De winterjas en de laklegging

De winterjas die ik voor Anne bestelde, past niet. Dus ik moet naar de stad. Werkelijk, het is soms zooo zwaar een meisjesmoeder te zijn.

Als ik langs de etalages slenter, zie ik een paspop met een laklegging staan. Oeh, die vind ik leuk. Maar durf ik dat? Ik ben het type dat een jaar later pas Birckenstocks koopt en dan ook nepexemplaren en ook de skinnyjeans mocht pas na twee seizoenen mijn kast in. Maar zo’n laklegging, pfoe, da’s wel een statement.
Ik loop door en bedenk wat ik er op zou dragen. Een net jurkje, denk ik zo. Om het effect wat af te zwakken. Voordat vieze meneren gaan vragen wat het kost. En dan bijvoorbeeld een spijkergiletje. Om er een beetje rock van te maken. En een sjaaltje en veel kettingen.

Ik ga verder op jacht naar een winterjas. Nee..... dé winterjas. En dan vind ik hem. Ik ben op slag verliefd. Waarom hebben ze die verdomme alleen in kindermaten? Ik wil er ook één! Hij oogt chinees. Donkergroen met gouden en turqooise rozen erop geborduurd. Hij is meisjesachtig en stoer tegelijk. Ik neem hem mee. Voor de zekerheid neem ik ook nog een andere jas mee. Anne is op een leeftijd dat het zo maar kan zijn dat ze me meewarrig aankijkt en zegt: ‘Máham, daar ga ik toch niet mee lópen?!’

Op de terugweg naar mijn auto loop ik toch even bij die winkel met de laklegging binnen. Ze hebben mijn maat maar ze vallen erg kort. Balen. Want ik wil er killerheels onder dragen en dan moet zo’n ding wel lang genoeg zijn. De verkoopster snapt het probleem en komt aanlopen met een ont-zet-tend lange laklegging. Wow! Ik wil ‘m! Dan zie ik het prijskaartje. Terwijl mijn ogen uit hun kassen vallen, valt mijn bek open en sla ik tegelijkertijd ook nog steil achterover. Tée-ring-jantje! Daar kan ik een week van eten. En goed ook! Spijtig ga ik verder. Dat zou echt te gek zijn.

Maar thuis heb ik al spijt. Een legging voor benen van 1m25 ja echt, van mijn enkel tot mijn heupbot! vind ik natuurlijk nevernooitnietmeer. Joost is het met me eens die heeft al allerlei spannende scenario’s in gedachten, wedden?. Dus ik sjees terug naar de winkel en pas ‘m aan. Hij past, hoewel er maat 38 op het kaartje staat. Yeah right, ik weet niet welke muts dit kaartje eraan gehangen heeft maar no way dat ik maat 38 heb. En zo ga ik innig tevreden weer naar huis.

Straks trek ik hem aan. Want dan ga ik brunchen met een stel heel bijzondere vriendinnen. We leerden elkaar online kennen toen we zwanger waren. Allemaal uitgerekend in december 2001. Op een forum deelden we het wonder dat ons overkwam. Uiteraard kwamen ook de zere tieten en aambeien uitgebreid aan bod. Onze kindjes werden geboren en we klaagden vrolijk verder over tepelkloven, nachtvoedingen en tandjes. Door de jaren heen kwam het accent wat minder op de kindjes te liggen en ging het steeds vaker over onszelf. Lief en leed deelden we en we besloten dat niet langer op een open forum te doen. We gingen privé! De man van een van ons bouwde een website speciaal voor dat doel. En zo delen we al acht jaar onze levens met al hun ups en downs.

Een paar keer per jaar komen we samen. Vaak met de kindjes in een speeltuin of pretpark. En soms, zoals vandaag, zónder. Om eens heerlijk bij te kunnen kletsen. En te genieten van een bijzondere vriendschap. En Novy, nu ik er vandaag zo goddelijk uit ga zien, kun je het NIET maken om niet te komen. ’t Is maar dat je het weet! Edit 11.45 uur: Ik lees net dat Henk ziek is. I take it back!!