Een alltime low

Een echte alltime low, mensen. Een absoluut dieptepunt. Twee. Twee boeken las ik maar deze vakantie. Twee!! Two. Dos. Deux. Ik schaam me dood.

Wat ik wel deed, wilt u weten?

Stadjes bekijken, marktjes afstruinen. Zwemmen in de rivier, zwemmen in het meertje en zwemmen in een prachtig zwembad dat we bij toeval ontdekten aan de rand van een stuwmeer. Grotten bekeken. Kasteeltje bezocht. Barbecuen. En zo nog honderdenéén andere leuke dingen.

Het was werkelijk een héérlijke vakantie. Een vakantie waarin we voor het eerst sinds 2005 pràchtig weer hadden. Bijna iedere dag schoot de temperatuur naar 30 graden of hoger. Een vakantie waarin ik zelfs met de kinderen speelde. Een vakantie waarin ik zevenendertig negenentwintig werd. Een vakantie waarin ik op mijn verjaardag lekker ging lunchen met mijn zus en haar gezin (die ook in de buurt kampeerden). Op een terras, onder de dakplatanen. Ik geloof dat we er bijna drie uur gezeten hebben. Eerlijk waar. Doet u mij nog maar een café au lait, mevrouw.

Een vakantie op een camping zonder internet. En zonder ontvangst op je mobiel. In geen velden of wegen een Telegraaf te bekennen. Een vakantie waarin we heerlijk en totaal tot rust kwamen en genoten van elkaar en ons gezin. Een vakantie waarin Anne en Merel snel vriendjes maakten en úren in de beek speelden met niets anders dan een schepnetje. Een vakantie waarin we, op één dag na, alle dagen op stap zijn geweest.

Een vakantie die helaas een einde kende. Met zwaar gemoed pakten we onze spullen weer in en vertrokken we. Naar huis. Dit wilden we zó vreselijk niet dat we er nu nog beduusd van zijn.