Over een nanny en een zomerjas

Na nóg een week klusgeweld, werk en ander leed nemen mijn lief en ik onze meisjes mee naar de film. Dat hebben ze wel verdiend, dachten we zo.


En nu er een bioscoop in Houten is gekomen hoeven we ook niet helemaal naar Den Bosch te rijden. Het is een bioscoop met bediening aan je stoel, ruime zitplaatsen en niet al te grote zalen. I-de-aal! Na wat ruzie over wie het eerst op het knopje voor de bediening mag drukken, kan de film beginnen. We kijken naar Nanny McPhee, deel 2.


Deel 1 hebben we eens gehuurd voor Anne en Merel en dat was een groot succes. In het begin is Emma Thompson werkelijk hideous als Nanny McPhee maar ze wordt mooier als de kinderen goed luisteren. Wat door mij natuurlijk direct misbruikt wordt: 'Luister maar goed naar mij, meisjes, anders word ik ook zo lelijk', zo houd ik mijn kroost voor. Yeah right, zie ik ze denken.


Weer buiten na afloop van de film zien we dat het koopzondag is. Ook daar maak ik meteen misbruik van want ik zie een winkel waar ze Desigual verkopen. En ik hartje Desigual. Talloze keren stond ik met een jurk of rok in mijn hand. Evenzoveel keren hing het met een zucht terug. Want Desigual is teringduur. Maar vandaag doe ik het gewoon. IK KOOP EEN DESIGUAL.


Zuinig als ik ben koop ik geen jurkje maar een zomerjas. Want die draag je veel vaker dan een jurk. En zo heb ik mijn aankoop weer fijn voor mezelf gerechtvaardigd. En zeg nou zelf: is hij (of zij?) niet absufokkinglutely briljant?

Een beetje afwezig

U vraagt zich waarschijnlijk af waarom ik een beetje afwezig ben.

Of niet en is mijn grootheidswaanzin nu echt helemaal uit de klauwen gelopen.

Dat komt omdat ik het druk heb.

Met deadlines die elk jaar terugkomen maar me toch iedere keer weer verrassen.

Met een huis waarin druk geklust wordt: de timmerman is deze week geweest en de buurman kwam dinsdagavond het plafond nog stucen. Zodat ik om 22.45 uur nog stond te dweilen.

Met afspraken die echt door moeten gaan.

Met zieke kindjes naar mijn moeder brengen omdat die afspraken echt door moeten gaan.

Met manlief die de halve week weg is om te solliciteren en of naar een training is.

Waardoor de zorg voor de kindjes tussen dit alles door deze week ook nog bij mij lag.

En tussen dit alles heb ik nog net genoeg energie om blogjes te lezen.

Maar reacties achterlaten? Nee, sorry, dat zit er even niet in.

Early reality check

Als we ons klaarmaken om naar school te gaan vraagt Anne me hoe laat ze van huis moet gaan als ze straks op de middelbare school zit.
Mens, waar maak je je druk om, dat duurt nog meer dan vier jaar.
'Om naar Culemborg te fietsen moet je om rond 8.00 uur wel weg,' is mijn antwoord.
Grote blauwe ogen kijken me verbaasd aan.
'Breng jij me dan niet weg naar Culemborg?'
'Nee, schat, dat dacht ik niet!'

Over tegenvallers gesproken!

Hoe een luie zondag dat dus niet werd

'K heb hard gewerkt vorige week. Ook flink opgeschoten dus het was de moeite waard maar toch. Ik was wel toe aan een luie zondag.

Met een boek liet ik me op de bank zakken. En keek eens om me heen.
En had al wat voorpret van hoe het er straks uit zal zien als de woonkamer geschilderd is.
Wat me eraan deed denken dat in de keuken de muren ook geschilderd worden.
En toen was het gedaan met mijn gemoedsrust.
Want.
De keuken is al heel lang niet schoongemaakt.
Ja. Natuurlijk wel de kastjes en het aanrecht, overal waar je zó bij kunt.
Maar bovenop? In de hoekjes?
Ik geloof niet dat daar iemand geweest is sinds ik de schoonmaakster noodgedwongen moest laten gaan.
Dat moet dus schoon.
Zodat de schilder, ook toevallig de zoon van mijn grootste klant, niet denkt dat ik een viespeuk ben. Ook zijn we dat dus overduidelijk wel.
Rap pakte ik de trap en begon met het daklicht.
Alwaar de afplaktape van de verbouwing in 2000 (!) nog in de nok hing. Dat heb ik maar even verwijderd. Samen met een kilo vliegenstront.
Daarna was de bovenkant van de kastjes aan de beurt.
Daar trof ik een ware jungle aan.
Compleet met begroeiïng en enge beesten.
Van de weeromstuit begon ik ook eindelijk maar aan het opruimen van de kast in de bijkeuken.
Zodat een hele hoop troep op de plank in de keuken nu fijn in de bijkeuken ligt. Uit het zicht.
Aan het eind van de middag plofte ik uitgeput op de bank.
Ik was weer helemaal klaar voor de werkweek. Kan ik tenminste lekker op mijn kont blijven zitten.

