Anne komt uit bed met rode konen. Gisteren had ze al de hele dag blosjes op haar wangen maar nu zijn heel haar wangen vuurrood. Mmm, maar even uitzoeken wat dat kan zijn. Want vandaag komt baby Daniël logeren en die kunnen we natuurlijk niet blootstellen aan één of andere vreselijke ziekte.
Manlief googlet op ‘kinderziekte’ en ‘rode wangen’ en komt uit bij de vijfde ziekte. Onmiddellijk gaat er een belletje rinkelen. Wacht eens even! De leidster van de NSO meldde donderdag dat de vijfde ziekte heerst op school! Dat er al vijf kindjes ziek waren geworden.
Manlief scrollt naar beneden en komt terecht bij de symptomen en leest dat volwassen het ook kunnen krijgen. Haha, kan dat? Het is toch een kinderziekte?
Hij somt het lijstje op:
1. Griepverschijnselen.
Hé, da’s grappig, dat had ik ook.
2. Huiduitslag, die o.a. verergert bij warmte.
Hé, hé, dat had ik ook. Dat had ik ook!
3. Gewrichtsklachten aan polsen en knieën.
Nou, breekt mijn klomp! Dat had ik ook!
Maar was het dan helemaal geen allergische reactie? Ben ik dan bijna twee weken gevloerd geweest door de meest onschuldige kinderziekte die er bestaat?
Nou ja, zeg!
zaterdag 30 mei 2009
vrijdag 29 mei 2009
Gebutst
Het is precies zoals zij al schreef. Je houdt ze niet heel. Ook niet als ze al vier zijn. Want dan lopen ze tegen de lamp. Letterlijk. BLEF, tegen een lantaarnpaal.
Voor de gelegenheid kijkt ze er wel gepast treurig bij.
Voor de gelegenheid kijkt ze er wel gepast treurig bij.

donderdag 28 mei 2009
Donderdag gehaktdag
Gisteren was het gehaktdag in de 2e Kamer. De dag waarop het kabinet financiële verantwoording aflegt aan de Kamer. Ik heb eens zitten kijken. Er waren maar een paar kamerleden zo dapper om op te komen dagen. Iedereen die ook maar de vaagste smoes kon verzinnen was afwezig. Waar was iedereen, kamerleden worden toch betaald om aanwezig te zijn?
En dan het debat. Om te huilen! Het niveau ontsteeg de zandbak bij de peuterspeelzaal niet. En daar moeten we dan de oorlog mee winnen.
En dan het debat. Om te huilen! Het niveau ontsteeg de zandbak bij de peuterspeelzaal niet. En daar moeten we dan de oorlog mee winnen.
Cold Turkey
Nu de zomervakantie met rasse schreden nadert, wil ik toch echt die laatste zes kilo kwijt. Voor we op 25 juli afreizen naar Frankrijk wil ik echt, echt, echt mijn streefgewicht bereikt hebben.
Dus ben ik weer begonnen met sonjabakkeren.Alleen het woord levert al een gruwelreactie bij me op. Dat is twee jaar geleden ook erg effectief gebleken. Handige weekmenu’s waarin precies staat wat je wanneer mag. Zodat je niet in de verleiding om tóch maar een koekje bij de koffie te pakken. En er dan vervolgens drie wegdouwt omdat ze zo lekker smaken. Bovendien hoef je niet na te denken over het avondeten. Staat gewoon voor je opgeschreven.
Overdag houd ik het schema prima vol. Maar ’s avonds komt die nare trek in chips me weer plagen. Wat zeg ik? Terroriseren! Al die martelende uren voor ik ga slapen, heb ik oneindig veel zin in chips. Eens in de week staan we onszelf een halve zak chips toe. Op vrijdagavond. I love Friday! Jammer dat de week geen zeven vrijdagen kent.
Vroeger was ik ook verslaafd aan chocola. Geen tankbeurt zonder een Lion of een Twix. Geen weekend zonder een reep Côte d’Or. Maar doordat ik die van Sonja niet mocht, taal ik er nu niet meer naar. Chocola komt er hier niet meer in.
Maar wacht eens even? Als ik door radicaal te stoppen niet meer naar chocola taal, zou ik dan ook van de chipsverslaving af kunnen komen? Gewoon door het niet, ik herhaal niet, meer te eten? Ik ga het gewoon doen. Ik eet geen chips meer. Ook niet op vrijdagavond. En dan ben ik over een week acht volledig genezen. Zal mijn verslaving me niet iedere avond meer achtervolgen. Ik doe het gewoon. Ik kan het.
Ik. Kan. Het.
Dus ben ik weer begonnen met sonjabakkeren.
Overdag houd ik het schema prima vol. Maar ’s avonds komt die nare trek in chips me weer plagen. Wat zeg ik? Terroriseren! Al die martelende uren voor ik ga slapen, heb ik oneindig veel zin in chips. Eens in de week staan we onszelf een halve zak chips toe. Op vrijdagavond. I love Friday!
Vroeger was ik ook verslaafd aan chocola. Geen tankbeurt zonder een Lion of een Twix. Geen weekend zonder een reep Côte d’Or. Maar doordat ik die van Sonja niet mocht, taal ik er nu niet meer naar. Chocola komt er hier niet meer in.
Maar wacht eens even? Als ik door radicaal te stoppen niet meer naar chocola taal, zou ik dan ook van de chipsverslaving af kunnen komen? Gewoon door het niet, ik herhaal niet, meer te eten? Ik ga het gewoon doen. Ik eet geen chips meer. Ook niet op vrijdagavond. En dan ben ik over een week acht volledig genezen. Zal mijn verslaving me niet iedere avond meer achtervolgen. Ik doe het gewoon. Ik kan het.
