Genieten

Mensen, mensen, ik zit hier zo te genieten! Al mijn werk is af, Joost is werken en Anne en Merel zitten tot 12.00 uur op school. Dat betekent dat ik voor het eerst in bijna anderhalf jaar een ochtend voor mezelf heb. Wat een genot!

Deze tuttendoekjes maakte ik voor Liva, er zit een koordje aan waar je de speen aan kunt vastmaken zodat deze niet zo snel uit wiegje of kinderwagen valt:


En dan de foto's van Liva's babyalnum:

LIVA

In een rustig dorpje in een ver, ver land woonde eens een prinses.
De prinses was erg gelukkig want niet alleen had ze een stoere timmerman,
ze had ook nog twee lieve zoontjes.
Daarmee was haar gezinnetje compleet, dacht de prinses.
Maar, ergens in het heelal, wachtte er een sterretje.
Dat sterretje vond dat het gezin van de prinses nog helemaal niet af was!
En dus, op een goede dag, besloot het sterretje dat de prinses nog een kindje zou krijgen.
Ze zweefde naar de buik van de prinses en zocht een mooi plekje om uit te groeien tot een prachtig meisje.
En zo werd op 25 april 2010 de kleine Liva geboren.
De prinses en de stoere timmerman waren dolgelukkig.
En ze leefden nog lang en gelukkig.

Dit verhaaltje schreef ik voor Liva's babyalbum. Morgen volgen de foto's hiervan, ik wil de aandacht natuurlijk niet afleiden van dit schatje.

Hoera. Een nichtje!

Een uurtje geleden is ze geboren. De kleine Liva.

Liva en m'n zus maken het goed!

Meer details heb ik nog niet maar mensen wat ben ik blij!!

edit maandag: haha, enige verwarring hier. je schrijft Liva maar je zegt Lieva!

Daar zit ik dan....

.... met mijn goede gedrag.

Met nog heul veul te doen voor 1 mei.

Met klanten die hun spullen maar niet aanleveren.

Zodat ik nu niet verder kan met dat heul veul.

Gelukkig schijnt de zon nu heul veul.

Ga'k maar in de zon zitten.

En eens zien of Anne en Merel me nog herkennen.

Want die hebben me niet heul veul gezien de afgelopen dagen.

Ndoei!

Babyalbum

En dan was er ook nog de kwestie van Het Babyalbum.

Toen ik vers bevallen was van Oudste Dochter kreeg ik van zuslief een zelfgemaakt babyalbum.

Wat een prachtig, lief en leuk cadeau.

Tenslotte is je babyalbum iets blijvends.

Andere kraamcadeaus verdwijnen in de loop der jaren uit je leven.

Maar sieraden, couverts en babyalbums, die blijven.

Zuslief en ik kregen ieder twee kinderen en ieder kind kreeg van zijn of haar tante zo'n album.

Anne kreeg een album met daarin tekeningen uit 'Raad eens hoeveel ik van je hou?'

Omar kreeg een album met een junglethema (voorvoelde ik daar al dat het een jongetje zou worden?).

Merel kreeg een album met allerlei grappige babydiertjes die rollen, kruipen, lachen en brullen.

Voor Daniël zocht ik stad en land af naar geschikt Nijntjemateriaal.

Mooi verdeeld wel: ieder van ons moest dus twee albums maken.

Maar.

Nu is zuslief zwanger van haar derde spruit.

En moet ik dus weer aan de bak.

Doordeweeks heb ik weinig tijd en nog minder puf.

Dit weekend gaan we lekker weg en volgend weekend wordt de spruit verwacht.

Ik was dus eh..... weer lekker op tijd.

De ingrediënten waren al wel in huis. Het thema was uitgekozen, de zilveren stift lag al klaar.

Gisteravond besloot ik dat het er maar eens van moest komen.

Ik zocht alle spullen bij elkaar en pakte het fotoalbum.

Natuurlijk was ik te lam om een schaartje ofzo te pakken dus ik zette, húp, mijn nagel in het plastic.

En bezorgde mezelf met een ferme haal een gigantische papercut ónder mijn nagel.

The horror!

The pain!

Krijgt u al een beetje medelijden met me?

Dus nu loop ik niet alleen met een zere wijsvinger maar ook nog eens gigantisch voor lul met een oranje pleister met roze vogels.

Waarom koop je als je moeder bent alleen nog maar kinderpleisters?.

Ik zette stug door en hoera!, het babyalbum is af.

De spruit kan komen!

En nu ga ik als de sodemieter fatsoenlijke grotemensenpleisters kopen. Tsss.

Of je regelt dat gewoon even

De reactie van Madelief op mijn logje van gisteren zette me aan het denken.Waarom zou ik als een braaf schaap afwachten wanneer Merel aan de beurt is voor de operatie?

Van nature ben ik namelijk zo, 'u vraagt, wij draaien' zit er erg ingebakken.

Maar vannacht lag ik wakker.

En te malen van hoe en wat en ojee.

Want ik heb echt nog heeel veel werk te verzetten voor 1 mei.

Natuurlijk kan ik vragen of Joost vrij neemt.

Of mijn ouders inzetten als noodopvang.

