot. Met een bibberend stemmetje vraagt ze of ze in ons bed mag komen slapen. Zucht. Daar ben ik niet zo'n fan van, van kinderen in mijn bed. Maar ik zie wel dat ze echt beroerd is en dan is het ook niet handig als je in een hoogslaper ligt dat zou nog wel eens een prachtig geval van projectile vomiting op kunnen leveren. Dus ik stem toe.

Als ik een half uur later net weer een beetje weggezakt ben, moet ze weer spugen. Omdat manlief het kleinste schoonmaakemmertje dat we hebben heeft gepakt in plaats van de grote afwasbak, kotst ze met een werkelijk prachtige boog over het emmertje heen mijn bed in. Voor de tweede keer gaan we eruit en dit keer verschoon ik het bed.

Tegen half vier lijkt het erop dat Merel uitgespuugd is en breng ik haar naar haar eigen bed. Met een fleecedeken als hoeslaken en haar dekbed zonder hoes valt ze dankbaar in slaap. En ik vlij me onder mijn dekbed. Hopend op nog een uurtje of drieënhalf slaap.

Dat kan ik mooi vergeten. Tegen zessen schiet manlief kreunend overeind. Gelukkig haalt hij wel het toilet maar hij is zo beroerd dat hij er bijna afdondert. Ik breng op zijn verzoek glaasjes water en rennies naar hem toe. En ga dan weer in bed liggen wachten tot het zeven uur is.

Om 07.00 uur zou ik het liefst het dekbed over me heen trekken en blijven liggen. Maar Anne moet naar school dus ik zal toch op moeten staan. Manlief blijft nog even liggen. De kotslucht hangt door het hele huis en vlug laad ik de tweede wasmachine met kotsgoed.

Na de luizenschrik van maandag draait het ding overuren. Zouden er ook draaideurwasmachines bestaan? Hóp erin en hóp eruit? Ik houd me aanbevolen!

Gerard vertelt

Dag lieve bloglezers. Laat ik mij eerst even voorstellen.
Ik ben Gerard. De allerliefste knuffel van Oudste Dochter aka Anne.
Inmiddels zijn er drie van mij te vinden in huize B., je zult mij maar eens kwijtraken, tenslotte!
Sinds jaar en dag vertoef ik in Anne’s bed.
Vroeger in een innige omhelzing.
Nu steeds vaker zomaar ergens in haar bed.
Maar daarover wilde ik u niet vertellen.
Ik wil verhalen over de ergste dag in mijn leven.
Het begon met een telefoontje waarin de Moeder vernam dat Oudste Dochter wellicht luizen heeft.
Onmiddellijk was het of een orkaan de kamer doorraasde.
De Moeder was op oorlogspad!
Ikzelf doe er niet moeilijk over, ik vergaar al jaren stof en bacteriën.
Wat maken mij die paar luizeneitjes dan uit?
Niets!
Maar de Moeder sprong er spontaan van in de stress.
Rende als een kip zonder kop naar de slaapkamer en roetsjte zó, in één beweging, al het beddengoed, kussens en knuffels van het bed.
Hóp, de wasmachine in.
Was ik al nooit fan van attractieparken, nu ben ik er definitief van genezen.
Menschen, wat ging dat hard. En héét, héét dat het werd!
En nu zit ik dan, gedrieën, kou te lijden te drogen bij de verwarming.




En als u zich afvraagt waarom een giraffenknuffel in godsnaam Gerard heet: de Moeder houdt nogal van alliteratie….

Feestweekend

Dat was het afgelopen weekend. Een waar feestweekend.

Zaterdag eerst Anne’s kinderfeestje. Met tien opgewonden hittepetitjes reden we naar de manege. Anne was die ochtend al gaan birthdayshoppen met haar oom en tante en had een prachtige paardrijcap in de wacht gesleept. Als jarige mocht zij op de grootste pony en mocht ze de groep aanvoeren. Kijk, en dan is het leuk als je al een paar maanden paardrijles hebt gehad. Dan kun je lekker opscheppen showen. Het feestje was dan ook een doorslaand succes. Eerst een half uurtje paardrijden, dan een half uurtje ponyverzorgen en tot slot een half uurtje rollebollen in de hooiberg. U begrijpt: er waren dit keer geen heren uitgenodigd. Geen pré-tienerzwangerschappen hier!!

Het olijke tiental

En dan gisteren nog het feest voor familie en vrienden. Snotmiljaar, wat is dat kind verwend. Ze is momenteel rijker dan ik, eerlijk waar. Het was echt ontzettend gezellig en ontzettend háár feest. Vanavond kunnen de slingers weer de mottenballen in en kan ik gaan denken aan kerstversiering. We vallen hier in december van de ene feestelijkheid in de andere!

Santa Claus is een viezerd

Het kan niet op de met de lolligheid hier. Was ik al eerder indiaan, nu is manlief aan de beurt. Als een geboren Mien Dobbelsteen gaf ik hem op Hij is gestrikt om voor Kerstman te spelen tijdens het Kerstdiner op school.

Ik ging er van uit dat school wel voor het Kerstmannenpak zou zorgen. Nou, goed dat ik het even navroeg! Daar moet manlief dus zelf voor zorgen. Fijn dat we het nu weten en niet volgende week donderdagmiddag, nietwaar?

Een Kerstmannenpak moest er komen. Manlief had in de folder van Van Cranenbroeck gelezen dat een Kerstmannenpak daar maar liefst € 1,70 moest kosten. Zo’n school zou dus echt flink moeten investeren om vier Kerstmannenpakken aan te schaffen, hoest.

Dus op naar Dongen. Ondanks de hoge aanschafkosten (whoehaha) kochten we er maar meteen twee. En voor mij een kittig Kerstvrouwenpakje. Ik zal namelijk drank gaan schenken aan de verkleumde ouders die op het schoolplein op hun uitzinnige kroost staan te wachten. De beste klus als je het mij vraagt, zo kan ik zelf ook een aantal glazen glühwein in mijn nek kappen (om met Rudy Kaals te spreken).

De fabrikant van de KerstOutfits blijkt trouwens échte dwergen te gebruiken voor de bijgaande kaartjes. Bij de dwerg dame op de foto komt het jurkje tot haar knieën. Bij mij rijkt het net over mijn royale achterwerk. Ik wist wel dat Santa Claus een oude snoeperd is!

The day after

Est. 8 december 2001

Klik op de foto voor vergroting

Na acht lange uren kwam ze ter wereld. De acht jaar daarna zijn werkelijk voorbijgevlógen.....

Cocon

De afgelopen dagen heb ik me teruggetrokken. In een coconnetje van potten thee en familieromans trok ik me terug op de bank. Al dan niet in gezelschap van manlief, Anne en Merel.

De boze buitenwereld sloot ik buiten. Het leek een beetje op je terugtrekken en je wonden likken, al is dat wat zwaar uitgedrukt.

Maar ik ben wel opgeknapt van een paar dagen voor mezelf. De computer uit, de kaarsjes aan en lekker ontspannen. Veel voorlezen aan de meisjes, gewoon gezellig bij elkaar zijn. Het heeft me goedgedaan.

Jullie lieve reacties ook. Dank jullie, allemaal.

Ik wens jullie een heerlijk avondje!