Ik. Kan. Het.
dinsdag 26 mei 2009
Oud en vertrouwd
Paste ik gisteren nog de layout van mijn blog aan zodat de hele wereld Anne kon bewonderen, vertelt zij me gisteravond dat je de grootte van zo'n filmpje gewoon kunt aanpassen. Vandaag dus weer de oude vertrouwde layout. Met een verkleind filmpje. Zodat u keer op keer Anne kunt bewonderen. Want ik snap best dat u daar geen genoeg van kunt krijgen.
Thuisbioscoop
Nu het weer niet meer zo mooi is, krabben manlief en ik ons eens op het achterhoofd. Wat te doen met 4 strontchagrijnige enigzins vermoeide dames nu het buiten zo bar is?
Manlief heeft een geniaal plan. Hij zet de kleine tv met ingebouwde dvd-speler op Anne's kamer en doopt deze om tot bioscoop. Voor het effect haalt hij nog blikjes en popcorn in huis. En net als in een echte bioscoop is het natuurlijk pikkedonker!
Manlief heeft een geniaal plan. Hij zet de kleine tv met ingebouwde dvd-speler op Anne's kamer en doopt deze om tot bioscoop. Voor het effect haalt hij nog blikjes en popcorn in huis. En net als in een echte bioscoop is het natuurlijk pikkedonker!

maandag 25 mei 2009
YouTube debuut
Dochterlief figureerde met haar klas in de clip van Frans Duijts (voor degenen onder die ook nog nooit van hem gehoord hebben: Frans Duijts is de nieuwe Frans Bauer, dat u het even weet). Wij gaven natuurlijk toestemming toen de school vroeg of Anne ook in beeld mocht. De telefoon zal hier morgen roodgloeiend staan van de scouts. Kan ze vast haar studie bij elkaar verdienen. Als u in de 31e seconde even op de pauze-knop drukt, vindt u rechts achterin ons fotomodel. Dat is eigenlijk ook gelijk het leukste stukje, het liedje is kut niet echt mijn smaak.
Water is all they need
Op een mooie zomerdag is water het enige dat mijn kinderen nodig hebben om zich de hele dag te vermaken. Wat nou, zwembad in de tuin? Een buitenkraan voldoet ook prima!

Ook Teuntje vindt het prachtig. Ze blijft happen naar de waterstraal. 's Avonds speel ik met de tuinslang tot ze er bijna bij neer valt.


Verder nog een foto van de kweekkas die manlief speciaal voor mij in elkaar knutselde. Tja, als je voor duizendenéén klussen materiaal inslaat en ze vervolgens niet uitvoert, kun je putten uit een oneindige voorraad. En uit deze voorraad bouwde hij zo even een kas voor mij. De tomatenplantjes die ik eerder binnen kweekte, heb ik er gelijk ingezet. Daarnaast zaai ik wilde rucola. Straks zal ik dus lekker van een broodje kaas met tomaat en rucola uit eigentuin kas kunnen smullen. Ben ik even bio-verantwoord bezig!

Ook Teuntje vindt het prachtig. Ze blijft happen naar de waterstraal. 's Avonds speel ik met de tuinslang tot ze er bijna bij neer valt.


Verder nog een foto van de kweekkas die manlief speciaal voor mij in elkaar knutselde. Tja, als je voor duizendenéén klussen materiaal inslaat en ze vervolgens niet uitvoert, kun je putten uit een oneindige voorraad. En uit deze voorraad bouwde hij zo even een kas voor mij. De tomatenplantjes die ik eerder binnen kweekte, heb ik er gelijk ingezet. Daarnaast zaai ik wilde rucola. Straks zal ik dus lekker van een broodje kaas met tomaat en rucola uit eigen

zondag 24 mei 2009
OempaLoempa-af
Ik ben er weer. In het land der levenden. Waar de normale mensen wonen. Die er niet uitzien als opgezwollen rode mannetjes. Want dat was wat de allergie nog meer voor in petto had. Vingers als worstjes en tenen als… ja wat eigenlijk? Wat is klein en heel dik? Nou ja, u snapt het wel. Daags na die nacht met helse pijn in mijn knieën en polsen zwollen mijn handen en voeten op. Ook erg pijnlijk.
Maar goed, de knietjes en de polsjes zeuren nu nog wat na en tegen de avond zwel ik weer op. Maar voor de rest functioneer ik weer. Morgen even naar de huisarts. Want die moet wel even uitzoeken of dit echt van de ibuprofen kwam. En waar ik dan eventueel nog meer allergisch voor ben. Want dit wil ik nooit meer meemaken. Ik ben er klaar mee. Nu maar hopen dat mijn lijf zich hier ook aan houdt.
Allemaal bedankt voor het medeleven. Dat deed me echt goed!
Goed, nu over naar leukere zaken. Want we gingen een dagje naar mijn ouders op de camping (het was familieweekend). De meiden hadden zich er enorm op verheugd en pijn doet het thuis toch ook, dus sleepte ik mezelf mijn bed uit. Ik had me er zelf ook op verheugd. ’s Avonds was er namelijk een grote barbecue (van mijn oom die 65 wordt). En waar gratis eten is, daar ben ik. OempaLoempa-lookalike of niet.
De hondjes mochten ook mee. Want moederlief vertelde me dat er op camping ook honden rondliepen. Dus een opvouwbare bench geleend voor Teuntje, zwemspullen ingepakt voor Anne en Merel en daar gingen we. Langs de A2 vol file richting Beekse Bergen. Met twee kibbelende meiden op de achterbank, een zielige ik op de passagiersstoel en een geagiteerde Joost achter het stuur. God, wat wàs het gezellig.
