Aan de weergoden....

Bedankt!


Uitleg voor de gewone stervelingen onder u: Geweldig gepland, die dip in het zomerweer. Gisteren met een huis vol visite en vanmiddag met zes hysterische vijfjarigen. Echt. Heel. Fijn.

5

Als baby was ze al prachtig.....


En nu is ze al 5. Vijf! Holy cow!

Voor Ilse

Een close up van de tulpjes

Oud Hollands

Omdat ik gisteren toch al in de klusmodus stond en appeltjesgroen so 2008 is, besloot ik 's avonds de wc een 'extreme makeover' te geven. Bij haar zag ik al dat donkerblauwe muren práchtig zijn.

Ik bedacht er zelf een Oud Hollands thema bij en plakte schilderde delfts blauwe tulpjes op de tegels. Nu kunt u in huize Natasja dus poepen toiletteren op zijn Oud Hollands.

Vooral dat klompje in de vensterbank, dat doet het 'm.

Over 23 Dorarugzakjes

Zo.
Ik heb geen vingers meer over.
En wat er nog van mijn vingers over is, zit onder de lijm.
Maar ach, je wilt natuurlijk niet onder doen voor al die superkijkmijeensgoedzijnknutselmoeders dat je kind een leuke traktatie heeft.
Dus knip je 23 (+1 extra voor het geval dat) Dorarugzakjes uit.
En plak je 23 (+1 extra voor het geval dat) Dorarugzakjes aan elkaar.
En vul je 23 (+1 extra voor het geval dat) Dorarugzakjes met een kleurplaat die De Kaart moet voorstellen. (U weet wel, van dat bloedirritante liedje ‘Op de kaart, op de kaart, op de kaart. Op de kaart, op de kaart, op de kaahaart. Kut Dora.)
En vervolgens gooi je er wat snoep en Dorakoekjes voor die ene sukkel die niet snapt dat dit een heuse Dorarugzak is, zo’n kind dat van zijn moeder nooit tv mag kijken in.
En dan ben je klaar.
En is je kind zielsgelukkig omdat zij dat maar mooi mag uitdelen, vrijdag.


Kijk ze eens gezellig op een rijtje staan

Het was me een weekend wel

Wat deed ik eigenlijk níet, dit weekend?
Ik deed de weekboodschappen.
Ik brainstormde met Merel over de traktaties voor haar vijfde verjaardag.
Ik googlede en vond de perfecte traktaties (niet al te moeilijk en vooral lang van te voren te maken).
Ik nam het kind mee naar die juwelier waar ze met tweeën tegelijk gaatjes schieten (zodat je kind niet halverwege afhaakt en met 1 oorbel rondloopt).
Ik shopte en passant nog wat herfstoutfits bij elkaar (voor Anne en Merel, zelf mag ik nog niet).
Ik woonde de buurtbarbecue bij (die ondanks mijn immer frisse tegenzin toch weer heel gezellig was).
Ik scoorde gratis natuurstenen tuintegels (want het gras is na drie maanden bezweken onder het zeil van het zwembad)
Ik knipte de traktakties vast uit zodat ik ze vanavond in elkaar kan lijmen en morgenavond vol kan proppen met totaal onverantwoord, kleurstofhoudend snoepgoed.
Ik ruimde kinderkasten uit en bracht alle oude kleren meteen naar de kringloopcontainer (tenslotte komt er 1 oktober weer kinderbijslag).
Ik speelde spelletjes met Joost met mijn kindjes.
Ik ruimde hier en daar wat op en maakte wat schoon.
En ik vond ook nog tijd om te gaan sporten. Is dat nu niet knap?

Gevlucht

Ik ben gevlucht.
Niet het land uit. Niet bij mijn man weg.
Ik ben gevlucht voor de hitte.
In mijn o zo prachtige kantoor loopt de temperatuur op tropische dagen namelijk op tot rond de veertig graden.
Dus lang leve die dure inklaptafel van Overtoom.
Die zet ik op mijn oude stekkie, nu de kinderhoek.
Speelgoed aan de kant en hup. Daar zit ik.
Naast het playmobil-kasteel.
Ga ik lekker met de prins en de prinses spelen.
Hoef ik me niet te vervelen.

