Kaal

Het is wel even wennen. Erg wennen, moet ik zeggen.
Ik heb er moeite mee. Meer dan nodig is.
Ik vind het zo kaal!
Ruim zeven jaar sierde een kinderzitje mijn fiets.
Eerst alleen een voorzitje en later, toen Merel er was, ook een achterzitje.
Aan mijn fiets kon heel de wereld zien dat ik moeder was. Ben.
Nu is mijn fiets leeg. Kaal.
Natuurlijk was het zitje al een tijd niet meer gebruikt.
Merel wordt tenslotte over twee maanden al zes.
Die past echt niet meer met haar kont billen in het zitje.
We deden het af en toe wel maar dat was voor haar operatie. Toen ze nog continu moe was. Nu loopt ze probleemloos de avondvierdaagse dus een eind fietsen kan ze ook.
Ik sloopte het zitje van mijn fiets dit weekend.
Om meteen in de melancholie te verzakken.
Over hoe het was.
Voor het eerst met Anne op de fiets.
De trots dat de hele wereld kon zien dat IK de moeder was van die prachtige baby.
Later met Anne achterop en Merel voorin. Zo mogelijk nóg trotser laveerde ik, ondanks de gele mamafiets, wiebelig naar de supermarkt. En langs de dijk op zomeravonden.
Dat is allemaal geweest. Mijn meiden worden groot. Die loodzware mamafiets ruilde ik al eerder in voor een lichter model.
Zo af en toe zullen ze heus nog wel eens achterop kruipen.
Maar aan mijn fiets kun je niet meer zien dat ik mama ben.
En da's best wennen.

Ja, ik weet het al

Gisteren reed ik eh.... ergens (help! ik weet toch echt mijn god niet meer waar) en toen zag ik 'm. Mijn nieuwe auto.
Nouja, de auto die ik volgend jaar augustus ga leasen.
Want dan loopt het contract voor mijn Picanto pas af. Shit.
Maar. Even terug naar die auto.
Ik reed dus ergens en ineens, vanuit een ooghoek, zag ik 'm staan.
Een ontzettenddiemoetikechthebbenleuke cabrio.
Deze:



En zo ziet hij er on the road uit:


Ik knipperde eens met met mijn ogen en Kabàaf. Ik was verliefd. Op het mooiste cabriootje dat ik ooit zag. Ik wil hem, ik wil hem, ik wil hem!
Nu nog even uitzoeken of ie ook een achterbank heeft.
Anders voorspel ik volgend jaar veel fietsverkeer voor Anne en Merel.

Belangwekkend nieuws

Wat zeg ik? Báánbrekend nieuws!
Mijn legging zakt van m'n kont.
De legging waar ik een paar maanden geleden met moeite mijn benen in wist te persen, zakt nu gewoon van mijn reet.
Hoezee!

Ongewenste gezinsuitbreiding

Ik zie hem altijd liever gaan dan komen.
Vroeger beleefde ik er veel plezier aan, tegenwoordig levert 'ie vooral ergernis op.
De kermis.
Want van de kermis worden mijn meiden, eh..... minder leuke mensjes.
Op slag veranderen ze in verwende prinsesjes met bijbehorend, tenenkrommend gedrag.
Op slag vergeten ze dat ze redelijk opgevoed zijn en gedragen ze zich als.... als.... krengen.
'Nee' schrappen ze spontaan uit hun vocabulaire en vervangen het door 'ik wil, ik wil, ik wil' en 'ja maar, ja maar'.
Meestal gevolgd door een driftbui en een moeder met moordzuchtige blik.
Maar goed.
We hebben het weer gehad en de kermis is weer vertrokken tot volgend jaar juni.
Halleluja, dat duurt nog een jaar.
Naast de gebruikelijke knuffels en van dat speelgoed waarvan je gewoon weet dat het binnen drie minuten stuk is, hebben we dit jaar een wel zeer ongewenste gezinsuitbreiding:



It's freakin' MJ!

Studiedag

Na het frikandellenincident zwoer ik om nooit nooit nooit meer in het weekend of op een feestdag naar een pretpark te gaan. Van diverse kanten hoorde ik namelijk dat een studiedag daar véél beter voor was.

Om een uitje naar de Efteling te financieren stonden we vorig jaar op Koninginnendag op de markt met met veel geweld afgewongen spontaan door Anne en Merel gedoneerd speelgoed. Helaas kwam het er vorige zomer niet van onze winst ook daadwerkelijk om te zetten in een uitje.

De eerste de beste geschikte studiedag was in mei. Maar toen was Merel net geopereerd. Dus die ging aan onze neus voorbij. Gisteren was er dan weer een studiedag. Hoera, we gingen naar de Efteling. Man moest verstek laten gaan, want hé, hij is net weer aan de slag. En dan vrij nemen, dat doet 'ie natuurlijk niet. Gelukkig waren opa en oma bereid vanaf de camping in Zeeland naar de Efteling te komen. Voor de gezelligheid en ook om eventueel op Merel te passen als ik met Anne in de attracties voor 'de groten' ging.