Eindelijk kwamen we aan. Bij de poort met een groot bord. Een bord met ‘Honden geen toegang’ erop. Huh? Vertwijfeld keken Joost en ik elkaar aan. De portier was not amused. De honden mochten niet mee. Even bellen naar moederlief was er ook niet bij. Want Joost’s mobieltje lag thuis. En we waren al een keer teruggereden voor de fles jenever voor mijn oom dus toen hij tot de ontdekking kwam dat zijn mobieltje ook nog thuis lag, dachten we: ‘ach laat maar, we gaan niet nóg eens terug.’ En mijn mobiel was leeg. Want had ik op mijn kantoor laten liggen. En na zoveel dagen ziekzijn was ie natuurlijk leeg.
En op dat moment kwam net het treintje dat ons een half uur lopen naar de staplaats van mijn ouders zou besparen. Wat nu? Joost besloot de honden dan maar naar huis te brengen. Je kunt ze moeilijk in de auto laten op zo’n hete dag.Voor je het weet krijg je een bekeuring. Ik stapte met Anne en Merel in het treintje. Gelukkig zaten onze spullen in zo’n shoptrolley (thanx, ikea-family!!) zodat ik niet hoefde te zeulen. Uitgeput kwam ik bij mijn ouders aan. Die meteen lieten zien dat er heus wel honden liepen. Kon ik Joost niet even bellen? Nee, dat ging dus niet. Die arme ziel reed 60 km naar huis en kwam daarna weer naar de camping.
Anne en Merel haalden mijn tante J. over om met ze te gaan zwemmen en hadden de dag van hun leven. Ik ook wel. De zon scheen, ik werd bemoederd door moederlief en het was natuurlijk heel gezellig om al mijn familie weer eens te zien. Maar volgend jaar bellen we voor de zekerheid nog maar even. Of honden ècht wel toegestaan zijn.
Maar goed, de knietjes en de polsjes zeuren nu nog wat na en tegen de avond zwel ik weer op. Maar voor de rest functioneer ik weer. Morgen even naar de huisarts. Want die moet wel even uitzoeken of dit echt van de ibuprofen kwam. En waar ik dan eventueel nog meer allergisch voor ben. Want dit wil ik nooit meer meemaken. Ik ben er klaar mee. Nu maar hopen dat mijn lijf zich hier ook aan houdt.
Allemaal bedankt voor het medeleven. Dat deed me echt goed!
Goed, nu over naar leukere zaken. Want we gingen een dagje naar mijn ouders op de camping (het was familieweekend). De meiden hadden zich er enorm op verheugd en pijn doet het thuis toch ook, dus sleepte ik mezelf mijn bed uit. Ik had me er zelf ook op verheugd. ’s Avonds was er namelijk een grote barbecue (van mijn oom die 65 wordt). En waar gratis eten is, daar ben ik. OempaLoempa-lookalike of niet.
De hondjes mochten ook mee. Want moederlief vertelde me dat er op camping ook honden rondliepen. Dus een opvouwbare bench geleend voor Teuntje, zwemspullen ingepakt voor Anne en Merel en daar gingen we. Langs de A2 vol file richting Beekse Bergen. Met twee kibbelende meiden op de achterbank, een zielige ik op de passagiersstoel en een geagiteerde Joost achter het stuur. God, wat wàs het gezellig.
Eindelijk kwamen we aan. Bij de poort met een groot bord. Een bord met ‘Honden geen toegang’ erop. Huh? Vertwijfeld keken Joost en ik elkaar aan. De portier was not amused. De honden mochten niet mee. Even bellen naar moederlief was er ook niet bij. Want Joost’s mobieltje lag thuis. En we waren al een keer teruggereden voor de fles jenever voor mijn oom dus toen hij tot de ontdekking kwam dat zijn mobieltje ook nog thuis lag, dachten we: ‘ach laat maar, we gaan niet nóg eens terug.’ En mijn mobiel was leeg. Want had ik op mijn kantoor laten liggen. En na zoveel dagen ziekzijn was ie natuurlijk leeg.
En op dat moment kwam net het treintje dat ons een half uur lopen naar de staplaats van mijn ouders zou besparen. Wat nu? Joost besloot de honden dan maar naar huis te brengen. Je kunt ze moeilijk in de auto laten op zo’n hete dag.
Anne en Merel haalden mijn tante J. over om met ze te gaan zwemmen en hadden de dag van hun leven. Ik ook wel. De zon scheen, ik werd bemoederd door moederlief en het was natuurlijk heel gezellig om al mijn familie weer eens te zien. Maar volgend jaar bellen we voor de zekerheid nog maar even. Of honden ècht wel toegestaan zijn.
woensdag 20 mei 2009
OempaLoempa
Zag ik er een paar dagen geleden nog uit als een OempaLoempa, vandaag loop ik als een OempaLoempa. 'Wat heb ik nu aan mijn broek hangen?,' zult u denken. Geloof me, dat vraag ik me ook af.
Aan het eind van de dag krijg ik last van mijn polsen en knieën. Ik besteed er niet veel aandacht aan maar het wordt steeds erger. Het voelt of iemand ze bewerkt heeft met een ijzeren pijp. Joost zoekt op internet en leest dat het een onderdeel van allergie voor de ibuprofen kan zijn. Ben ik lekker mee. Eerst jeuk en pijn all-over en nu dit!
Tegen negenen weet ik van de pijn niet meer hoe ik moet gaan zitten. Dus ga ik maar naar bed. Misschien dat liggen minder pijnlijk is. Onderaan de trap vraag ik me serieus af hoe ik godsnaam boven moet komen. Met mijn boek in mijn handen gaat het in ieder geval niet. Ik leg het op de trap en schuifel als een hond de trap op.