Tomatenjungle

Ze begonnen heel klein.
Als zaadjes in een kweeksetje van de Gamma.
Samen met Anne plantte ik ze in het ieniemienie kasje dat bij het pakket zat.
Na een week of wat waren ze vingerhoog. En groeiden het kasje uit.
Ze mochten over naar de vintage kweekkas die manlief voor me timmerde.
Daar gedijden ze goed en bleven gestaag groeien.
Tot de hele kas vol zat met tomatenplant.
Het was duidelijk. Ze waren klaar voor het echte werk.
Allengs werd een hoekje in de tuin ontruimd. Sorry, half vergane aardbeiplantjes.
Daar kregen ze een mooi plekje. Het paste precies.
Maar aaaarghh! Ze bléven groeien. En groeien. En groeien.
En nu zit ik met een tomatenjungle in de achtertuin.
Heeft iemand nog een lekker recept met heul veul tomaatjes?

En dat is één

Met een heerlijk lege zondag voor de boeg besloot ik te beginnen aan de eerste zigeunerrok. Omdat het de eerste keer is dat ik min of meer zelf een patroon in elkaar flans leek het me verstandig eerst een proefexemplaar te maken. Niets zo vervelend als een paar uur je best doen en dan tot de ontdekking komen dat het van geen kanten staat.

Van een oud dekbedovertrek maakte ik dus een proefexemplaar. Want ik moest een vrouwenrok omrekenen naar een kindermaat. En wiskunde en dan vooral verhoudingen, dat gaat mij volledig boven de pet. Ik ben meer een alpha-meisje. Vandaar ook deze blog natuurlijk, omdat ik goed slap kan lullen.

Wonder boven wonder lukte de hogere wiskunde me dit keer blijkbaar wel. Het proefmodel past Anne perfect. Over dus naar het echte werk. In een paar uurtjes tijd is de rok al klaar. Nu nog even de spiegeltjes erop naaien. Daar had ik natuurlijk weer net niet de goede kleur garen voor. Morgen dus maar even naar de markt.

Dit zijn de spiegeltjes trouwens, vindt u ze niet ontzettend gaaf?

Lapjesmarkt

Al een paar dagen borrelt er iets in me. Vanuit mijn buik omhoog. Nee viezerd, geen poep. Ik voel een enorme aandrang. Vergelijk het met een schilder die móet schilderen. Of een schrijver die móet schrijven.

Ik moet iets maken. Kleding. Voor Anne en Merel en misschien ook wel voor mezelf. Maar eerst voor Anne en Merel. Ik heb mijn zinnen gezet op een zigeunerrok. Ik google, reken en teken wat tot ik een soort van patroon heb.

Nu de stof nog. Ik duik in de la. En in de kast. En in de la boven op de slaapkamer. Want overal ligt stof. Alles bij elkaar een indrukwekkende stapel. Maar geen van allen geschikt voor mijn doel.

Nu wil ik al tijden naar de lapjesmarkt in Utrecht. Want dat schijnt een walhalla voor naaisters te zijn. Anne en Merel zijn minder gecharmeerd van het idee hun zaterdagochtend in de stad door te brengen maar laten zich akelig vlug omkopen met het vooruitzicht van een ijsje bij Venezia zijn best bereid mee te gaan. Joost is altijd te porren voor een uitje naar de stad en zo geschiedt.

Om bij de lapjesmarkt te komen moet je eerst door de rosse buurt. De hoeren staan, zelfs ’s morgens vroeg, al wulps in de deuropening. Anne en Merel hebben gelukkig niets door. Joost wel. Ach, zo’n bril draag je natuurlijk ook niet voor niets.

Al snel belanden we tussen de kraampjes. Heel veel kraampjes. Heel veel kraampjes vol met leuke stofjes. Leuke stofjes voor weining. Dan komt de Nederlander in me boven. Waarom zou ik bij deze kraam 5 euro per meter betalen als ik al drie kramen heb gezien met prijzen van € 1 of € 2 euro per meter. Dat doen we dus niet!

