Kinkhoest

Daarnet belde de kinderarts. Om te vertellen dat Merel geen kinkhoest heeft. Ja, dat léék me ook al sterk.

Merel zelf is vandaag weer thuis. Vanochtend kwam ze met koorts uit bed en ze hoest ook weer. Maar ach, het is twee weken goed gegaan. En als ze dan, door de herfstvakantie, in die tijd toch nog vier dagen naar school is geweest, nou dan mag je als ouder héél niet klagen. *kuch*

Razendpopulaire frikandellen

Op de laatste vakantieddag hebben we het onzalige plan om de gespaarde (Total)Spetterpunten te verzilveren. Tenslotte krijgen we per persoon 15 euro korting en kunnen zo voor 10 euro naar het Dolfinarium. Dat moet dan wel voor 1 november. En nu is het mooi weer dus nu moesten we maar gaan.

Het begint al goed. De N-weg die naar het Dolfinarium leidt, ligt opengebroken. Hierdoor moeten we al ver voor Harderwijk de polder in voor een omleiding. Samen met nog tienduizend andere debielen leuke papa’s en mama’s staan we in de rij om het Veluwemeer over te mogen steken.

Anderhalf uur later staan we eindelijk op een aftandse parkeerplaats aan de overkant van de vaart. Praktisch als we zijn, haalt Joost een parkeerkaartje en ga ik vast op weg naar de kassa. Anders sta je straks weer in de rij achter dezelfde debielen mensen maar dan nu voor een entreekaartje.

Als Joost eraan komt, heb ik inmiddels de kaartjes gekocht. Met z’n zessen naar binnen voor 60 euri (in plaats van 150) da’s toch mooi. Snel gaan we het park in. Om te plassen. Want dat wil wel, na anderhalf uur in de auto. Na het plassen maar even een kopje koffie. Djiezus, daar staat ook al weer een rij van een half uur.

Eindelijk bij de koffiemachien aangekomen, lijkt het me niet onverstandig om ook maar gelijk iets te eten te kopen. Anders kunnen we over een uurtje de hele exercitie weer herhalen.

De broodjesbar is echter al helemaal leeggeroofd. Op een paar verlepte zalmsandwiches na. ‘Dan maar een patatje,’ denk ik. Bij de patatjesjongen bestel ik drie patat met een frikandel en twee losse frikandellen voor Anne en Merel. Tenslotte eten zij ieder zo ongeveer drie frietjes dus die kunnen ze wel bij mij meepikken.

Ik mag al gelijk mijn bestelling doorgeven. Van de patatjesjongen krijg ik prompt drie borden patat met een frikandel en een bord met twee losse frikandellen. Ik grijp de borden met patat en draai me om naar moederlief die met het dienblad nog bij de koffiemachien staat. Ik draai me terug en…….

Mijn frikandellen zijn verdwenen.

Wie? Wat? Waar? Ik zou toch zweren dat ik nog een bord met twee frikandellen had zien staan?! Dan zie ik ze. Op het dienblad van de meneer naast me. ‘Volgens mij zijn dat mijn frikandellen,’zeg ik voorzichtig. ‘Ik sta hier al veel langer te wachten,’ bijt hij me toe. Blijkbaar staat meneer te wachten op een bestelling met frikandellen en kroketten. Die kroketten liggen nog in het frietvet. ‘Maar,’sputter ik, ‘nu hebben we straks allebei koud eten.’ De man gromt nog eens en draait zich af. Even sta ik totaal flabbergasted om me heen te kijken. Hij incasseert zijn kroketten en smeert hem.

Ik wijzig mijn bestelling van twee frikandellen in twee kroketten en kan dan ook naar mijn tafeltje. De man is al niet meer te zien. Als ik, nog steeds in shock, mijn verhaal aan mijn familie vertel, denk ik:’ Ik had hem eigenlijk met die frikandellen om zijn oren moeten slaan!’

Moeder van het jaar

Ik moet werken. Joost wil klussen. Anne en Merel hebben vakantie.

U voelt 'm al. In deze vergelijking zit één element te veel. Of eigenlijk twee kinderen. Dat werkt zo niet.

Als ontaarde rechtgeaarde moeder huur ik vijf Disneyfilms voor een week en zet het grut de hele dag achter de teevee. Om mijn nominatie als moeder van het jaar zeker te stellen gooi ik er ook nog een zak chips tegenaan. Succes gegarandeerd.

Dat ik 's avonds zal moeten bloeden in de vorm van twee hyperactieve kids als ik nét rustig neer wil ploffen moge duidelijk zijn.

Het kind is natuurlijk niet achterlijk

Zoals ik hier al logde, wil Anne een andere slaapkamer. Mijn oude, grenen secretaire moet medogenloos wijken voor hippe boekenkasten met een al even hip bureau.

Eerder al zochten wij bij Ikea Billy boekenkasten uit. Daartussen komt een bureaublad met daarop een poster met glas eroverheen. Want dat wil Anne graag. En als madam dat wil, dan vliegen wij onderdanen. Zo gaat dat als je kinderen hebt.