Zonder boek verveel ik me al snel en besluit te gaan slapen, als ik slaap voel ik immers niks. Maar slapen lukt niet. En het gaat steeds zeerder doen. Joost stelt voor een pijnstiller te nemen. Maar daar is al deze ellende mee begonnen dus dat durf ik niet. Tegen drieën vraag ik huilend of hij de huisartsenpost wil bellen. Ik houd het echt niet meer uit.
De huisartsenpost bevestigt Joost' zelfgestelde diagnose. De symptomen komen overeen met een allergie voor medicijnen. Ze adviseren om 2 paracetamol te nemen. Als de pijn niet vermindert, mag daar nog een diclofenac bij. En als zelfs dat niet helpt of als ik nog meer klachten krijg moeten we terugbellen.
Joost pakt de paracetamol en water. En gaat dan beneden een rietje halen want ik weet bij god niet hoe ik overeind moeten komen om te drinken. Elke beweging dreunt genadeloos door in mijn knieën en polsen. Na een tijdje beginnen de pijnstillers te werken en val ik in een onrustige slaap.
En nu lig ik hier. Met inmiddels een 2e dosis paracetamol is de pijn nu dragelijk. En kan ik, heel voorzichtig en met twee vingers, dit logje voor u schrijven. Ik ben benieuwd wat deze allergie nog meer voor me in petto heeft.En hoeveel van jullie je medelijden laten blijken in een fijne reactie.
Aan het eind van de dag krijg ik last van mijn polsen en knieën. Ik besteed er niet veel aandacht aan maar het wordt steeds erger. Het voelt of iemand ze bewerkt heeft met een ijzeren pijp. Joost zoekt op internet en leest dat het een onderdeel van allergie voor de ibuprofen kan zijn. Ben ik lekker mee. Eerst jeuk en pijn all-over en nu dit!
Tegen negenen weet ik van de pijn niet meer hoe ik moet gaan zitten. Dus ga ik maar naar bed. Misschien dat liggen minder pijnlijk is. Onderaan de trap vraag ik me serieus af hoe ik godsnaam boven moet komen. Met mijn boek in mijn handen gaat het in ieder geval niet. Ik leg het op de trap en schuifel als een hond de trap op.
Zonder boek verveel ik me al snel en besluit te gaan slapen, als ik slaap voel ik immers niks. Maar slapen lukt niet. En het gaat steeds zeerder doen. Joost stelt voor een pijnstiller te nemen. Maar daar is al deze ellende mee begonnen dus dat durf ik niet. Tegen drieën vraag ik huilend of hij de huisartsenpost wil bellen. Ik houd het echt niet meer uit.
De huisartsenpost bevestigt Joost' zelfgestelde diagnose. De symptomen komen overeen met een allergie voor medicijnen. Ze adviseren om 2 paracetamol te nemen. Als de pijn niet vermindert, mag daar nog een diclofenac bij. En als zelfs dat niet helpt of als ik nog meer klachten krijg moeten we terugbellen.
Joost pakt de paracetamol en water. En gaat dan beneden een rietje halen want ik weet bij god niet hoe ik overeind moeten komen om te drinken. Elke beweging dreunt genadeloos door in mijn knieën en polsen. Na een tijdje beginnen de pijnstillers te werken en val ik in een onrustige slaap.
En nu lig ik hier. Met inmiddels een 2e dosis paracetamol is de pijn nu dragelijk. En kan ik, heel voorzichtig en met twee vingers, dit logje voor u schrijven. Ik ben benieuwd wat deze allergie nog meer voor me in petto heeft.
dinsdag 19 mei 2009
Verstopt

We zitten verstopt. Nee, niet achter een bosje of een boom. We hebben een verstopping in de afvoer. Al tijden voeren de gootsteen en de afwasmachine hun water maar moeizaam af. En als het regent helemaal. Laatst wilde ik lekker even douchen. Toen ik ziek was. En stonk.
Vandaag pakt manlief het probleem aan. Groots. Hij huurt bij het verhuurbedrijf hier in het dorp een motorrioolontstopper. Daar kijkt u van op, hè? Dat je hier in het dorp zomaar een motorrioolontstopper kunt huren. Mooi galgje-woord trouwens, motorrioolontstopper.
Enniewee. De verstopping dus. Achter het huis zit een ontstoppingspunt. Heeft mijn man bij de verbouwing negen jaar geleden aan laten leggen.
Best jammer. We verheugden ons allebei op de oerknal waarmee het ding ons zou verlossen van de verstopping. We kijken elkaar aan. ‘Zullen we?’ ‘Ja, we doen het gewoon.’ En we schieten, puur voor lol, het motorrioolontstopper af. Boem.
maandag 18 mei 2009
Daar ben ik weer
Ik ben weer boven water. Een beetje wiebelig op de beentjes maar toch werk ik een paar uurtjes. Anders komt er niets binnen hè, als zzp-er. En dat mag natuurlijk niet te lang duren.
De griep is dus ver over. Ik heb wel een ander probleem. Een of andere allergische reactie. Waarschijnlijk op de vele ibuprofennetjes die ik de afgelopen dagen tot me nam. U had me gisteren moeten zienu had zich doodgelachen. Het begon met rode vlekken toen ik wakker werd. Tegen de middag was ik rood all-over. Of eigenlijk roodbruin. Ik zag er uit als ontplofte pot zelfbruiner. Of een OempaLoempa, zoals manlief heel erg grappig opmerkte. En jeuken, jeuken! En nog wat later steken, steken! Niet leuk meer. Als ik er niet zo grappig uitzag, had ik er vast om moeten huilen.