Na een uurtje slenteren zit er minstens tien meter stof in de tasjes aan mijn armen. En ik heb nog geen € 20 euro uitgegeven! Zo kost de stof voor Anne’s rok nog geen drie euro en die voor Merel vijf. En ik scoorde ook nog supercoole spiegeltjes op om de rokken te naaien. Kijk, dan loont het nog eens de moeite om het zelf te maken. Daar kan geen H&M tegen op.

Ja. Het was echt heel naar.

Zucht....

Kriebels

Zo vlak na de vakantie krijg ik altijd ontzettend de kriebels. Nu ik weer een heel jaar thuis zal moeten bivakeren jeuken mijn handen om het huis onderhanden te nemen. Een nieuwe kleur op de wanden in de woonkamer, de gang en het toilet. Het twee meter brede dressoir in een totaal andere kleur verven. Het liefst zou ik de hele woonkamer leeggooien en opnieuw inrichten. Op een paar favoriete stukken na álles er uit. Maar ja, zo kapitaalkrachtig zijn we op dit moment niet. Ik zal het dus bij dromen moeten houden.

Anne komt met een idee. Ze wil haar kamer graag veranderen. Het bed op een andere plek, een nieuw kleurtje op de muur. En een ander bureau. Want de grenen secretaire die ze vanuit mijn meisjeskamer erfde vindt ze echt helemaal niets. Haar idee is dat ze deze nieuwe kamer voor haar verjaardag krijgt. Maar die verjaardag is pas in december. En dat duurt nog zo lang.

In mijn hoofd rijpt een plannetje. Anne heeft namelijk, via een aparte spaarrekening, geld geërfd van mijn schoonmoeder. En daarvan mag ze van Joost en mij best een investering doen in haar nieuwe slaapkamer. Vanaf dat moment gaat er geen gesprek niet over de plannen. Ideeën, schetsen en discussies volgen elkaar op. Maken we boekenkasten met een bureautje eronder? Of gaan we voor een hoogslaper? En moet de kledingkast misschien niet geverfd worden?

Ik klaag niet. Ik heb nu mooi, helemaal legaal, een nieuw project om me op uit te leven. Nu Anne nog even hersenspoelen, zodat ik de vrije hand krijg.

My god, they are beautiful!!!

(en baby Daniël mag er ook wezen)

Een alltime low

Een echte alltime low, mensen. Een absoluut dieptepunt. Twee. Twee boeken las ik maar deze vakantie. Twee!! Two. Dos. Deux. Ik schaam me dood.

Wat ik wel deed, wilt u weten?

Stadjes bekijken, marktjes afstruinen. Zwemmen in de rivier, zwemmen in het meertje en zwemmen in een prachtig zwembad dat we bij toeval ontdekten aan de rand van een stuwmeer. Grotten bekeken. Kasteeltje bezocht. Barbecuen. En zo nog honderdenéén andere leuke dingen.

Het was werkelijk een héérlijke vakantie. Een vakantie waarin we voor het eerst sinds 2005 pràchtig weer hadden. Bijna iedere dag schoot de temperatuur naar 30 graden of hoger. Een vakantie waarin ik zelfs met de kinderen speelde. Een vakantie waarin ik zevenendertig negenentwintig werd. Een vakantie waarin ik op mijn verjaardag lekker ging lunchen met mijn zus en haar gezin (die ook in de buurt kampeerden). Op een terras, onder de dakplatanen. Ik geloof dat we er bijna drie uur gezeten hebben. Eerlijk waar. Doet u mij nog maar een café au lait, mevrouw.

Een vakantie op een camping zonder internet. En zonder ontvangst op je mobiel. In geen velden of wegen een Telegraaf te bekennen. Een vakantie waarin we heerlijk en totaal tot rust kwamen en genoten van elkaar en ons gezin. Een vakantie waarin Anne en Merel snel vriendjes maakten en úren in de beek speelden met niets anders dan een schepnetje. Een vakantie waarin we, op één dag na, alle dagen op stap zijn geweest.

Een vakantie die helaas een einde kende. Met zwaar gemoed pakten we onze spullen weer in en vertrokken we. Naar huis. Dit wilden we zó vreselijk niet dat we er nu nog beduusd van zijn.