Nu bestaat de beroemde Billy boekenkast al 50 jaar. En om dat heuglijke feit te vieren gooit Ikea het boekengedrocht deze week in de aanbieding. Iedereen krijgt 20% korting en Ikea family-leden zelfs 25%. Da’s snel verdiend en dus schaffen we de kasten pas deze week aan. Dat we nu in de herfstvakantie met twee monsters kindertjes naar Ikea moeten, daar hadden we even niet aan gedacht. Anders hadden we die korting met liefde zelf aan Anne uitbetaald.

En zo staan we dus bij Ikea en zoeken, onder het luid commanderen van onze zich niet al te best gedragende schatjes, de verschillende pakketten bij elkaar. Bij de kassa pint Anne met een glunderend gezicht haar meubeltjes. Bij het zien van het bedrag kijk ik vreemd op. Ik kan uiteraard net zo goed rekenen als Raymond Babbitt uit Rain Man Ik kan redelijk rekenen en had het bedrag een stuk lager ingeschat.

Buiten haalt Joost de auto naar het inlaadvlak en springen Anne en Merel zich een slag in de rondte op die ondingen die moeten voorkomen dat je de kar meeneemt naar je auto. Iemand ooit wel eens een wandelwagen langs die stenen proberen te wurmen? Dan kun je eerst je kind uit de wagen tillen om vervolgens met halsbrekende toeren de wagen erover te tillen. Maar dat terzijde.

Ik plof op een koude steen neer en bekijk de kassabon. Hé, wacht eens even! Is de beukenfineer Billy wérkelijk twee keer zo duur als een witte? Ja. Het is echt zo. Blijkbaar is de produktie van beukenfineer een stuk duurder dan witfineer.

‘Anne, deze kleur kast is twee keer zo duur als een witte!.’
‘Geeft niks.’
‘Maar dat scheelt je vijftig euro!’
‘Víjftig éuro?,’ roept Anne met overslaande stem. ‘Dan neem ik een witte.’

Tja, het kind is natuurlijk niet achterlijk.

Wij wel.

Want Joost gaat in de rij bij de klantenservice staan om de kasten in te leveren. En zoekt zich in het magazijn het ongans naar dezelfde combinatie in het wit. Achter de servicebalie liggen de Ikeadames nu nog in een lachstuip.

Ik dacht: 'Eens kijken of ze het zien...'

Maar u zag het niet hè? Die piepkleine Micheal Jackson in de poster van Home Alone?

Gnagnanagniffel.

Home Alone

Merel is naar school en de vlaggen hangen uit.

Joost loopt de hele dag mee met een cursus en de vlaggen hangen uit.

I'm Home Alone.

Ein.De.Lijk.

De kinderarts....

... heeft Merel grondig onderzocht.

Conclusie: een virale infectie aan de bovenste luchtwegen. Dat verklaart de koortsaanvallen en het hoesten. En dat kan lang duren. Er is ook nog geprikt op kinkhoest, daar krijgen we over twee weken de uitslag van.

Op dagen dat ze zich goed voelt mag ze gewoon naar school maar zoals gezegd kan het nog even duren voor het helemaal over is.

Gelukkig is het dus niets ernstigs. Ik ben zo opgelucht dat ik er beroerd van ben. Letterlijk. Ik duik vanavond vroeg mijn mandje in!

Van de bloemetjes en de bijtjes

Wat was ik gisteren down hè? Ont-zet-tend down.
Als je me in de grond had gestopt was ik zo naar Australië gezakt. Zo down was ik.
Ik had zelfs geen zin in McDreamy. En dan is het erg hoor, mensen, als ik geen zin heb in McDreamy.
Maar die zit al weken te snotteren over een dode patiënt ofzo. En ik had al genoeg aan mijn eigen gezeik. Maar dat was u al wel duidelijk, denk ik.

Vandaag gaat het een stuk beter. Want er is natuurlijk ook genoeg leuks in de wereld van Natasja.

Zo krijg ik over zes maanden een nieuw nifje (= combi neefje/nichtje). Zuslief is in verwachting en de echo liet gistermiddag zien dat alles in orde is met het wurm.

Anne en Merel vinden het prachtig. Merel knutselde al een boekje voor haar kleine neefje (straks oudere broer). ‘En dit boekje is ook voor de baby als ‘ie uitkomt,’ meldt ze er nu bij. Okeeeee, misschien is het tijd voor de bloemetjes en de bijtjes. Kan natuurlijk niet hebben dat het kind denkt dat baby’s uitkomen als zijn het kuikens.

Anne vraagt aan het ontbijt of het niet pijn doet als er een baby uitkomt. ‘Jeweetweldaar’, fluistert ze.. Tja, moet ik haar nu vertellen over helse pijnen en bloederige bevallingen? Nee, dus. Dan word ik nooit oma. Ik vertel haar dus dat jeweetweldaar open gaat als er een babietje uit moet. Haar ogen worden groot. ‘Wordt het dan zó wijd?,’ vraagt ze terwijl ze armen zo’n vijftig centimeter uit elkaar houdt. Blijkbaar denkt mijn oudste dat baby’s wandelend uit hun moeders buik komen. Volgens mij is alleen Stewie Griffin zo ter wereld gekomen....