Vandaag ben ik verworden tot een bruin/rozig varkentje. Met jeuk. En koelzalf. Want die heeft Joost (op zondag!) nog voor me geregeld. Koelzalf die een soort poederfilm op de huid achterlaat. En nu mag u raden welkegodvergeten kutkleur die zalf heeft. Blijkbaar nemen ze in de farmaceutische industrie graag clowns aan.
De griep is dus ver over. Ik heb wel een ander probleem. Een of andere allergische reactie. Waarschijnlijk op de vele ibuprofennetjes die ik de afgelopen dagen tot me nam. U had me gisteren moeten zien
Vandaag ben ik verworden tot een bruin/rozig varkentje. Met jeuk. En koelzalf. Want die heeft Joost (op zondag!) nog voor me geregeld. Koelzalf die een soort poederfilm op de huid achterlaat. En nu mag u raden welke
vrijdag 15 mei 2009
Griepzooi
Tja, en nu ben ik dus ziek. Niet heel erg ziek hoor. Niet zo ziek dat u zich zorgen moet gaan maken. Maar wel ziek genoeg voor een sickday. En zo lig ik dus op bed. Met tv, dvdspeler en laptop met internet is dat niet eens zo'n straf. Zeker met manlief thuis die me van koffie, fruit en koekjes kan voorzien. Wat een uitvinding, intercom op de telefoon! Anders zou ik iedere keer naar beneden moeten schreeuwen.
Als mannen ziek zijn, zijn ze ook gelijk heel zielig. Ze zijn een beetje verkouden en denken gelijk dat ze dood gaan. Vrouwen niet. Ik ben dus ook niet zielig. Ik ben stoer.Echt niet, ik voel me helemaal niet lekker. Ben dus heel zielig. Snuf snuf.
Een paar uur later verveel ik me te pletter. Duizend logjes gelezen, nu.nlachterklap van voor tot achter uitgeplozen en nu weet ik niets meer te doen. Daytimetelevision is ook niet meer wat het geweest is. Van ellende kijk ik naar een aflevering van 'Murder, she wrote.' Hoe diep kan een mens zinken?
Als ik ziek ben, krijg ik altijd ontzettend zin in aktie. Wil ik ramen soppen, onkruid wieden. Mijn kledingkast uitruimen. Of die speeltent voor de meiden naaienwaarvan de stof al 14 maanden in de kast ligt. Al die dingen die ik normaal gesproken maanden voor me uitschuif, moeten nu, ik zeg NU, gedaan worden. Zou de griep soms ook je hersens aantasten?
Als mannen ziek zijn, zijn ze ook gelijk heel zielig. Ze zijn een beetje verkouden en denken gelijk dat ze dood gaan. Vrouwen niet. Ik ben dus ook niet zielig. Ik ben stoer.
Een paar uur later verveel ik me te pletter. Duizend logjes gelezen, nu.nl
Als ik ziek ben, krijg ik altijd ontzettend zin in aktie. Wil ik ramen soppen, onkruid wieden. Mijn kledingkast uitruimen. Of die speeltent voor de meiden naaien
donderdag 14 mei 2009
Daar gaat ze
Want vandaag gaat ze op schoolreisje. And this time it's serious. Niet zoals in groep 1 en 2 naar een speeltuin een paar dorpen verderop. Maar naar het Dolfinarium. In Harderwijk! Minstens anderhalf uur met de bus. Over loslaten gesproken! Ik dacht dat dat in kleine stapjes ging en nu dit!
Nu ben ik helemaal niet zo'n overdreven oh-oh-ik-zie-duizend-beren-op-de-weg-moeder maar zelfs ik voel me licht ongemakkelijk bij de gedachte dat mijn spring-in-het-veld de hele dag uit is zonderfatsoenlijk toezicht mijn goede zorgen.
Voor vertrek prent ik haar nog eens goed in wat er van haar verwacht wordt:
Blijf bij de hulpouder.
Niet zomaar weglopen.
Er wordt niet, ik herhaal niet onder of over de hekjes doorgeklommen.
En nee, ze hoeft echt geen vuilniszak snoep mee te nemen om de hele bus van een suikerroes te voorzien. 'Alleen de kindjes om je heen,' heeft de juf gezegd.
Met een zucht en een hele dikke knuffel laat ik haar vertrekken. Ik zal blij als ze vanavond weer thuis is.
Nu ben ik helemaal niet zo'n overdreven oh-oh-ik-zie-duizend-beren-op-de-weg-moeder maar zelfs ik voel me licht ongemakkelijk bij de gedachte dat mijn spring-in-het-veld de hele dag uit is zonder
Voor vertrek prent ik haar nog eens goed in wat er van haar verwacht wordt:
Blijf bij de hulpouder.
Niet zomaar weglopen.
Er wordt niet, ik herhaal niet onder of over de hekjes doorgeklommen.
En nee, ze hoeft echt geen vuilniszak snoep mee te nemen om de hele bus van een suikerroes te voorzien. 'Alleen de kindjes om je heen,' heeft de juf gezegd.
Met een zucht en een hele dikke knuffel laat ik haar vertrekken. Ik zal blij als ze vanavond weer thuis is.
dinsdag 12 mei 2009
Ik heb je lief
Ik heb je lief zoals je soms
gelijk een gouden zomerdag bent
nee nee nee
Ik heb je lief zoals je bent
nee nee nee
Ik heb je lief zoals
nee
Ik heb je lief
Deze woorden staan op onze trouwkaart. Uit 1998. En ze hebben in de afgelopen elf jaar alleen maar meer betekenis gekregen. Want liefde valt niet uit te leggen. Alleen te voelen.
