Over hoe ik toch nog mijn metamorfose kreeg

Een paar weken geleden logde ik nog over hoe ik o zo graag de woonkamer onderhanden zou nemen. Alle meubels eruit en opnieuw beginnen. Vooral het donkerbruine dressoir was me een doorn in het oog. Niet dat ik ‘m spuuglelijk vind want dan zet ik hem natuurlijk niet in mijn woonkamer. Al was ‘ie honderd keer gratis, lelijk komt er hier niet in. Maar echt mijn smaak was hij toch ook niet. Kijk zelf maar:


(Mmmm. Oké, hij is toch best lelijk, ik geef het toe. Maar hij was gratis hè, dat scheelt. Bovendien weet iedere idioot dat je met twee kleine kinderen niet je droomkast moet neerzetten. Kun je hem na een jaar al naar de stort brengen.)

Een metamorfose zat er wegens budgettaire redenen helaas niet in. Wel besloten manlief en ik rond te kijken naar een boekenkast. Want met de komst van de antieke buffetkast verdwenen de boeken uit onze woonkamer. En ik miste ze best wel. Niets zo gezellig als boeken.

Dus speurde manlief Marktplaats af en bezochten we menig kringloopwinkel. Zelfs bij Ikea keken we uit naar een mooie boekenkast. Maar we vonden hem niet.

Woensdag las manlief op internet dat er een faillissementsuitverkoop van een meubelzaak werd gehouden. Met gigántische kortingen. Zo is zo'n crisis toch nog ergens goed voor. Dus propten manlief en ik de koters in de auto en togen we naar De Meern. We zagen spuuglelijke bankstellen, dressoirs en tafels. Helaas geen teakhouten boekenkast. Wel een smalle roomwit geschilderde boekenkast met een glazen deur. Beschadigd, helaas. Dus liepen we nog even door.

Stiekem keek ik toch nog even rond op zoek naar een nieuw dressoir. En vond hele leuke. En hele vieze. Hij zat ónder de stickerresten die inmiddels een kilootje stof vast hielden. Het zag er niet uit. Maar eronder zat een piekgaaf dressoir. Dat had ik al gezien.

Ik snorde de eigenaar op om een dealtje te maken. Bij ons moet ik dat altijd doen. Want dat kan ik beter dan manlief. Ik zeg wat ik wil en houd mijn bek mond. En wacht af. En zo maakte ik een deal. Voor € 250 mocht ik beide kasten meenemen. Joehoee!!

Maar toen. Hoe kregen we die kasten mee naar huis? In het weekend ophalen mocht wel. Maar wie garandeert me dat de failliete boedel er dan nog zou staan? Of dat niemand de sticker ‘verkocht’ er af zou trekken om er van door te gaan met mijn nieuwe meubeltjes? Dus werd zwagerlief gebeld. En die kwam met z’n bestelwagen onze meubels ophalen. Direct. Meteen. How sweet is that? (Bedankt W., je bent een topper!)

En zo kreeg ik dan toch mijn metamorfose. Geheel onverwacht. Zo zie je maar, soms krijg je wél wat je verdient. Gisteren waren manlief en ik de godganse dag bezig. Want het oude dressoir moest leeg. En de inhoud uitgezocht worden. Want wij zijn nogal van het douwhetmaarindekastachterdedeurtjeswantdanziejehetniet. En het was een dressoir van ruim 2 meter. Dus daar gaat veel, heul veul, zooi in. En de televisie moest ook hoger gehangen worden. Want het nieuwe dressoir is vijf centimeter hoger dan de oude. Dus. Waren we druk.

Ik begon ’s morgens met goede zin maar was het twee uur later alweer zat. Toen zag mijn woonkamer er zo uit:



Uiteindelijk is het goed gekomen. Op de ‘na’ foto’s moet u nog even wachten. Tot het gedemonteerde dressoir afgevoerd is en ik een mooie foto kan maken. Bovendien moet ik nodig aan het werk de kasten weer terugverdienen. Wordt vervolgd!