Ik verslik me in mijn cornflakes en neem me voor binnenkort maar eens een boek in de bieb te gaan zoeken. Want blijkbaar hebben mijn dochters ietwat rare ideeën over hoe dat allemaal gaat, zo’n baby krijgen.

Boven water

Zo.
Daar was ik weer eens.
Terug uit de migrainepoel.
En de ikzithetheleweekendthuismeteenziekevijfjarigepoel.
Natasja worstelde zwom en kwam boven.
Iets te melden heb ik eigenlijk niet.
Ja, dat Merel morgen bij de kinderarts terecht kan.
En dat het ziekenhuis vergeten was om ons van dat feit op de hoogte te stellen.
Maar goed dus dat manlief zelf maar even informeerde over hoe en wat.
Verder? Nee. Niets.
Ndaag.

Ho, wacht effe! Toch nog iets: (tromgeroffel....)
Ik heb er allemaal zó de balen van. Van zieke Merels en werkloze Joosten.

Ik weet het, 't is niet briljant.

Maar..... dus....

Woensdag ging de vlag uit. 's Middags kwamen de uitslagen van Merel binnen en alles was goed.

Gisteren ging Merel vol goede moed weer naar school. En had een heerlijke dag. Nodigde zelfs een vriendinnetje uit, gistermiddag.

Maar.

Vannacht had Merel weer bijna veertig graden koorts. En had ze keelpijn. En hoofdpijn. En pijn in haar knieën.

Dus.

Zaten we daarnet weer bij de huisarts. En keek de huisarts haar van boven tot onder na. En vond niets.

Dus.

Belde zij het ziekenhuis voor een afspraak met een kinderarts. Omdat ze vindt dat Merel echt volgende week gezien moet worden.

Dus.

Wachten we maar af.

Een naar ventje

Gisteren onder het avondeten kreeg ik bezoek van een heel naar mannetje.
Eerst toverde hij strepen en lichtflitsen in mijn blikveld.
Daarna trok hij een reusachtige spijker tevoorschijn en ramde die in mijn schedel.
Manlief kent het mannetje inmiddels ook al wel en kwam gezwind aanspoeden met een batterij pijnstillers.
Het mannetje sloeg me dit keer volledig knockout. Hoe hij heet? Dit mannetje heet 'Migraine'.

En nu maar wachten tot het hem belieft die spijker weer uit mijn kop te trekken.

Kwakkelen

Merel is aan het kwakkelen. Al twee maanden.
Op vakantie in Frankrijk begon ze te hoesten. En ze hoest nog.
Twee maanden en twee antibioticakuren verder hoest ze nog steeds.
Knapt iedere keer wat op, gaat een paar dagen naar school en hopla: ze zit weer thuis.
Tijd voor actie, vindt ook de huisarts.
En dus moet er vanmiddag bloed geprikt worden en een longfoto gemaakt worden.
Natuurlijk kan Joost dat ook prima met haar doen maar hier wil mama natuurlijk zelf bij zijn, dat snapt u. En dus ben ik vandaag vrij.
Ik zou wat kunnen lezen maar het boeit me niet. Ik zou wat kunnen werken maar het boeit me niet. Ik zou wat broeken voor Merel kunnen gaan naaien maar het boeit me niet. Was het maar vast 14.00 uur. Of nee, doe maar half drie, dan zijn we er van af!

Edit dinsdag: Het prikken an sich viel mee. De aftermath niet. Eenmaal in de auto kreeg ze een enorm nare (stress?)reactie. Alle kleur trok uit haar weg en ze werd heel slap en sloom. Ik schrok me het ongans! Gelukkig zat ik naast haar achterin de auto en kon ze nog vertellen hoe ze heette en dat ze vijf jaar is. Pas na een half uurtje ofzo kreeg ze weer spatjes. Vandaag zouden we de uitslag krijgen maar die bleek er vanmorgen nog niet te zijn. We hopen dus maar op morgen!

Donderdagavond 17.35 uur

- Merel, eet eens door. Wij zijn allemaal al bijna klaar.
- Ja, maar dan moet jij mij helpen.
- Ben jij betoeterd, je bent vijf! Je kunt heel goed zelf eten.
- Dat wil ik niet, jij moet me helpen!
- Dus niet. Ik ken kindjes van drie (E&F!) die niet alleen zelf eten maar zich ook nog zelf aankleden ’s morgens. Dan gaat hun mama douchen en als ze beneden komt zitten er vier kinderen braaf te ontbijten. En jij bent notabene twee jaar ouder! Zelf eten, punt uit.
- Ik zit vol, ik heb geen honger meer!
- Dan krijg je morgen maar geen koekjes en snoepjes. Dan zul je wel honger hebben ’s avonds.
- Geeft niks, dat zijn jullie morgen toch alweer vergeten.
- …