Ja, da's diep hè? Zo ben ik. Heel diep.
gelijk een gouden zomerdag bent
nee nee nee
Ik heb je lief zoals je bent
nee nee nee
Ik heb je lief zoals
nee
Ik heb je lief
Deze woorden staan op onze trouwkaart. Uit 1998. En ze hebben in de afgelopen elf jaar alleen maar meer betekenis gekregen. Want liefde valt niet uit te leggen. Alleen te voelen.
zondag 10 mei 2009
Moederdag
Ik hou van moederdag. Degenen onder u die moederdag maar commerciële onzin en al die blabla vinden, moeten mijn blog vandaag maar overslaan.
Ik ben namelijk gek op moederdag. En niet eens om de gekochte cadeaus. Zo oppervlakkig ben ik nou ook weer niet.Maar de mooie rode ketting waar ik mijn zinnen op had gezet is mooi ‘in the pocket’! Ik hou van moederdag om het plezier dat mijn meiden aan deze dag beleven. Om het gefluister als ze ’s morgens vroeg met hun vader naar beneden sluipen om het ontbijt op bed te maken. Om de trots die van hun koppies af strààlt als ze hun zelfgeknutselde cadeautjes mogen geven.
Anne geeft dit jaar een bonnenboekje. Met drie tegoedbonnen die vooral haar eigen ambities weerspiegelen.
1. Bon om de douche schoon te maken (die kan nog, dat vertouw ik haar wel toe)
2. Bon om te strijken en de was op te vouwen (alsof ik haar anywhere near het strijkijzer laat komen)
3. Bon om boodschappen te doen. ‘Helemaal alleen, hoor mam!’ (as if…)
Merel heeft een jampotje beplakt met papier van theezakjes. Compleet met een stofje met elastiek om het dekseltje. Om theezakjes in te bewaren. Ze glundert: ‘Kijk mam, er zitten zelfs échte theezakjes in.’
Het plezier van die twee, dat is wat mijn moederdag compleet maakt. Toch denk ik vandaag ook aan andere vrouwen. Vrouwen die het niet gegund is. Vrouwen voor wie kinderen krijgen niet zo vanzelfsprekend en gemakkelijk gaat. Maar die in hun hart gewoon moeder zijn. En aan vrouwen die hun kind verloren. Voor die vrouwen is moederdag helemaal niet leuk.
Ik ben namelijk gek op moederdag. En niet eens om de gekochte cadeaus. Zo oppervlakkig ben ik nou ook weer niet.
Anne geeft dit jaar een bonnenboekje. Met drie tegoedbonnen die vooral haar eigen ambities weerspiegelen.
1. Bon om de douche schoon te maken (die kan nog, dat vertouw ik haar wel toe)
2. Bon om te strijken en de was op te vouwen (alsof ik haar anywhere near het strijkijzer laat komen)
3. Bon om boodschappen te doen. ‘Helemaal alleen, hoor mam!’ (as if…)
Merel heeft een jampotje beplakt met papier van theezakjes. Compleet met een stofje met elastiek om het dekseltje. Om theezakjes in te bewaren. Ze glundert: ‘Kijk mam, er zitten zelfs échte theezakjes in.’
Het plezier van die twee, dat is wat mijn moederdag compleet maakt. Toch denk ik vandaag ook aan andere vrouwen. Vrouwen die het niet gegund is. Vrouwen voor wie kinderen krijgen niet zo vanzelfsprekend en gemakkelijk gaat. Maar die in hun hart gewoon moeder zijn. En aan vrouwen die hun kind verloren. Voor die vrouwen is moederdag helemaal niet leuk.
zaterdag 9 mei 2009
Het beste medicijn
Bij het opstaan heb ik een onbestemd gevoel. Een unheimisch fysiek gevoel. Niet dat ik me niet lekker voel maar ook niet dat ik me lekker voel. Een beetje licht in mijn hoofd. Mijn huid prikkelbaar en mijn humeur niet minder. Alles is me even te veel. De drukte van de honden. De drukte van Anne en Merel. Alles, dus.
Ik jaag man en kinderen het huis uit. Die moeten nog een moederdagcadeau gaan kopen dus waarom nu niet meteen. Is dat ook maar vast binnen. Ik zet een kop thee. En start mijn computer.
Een half uur en veel logjes later begin ik weer een beetje bij te komen.En ik had gisteravond niet eens de voorgenomen margaritha's gemaakt dus daar komt het niet van.
Ik jaag man en kinderen het huis uit. Die moeten nog een moederdagcadeau gaan kopen dus waarom nu niet meteen. Is dat ook maar vast binnen. Ik zet een kop thee. En start mijn computer.
Een half uur en veel logjes later begin ik weer een beetje bij te komen.
donderdag 7 mei 2009
Heel fijn: die natuur
Midden in de nacht word ik wakker. Om te plassen. En van een vreemd geluid. Het duurt even voordat mijn door slaap benevelde brein door heeft wat ik hoor. Een vogel! Een vogel die keihard tlipt onder het slaapkamerraam. En het is f*cking twee uur ’s nachts. Dat beest is leip!
Ik kruip terug in bed om nog een paar uur te maffen. Niet dus. Want dat beest blijft tjilpen. En wat geluid betreft ben ik een echte prinses op de erwt. Het moet doodstil zijn. Anders slaap ik niet. Vandaar dat ik zo goed aard hier op het platteland. Want daar is het altijd stil. Behalve nu dus. Na een uur zuchten en steunen trek ik het gordijn open om het raam dan maar dicht te doen. Onmiddellijk is het stil. Ha, klotebeest, je hoort me dus. Mooi. En nu stil zijn!