Maar als je kindje ziek en zielig is dan wil je daar als moeder gewoon bij zijn.

Punt.

Dus belde ik naar het ziekenhuis.

En kreeg te horen dat ik tussen 9.00 en 10.00 uur kon bellen naar de afdeling Opname.

Natuurlijk was dat om 10.15 uur. KutKutPokke

Morgen bellen is geen optie, dan zit ik bij een klant.

Mmm, wat nu?

Ik belde het algemene telefoonnummer en vroeg naar de afdeling Opname.

En werd prompt doorverbonden.

Ha, wat nou 'tussen 9.00 en 10.00'?

Ik vroeg aan de vriendelijke mevrouw van de Opname hoe lang de wachtlijst is.

'Die is er niet mevrouw, we kunnen haar direct inplannen.'

Waarop ik uitlegde dat ik echt geen vrij kon nemen, de komende weken.

'Vanaf wanneer kan het wel, mevrouw?'

Ik loog er maar meteen de meivakantie bij (want dan wil je ook niet thuiszitten met een zielig hoopje kind en een oudere zus die dan ook niets kan en mag) en antwoordde: 'Vanaf 10 mei.'

'Geen probleem mevrouw, ik zal het noteren.'

En de award voor gezinsmanager van het jaar gaat naar......mij!

Eruit!

Eruit moeten ze.
Die keelamandelen van mijn Mereltje.
Dat vond de KNO-arts vanmorgen.
Hij bevoelde het strotje en hoefde eigenlijk al niet eens meer te kijken.
Dat deed ie natuurlijk wel.
Waarop Merel prompt AAAAH begon te blaten.
Wat een welopgevoede dochter heb ik toch.
Dus. Krijgen we binnenkort een oproep.
En kregen we een pak papier mee.
Want waar je vroeger nog gewoon, onvoorbereid, húp naar het ziekenhuis ging, krijg je nu:
- een voorleesverhaal
- een handleiding voor je ouders
- een informatiemiddag waarop je naar het ziekenhuis mag om te kijken hoe het gaat daar op die enge kinderafdeling
- een speelzuster die je komt halen
- en zo kan ik nog wel even doorgaan

Ik ben er maar druk mee. Met het lezen van al die folders. En met het geruststellen van Merel. Die het nu al allemaal vreselijk indrukwekkend vindt. En ik met haar.
Ik hoop alleen allejezushard dat ze pas in mei aan de beurt is.
Tot 1 mei heb ik het harstikke gruwelijk druk.
Dus heb ik geen tijd voor een dag in het ziekenhuis en daarna een volle week thuis.
En voor iedereen over me heen valt: natuurlijk neem ik als ze toch in april in de beurt is vrij.
Want als mijn meisje me nodig heeft, kan de hele wereld doodvallen.
Maar duimt u even mee dat het mei wordt?

Dat jurkje

U vraagt zich vast al een tijdje af hoe het nou met dat jurkje gaat.
Dat jurkje zonder achterkant. Dé rage voor de zomer van 2010.
Nou. Ehm.
Niet zo best eigenlijk.
Want ik zocht een ander modelletje uit.
Eén waarvoor ik wel voldoende stof had.
Ook een ballonjurkje maar dan zonder mouwen.
Dus ik raderde opnieuw een patroon uit.
En knipte de stof.
Allemaal foutloos, dat u dat even weet.
Maar. Toen.
Naaide ik de voering er binnenstebuiten in.
En smeet ik het hele project met een rotvaart terug de kast in.
Zo.
Nu bent u weer op de hoogte.

Nog even doorbijten

Dat was het deze week. Nog éven doorbijten.

Want hier keek ik tegen aan, deze week.



Mijn prachtige woonkamer was af. Maar de kinderhoek nog niet. In de kinderhoek stond namelijk al onze zooi te wachten tot de huiskamer af was. En deze week was dat dus andersom. Nu stond alle zooi uit de kinderhoek in de woonkamer te wachten tot de kinderhoek af was. Een beetje verdrietig werd ik er wel van. Mijn mooie woonkamertje stond wéér vol met zooi.

Maar nu is de kinderhoek dan ook geschilderd en staat alles weer op z'n plek.

Er moeten nog wat deuren afgelakt worden en verder zijn er nog wat afwerkpuntjes. Zoals de lelijke streep die u kunt zien op de foto van de plafondlijsten. Daar was de kit blijkbaar nog niet droog genoeg om overheen te schilderen. Ben ik even blij dat we daar de schilder voor betalen.


Verder is er nog breaking news: manlief is weer een working man. Als ZZP-er heeft hij een project voor drie maanden binnengesleept. Een aantal dagen per week is hij dus van huis. Halelujah!


De dingen gaan dus de goede kant op in huize Natasja. Ik duim dat het zo blijft.

Eitje

Na twee dagen eindeloos opruimen en schoonmaken was het dit Paasweekend een eitje om hier thuis te genieten.
Van de grijze muren. Van de plafondlijsten. Van het donkergrijze vlak achter de Oh Deers. Van hoe prachtig mijn lievelingskast uitkomt tegen de muur. Van mijn nieuwe lamp, die zo goed bij al dat grijs past.


Mén, ik blijf genieten...