Oh Deer

Kijk, ik ben natuurlijk heel blij met mijn gestucte gangetje.
Maar op dit moment liggen onze jassen, tassen, shawls, wanten enzovoorts enzovoorts in de woonkamer.
Want de gang is kaal.

In afwachting van de schilder.

Die pas aan de slag gaat als de timmerman nieuwe plinten en nieuwe deurlatten heeft gezet.

Dus dat kan nog even duren.

Voor de schilder aan de gang kan. Whoehaa, is dat geen briljante woordspeling?

Dus besloten manlief en ik toch vast om te zien naar een nieuwe kapstok.

Want bij zo'n strakke gang hoort natuurlijk een kekke kapstok.

Ja.

Manlief is hier de internetshopper en in no time had 'ie gevonden wat ik zocht:

Zoals u kunt zien zijn het hertengeweiën. Ze heten Oh Deer en zijn van Pols Potten.

Want Des Bouvrie komt er hier natuurlijk niet meer in.

Oké, flauw

Like helli kelly no!

Kent u ze? Die meisjesschoenen van Lelli Kelly? Van die mierzoete zomerschoentjes?


Toen ze net op de markt kwamen, ik denk zo'n vier jaar geleden, vond ik ze nog wel geinig. Zomerschoenen met veel roze en glitter. Een nattemeisjesdroom. Anne kreeg ze dus ook en niet veel later zag ik op het schoolplein menig meisje met Lelli Kellys rondstappen.


Dit jaar komen ze, naast de gebruikelijk marketingwise uiterstslimme makeupcadeautjes, met een schoentje met hakken en verwisselbare enkelbandjes. Gruwelt u even mee?



U begrijpt natuurlijk al dat zowel Anne als Merel ze willen hebben. U begrijpt natuurlijk ook al dat dat pas gebeurt als Pasen en Pinksteren op één dag vallen.

Schoolfotograag

Zijn we hier normaal gesproken best democratisch ingesteld, vandaag was het anders. Want vandaag komt de schoolfotograaf.
En dan is het afgelopen met zelf kiezen wat je aantrekt.
En hoe je haar zit.
Want als de fotograaf komt is moeder de BAAS.
Dan bepaal ik wat ze dragen (iets fleurigs) en hoe hun haar zit (knotjes bij Merel, twee hippe lage staarten bij Anne).
Want er is niets leukers dan pronken met je kinderen. Dat de wereld wel even begrijpt dat die van jou de mooiste zijn. Ja. Echt.
En zou die fotograaf nu éindelijk eens inzien dat het modellenmateriaal is, die meiden van mij?

En nee, de titel is geen tikfout.

Fijn recept

Ingrediënten hoofdgerecht:
- één paar 40 jaar getrouwde ouders
- twee kinderen met hun gezin
- een weekje bijzonder verlof
- een 10-persoonsbungalow ergens in Drenthe
- alle dagen zonnig en droog weer

Ingrediënten bijgerecht:
- een leeg huis
- een voordeursleutel
- een klussende buurman
- zes zakken stucgips

Hoofdgerecht:
Gooi alle ingrediënten bij elkaar en u heeft een ontspannen weekje vakantie

Bijgerecht:
Gooi alle ingrediënten bij elkaar en u heeft bij thuiskomst een gestuct trappenhuis, een gestucte gang en een gestucte overloop

Opmerkingen:
- Neem volgende keer wel het fototoestel mee
- Van een huis 'stucklaar' maken raak je lichtelijk gestresst
- Thuiskomen in een stoffig huis zet een domper op de feestvreugde