Niet dus. Hij blijft tjilpen alsof het ochtend is. Kan ie geen klokkijken? Hallóó, het is donker, stom beest. Je hoort te slapen. En ik ook! Dat het gefluit me om zes uur wakker maakt, daar kan ik mee leven. Vind ik zelfs wel gezellig. Maar om drie uur ’s morgens vind ik het een stuk minder. Ik krijg moordvisioenen. Zie voor me hoe ik een ladder grijp en het beest in koelen bloede naar de andere wereld help. Maar dat doe ik niet. Want ikben een watje heb hoogtevrees.
Ineens vraag ik me af waarom het beest zo’n kabaal maakt. Is ie echt gek geworden? Is ie zijn mama kwijt? En is ie nu helemaal alleen? En koud? En, om met de woorden van Merel te spreken, verdroefd? Ja, en dan kan ik het slapen helemaal wel vergeten. Joost ook. Want gedeelde smart is halve smart, tenslotte.
Als het dan éindelijk ochtend is, stapt hij op een ladder en vindt onder de dakpan een nest. Met een volgroeid mussenjong. Zijn mama kijkt vanuit een conifeer paniekerig toe wat we met haar jong uitvoeren. We geven het nest een mooi plaatsje. Heel ver van het slaapkamerraam. Vannacht zal ik dus compleet in coma liggen. Want dan is het doodstil. Punt. Uit.
Ik kruip terug in bed om nog een paar uur te maffen. Niet dus. Want dat beest blijft tjilpen. En wat geluid betreft ben ik een echte prinses op de erwt. Het moet doodstil zijn. Anders slaap ik niet. Vandaar dat ik zo goed aard hier op het platteland. Want daar is het altijd stil. Behalve nu dus. Na een uur zuchten en steunen trek ik het gordijn open om het raam dan maar dicht te doen. Onmiddellijk is het stil. Ha, klotebeest, je hoort me dus. Mooi. En nu stil zijn!
Niet dus. Hij blijft tjilpen alsof het ochtend is. Kan ie geen klokkijken? Hallóó, het is donker, stom beest. Je hoort te slapen. En ik ook! Dat het gefluit me om zes uur wakker maakt, daar kan ik mee leven. Vind ik zelfs wel gezellig. Maar om drie uur ’s morgens vind ik het een stuk minder. Ik krijg moordvisioenen. Zie voor me hoe ik een ladder grijp en het beest in koelen bloede naar de andere wereld help. Maar dat doe ik niet. Want ik
Ineens vraag ik me af waarom het beest zo’n kabaal maakt. Is ie echt gek geworden? Is ie zijn mama kwijt? En is ie nu helemaal alleen? En koud? En, om met de woorden van Merel te spreken, verdroefd? Ja, en dan kan ik het slapen helemaal wel vergeten. Joost ook. Want gedeelde smart is halve smart, tenslotte.
Als het dan éindelijk ochtend is, stapt hij op een ladder en vindt onder de dakpan een nest. Met een volgroeid mussenjong. Zijn mama kijkt vanuit een conifeer paniekerig toe wat we met haar jong uitvoeren. We geven het nest een mooi plaatsje. Heel ver van het slaapkamerraam. Vannacht zal ik dus compleet in coma liggen. Want dan is het doodstil. Punt. Uit.
woensdag 6 mei 2009
Vluchtgedrag
Op de laatste dag van de meivakantie regent het. En omdat we liever dood gaan dan de hele dag binnen te zitten met vier meiden we niet thuis willen hangen gaan we naar de dierentuin. Wij vieren hebben een abonnement en Floor en Lis vanaf vandaag ook. Da’s een mazzeltje want nu hoeven we voor hen geen kaartjes te kopen. Die euro’s besteden we liever aan een patatje!
Na een wederzijdse logeerpartij zijn alle vier de dames wat grumpy. Maar dat verdwijnt snel zodra we de dierentuin betreden. Het is inmiddels een uur of twaalf dus we beginnen met het beloofde patatje. Dat duurt even want er staat een allejezuslange rij in het restaurant. En die tieners van tegenwoordig hebben het efficiënt doorwerken ook niet uitgevonden. Na 35 minuten heb ik eindelijk vier bakjes patat mét gescoord. Voor Joost en mezelf heb ik bruine bollen met 30+ kaas ingepakt want we letten natuurlijk wel op de calorietjes.Bovendien is de patat daar niet te vreten.
Als alles op is blijkt het buiten nog steeds droog te zijn dus we lopen een rondje dierentuin. Floor en Lis zijn al een tijd niet in Ouwehands geweest en verbazen zich over alle veranderingen. Lis wijst steeds plekken aan die ze al wél kent onder het roepen van: ‘Dat heeft onze dierentuin precies hetzelfde!’ Ik leg haar meermalen uit dat het dan ook dezelfde dierentuin is maar het kwartje wil maar niet vallen. Ze blijft zich verbazen over zoveel toeval.
We lopen met een grote boog om de giraffenpiemel heen en tegen tweeën keren we terug naar Ravotapia, een overdekte binnenspeeltuin met veel zand en water. Dat blijft een succesnummer. Joost en ik lezen een boek en de meiden leven zich uit. Moe maar voldaan gaan we aan het eind van de middag weer naar huis. De dames hebben niet veel spatjes meer.
Na een wederzijdse logeerpartij zijn alle vier de dames wat grumpy. Maar dat verdwijnt snel zodra we de dierentuin betreden. Het is inmiddels een uur of twaalf dus we beginnen met het beloofde patatje. Dat duurt even want er staat een allejezuslange rij in het restaurant. En die tieners van tegenwoordig hebben het efficiënt doorwerken ook niet uitgevonden. Na 35 minuten heb ik eindelijk vier bakjes patat mét gescoord. Voor Joost en mezelf heb ik bruine bollen met 30+ kaas ingepakt want we letten natuurlijk wel op de calorietjes.