Hoewel het drukker was dan verwacht (er waren toch nog 11.000 bezoekers) was het toch een heerlijk dag. Merel bleek, met schoenen aan, precies maar dan ook precíés 120 cm groot te zijn. Dus die mocht heerlijk mee in alle achtbanen. En die hebben we gezien hoor. Alle achtbanen. Hoezee!

Oma met Anne en Merel



Keimoe waren we rond zevenen weer thuis. Waar Merel dankbaar in haar bed viel. Vol van alle indrukken en een bord poffertjes. Zelf lag ik er iets na negenen in. Mens, wat word je toch moe van een dag slenteren en in de rij staan.

Gelukkig voor mij * kuch* had Evy vanmorgen weer een grensverleggende les in petto. 2-3-5-5-5 minuten joggen met looppauzes van 2 of 3 minuten. Bij het loopje van drie minuten ben ik iets te enthousiast van start gegaan. Ik kreeg pijn in m'n zij en dat is me tot nu toe niet gebeurd. Blijkbaar was mijn tempo ongemerkt versneld. De rest heb ik dus bewust rustiger gejogd. Zo kon ik het toch volhouden. Go me!

Tijdgebrek

Het wordt een beetje een gewoonte, hè. Dat ik op dinsdag een logje post. Eens per week dus maar. Shame on me.

Maar het is hier nog al een heksenketel. Altijd in juni. In de aanloop naar de zomervakantie puilt onze agenda uit van de BBQ's, zomerfeesten, verjaardagen en ander leuks. Voeg daar aan toe dat Man weer hele dagen van huis is, mijn bedrijf nogal gegroeid is en voilà. Daar heb je het. Tijdgebrek.

Vorige week was het toppunt. De avondvierdaagse én het schoolfeest in één week. Welke halve zool heeft dát bedacht?! Ik liep drie avonden mee met de dames en o, wat kwam ik iedere morgen brak mijn bedje uit. Tussendoor jogde ik ook nog twee centimeter van mijn dijen af, joechee.
Godzijdank had ik de clownsbroeken al lang en breed af. Hee, regeren is vooruitzien, hè?

Hieronder vindt u een foto van mijn prachtige clowntjes. Als u daar niet vrolijk van wordt, dan spoort u vast niet weet ik het niet meer.

Lopen maar

Het kan wel 25 jaar geleden zijn dat ik 'm liep. Sterker nog, ervan uitgaande dat ik in de zesde klas voor het laatst meeliep, is het op de kop af 25 jaar geleden.
De avondvierdaagse.
Dit jaar lopen Anne en Merel hem voor het eerst. Gisteren liepen ze met vriendin I. mee en vanavond neem ik de honneurs waar.
Het roept zoete herinneringen op. Aan lopen langs de weilanden.
Aan mooie zomeravonden.
Aan de intocht met bloemen, altijd van die speciale, hoe heten ze toch ook al weer?
Aan de halve komkommer die je van je moeder meekreeg, o.a. voor de dorst.
Aan het snoep dat je na de intocht kreeg.
Aan de medaille en later, als je voor de vierde keer meedeed, die schuifspeldjes voor op het lintje van je gouden medaille.
Ik word er zowaar een beetje melancholiek van.

That's a first

Vandaag krijg ik voor eerst in heul m'n leven een pedicure. Nooit eerder liet ik mij strikken. Ik heb namelijk een voetending.
Ik vind voeten nogal ehm... vies.
Alleen kleinekindervoetjes kunnen me bekoren. En dan nog alleen als die voetjes net uit bad komen. Want iedere rechtgeaarde moeder weet dat ook schattige peutervoetjes ontzéttend kunnen meuren. Of mag je dat niet zeggen van je eigen kroost?
Ik heb dus een voetenissue.
Laatst werd ik echter gedwongen. Na de nodige weken van struisvogelpolitiek en hetgaatechtwelover moest ik me gewonnen geven en naar de pedicure om een likdoorn te laten verwijderen.
En daar kreeg ik een openbaring. An epiphany.
Ik vond het helemaal niet zo naar dat de pedicure aan mijn voeten zat. En dat terwijl ik nog worstel met een jeugdtrauma van toen mijn moeder nog mijn teennagels knipte.
Want manoman, wat kietelde dat ondraaglijk. Ik denk dat me als vierjarige al voorgenomen heb nóóit naar de pedicure te gaan.
Maar het is dus helemaal niet zo erg als ik dacht. Dus maakte ik een afspraak voor een echte pedicurebehandeling.
Toch een beetje zenuwachtig neem ik plaats in de stoel. Wat hangt me boven het hoofd?
Nou.
Weinig dus.
Een beetje gekriebel.
En hele mooie voetjes.
Dus laat dat zomerweer nu maar komen.
Mijn voetjes Ik ben er klaar voor!