Als alles op is blijkt het buiten nog steeds droog te zijn dus we lopen een rondje dierentuin. Floor en Lis zijn al een tijd niet in Ouwehands geweest en verbazen zich over alle veranderingen. Lis wijst steeds plekken aan die ze al wél kent onder het roepen van: ‘Dat heeft onze dierentuin precies hetzelfde!’ Ik leg haar meermalen uit dat het dan ook dezelfde dierentuin is maar het kwartje wil maar niet vallen. Ze blijft zich verbazen over zoveel toeval.
We lopen met een grote boog om de giraffenpiemel heen en tegen tweeën keren we terug naar Ravotapia, een overdekte binnenspeeltuin met veel zand en water. Dat blijft een succesnummer. Joost en ik lezen een boek en de meiden leven zich uit. Moe maar voldaan gaan we aan het eind van de middag weer naar huis. De dames hebben niet veel spatjes meer.

zondag 3 mei 2009
High School Musical

En zo gingen we dus naar High School Musical. High School Musical in het theater. Tja, ze kunnen het moeilijk High School Musical The Musical noemen, hè? Krijg je miljoenen ja, dúh!-reacties.
Ik pikte Anne en Merel op bij oma en reed naar Apeldoorn. Met behulp van het navigatiesysteem. En reed prompt verkeerd. Want de Soerenseweg (waaraan de parkeergarage volgens de website ligt) is heeeel lang. En er stond geen straatnummer bij. Dus reden we de scienicroute door de bossen en kwamen uit bij Hoog Soeren. Verkeerd dus! Gelukkig had ik ook het adres van het theater. En gelukkig waren we ruim op tijd. Zodat ik zonder
Anyway, we vonden het theater en waren precies op tijd voor de lunch. Want dat hoorde er ook bij. De heerlijkste broodjes, pizza en fruit. Zo voor het grijpen. En koffie, thee en limonade. Heerlijk, als je het allemaal zó kunt pakken. We vonden een fijn plekje en verorberden de lunch. Nog even plassen en hop, we konden de zaal in. We zaten op het balkon. Heul hoog. Zo hoog dat mijn maag er een rondje van moest draaien. Maar toen we tien minuten zaten mochten een aantal mensen op het balkon de lege plaatsen in de zaal vol maken. En zo belandden we op de eerste rij! Ik kon echt letterlijk de zweetdruppels op het voorhoofd van de hoofdrolspeler tellen. Anne en Merel vonden het prachtig! Merel heeft van zichzelf al grote blauwe ogen maar nu popten ze van enthousiasme zowat uit haar gezicht. Sprakeloos waren ze, allebei. En stiekem (echt niet verder vertellen!) vond ik de musical ook erg leuk. Met mooi gezongen liedjes en af en toe zwaar komische fragmenten.
In de pauze waren ook de hapjes en drankjes weer gratis. Zelfs de parkeergarage hoefden we niet te betalen. Sjonge, da’s nog eens een verzorgd dagje uit. Geweldig gewoon. Mocht u nog eens kaartjes winnen en zelf niet kunnen: ik houd me aanbevolen!
zaterdag 2 mei 2009
Uitslapen
Dochters sliepen vannacht bij opa en oma. Omdat manlief en ik onze trouwdag vierden. Die is volgende week pas maar dan hebben ze geen vakantie. En nu wel. Dus wij verschoven de feestelijkheden fijn een weekje vooruit en planden een vrijdag voor ons zelf.
En vandaag konden we uitslapen. Dacht ik. Want blijkbaar ben ik die kunst lang geleden een keer kwijtgeraakt. Het zal zo’n zeveneneenhalf jaar geleden zijn geweest dat ik écht uitsliep. Misschien wel langer want tijdens de zwangerschap is zoiets ook schier onmogelijk. Met een dikke buik en iedere tien minuten plasaandrang.
Maar ik dwaal af. We sliepen dus niet uit, vanmorgen. Om half acht was ik klaar wakker en had ik zin in koffie. Om acht uur was ik op en aangekleed.
En nu wacht ik. Wacht tot ik mijn meiden op kan halen en ze mee kan nemen naar High School Musical. Wel lekker dat ik alle tijd had om over mijn outfit na te denken. Want Apeldoorn mag dan geen Amsterdam zijn maar je wilt er natuurlijk wellekker leuk uitzien hè. Als kekke mama.
En vandaag konden we uitslapen. Dacht ik. Want blijkbaar ben ik die kunst lang geleden een keer kwijtgeraakt. Het zal zo’n zeveneneenhalf jaar geleden zijn geweest dat ik écht uitsliep. Misschien wel langer want tijdens de zwangerschap is zoiets ook schier onmogelijk. Met een dikke buik en iedere tien minuten plasaandrang.
Maar ik dwaal af. We sliepen dus niet uit, vanmorgen. Om half acht was ik klaar wakker en had ik zin in koffie. Om acht uur was ik op en aangekleed.
En nu wacht ik. Wacht tot ik mijn meiden op kan halen en ze mee kan nemen naar High School Musical. Wel lekker dat ik alle tijd had om over mijn outfit na te denken. Want Apeldoorn mag dan geen Amsterdam zijn maar je wilt er natuurlijk wel
vrijdag 1 mei 2009
Verdrietig
Omdat we gisteren druk doende waren om de entree voor de Efteling te verdienen is het nieuws over Apeldoorn ons overdag een beetje voorbij gegaan. Er waren wel geruchten over een ongeluk. Maar daar bleef het bij. Wij vierden dus nog onbevangen Koninginnedag. Misschien wel voor de laatste keer. Want ik heb zo het vermoeden dat Koninginnedag nooit meer onbevangen zal zijn.....
Abonneren op:
Posts (Atom)